มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 182 ลืมนางผู้เป็นดวงใจ
"เดี่ยวนานาเอายามาให้เพคะ จะได้พักผ่อนตืนมาจะได้ไม่คิดมากอีก ทุกคนคงดีใจที่ทรงฟื้นแล้ว นานาไปบอกพวกเขาก่อนเพคะ ท่านพ่อท่านแม่เจ้าชายคงดีใจที่ทรงตื่นแล้วนะเพคะ"
"อืม เราขอนอนหน่อยรู้สึกปวดหัวมากๆ ฝากดูแลเพื่อนๆเราด้วย หากหายดีคงได้ไปพบพวกเขานะ ขอบใจที่ช่วยดูแลเรานะ"
"ยินดีเพคะ เพราะมันเป็นหน้าทีที่ภรรยาต้องดูแลสามีเพคะ"
"แต่เราคิดว่าเราไม่รู้จักกันนะ "
"หมอหลวงช่วยเอายามาให้เจ้าชายที ทรงตื่นแล้วช่วยมาตรวจอาการเจ้าชายด้วย ทรงปวดหัวมากๆ ตอนนี้ เราจะไปรายงานท่านพ่อท่านแม่นะ"
"ครับ ราชินีนานา"
"ราชินี เหร่อ เราแต่งกับเจ้าด้วยเหรอ ไม่เห็นจำได้เลยโอ้ยปวดหัว "
"อย่าคิดมากเลยเพคะ พวกเราคือคนๆเดียวกันแล้ว ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ไม่สำคัญ แค่ทรงปลอดภัยนานก็ดีใจแล้วเพคะ ขอตัวไปบอกท่านพ่อท่านแม่ก่อนนะเพคะ"
"อื้ม"
จากนั้นนานาก็ไปบอกพ่อแม่ของเจ้าชาย พวกเขาก็เข้ามาดูอาการลูกชาย และสงสารที่ลูกชายพวกเขาความจำบางส่วนหายไป แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมพวกเขาถึงลืมามานาราชินีตัวจริงของพวกเขาไปนะ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ด้วยสงสารพวกนางเช่นกัน ถึงแม้ว่าพวกนางจะไม่ได้รักลูกของพวกเขามากเหมือนมานา แต่พวกนางก็ทำให้พวกเขามีความสุข และอาจจำอะไรหลายๆอย่างได้ไม่มากก็น้อยได้แต่หวัง เพราะพวกเขาอยากให้พวกเขาไปตามมานากลับมา เพราะมานาคือราชินีตัวจริงของพวกเขานั้นเอง
"ไงลูกพ่อเป็นยังไงบ้าง พ่อกับแม่และทุกคนเป็นห่วง ลูกและเพื่อนๆมากนะที่หลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีกรู้ไหม "
"ครับ ว่าแต่ทำอะไรหรือครับ "
"ก็แข่งขันในสิ่งที่พวกลูกๆ ก็รู้ว่าคำตอบคืออะไรนะ "
"แล้วมันคืออะไร ผมไม่เข้าใจ ยิ่งฟังยิงไม่เข้าใจ พวกเราทำอะไรกันครับ ก่อนหน้านี่พวกเราทำอะไรหรือครับ ว่าแต่ผมแต่งงานแล้วใช่ไหมครับ แหวนนี้คือแหวนแต่งงานใช่ไหม ว่าแต่แต่งกับใคร รู้สึกว่าจะไม่ใช่คนที่นอนข้างผมตอนนี้ด้วยครับ พวกท่านพอจะบอกได้ไหม ว่านางเป็นใคร"
"เอ้อ อย่าอยากรู้เลยเพคะ ทรงมีพวกเราอยู่แล้ว รู้ไปก็ทำอะไรไม่ได้หรอกเพคะ อย่าทำให้พวกเราลำบากใจอีกเลยเพคะ"
"แต่ว่าเรา "
"ไม่เอาสิคะ เพิ่งฟื้นมาอย่าเครียดสิคะ ไม่ดีเดียวเป็นอะไรอีกพวกเราก็แย่สิเพคะ"
"อย่างที่เมียลูกบอก อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย พักผ่อนให้หายดีก่อนนะ ลูกเป็นอะไรไปพวกเราคงแย่"
"ครับ ผมขออยู่คนเดียวได้ไหม ผมอยากนอนคนเดียว คุณช่วยออกไปด้วยนะครับ"
"ได้เพคะ แต่อย่าฝืนตัวเอง อย่าคิดอะไรอีกนะเพคะ "
"ได้ เราจะไม่คิด เราเหนื่อย อยากอยู่คนเดียวนะ ไม่อยากให้ใครรบกวนนะ "
"งั้นพวกเราไปก่อนนะ ได้ข่าวว่าเพื่อนๆลูก เองก็เพิ่งตื่นมาพร้อมๆลูกนะ พ่อกับแม่ว่าจะไปดูอาอาการพวกเขาแทนลูกด้วยนะ "
"ขอบคุณครับท่านพ่อท่านแม่ ฝากดูแลพวกเขาด้วยครับ เพราะพวกเขาคือคนที่ดวงใจผมรักเหมือนกัน นางคงเสียใจถ้าผมไม่ดูแลพวกเขาว่าแต่นางคือใครกันนะ ทำไม่ผมถึงเจ็บปวดที่หัวใจบอกไม่ถูก เหมือนว่าผมทำให้นางเสียใจยังไม่รู้ โอ้ยปวดหัวขอยาหน่อยหมอ"
"ได้ครับ เจ้าชาย "
"ออกไปกันได้แล้วเราอยากอยู่คนเดียวไป"
"ครับ'
"พ่อลูกเราน่าสงสารเหลือเกิน เราไม่รู้ว่าจะช่วยพวกเขายังไง พ่อเราจะทำอย่างไรดี"
"พ่อไม่รู้เอาเป็นว่า ไปดูพวกเขาก่อน ว่าอาการอย่างเดี่ยวกันใช่ไหม"
"ได้ เราไปกันเลยดีกว่าไหม"
"ท่านพ่อท่านแม่คะ นานาขอตัวไปห้องของนานาก่อนนะ มีอะไรเรียกนานาได้ ยินดีรับใช้คะ"
"ไปเถอะ เจ้าคงเหนื่อยที่ช่วยดูแลเขาแทนพวกเรานะ"
"ไม่คะถ้าเป็นราชินีจริงๆ นานาก็ไม่ต้องลำบากอีก นานายินดีช่วยคะ"
"ขอบใจนะ "
"ขอตัวเพคะ"
"เฮ้อ พวกเราต้องอยู่อย่างนี้ อีกนานไหมพ่อ แม่ไม่คิดว่าพวกนางจะรักลูกเราจริงๆเลย"
"คงต้องรอจนกว่าพวกเขาจะจำได้ว่าใครคือคนที่พวกเขารักนะ ความทรงจำพวกเขาหายไปแค่เรื่องของมานาเท่านั้น พ่อยังสงสัยว่าทำไมกันนะ พวกเขารักนางมากกว่าชีวิตพวกเขา แต่ทำไมถึงลืมไปนะ หรือเพราะว่าเกิดจากการกระทบกระเทือนของอุบัติเหตุที่ทะเลทรายกันนะ เห็นหมดสติกันไปนาน กว่าพวกเราจะหาพวกเขาเจอก็นานพอควร เพราะเป็นช่วงพายุทะเลทรายด้วยสิ"
"แม่ว่าคงมีอะไรมากกว่านั้น บางที่พระเจ้าคงอยากรู้ว่าพวกเขาจะจำสัญญาที่ให้ไว้กับมานาได้ไหม หากพวกเขาลืมทุกอย่างเกี่ยวกับนางไป จะมีใครนอกจากนางอีกไหม เพราะพวกเขาทำให้นางเสียใจ จนทำให้นางไม่ยอมอยู่กับใครสักคน ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้นะ"
"มันเป็นสิ่งที่พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะพวกเขาต้องหาทางออกเอง เรื่องนี้นะว่าแต่มานากับหลานๆคงสบายดี คงใกล้คลอดแล้วแน่ อยากเห็นหน้าหลานชายจัง"
"คะอยากให้มาอยู่ด้วยกันด้วย แต่พวกเขาคงจำไม่ได้ว่า พวกเขาทำอะไรไปบ้าง ปล่อยให้เวลาช่วยทำให้พวกเขาเป็นคนเดิม"
"ใช่พวกเราต้องช่วยกันภาวนา ให้พวกเขาจำว่าอะไรคือหัวใจของพวกเขานะ"
YOU MAY ALSO LIKE
