“ก่อนจะพูดเรื่องอื่น เจ้าสั่งนางให้ปล่อยดวงแก้วแห่งทารกนั่นไปยังพิภพมารดาเสียที แสงของรัศมีแห่งมายาส่องเข้าตาข้า น่ารำคาญ”

“เอ่อ ได้สิ” องค์รายาพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย เมื่อจะหันไปหาองค์รายีน่า นางก็เอ่ยออกมาเสียก่อน

“ท่านพี่ โปรดเมตตาให้ข้าได้ดูแลบุตรแห่งข้าด้วยตนเองได้หรือไม่”

องค์รายาปรี่เข้าไปกอดนางก่อนเอื้อมมือหนาลูบไปที่ดวงแก้วแห่งทารกอย่างแผ่วเบาด้วยความเมตตา ก่อนจะกระชับร่างบางเข้าแนบอก

“เจ้าจงฟังพี่เถิด กฎย่อมต้องเป็นกฎ บุตรแห่งเราต้องถูกส่งไปยังดินแดนลี้ลับ เพื่อให้พิภพมารดาเป็นผู้ดูแลและเขาจะอยู่ในนั้นจนกว่าจะเติมเต็มความสมบูรณ์ให้ร่างกายเขาเสียก่อน” องค์รายาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน

“แต่ข้าอดคิดถึงและห่วงหาบุตรแห่งข้ามิได้ จะมีมารดาผู้ใดเล่าที่จะไม่เสียใจเมื่อถูกพรากเอาบุตรอันเป็นที่รักห่างจากอกไป” ร่างบางสะอึกสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าเวทนา มือเรียวยังคงโอบรั้งดวงแก้วแห่งทารกแนบอกไม่ยอมปล่อย

“ดวงแก้วแห่งทารกทุกดวงที่ถือกำเนิดขึ้นจะต้องรับการดูแลจากพิภพมารดา ไม่มีผู้ใดในมายาพิภพสามารถฝ่าฝืนกฎข้อนี้ได้ เจ้าก็รู้ จริงดังคำข้าหรือไม่”

“ข้ารู้กฎแห่งพิภพมายาเป็นอย่างดีตามคำท่านว่า แต่ข้าอดห่วงมิได้ว่าบุตรแห่งข้าอาจโดนลอบทำร้ายจากพวกดาร์คดิโวพาร์ค จอมปีศาจนั่น พวกมันต้องจ้องเล่นงานบุตรแห่งข้าเป็นแน่” นางเอ่ยเสียงเครือและมีท่าทีที่เต็มไปด้วยหวาดระแวง

“ช่างโง่เขลาเสียจริง เจ้าไม่รู้หรอกรึว่าไม่มีผู้ใดในพิภพมายาจะสามารถทำร้ายดวงแก้วแห่งทารกได้ พลังมหามนตราและมายาจำแลงแห่งพิภพมารดานั้นไร้ขอบเขตยิ่งนัก บุตรแห่งเจ้าจะปลอดภัย” น้ำเสียงที่มั่นใจของสิ่งมีชีวิตตนนั้นทำให้นางผู้เป็นมารดาจนมุมด้วยเหตุผลที่ไม่อาจหาข้อโต้แย้งได้

วงรัศมีแห่งมายาเปล่งแสงเจิดจ้าขึ้นอีกครั้ง เป็นการเร่งเตือนว่าถึงเวลาที่ดวงแก้วแห่งทารกจะต้องจากไปแล้ว พิภพมารดากำลังเรียกร้องสิทธิอันชอบธรรมที่แม้แต่ความรักของผู้เป็นมารดาก็มิอาจฝืนได้…

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า…อย่าสู่รู้” จบคำก็ลอยหายข้ามมิติไป

“ท่านพี่ ท่านผู้นั้นจะไปที่ใดเล่า”

“ใครจะรู้ได้ แต่เขาต้องกลับมาที่นี่อีกแน่ ข้ามั่นใจเช่นนั้น” องค์รายากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลจนคนในอ้อมแขนรู้สึกได้…

เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึง 5 ปี ขณะที่องค์รายีน่ากำลังทอดสายตามองดอกไม้ที่บานสะพรั่งในอุทยานด้วยความคิดถึงบุตรอยู่นั้น รัศมีแห่งมายาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ใจกลางรัศมีมีเด็กชายคนหนึ่ง อายุราว 5 ขวบ มีดวงตาสีทองเป็นประกาย ผิวพรรณดูสะอาดสะอ้าน ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง

องค์รายีน่าตะลึงกับเหตุการณ์อัศจรรย์ที่เกิดขึ้นยิ่งนัก สายตามองนิ่งไปที่เด็กน้อยราวกับโดนสะกดไว้ เด็กน้อยยิ้มให้นางอย่างไร้เดียงสาก่อนเดินออกจากรัศมีแห่งมายาตรงมาหานางและเอ่ยขึ้นว่า…

“ข้าแต่พระมารดา ข้ากลับมาแล้ว”

เพียงแค่ได้ยินเสียงเล็กๆ นั่น ร่างบางถึงกับทรุดฮวบน้ำตารินไม่ขาดสายรั้งเอาตัวผู้พูดเข้ามากอดไว้แนบอก บริวารสาวนางหนึ่งที่ติดตามรับใช้นางอยู่บริเวณนั้นรีบไปรายงานองค์รายาทันที

ชั่วพริบตา ร่างขององค์รายาก็ปรากฏขึ้นกลางอุทยานพร้อมกับบริวารที่กำลังถวายงาน สายตาองค์รายาทอดมองเด็กน้อยในอ้อมกอดขององค์รายีน่าด้วยความรักและตื้นตัน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างยินดีของบรรดาบริวารที่ได้เห็นเด็กน้อย

“ถวายพระพรพระบิดา” เด็กน้อยเอ่ยเสียงใสผละออกจากอ้อมอกมารดาสู่อ้อมแขนผู้เป็นบิดาทันที

“ข้าแต่พระบิดา บุตรแห่งท่านตรงหน้านี้ยังไร้นามกำหนดชะตา ขอท่านโปรดประทานนามแก่ข้าด้วยเถิด” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นทันทีที่อยู่ในอ้อมอกองค์รายา

“จงฟังพ่อให้ดี ต่อแต่นี้ไป ควินติน เอียน ก็อดวินเซนต์ จะเป็นนามชี้ชะตาแห่งเจ้า ด้วยพรประทานแห่งข้าผู้เป็นบิดา” เด็กน้อยยิ้มรับนามชี้ชะตาแห่งตนเองที่ผู้เป็นบิดากำหนดให้ทันที…