มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 186 ความทรงจำกลับมาแล้ว

"พวกเราต้องจำนางให้ได้ ว่านางเป็นใครชื่ออะไร ต่อให้ต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อรื้อฟื้น พวกเราก็ยินดีทำ พราะพวกเราอยากพบนางอีกครั้งเพราะพวกเรารู้แล้วว่านางคือดวงใจของพวกเรา"

"ดีมากลูกๆทุกคน ผ่านด่านนี้ได้แน่นอน หากนางรู้คงดีใจมาก"

"ใช่แล้วพ่อ มานาคงไม่ต้องลำบากอีกแล้ว หลานๆจะได้มาอยู่กับพวกเราด้วย คงหน้าตาได้พ่อแน่นอนว่าไหมพ่อ โอ็ะ แม่ขอโทษ ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่เอ๋ยชื่อนางให้พวกเขาได้ยิน แม่ขอโทษพ่อแม่ขอโทษ"

"ไม่หรอกมันคงถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องรู้ว่า นางมีตัวตนสำหรับพวกเขาจริงๆไม่ใช่ฝันที่พวกเขาฝันถึงนะ รู้แล้วใช่ไหมว่าเมียพวกเจ้าชื่ออะไร"

"ครับ ถ้าพวกเราได้ยินไม่ผิดน่าจะชื่อ มานา ใช่ไหมครับ"

"มานา พี่ขอโทษ อภัยให้พี่แล้วใช่ไหม"

"มานาพี่จำชื่อและหน้าเจ้าได้แล้ว พี่ขอโทษ"

"มานาดวงใจของพี่ พี่ขอโทษ"

"มานา พี่กลับมารับเจ้าแล้ว พี่ขอโทษ"

"มานา พี่จะไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีกกลับมาได้ไหม"

"มานาอย่าจากพวกเราอีกได้ไหม พี่ขอโทษ"

"มานาพี่รักเจ้า พี่ขอโทษ"

"มานาพี่คิดถึงเจ้าทุกลมหายใจ พี่ขอโทษ"

"มานา พี่จำชื่อเจ้าได้ และจำได้ทุกอย่างแล้ว พี่ขอโทษ"

"ดวงใจของพี่ พี่ขอโทษนะ"

"มานากลับมาหาพี่ได้ไหม พี่ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะกลับมาหาพี่"

"อย่าจากพี่อีกเลย ใจพี่คงสลายหากไม่มีมานาเคียงกายพี่อีก"

"มานายอดรักของพี่ พี่ไม่รู้ว่าจะขอโทษเจ้าเท่าไรถึงจะพอในสิ่งที่พวกพี่ทำไป พวกพี่ขอโทษได้โปรดกลับมาเป็นดวงใจของพวกเราเหมือนเดิมได้ไหม ยอดรักของพี่"

โอ้ะ พ่อ ห็นเหมือนแม่ใช่ไหม ลูกๆพวกเขาจำเมียตัวเองได้แล้ว หลังจากที่พวกเขาหมดสติไปตั้งหกเดือน มันเป็นอะไร ที่น่าอัศจรรย์ที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้พวกเขาจำได้แล้ว พวกเราจะได้เหHนหน้าหลานแล้วพ่อ แม่ดีใจสุดๆ"

"พวกเราก็ทั้งดีใจและตกใจที่ทราบข่าวว่า ทรงเป็นเจ้าชายนิททรานานขนาดนี่ มิน่าพวกเราถึงไม่ได้ข่าวของพระองค์เลย ทรงปิดข่าวเรื่องนี้ไว้นี่เอง แล้วจะไปพาราชินีกลับมาตอนไหนพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกเราคงไม่กล้าไปพบนางตอนนี้หรอก หากไม่เคลียร์เรื่องที่พวกเราทำไว้กับนางให้จบนะ"

"ใช่พวกเราคงไม่ได้พบหน้าลูก หากยังไม่ทำให้พวกเขาเชื่อใจพวกเรานะ"

"พวกเราเอาใจช่วย แค่นี้ก็กระจ่างกับพวกเราที่สงสัยมานาน ตอนนี้พวกเราได้คำตอบแล้ว จะได้เขียนข่าวเชียร์ให้เจ้าชายได้พบนางในดวงใจเร็วๆนะพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกเราขอบใจพทุกคนมากที่ช่วยพวกเรา วันนี้พวกเราได้คำตอบ และรู้แล้วว่าพวกเราต้องทำยังไงต่อไป ขอบคุณทุกคนมาก

พวกเราขอตัว พวกเราขอไปปรึกษากันก่อนว่าพวกเราจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องนี้ดี ท่านพ่อท่านแม่พวกเราขอตัวก่อนนะครับ

ฝากที่เหลือด้วยนะครับ ขอบคุณครับสำหรับทุกเรื่องที่ทรงทำเพื่อพวกเราตอนที่พวกเราไม่อยู่นะครับ"

"จ้าไปพักผ่อนเถอะ ความจำเพิ่งกลับมากัน อย่าคิดมากเลย มานาเข้าใจว่าลูกๆทำไปเพราะอะไรอย่ากังวลไป ไปจัดการเรื่องตัวเองที่ก่อกันให้จบพาพวกนางไปขอโทษมานาด้วย ถ้าทำได้นะ"

"ครับท่านแม่ พวกเราขอตัวครับ"

จากนั้นพวกเจ้าชายก็แยกตัวกลับไป คุยกันกับเรื่องที่พวกเขาทำกับมานาดวงใจของพวกเขาด้วยว่าพวกเขา ทำร้ายดวงใจพวกเขามากขนาดนี้ ยังเผลอทำซำ้แบบเดิมเมื่อคืนนั้นอีก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกล้าไปพบดวงใจพวกเขาอีกไหม ด้วยไม่อยากให้นางเสียใจ แต่กลับทำให้เสียใจอีกจนได้ ต่อให้ผ่านมาทุกด่านแล้ว แต่ยังต้องเจอพวกเขาอีก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทดสอบพวกเราแบบไหน จนใจจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีที่แน่ๆ พวกเขาเพิ่งเข้าใจที่ท่านพ่อท่านแม่บอกว่า ให้จำให้ได้แล้วจะรู้ว่าจะไปหาได้ไหม ตอนนี้พวกเราตอบเป็นหนึ่งเดียวว่า ไม่ได้เลย แค่คิดว่าจะไปหัวใจก็แถบหมดแรง หากไปแล้วทำให้มานาเจ็บอีกหละ กลายเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าเป็นเรื่องมานาพวกเขาไม่อยากทำให้มานาเสียใจ และไม่รู้ว่าถ้าพบพวกเขามานาจะเสียใจไหม และถ้าพาพวกนางไปขอโทษ และบอกว่าพวกนางไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาอีกแล้ว นางจะเป็นอย่างไรทำไมพวกเขาถึงทำร้ายดวงใจพวกเขา ขนาดนี้นะ ทำไมต้องเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี จนปัญญาจริงๆ

ประเทศไทย

หลังจากที่ทำงานทุกอย่างเสร็จหมด ทุกอย่างก็เหมือนเดิมเหมือนทุกวัน ที่พวกเราช่วยกันทำงานดูแลเด็กๆและสอนชาวบ้าน แต่วันนี้ทำไมฉันรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้นะ หรือจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาหรือกับลูกกันนะ ทำไมหัวใจมันไม่สงบเลย เหมือนมันมีอะไรที่ทำให้เราต้องคิดมากก่อนที่จะคลอดก็ไม่รู้สินะ รู้สึกว่ามันไม่สามารถอธิบายได้เลย ไม่รู้ไม่คิดอะไรแล้วนอนดีกว่า สิ่งที่ฉันรู้สึกมันก็ทำให้ฉันเข้าใจ ว่ามันเป็นเพราะอะไรทำไมพวกเขามาอยู่ที่นี่ ทั้งตอนนี้ก็ยังอยู่กับพวกนางอีก พวกเขากำลังทำในสิ่งที่ฉัน เพิ่งให้อภัยไปครั้งนั้นอีกครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้ถึงเจ็บกว่าทุกครั้งนะ ทำไมหัวใจมันเหมือนแตกสลายไปเลย ตอนนี้ฉันไม่อาจกลั้นนำ้ตาได้เลยมันหยุดไม่ได้เลย ทำไมถึงเจ็บได้มากขนาดนี้นะ ทั้งที่ใจบอกให้อภัยพวกเขาแล้ว แต่ร่างกายมันอ่อนแอ่จนไม่อาจกลั้นนำ้ตาไว้ได้เลยสินะ ทั้งที่จะไม่ร้องให้ให้พวกเขาเห็นแล้วแท้ๆเชียวเจ็บอีกแล้วใช่ไหมใจฉัน