“แต่เจ้ายังจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับนางได้ เจ้าไม่เคยลืมนางเลยนี่” เอเจกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ลืมนางงั้นรึ?”

“นางมีสิ่งใดตราตรึงเจ้าเอาไว้หรืออย่างไร…มหาบุตร” เอเจยังคงหยอกล้อเอียนด้วยนึกสนุก

“ข้าจดจำนางเพราะในฝันนั้น…ช่างแปลกประหลาด” เอียนหันมาตอบ

“น่าสนใจ…หญิงสาวจากริมธารมีสายน้ำเป็นอาภรณ์แล้วจากไปพร้อมกับเปลวเพลิง เจ้าฝันเหมือนเดิมทุกครั้งเลยหรือ…มีต่างออกไปบ้างหรือไม่?” เจเจถาม

เอียนไม่ได้ตอบสิ่งใด เขาเอนตัวลงนอนหงายหนุนแขนตนเอง หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ในใจพลางครุ่นคิดถึงสิ่งที่เจเจถามขึ้น

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ทั้งสามหนุ่มก็พากับหลับใหลภายใต้ร่มเงาของพฤกษาแห่งบรรพกาล สายลมอ่อนพัดเย็นสบาย เสียงน้ำไหลเอื่อยเบาเสมือนดนตรีบรรเลงโดยธรรมชาติ เหล่านกตัวน้อยร้องเล่นกันดังรื่นหู ทันใดนั้นเอง…

“ตื่นสิ…เอียน…ตื่นเร็วเข้า” เสียงเอเจเรียกอย่างร้อนรน

ซ่าส์…เจเจร่ายเวทย์วารีเรียกน้ำจากลำธารสาดใส่เอียนทันทีด้วยความตกใจ

“อะ…อะไรเนี่ย พวกเจ้าเป็นบ้าอะไรกัน” เอียนลุกพรวดขึ้นยืนทันทีด้วยสภาพเปียกโชก

“อธิบายมา…ไม่งั้นข้าจะสาปส่งพวกเจ้าแน่!”

“ดูตัวเจ้าสิ…เอียน” เอเจพูดพร้อมชี้มาที่เอียนด้วยตัวสั่นเทา

เอียนก้มมองร่างของตนเองที่เปียกโชก เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งมีร่องรอยไหม้เกรียมไปทั่ว เขาตกใจกับสภาพที่เห็นอยู่ไม่น้อย มือหนาร่ายเวทย์เสกเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ตนเองทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เอียนถามขึ้นด้วยความงุนงง

“ไม่รู้สิ นอนอยู่ดีๆ ก็มีกลิ่นไหม้ฉุนลอยเข้าจมูก พอข้าลืมตาก็เห็นไฟกำลังลุกไหม้เจ้าอยู่” เจเจตอบ

“ข้าก็ตื่นเพราะกลิ่นไหม้ฉุนเช่นกัน แต่เจ้ากลับหลับสนิท ไม่แสบร้อนบ้างหรือเอียน” เอเจเอ่ยหลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว

เอียนร่ายเวทย์เกราะมายากำบังกายไว้ ในใจครุ่นคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันนี้ นกยักษ์เป็นอสูรระดับเทวะมีพลังมายาขั้นสูงสุด เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุ 17 ปี จะสู้กับมันชนะได้อย่างไร ทางเดียวที่มีคือหลอกล่อแล้วหนีหายเท่านั้น

เมื่อคิดได้ดังนั้น เอียนร่ายเวทย์วารีกระชากสายน้ำขึ้นจากลำธารสาดเข้าใส่นกยักษ์อย่างแรง แต่ไร้ผลโดยสิ้นเชิง นกยักษ์ไม่สะท้านกับพลังเวทย์วารีแม้เพียงน้อยนิด กรงเล็บเหล็กกล้าตะครุบเอียนก่อนเขาจะหนีหายด้วยเวทย์มายาจำแลง นกยักษ์สยายสี่ปีกพุ่งทะยานขึ้นฟ้าทันที

ในตอนนั้นเองมีแสงจ้าปรากฏขึ้นกลางท้องฟ้า มังกรสีทองขนาดใหญ่ ลำตัวยาวเปล่งประกายแวววาว อย่างสง่างาม เหาะพุ่งตรงเข้ามายังนกยักษ์อย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ดวงตาสีทองเจิดจ้าด้วยเพลิงโทสะ อ้าปากคำรามลั่นใส่นกยักษ์ กรงเล็บมโหฬารขยุ้มคอฝังเขี้ยวคมลงไปอย่างแม่นยำ

นกยักษ์ร้องเสียงหลงอย่างน่าเวทนาร่วงจากฟ้ากระแทกพื้นแผ่นดินอย่างแรง เลือดข้นสีดำทะลักล้นจากลำคอไหลนองไปทั่ว มันดิ้นรนจนหมดลมหายใจ กรงเล็บคลายออกปลดปล่อยเอียนให้เป็นอิสระ มังกรทองร่อนลงเหยียบแผ่นดินนิ่งมองนกยักษ์ชั่วครู่ก่อนพ่นไฟบรรลัยกัลป์เผาร่างนกยักษ์จนสูญสิ้นไม่เหลือแม้ผงธุลี…

“เอียน!”

“เอียน…!”

“เจ้าอยู่ที่ไหน….เอียน!”

“เอียน…อยู่ที่ไหน….?”

“มหาบุตรเจ้าข้า…!”

“มหาบุตร อยู่ที่ไหนเจ้าข้า….!”

“มหาบุตรเจ้าข้า…มหาบุตร”

องค์รายาและเหล่าบริวารพากันร้องเรียกหาเอียนเสียงดังระงมไปทั่วบริเวณ แต่ยังคงไร้วี่แววของมหาบุตรแห่งโกล์ดอริก เอเจและเจเจ สองฝาแฝดหนุ่ม ผู้เป็นทั้งสหายคนสนิทและองครักษ์คู่ใจทั้งซ้ายขวากระวนกระวายอย่างมากที่ผ่านไปนานแล้วยังคงไม่เจอตัวเอียน…

“ข้าแต่องค์รายา แสงสีทองกลางเวหาเมื่อครู่…อาจจะเป็น…” มหามนตรีเพนทีร่าเอ่ยขึ้น

“อาจเป็นดั่งเจ้าคิด…สหายข้า” องค์รายาตอบด้วยสีหน้ากังวลเป็นอย่างมาก

“ท่านพ่อ…เกิดอะไรขึ้น ท่านรู้หรือไม่…มหาบุตรอยู่ที่ใด?” เอเจปรี่เข้ามาถามมหามนตรีเพนทีร่า ผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้า

“นกยักษ์นั่นหายไปไหน แล้วมหาบุตรอยู่ที่ใดกัน เกิดเหตุอันใด พวกเขาต้องการสิ่งใดหรือเจ้าข้า” เจเจเอ่ยถามอย่างร้อนรน

“เจ้าทั้งสองสงบลงก่อนเถิด…ปล่อยเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่อย่างข้าจัดการเอง พวกเจ้ากลับไปรอฟังข่าวยังที่พำนักก่อนเถิด” องค์รายารับสั่ง

แฝดหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันก่อนมุ่งหน้าไปทางที่พำนักเพื่อรอฟังข่าวตามรับสั่งแห่งองค์รายาอย่างจำยอม ทั้งที่ในใจสองสหายยังคงห่วงเอียน มหาบุตรแห่งโกล์ดอริกผู้เป็นนายเหนือชะตาแห่งตน…