“เฮ้อ~ เอาเถอะ ข้าขอโทษก็ได้ แล้วเจ้าจะนั่งอยู่เช่นนั้นตลอดไปหรือไงกัน” เอียนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กสาวนั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้นยังไม่ขยับตัวลุกไปไหน เขาจึงยื่นมือส่งให้ แต่นางปัดมือเขา…

“ไม่ลุกก็ตามใจเจ้าเถอะ” เอียนพูดแล้วจะเดินจากไป

“เดี๋ยว!” เด็กสาวส่งเสียงเรียกเขาไว้

เมื่อเขาหันกลับมานางจึงยื่นมือให้เขา เอียนชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะจับมือเธอไว้ เมื่อเห็นเอียนจับมือแล้ว เด็กสาวก็ออกแรงกระชากแขนเขาลงมาที่พื้นเต็มแรง

ตึง !

“โอ๊ย!” เสียงร้องของเอียนดังขึ้นหลังจากโดนเด็กสาวกระชากลงมาจูบพื้นอย่างตั้งใจ

“เอาล่ะ หายกันแล้วนะ” พูดจบเด็กสาวก็ลุกขึ้นปัดคราบสกปรกที่ชายกระโปรงก่อนเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันมามองเขาอีกเลย

“อ้าว…มหาบุตร นั่นเจ้าพิศวาสอะไรกับพื้นดินล่ะนั่น” เอเจเดินเข้ามาเอ่ยขึ้น เป็นผลให้คนที่นั่งอยู่กับพื้นก็ผุดลุกขึ้นยืนก่อนพูดว่า

“เจ้า! ไม่ต้องถามเลย ข้ารู้ว่าเจ้าดูอยู่” เมื่อได้รับคำตอบ ชายที่ตามเข้ามาก็หัวเราะขึ้นอย่างสนุกสนาน

“ฮ่าๆ เอียน…นี่เจ้าโดนสาวน้อยคนนั้นเล่นงานจนหมดสภาพเลยรึ ฮ่าๆ โทษทีเอียน…ข้าอดกลั้นไม่ไหวจริงๆ… ฮ่าๆ” เอเจเดินหัวเราะเข้ามาหาเอียน

“พอเลย พอ น่าโมโหจริง ไปกันเหอะ”

เอียนพูดจบ ทั้งสองคนก็พากันเดินตามเด็กสาวไปจนทันเห็นเด็กสาวกำลังหลบหนีเถาวัลย์ร้อยพิษพอดี เขาไม่รีรอเดินตรงไปยังเด็กสาวคว้าเธอดึงเข้าหาตัว เอียนโอบเอวเด็กสาวไว้พลางกระโดดถอยหลังมาพร้อมร่ายเวทย์เกราะมายาทันที เด็กสาวเกร็งตัวเล็กน้อยพลางตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ

“โง่รึเปล่าเนี่ย…เถาวัลย์ร้อยพิษมันฆ่าเจ้าได้นะ เดินเข้าไปหามันทำไมกัน” เมื่อพูดจบ มือหนาก็ดันหลังเด็กสาวให้ถอยหลังไปอีกเล็กน้อยปล่อยให้เอเจเข้าจัดการเถาวัลย์ร้อยพิษตามลำพัง

“นางคงไม่ได้แตะโดนเถาวัลย์หรอก”

“เจ้ารู้ได้ยังไงเอียน” เอเจหันมาถามทันที

“เจ้าคงไม่ทันสังเกต ยัยตัวเล็กนี่ร่ายเวทย์เกราะมายาคุ้มกันให้นางน่ะสิ”

“หา แล้วเกราะมายาสลายไปเองได้อย่างไร?”

เอเจเอ่ยถามขณะร่ายเวทย์ปลุกเด็กสาวให้ฟื้นคืนสติ เอียนหันไปมองเด็กสาวตัวน้อยที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเอเจก่อนอธิบาย

“หึ…เกราะมายาไม่ทรงพลังเพราะผู้ร่ายเวทย์อ่อนแอยังไงล่ะ”

เด็กสาวยังคงนิ่งเฉยไม่โต้ตอบเอียน สายตานางจดจ้องอยู่ที่ต้นไพรีพฤกษาจนกระทั่งเด็กสาวอีกคนฟื้นคืนสติขึ้นมา แต่ทันใดนั้นมีเด็กหนุ่มผิวเข้มท่าทางทะมัดทะแมงกระโจนลงมาจากต้นไพรีพฤกษา

“เฮ้ย!” เอเจตกใจร้องลั่น

“ฮ่าๆ เจ้าเป็นอะไรไป แหกปากร้องราวกับเห็นปีศาจ…ตลกชะมัด” เด็กหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะอย่างขบขัน

“ข้าไม่ตลกกับเจ้าด้วยนะ” เอเจเอ่ยขัดเสียงดัง

“เจ้ามาจากทางใดแล้วขึ้นไปอยู่บนนั้นตั้งแต่เมื่อใดกัน” เอียนถามขึ้นพลางมองเด็กหนุ่มที่มาใหม่ด้วยความสนใจ

“ข้ามีนามว่า อาร์ค เซย์กิ ข้าเป็นชาวเมืองไฟร์ริเออร์”

“แล้วเจ้าขึ้นไปบนนั้นตั้งแต่เมื่อใด?…แล้วเจ้าหลบเถาวัลย์ร้อยพิษได้อย่างไร?” เอเจถามขึ้นอย่างสงสัย

“นางเป็นคนบอกให้ข้าขึ้นไปบนต้นไพรีพฤกษานี้เพื่อเผาทำลายผลึกแก้วของเถาวัลย์ร้อยพิษ มันจะได้เลื้อยพันต้นไม้ต้นอื่นไม่ได้อีก…ส่วนนางจะหาทางทำลายเถาวัลย์ร้อยพิษจากด้านล่างเอง” อาร์คชี้มือไปที่เด็กสาวที่เพิ่งฟื้นคืนสติ เอียนกับเอเจหันไปมองหน้าเด็กสาวทั้งสอง เอเจเอ่ยถามทันที

“แล้วเจ้าสองคนเป็นใครกัน?”