มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 77 โมโหแล้วนะ

"พวกเรารอเวลานี้มานานแล้ว ที่จะได้มีเจ้าข้างกายนะ ยอดรักของพวกเรา"

  จากนั้นฉันก็ถูกหนุ่มๆรุ้มล้อม และเต้นรำเพื่อให้งานได้เริ่มจะขัดใจคงไม่ได้ เพราะทุกคนมองอยู่และคงอยากเต้นรำและกินเลี้ยงแล้ว ดีที่เต้นแค่จังหวะเดียวแล้วเปลี่ยนคู่ เลยทำให้ไม่ต้องรอนาน พอเต้นจบเมฆฟิสก็ยกตัวฉันอุ้มเลย ทำเอ้าทุกคนตาค้างกันไปเลย แต่ที่ตกใจคือบรรดาหนุ่มๆ มาคว้าตัวไปจากเมฆฟิสได้พร้อมกัน ทั้งประกาศก้องว่าคืนนี้ฉันต้องอยู่ในอ้อมกอดทุกคน เอาเป็นว่างานนี้คนที่เหนือยสุดๆคือฉัน เพราะพวกเขาเล่น จับฉันไปโน้นทีนี้ทีเหมือนตุ็กตาเลย ฉันก็ไม่มีแรงสู้ได้แต่ยอมไปตามที่พวกเขาบอก ตลอดงานเลี้ยงรู้สึกว่าฉัน เป็นคนเดียวที่ท่า

จะลำบากตั้งแต่ต้นยันจบงาน ชนิดที่ไม่ได้เอ๋ยอะไรเลย พวกเขามีความสุขที่ได้กอดได้หอมแก้มฉันแบบนี้ จนฉันโมโหเลยลุกออกจากงาน จนทำให้ทุกคนในงานเงียบเกรียบเลย

"นี้ มานาไม่ใช่ตุ็กตานะถึงจะเป็นธรรมเนียม แต่มันใช้กับมานาไม่ได้ขอตัวก่อนคะ แล้วก็ไม่ต้องตามมาอยากอยู่คนเดียวเบื่อคนเอาแต่ใจทุกคนด้วย ไม่ต้องเงียบตามพวกเราหรอกคะ มานาแค่อยากพักนะ ขืนอยู่ต่อคงมีคนเจ็บตัว เพราะมานาแน่พี่ๆก็ไม่ต้องกลัวหรือห่วงนะ กินให้สนุกเถอะ ขอมานาไปพักคนเดียวพอเข้าใจนะ"

"ครับๆ พี่ๆรู้ว่าเราคิดอะไร แต่ทานอะไรแล้วใช่ไหม"

"คะ พวกเขาป้อนให้กินอิ่มแล้วเลยอยากไป สูดอากาศข้างนอกบ้างนะ"

"อย่าไปไหนไกลละ พวกพี่ๆเป็นห่วงนะ"

"ไปนะค่ะ ฝากพี่ๆจัดการ ที่เหลือแทนด้วยคะ"

"มานา พวกเราขอโทษ ให้พวกเราไปด้วยนะ"

"เราว่า พวกท่านนั่งสงบใจอยู่ตรงนี้เถอะ ถ้ารักน้องเราทำตามที่นางบอกจะดีกว่านะ"

"ใช่ๆ ท่านก็ด้วยเมฆฟิสเพราะตอนนี้น้องเรา ต้องการสมาธิและไม่ต้องห่วงนางเพราะนางมีพระบิดาและพี่ๆเหล่าทูตสวรรค์ปกป้องไม่มีใครแตะต้องนางได้หรอกนะ"

"ถูกต้อง ที่พวกท่านแตะได้ เพราะได้รับอนุญาตแล้วจากนาง "

"แต่ใช่ว่า พวกท่านจะรอดปลอดภัย หากยังคิดว่า น้องสาวเราเป็นเหมือนตุ็กตาแบบวันนี้ พวกท่านได้

นับวันตายแน่น่อน"

"พอเถอะให้พวกเขารู้แค่นี้ก่อน หวังว่าคงไม่เลิกรักเพราะคำพูดพวกเรานะ"

"เพราะถ้าเป็นแบบนั้น มานาคงเสียใจมากแน่ ที่ทำให้พวกท่านเป็นพี่น้องกันไม่ได้นะ"

"ไม่มีทางหรอก พวกเรารักนางเช่นเดิม มั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อมีนางในอ้อมกอดพวกเรา"

"ใช่มันทำให้พวกเรารู้ว่า พวกเรารักนางต้องการนางมากขนาดไหน พวกเราเข้าใจดีเลยตอนนี้พวกเรา

มีความรู้สึกเหมือนกัน จะไม่ทำให้นางโกรธอีกพวกเราสัญญา"

"พวกเรา จะเป็นเพื่อนกันเพื่อรอยยิ้มนั้น จะยิ้มให้พวกเราอีกครั้งนะ"

"นางต่างจากสตรีใดๆในโลกนี้จริงๆ เหมือนเด็กที่น่าทะนุทนอม ไม่อยากทำให้เจ็บหรือเสียใจ บอบบางแต่แข็งเกร่งในตัวพวกเรารู้สึกว่า พวกเราจะต้องมีนางในอ้อมกอดให้ได้"

"เฮ้อ เหนื่อยแทน นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องเรา ขออยู่คนเดียวคืนนี้นะ"

"เมฆฟิสท่านเอง คงต้องนอนที่เต็นท์ลำพังนะ เพราะมานาคงกลับเช้าเลย"

"คาดว่า ป่านี้คงไปหาพระบิดาไปสอบถามอะไรบางอย่างนะ และหาทางจัดการ เรื่องพวกท่านด้วย"

"นางจะไม่เป็น อะไรใช่ไหม"

"ไม่ เพราะที่ๆนางไป พวกท่านไปไม่ได้ พวกเราเองก็เช่นกันแม้แต่เทพก็ไปไม่ได้ นอกจากนางเท่านั้น"

"สบายใจได้ นางปลอดภัย"

"พวกท่าน ก็ทานอาหารเถอะ ทุกคนมองกันหมดแล้ว อย่าสร้างงานให้ น้องเราอีกเลย"

"แค่นี้นางก็โดนประนามแล้วว่า นางไม่ควรคู่กับพวกท่านนะ"

"เพราะอะไร ก็น่าจะรู้นะพรุ่งนี้คงได้วุ้นวายแน่ "

"พวกเราจะทำตามที่นางบอก พวกพี่ๆไม่ต้องกังวลใจ เรื่องเราหรอกทานกันต่อเถอะ"

"พวกเราก็หวังให้ พวกท่านทำเช่นเดียวกันกับพวกเราคือ ทำให้งานสนุกแม้น้องเราจะไม่อยู่"

"ครับ "

  จากนั่นทุกคนก็ทำให้งานสนุกขึ้นนิดหนึ่ง จนงานเลี้ยยงเลิกแล้วแยกย้ายกันไปพัก พรุ่งนี้มีงานรอพวกเขาอีกมากเป็นคำคื่นที่แสนสนุกและน่าจดจำของพวกเขา กลับความแปลกใ ที่ทำไมพวกเขาถึงรักนางได้ขนาดนี้ คงเป็นวันที่พวกเขาได้รับรู้หัวใจตัวเองว่ารักนางขนาดไหน และไม่คิดแย่งชิงด้วยขอแค่ได้รักไปแบบนี้ก็พอ นี้สินะที่เขาเรียกว่าความรัก พรุ่งนี้ถึงจะวุ้นวาย แต่ถ้ามีนางอยู่ด้วยคงมีความสุขที่สุด เท่าที่พวกเขาเคยมีมาแน่นอนทุกคนต่างหลับด้วยไปด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมในใจ ที่มีต่อนางผู้ที่พวกเขาได้โอบกอดวันนี้ ส่วนทางมานานั้นกำลังคิดมากกับเรื่องนี้เลยต้องหาทางจัดการกับพวกเรา ต้องรับมือกับนิสัยของแต่ละคน ต้องทำให้พวกเขาเป็นพี่น้องกันให้ได้ด้วยนี้สิยากสุด เพราะเป็นศัตรูกันตลอดแบบนี้ จะให้เปลี่ยนก็ต้องใช้เวลา เฮ้อ ขอบคุณพระบิดาสำหรับคำตอบ และกำลังใจที่ได้จากพระองค์ ทำให้หาทางรับมือพวกเขาได้บ้างแล้วคะ

"มานาได้เวลากลับแล้ว พวกพี่ๆจะไปส่งนะ ตื่นเถอะน้องรัก"