“เกิดเหตุอันใดเจ้าข้า ทำไมพระมารดามีสีพระพักตร์เยี่ยงนี้ ได้โปรดบอกลูกเถิด เสียงนั่น…คือผู้ใดกัน?”

องค์รายีน่าคว้าตัวมหาบุตรมาโอบกอด ไร้คำเอื้อนเอ่ยออกจากปากของพระนาง มีเพียงหยาดน้ำใสๆ ไหลรินจากดวงตาทั้งสองอย่างสุดกลั้น

“เราจักทำเช่นไรดีท่านพี่…จอมอสูรสาปส่งลูกของเราแล้ว…ฮือ”

“เจ้าสงบใจลงเถิด…เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เราต้องหาทางแก้ไขมิใช่หรือ เจ้าคือองค์รายีน่าแห่งโกล์ดอริกเป็นพระมารดาของเอียน จะฟูมฟายไร้สติแบบนี้ ไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง” ตำหนิจากองค์รายาทำให้นางได้สติ

“อภัยให้ข้าด้วยเถิด…ท่านพี่ ข้าเป็นห่วงบุตรแห่งตนจนหลงลืมตัวตนของข้าไปจนสิ้น” องค์รายีน่ากล่าวพลางเช็ดน้ำตา

“พระบิดา…นี่มันเรื่องอันใดพระเจ้าข้า ลูกไม่เข้าใจ เสียงนั่น…คือผู้ใดกัน” เอียนถามขึ้นอย่างร้อนรน

“มันก็คือ…”

“หุบปากนะ!” เสียงตวาดดังก้องกังวานขึ้นสร้างความตกใจแก่ทุกชีวิต

“ผู้ใดกันช่างบังอาจนัก…กล้าใช้เสียงเช่นนี้กับพระบิดาแห่งข้า” เอียนเหลียวมองไปทั่วบริเวณแต่ไม่มีวี่แววของเจ้าของเสียงเลย

ห่างออกไปเหนือบริเวณ สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ลำตัวยาวปกคลุมด้วยเกล็ดหนาสีทองผุดผ่อง ล่องลอยอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีทองเปล่งประกายเจิดจ้าด้วยความกริ้วโกรธ เขี้ยวขาววาววับขยับคำรามขู่เสียงกรรโชก

“รายาแห่งโกล์ดอริก…ข้าขอเตือน…หุบปากของเจ้าไปซะ!!!”

“เจ้าเป็นใคร…กล้าดีอย่างไรมาข่มขู่พระบิดาแห่งข้า” เอียนกระชากเสียงถามขึ้นอย่างเดือดดาล

“สงบลงเถิดมหาบุตรแห่งโกล์ดอริก…เจ้าจะได้รู้แจ้งในวันข้างหน้า เช่นนั้นในวันนี้…พวกเจ้าจงลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นซะ”

สิ้นเสียงกังวานก้อง แสงจ้าบาดตาสว่างวาบขึ้นราวกับดวงอาทิตย์ผุดขึ้นตรงหน้า ทุกชีวิตที่อยู่ในบริเวณนั้นทยอยล้มลงนอนราบไปกับพื้น ไม่เว้นแม้แต่องค์รายา ผู้ครองดินแดนโกล์ดอริก

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้คนเริ่มทยอยได้สติ ทุกคนดูงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไมถึงพากันนอนหลับไปทั้งแบบนั้น เสียงพูดคุยดังขึ้นทุกทิศ บรรดาองครักษ์พิทักษ์เมืองออกสำรวจทั่วบริเวณทำการค้นหาผู้ที่อาจได้รับบาดเจ็บ

“นั่นสิ มีเรื่องอะไรในใจใช่ไหม?” เอเจเอ่ยขึ้นบ้าง

…..

“เอียน ~ ”

“มหาบุตรเจ้าข้า ~ ”

…..

“โอ๊ย~ เจ้าเป็นอะไรไป…เอียน มีสิ่งใดก็กล่าวออกมาเถิด” เอเจรอจนหมดความอดทน เริ่มโวยวายออกมา

“ข้าไม่เข้าใจ…ทำไมทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เอียนพูดขึ้นเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์

“หมายถึงที่ผู้คนหลับใหลไปพร้อมกันน่ะรึ” เจเจเอ่ยถามเสียงนิ่ง

“ใช่…พวกเจ้าไม่สงสัยกันเลยหรือไง”

“พ่อข้าอธิบายไปแล้วไงว่าเป็นเพราะกลิ่นดอกบุปผาจำศีลน่ะ…ไม่เอาน่าเอียน สงสัยอะไรไม่เข้าเรื่อง” เอเจพูดขึ้นพลางถอนหายใจ

“พวกเจ้าเชื่อด้วยรึ…”

“เจ้าคิดว่าพ่อข้าโกหกหรือไงล่ะ” เอเจเสียงแข็งขึ้น

“ไม่ใช่แบบนั้น…ข้าแค่ไม่คิดว่ามันเป็นเพราะบุปผาจำศีล”

“เช่นนั้น…เจ้าคิดว่าสาเหตุเรื่องนี้เกิดจากอะไรกันล่ะ” เจเจหันมาถามเอียน

“ข้าก็ไม่รู้…แต่ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป…แต่ไม่ต้องห่วง ข้าต้องหาทางสืบให้รู้จนได้”

“เฮ้อ~” สองหนุ่มถอนหายใจพร้อมกันทันที

เอียนไม่สนใจเพื่อนที่ล้อเลียน เขาครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่จนใจที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกพลางหันมาทางเพื่อนทั้งสองที่หลับสนิทข้างกัน เอียนถอนหายใจด้วยความระอาที่เพื่อนไม่เข้าใจ เขาทอดสายตามองไปยังลำธารพลันนึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก หญิงสาวผู้นั้นเป็นใครกัน…เป็นความจริงหรือแค่ฝันไปกันแน่…???