"ท่านพี่พวกท่านกลับมาแล้ว แต่ทำไมพวกท่านถึงไม่มาหามานากับลูกเลย ทำไมท่านถึงทำแบบนี้อีก แต่ไม่เป็นไรมานาเข้าใจพวกท่านดี ขอให้พวกท่านมีความสุขกับพวกนางนะเพคะ มานาจะดูแลลูกๆของพวกเราอย่างดีเอง ไม่ต้องตามหาพวกเรานะ ลาก่อนเพคะ ฮือๆๆๆ"

"มานาเป็นอะไรไปลูก มานาตื่นๆสิ อย่าร้องแบบนี้สิแม่กับยายใจหายหมดแล้ว มานาตื่นสิลูก"

"ขอโทษครับแม่พวกเรา ขอตัวมานาไปนอนกับพวกเรานะครับ ไม่ต้องห่วงครับ มานาไม่ได้เป็นอะไรครับแค่ฝันร้ายนะครับ เลยร้องให้นะครับ อย่าปลุกเลยครับ คงไม่ตื่นหรอกครับ น้องหลับลึกนะครับ "

"จ้าๆ งั้นแม่ฝากน้องด้วยใกล้จะคลอดแล้ว ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้อีกนะ ขนาดในฝันยังร้องขนาดนี้ คงเสียใจมากแน่นอน แม่จะไม่ให้ลูกของแม่กลับหลาน ต้องเสียใจอีกแน่นอน"

"ครับพวกเราเช่นกันครับ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ "

หลังจากนั้นพวกเขาก็พาฉันมานอนที่ห้องของฉัน ที่พวกเขาเตรียมไว้ เพื่อรอกำหนดคลอดยิ่งใกล้คลอดแบบนี้

"ต้องมาเห็นภาพแบบนั้นอีกครั้งในช่วงอารมณ์แบบนี้ ทำให้จิตตกแน่นอน"

"ดีนะที่พวกเรารู้ก่อนเลยช่วยได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้สติหลุดแน่ ดีที่เจ้าชายช่วยไว้ได้ทัน"

"ทำให้ไม่คิดมากไป ทำให้นางนึกถึงลูกๆมากกว่าพวกเขา การที่เข้าไปช่วยนางในฝันนี้เล่นเอาซะเหนื่อยเลย มันน่าจัดการพวกเขาให้รู้แล้วรู้รอดดีไหมครับ"

"ไม่ได้ มันเป็นด่านสุดท้ายของพวกเขา ที่พระบิดาทดสอบนะ พวกเขาผ่านด่านแล้วด้วย"

"ตอนนี้จำนางได้แล้ว และไม่คิดจะทำแบบนั้นอีกแล้วหละ ตั้งแต่เห็นมานาร้องให้ในฝันของพวกเขานะ ที่ทรงให้เห็นเป็นความฝัน เพื่อสอนพวกเขาให้เชื่อใจกัน อภัยให้กัน มานาผ่านด่านเช่นกัน แต่ต้องรักษาหัวใจตอนนี้ เพราะนางรับรู้ว่าไม่ใช่ฝัน แต่มันคือเรื่องจริง แต่พวกเขาคิดว่าเป็นฝัน เพราะพวกเขาถูกลบความจำบางส่วนเกี่ยวกับมานาไป แต่ส่วนลึกในใจ พวกเขาจำได้ว่ารักมานามาก แต่ไม่รู้ว่ามานาคือใครนะ"

"มิน่าพวกเขาถึงถามว่านางเป็นใคร มานาเองก็ไม่ได้บอก เพราะเสียใจมากเกินไป แต่พยายามคิดถึงสิ่งที่พระบิดาสอน ว่าอย่าใช่อารมณ์ในการตัดสินใจ ให้มองส่วนดี อภัยแล้วทุกอย่างจะดีเองนะ"

"เพราะแบบนี้ไง พวกเราถึงต้องเข้าไปหานางในฝัน และพานางกลับมาก่อนที่นางจะเสียใจมากไปกว่านี้นะ พวกเราต้องเข้าไปอีกครั้งตอนนี้ เพราะนางกำลังลำบากกำลังต่อสู้กับสิ่งที่มารใส่ความคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกเขา พวกเราต้องเข้าไปต่อสู้เป็นเพื่อนนาง"

"ครับเจ้าชาย "

"ราฟาเอลนายอยู่รักษานางที่นี่ เพื่อใครมาพวกเขาจะได้ไม่คิดมาก เพราะเจ้าเป็นหมอนะ"

"เราฝากรักษาอาการตื่นตกใจ ของนางตอนนี้ด้วยนะได้ไหม เราอยากให้นางคลอดอย่างปลอดภัย ไม่คิดมากเรื่องพวกเขา มันจะทำให้ลูกๆพวกเขารู้สึกไม่ดีด้วยนะ เข้าใจนะ"

"ครับเจ้าชาย ผมจะทำเต็มความสามารถเลยครับ ฝากพวกท่านพาจิตวิญาณน้องของพวกเรามาโดยปลอดภัยนะครับ "

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ไม่มีใครทำให้มานาลืมพระเจ้าได้หรอกนะ ต่อให้นางต้องตายนางก็ยังไม่ลืมพระองค์กับสิ่งที่พระองค์สอนไว้หรอกนะ พวกเราแค่ไปทำให้พวกเขารู้ว่า พวกเขาจะไม่มีวันชนะพวกเราได้หรอก ไม่มีทางที่ความมืดจะชนะความความสว่างได้"

"พวกเราเข้าไปกันดีกว่านะ มานาคงรอพวกเราไปช่วยอยู่นะ"

"ครับพวกเราพร้อมแล้วครับ "

จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในฝันของฉัน เพื่อช่วยและทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น หลังจากที่ฉันเห็นภาพนั้นมันก็ทำให้หัวใจสลาย แต่ต้องฝืนยิ้มและอวยพรพวกเขา และขอให้พระเจ้าช่วยปกป้องเขาให้มีความสุข และไม่ต้องตามหาฉันกับลูกอีก เพราะหัวใจของฉันเจ็บจนมันเกินจะรับได้ตอนนี้ ขอเวลาทำใจกับสิ่งที่เห็น และขออยู่กับลูกมากกว่าตอนนี้ จะสอนให้พวกเขาเป็นคนดี และน่ารักสำหรับทุกคน จะสอนให้พวกเขาเป็นราชาที่ดีให้ได้ และสอนให้พวกเขารักในพระเจ้าด้วยเช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเข้าใจ ฉันไหมที่ไม่ให้พวกเขารู้จักพ่อของพวกเขานะ หวังว่าลูกๆจะเข้าใจฉันนะ

"ไงน้องพี่ พวกเรามารับแล้วกลับกันเถอะ ทุกคนเป็นห่วงมากนะตอนนี้ "

"ใช่อย่าคิดมากเลยพวกเขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะพวกเขาถูกลบความทรงจำเรื่องน้องพี่ไปนะ "

"พอพวกเขาเห็นหน้าเรา พวกเขาก็เริ่มค้นหาความจริง ทั้งไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกนางอีกเลย รู้ไหมว่าพวกเขารักมานาขนาดไหน"

" แม้พวกเขาจะยังจำน้องพี่ไม่ได้ก็ตาม แต่พวกเขาไม่อยากให้มานาเสียใจอีก เลยไม่ให้พวกนางมายุ่งกับพวกเขาอีกเลยตอนนี้นะ"

"มีอีกอย่างพวกเขาเริ่มจำเราได้แล้วตอนนี้ กำลังสำนึกและเสียใจมากๆตอนนี้ในสิ่งที่ทำไปนะ พวกพี่เอาเรื่องมาบอกเราก่อนที่มันจะเกิดขึ้น เพราะพวกเราอยากให้ลูกๆมานาอารมณ์ดี และไม่คิดแง่ลบกับพวกพ่อพวกเขานะ เพราะพวกเขาเกิดจากความรักของพวกเขานะ"

"อย่าให้มารมันใสความคิดน้องนะ อย่าน้อยใจเลยพวกเขาและพวกเรารักมานามากรู้ไหม กลับกันเถอะเดี่ยวพี่ไปส่งนะ"

"ขอบคุณคะที่พี่ๆมาทันเวลาเสมอ ไม่อย่างนั้นมานาคงร้องให้ไม่หยุดแน่ ลูกๆคงร้องตามขอโทษคะที่ทำให้เป็นห่วงกันมานาโอเคแล้วคะ แม่ขอโทษนะครับ แม่จะไม่ทำให้ลูกๆร้องให้ตามแม่อีก อย่าร้องนะอย่าโกรธที่พ่อของพวกเราที่เขาทำแบบนั้นเลย เพราะพวกเขาลืมพวกเรานะ เดี่ยวพอพวกเขาก็จำได้คงมาหาพวกเรานะ ไว้เจอพวกเขาแล้วถามพวกเขาเอาดีกว่านะครับ คนดีของแม่"

"ดีมากน้องพี่ ไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวังเลย เดียวที่เหลือพวกเราจัดการเองไปกับพวกเขาก่อนเลย พี่ขอจัดการบางอย่างก่อน"

"ขอบคุณคะที่อยู่และปกป้องมานาเสมอเลย"

"มันคือหน้าทีพวกเรานะ พวกเรายินดีและเต็มใจปกป้องมานาเสมอ อย่าคิดมากเลยนะ"