"งั้นเราไปทางนั้นกัน แต่เจ้าจะเปลี่ยนสีตายังไง พี่ไม่เห็นว่าเจ้า เตรียมอะไรมาเลยนะ อย่าบอกนะว่าเจ้าทำได้ด้วย เรื่องเปลี่ยนดวงตานะ"

"เปลี่ยนได้ ตามอารมณ์เลยคะ แต่ดวงตาที่แท้จริงคือสีนี้นะ ถึงไม่ชอบเปลี่ยน แต่มันช่วยไม่ได้นี้คะ เพราะทุกคนคงจำ สีตาของมานาได้กันหมดแล้ว คงต้องเปลี่ยนเป็นสีอื่น เพื่อที่พวกเขาจะจำไม่ได้ รับรองว่าไม่รุนแรงเหมือน ที่ใช้ตาแห่งพระวิญญาณหรอกแค่ใกล้เคียงเท่านั้นคะ"

"เจ้านี้นะ มีอะไรที่ทำให้พี่ตกใจได้ตลอดจริงๆ แล้วแต่เจ้าเลย พี่ยังไงก็ได้"

"เพิ่งเห็นท่านไม่เอาเรื่อง ใครครั้งแรกเลยนะเนี่ยเมฆฟิส ท่านคงรักนางมากจริงๆ พวกเราดีใจที่เจ้ารักนาง"

"ก็พวกท่านพานางมาหาเราเองนี้นะ เรารักนางมันก็ถูกต้องอยู่แล้ว จริงไหม "

"ว่าแต่คงได้ข่าวเรื่อง บรรดาเจ้าชายที่ปลอมตัวมาที่อียิปต์กันแล้วใช่ไหม มาเพื่อทดสอบราชินีของท่านนะ "

"งานเข้าพวกเจ้าเจ้าแล้วนะ"

"ก็พอรู้ ต่อให้พวกเขาปลอมตัวยังไง เราก็จำพวกเขาได้ จะห่วงก็แต่มานานั้น"

"เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไป มานารู้หมดแล้ว ถึงออกมาสำรวจเมืองไง เพราะรู้ว่าพวกเขา ปลอมตัวมาที่เมืองนี้เพื่อมาทดสอบนางนะ"

"นี้มีอะไร ที่พวกท่านไม่ยอมบอกเราอีกไหม แล้วนางจะทำเช่นไร กับพวกเขาหละ"

"ก็คงช่วยแก้ไขปัญหาที่พวกเขาเป็นกันอยู่ตอนนี้ นางจะทำให้พวกเขาสยบ ยอมแพ้แบบราบคาบเลยจะบอกให้ หากนางทำแล้ว พวกเขาไม่สามารถต่อกรได้ กับสายตาแห่งเหยี่ยวอียิปต์นะ"

"นินทาอะไร มานากันรู้นะไปกันเถอะคะ"

"นี้เจ้าตาเจ้ามันเหมือนตาพี่เลย แต่มันมีพลังอานาจมากกว่าพี่มากจริงๆ ทั้งยังดึงดูดและงดงามมาก พี่ว่าตาเจ้าทุกสี ต่างน่าสนใจทั้งนั้น แล้วแบบนี้พี่จะไม่หึ่งก็คงแปลกแล้วหละ"

"ว่าไปนั้น อย่ากังวลไปเลยคะ มานามีเมฆฟิสคนเดียว อยู่แล้วคะ"

"ก็มันอดคิดไม่ได้ เจ้าน่ารักมากขนาดนี้ ไม่อยากห่างจากเจ้าเลยสักนาทีเลยรู้ไหม ถ้าไม่ติดว่าปลอมตัวกันอยู่นะ ป่านี้พี่คงอุ้มเจ้าหนีสายตาคนพวกนี้ไปนานแล้วหละ รู้ไหมว่าหึงมากๆตอนนี้"

"มานาก็หึงเหมือนกันนะ ที่สาวๆแอบส่งสายตาหวานๆใส่คนรักแบบนี้นะ แต่ก็สมควรแล้วเพราะเมฆฟิสหล่อมากจริงๆ มานายังคิดว่าเป็นฝันเลยที่ได้อยู้ด้วยกันแบบนี้ ถึงเป็นฝันก็ยังมีความสุขมากๆว่าไหมคะ เมฆฟิสคิดเหมือนกันไหมคะ"

"พวกเจ้านี้นะ จะแสดงความรักกันไปตลอดทางแบบนี้เลยใช่ไหม ทุกคนเขามอง เพราะพวกเจ้าช่างเหมาะสมกันมากๆ และรักกันมากๆด้วย พวกเขาเลยอิจฉา พวกเจ้าสองคนไงรู้ไหม"

"รู้คะ ก็มันอดหึ่งไม่ได้นี้ นานๆจะได้ทำตามใจตัวเองแบบนี้ ได้อ้อนเขาแบบนี้ชอบที่สุดเลยคะ"

"ฮ้าๆ ใช่พี่ก็ชอบที่สุด ที่เจ้าไม่สนใจชายใดนอกจากพี่ เหมือนที่พี่ไม่สนใจสาวๆ คนใดนอกจากจากเมียพี่คนนี้นะ ว่าไหมเมเนส เจ้าเองก็เหมือนกันใช่ไหม"

"นี้ตกลงมากันเป็นคู่ๆ เหมือนมาฮันนีมูน เลยว่าไหมคะ"

"ฮันนีมูน คือสิ่งใด "

"ก็คือการที่เราไปไหนด้วยกันกับคนรัก เพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน นอกจากใช้เวลาอยู่ในห้องห่อนะ มันคือการศึกษากัน หลังจากที่แต่งงานกันแล้วคะ"

"งั้นหรือดี พี่ชอบงั้นเรามาทำอย่างที่ เจ้าว่าเถอะดีไหม"

"นี้พวกเจ้าไม่สงสารพวกพี่ๆ ที่ไม่มีคู่กันเลยใช่ไหม ช่างปวดใจจริง"

"โอ๋ อย่าน้อยใจสิคะพี่ๆ พวกเรามาเที่ยว ให้สนุกดีกว่าคะ ทุกคนคงซื้อของ ที่จำเป็นได้หมดแล้ว เราออกเดินทางต่อดีกว่าคะ"

"ว่าแต่ทำไมถึง ไม่เตรียมมาตั้งแต่ในวัง เหตุใดต้องมาหาซื้อเองหละ"

"ก็เพราะมานา อยากให้ชาวบ้านได้ขายของๆพวกเขา อยากให้พวกเราซื้อจากพวกเขาเอง ได้ถามสารทุกข์สุขดิบพวกเขาตอนซื้อ ว่ามันลำบากมากไหม กว่าจะได้มันมาขาย เพื่อพวกเรา จะได้เห็นค่าและขอบคุณพวกเขาได้เลยตรงๆ กับของที่พวกเขาทำให้ พวกเรามีอาหารกิน มีชุดใส มีบ้านอยู่นะครับ"

"อย่างนี้ นี้เองเจ้านี้นะคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอเลยนะ เจ้าทำให้พี่รักเจ้ามากจนไม่รู้ว่าจะรักมากขนาดไหนแล้ว รักมากขึ้นทุกครั้งที่เห็นหน้าเจ้า มันยิ่งรักมากขึ้น จนไม่สามารถอธิบายได้เลยว่าเพราะอะไรถึงรักขนาดนี้"

"มานาก็เช่นกันคะ การที่ได้เห็นเมฆฟิสพูดคุย เป็นกันเองกับชาวบ้านแบบนี้ มันตัวเมฆฟิสที่สุดเลยรู้ไหมว่า มันทำให้มานายิ่งรักมากขึ้น จนไม่รู้จะรักมากขนาดไหน ไม่สามารถอธิบายได้ รู้แค่ว่ารักทุกอย่างที่เป็นตัวของเมฆฟิสคะ รักมากที่สุดเลยคะ"

"อย่าทำหน้าแบบนี้ เดี่ยวพี่ห้ามใจไม่ได้รู้ไหม ที่รัก"

จากนั้นเขาก็โผลเข้ามากอด พร้อมจูบที่แสนหวาน จนทำให้ทุกคนรอบๆ ต่างอมยิ้มไปกับความรักของพวกเราเลยก็ว่าได้ ไม่เว้นแม้แต่เหล่าบรรดาเจ้าชาย ที่อยู่รอบๆ ที่ปลอมเป็นคนขายของบ้าง คนขอทานบ้าง ทหารบ้าง พวกเขาได้เห็นนางในดวงใจเมฆฟิสแล้ว และหลงรักตั้งแต่แรกเห็น ตั้งแต่ที่ได้ชมพระสิริของราชินี ตอนออกมาเยี่ยมชมประชาชน แต่วันนี้พวกเขาได้เห็นใกล้ๆ ยิ่งงดงามยิ่งนักต่างจากสตรีที่พวกเขาพบเจอจริงๆ ทั้งเป็นครั้งแรกที่พวกเขา คิดอยากจะครอบครอง ต้องการอ้อมกอดนั้นมาโอบกอดพวกเขาบ้างเล็กน้อยก็ยังดี แค่คิดพวกเขาก็เจ็บปวดที่หัวใจ ต่างคิดว่าจะทำ อย่างไรถึงจะได้ใกล้ชิดนางเช่นเมฆฟิสได้นะ