“นี่เป็นร่างจำแลงของข้าและนามของข้าคือ จินหลง”

“เช่นนั้นที่นี่คือที่ใด? แล้วท่านพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด?” เอียนถามพลางมองสำรวจรอบกาย

“ที่นี่คือใจกลางพิภพมารดา กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปนานจนถูกลบลืมว่า ณ ที่แห่งนี้ พิภพมารดาได้ให้กำเนิดเทพพิทักษ์ชาติสัตว์เทวะสี่เผ่าพันธุ์ นั่นคือ มังกร กิเลน หงส์ไฟ และเต่าทมิฬ เราสี่ชาติสัตว์เทวะทำหน้าที่อารักขาดวงแก้วคริสตัลโบราณดวงหนึ่งมานานนับพันปี…”

“ดวงแก้วดวงเดียวเท่านั้น…ต้องให้พวกท่านที่เป็นถึงสัตว์เทวะทั้งสี่ปกป้องเลยหรือ? สำคัญถึงเพียงนั้นเลยหรือ?”

“ใช่ พวกข้าสัตว์เทวะทั้งสี่เฝ้าวนเวียนปกปักรักษาดวงแก้วคริสตัลนี้ไม่เคยห่างแม้ชั่วพริบตา แต่เมื่อ 17 ปีก่อนดวงแก้วคริสตัลถูกอสนีชี้ชะตาฟาดเข้าใส่อย่างรุนแรง พลังลี้ลับบางอย่างกระแทกใส่พวกข้าทั้งสี่กระเด็นไปจนสุดเขตพิภพมารดา เมื่อเราทั้งสี่กลับมารวมตัวอีกครั้ง ดวงแก้วคริสตัลก็หายลับไป…”

“ดวงแก้วคริสตัลหายไปไหนล่ะ พวกท่านหาเจอไหม?”

“พวกข้าแยกกันตามหาว่าดวงแก้วคริสตัลไปอยู่ ณ ที่ใด จุติไปเกิดหรือยังคงสภาพเป็นดวงแก้วคริสตัลอยู่เช่นนั้น”

“แยกกันด้วยเหตุใด? พวกท่านทำไมไม่ตามหาไปพร้อมกัน”

“ตั้งสติหน่อย…มหาบุตร เจ้ามิรู้สำนึกเบื้องต้นเลยหรือ?”

“ท่าน…หลอกด่าข้าอยู่สินะ”

“ด้วยไม่รู้ว่าดวงแก้วคริสตัลหายไปที่ใด การตามหาในมายาพิภพที่กว้างใหญ่ ไปตามหาพร้อมกันเมื่อใดจะได้พบเล่า…”

“ถูกอย่างที่ท่านว่า…ถือว่าข้าผิดเองเถิด”

“พิภพมารดาโกรธกริ้วจนบิดเบี้ยวขับไล่สี่สัตว์เทวะ เทพพิทักษ์สี่เผ่าพันธุ์ออกมา พวกข้าทั้งสี่จึงต้องเสี่ยงเดิมพันกับพลังมหามายาแห่งการทำนาย ข้าถูกชะตาส่งมายังมิติแห่งเทพที่ดินแดนโกล์ดอริก เพราะที่นี่มีดวงแก้วถือกำเนิดขึ้น ข้าถูกส่งมาหาเจ้า…”

“แล้วสัตว์เทวะทั้งสามเล่า…พวกเขาถูกส่งไปที่ใดกัน?”

“ข้าไม่รู้…ข้ามาตามคำทำนายชี้ชะตา เมื่อชะตากำหนดให้ข้ามาหาเจ้า…ก็ต้องเป็นเจ้าที่หาคำตอบให้ข้าว่าดวงแก้วคริสตัลที่หายไป…ใช่เจ้าหรือไม่?”

“หา…ข้าเนี่ยนะ…ข้าจะรู้ได้อย่างไรเล่า พวกท่านนั่นล่ะ…เฝ้าพิทักษ์ตั้งสี่ชาติสัตว์เทวะ ปล่อยดวงแก้วดวงเดียวหายไป…”

กล่าวจบจินหลงกลายร่างเป็นลูกไฟพุ่งเข้าใส่กลางอกของเอียน ความแสบร้อนของเปลวไฟทำให้ผิวกายของเอียนไหม้เกรียมเป็นรอยสลักรูปมังกรพาดจากบ่ามายังอกด้านซ้าย

“โอย~ จินหลง…มันแสบร้อนนะท่าน”

“ก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น ตอนนี้เจ้ายังแสบร้อนอยู่หรือไม่เล่า”

“เอาเถิด…แล้วทำอย่างไรต่อไปเล่า…”

“เจ้ากังวลเรื่องอันใดอีก…”

“รอยสลักรูปมังกร…พระมารดาต้องทรงกริ้วจัดเป็นแน่!!!” เอียนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เจอแล้วๆ …มหาบุตรเจ้าข้า…!”

“มหาบุตร อยู่ตรงนี้…!” เหล่าบริวารและราชองครักษ์พากันร้องเรียกเอียนเสียงดัง

“มหาบุตร…ท่านอยู่ ณ ที่แห่งนี้ตั้งแต่เมื่อใดเจ้าข้า พวกข้าวนเวียนค้นหาอยู่แถวนี้พักใหญ่ แต่มิมีวี่แววมหาบุตรเลย” ราชองครักษ์คนนึงเอ่ยขึ้น

“ข้าก็อยู่ตรงนี้แล้วอย่างไรเล่า…เกิดอะไรขึ้นรึ? เจ้าถึงต้องวิ่งกระหืดกระหอบมาแบบนั้น ระวังหน่อย…เดี๋ยวก็ล้มกลิ้งไปเท่านั้นเอง” เอียนร้องตอบแล้วลุกขึ้นยืนรอ

สองแฝด เอเจและเจเจวิ่งปรี่มาเคียงข้างเอียนทันทีที่เห็นตัวเขา เอเจอ้าปากกว้างออกมาโดยไม่ระวังกิริยา เจเจตกตะลึงสองมือขยี้หูขยี้ตาเรียกสติ

“เอียน ร่างกายเจ้า….”

“มหาบุตร…ท่านมีรอยสักตั้งแต่เมื่อใด?”

เอียนหันมาจะตอบสหายทั้งสอง สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับบริวารหนุ่มที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“ข้าแต่…มหาบุตร…” เสียงหอบสั่นของบริวารทำให้เอียนถอนหายใจพลางเอ่ย

“อย่าเพิ่งพูด…เจ้ายืนนิ่งพักหายใจสักครู่เถอะ”

บริวารหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนรายงาน…

“องค์รายาและองค์รายีน่ากำลังตามหาพระองค์อยู่เจ้าข้า…เห็นว่าพบตัวมหาบุตรแล้วจึงรับสั่งให้มหาบุตรรีบกลับไปเข้าเฝ้าอธิบายเรื่องเหตุที่หายตัวไปเจ้าข้า”

เอียนพยักหน้ารับรู้อย่างเหนื่อยหน่ายด้วยเขารู้ว่ามีเรื่องต้องอธิบายมากมาย เขามองหน้ากับเพื่อนทั้งสองแล้วพากันเดินไปหาองค์รายาและองค์รายีน่า ระหว่างทางเอเจบ่นโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนเจเจต้องพูดปรามอยู่หลายครั้ง เอียนได้แต่ส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมของสองหนุ่ม ผู้เป็นทั้งสหายคนสนิทและองครักษ์คู่ใจทั้งซ้ายขวา