มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 180 ผ่านด่านทดสอบเจ็ดปีที่กันดารอาหาร

"ถ้าได้คงผ่านด่านแรก แต่ด่านต่อไปสิ หาทางรักษาไม่ได้ นอกจากให้พระบิดาช่วยเท่านั้น โรคระบาดทั่วอาณาจักรเลย รอวันตายเท่านั้น มีแต่ด่านที่พวกเขาไม่สามารถช่วยใครได้ แม้แต่ตัวพวกเขาเอง พวกเขาจะผ่านได้ไหม แค่คิดก็หนาวแทนแล้ว"

"ไหนจะมีสงครามที่พวกเขาไม่คิดว่าจะมีเกิดขึ้นอีก จากความคิดของรุ่นพ่อพวกเขาอีกพวกเขาจะแก้ไขยังไง นอกจากนั้นพอเข้าช่วงปลูกพืชพวกเขาต้องเจอกับตักแตนวัยคลานมากินพืชทุกอย่าง จากนั้นเจอพายุทะเลยทายอีกหนึ่งหรือสองเดือนเต็มๆ ทำให้พวกเขาขาดการติดต่อแม้แต่อาหารก็อาจจะไมพอเลี้ยงประชาชนของพวกเขา อาจเกิดการฆ่ากันเพื่ออาหารอีก พวกเขาจะรอด และปกป้องประเทศพวกเขาได้ไหม คิดแล้วเหนื่อยแทน"

"คงแย่ แต่มานาน่าจะใกล้คลอดแล้วหละ หวังว่าเด็กๆคงแข็งแรงดีนะ คงมีความสุขนะ บ้านเป็นที่เดี่ยวที่ทำให้มานาเข้มแข็งได้นะ"

"ต้องแข็งแรงสิ พวกเขาได้รับการดูแลอย่างดีจากเหล่าทูตสวรรค์นี้นะ แถมมีพระบิดาคอยดูแลด้วยหวังว่าคงจะไม่คิดมากเรื่องพวกเขาอยู่นะ อยากไปหามานาจังแต่ทำไม่ได้ เพราะไม่มีอำนาจพอได้แค่ภาวนาให้มานากับทุกคนปลอดภัย และขอให้พวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"

"ใช่ มานาเจ็บมามากพอแล้ว คงถึงเวลาที่จะมีความสุขสักที คงได้แต่รอให้พวกเขาผ่านด่านที่ว่ามาให้ได้ เพื่อจะได้กลับไปรับมานามาหาพวกเราสักทีคาดว่าถ้าผ่านทุกด่าน ลูกๆ คงเข้าเรียนแล้วหละ ว่าไหม พวกเขาคงได้พบลูกตอนลูกๆ กำลังเข้าเรียนอนุบาลไม่ก็ปอหนึ่งแน่นอนนะ เท่าที่คำนวนเวลาที่พวกเขาต้องเจอด่านแต่ละด่านนะ น่าจะนานและผ่านยากน่าดู "

"ว่าแต่พวกเขาส่งข่าวมาบ้างไหม เพราะพวกเรามาอยู่ที่นี่ ที่ไม่เจอการทดสอบแบบพวกเขา เพราะที่นี่เป็นที่พักของมานานะเลยไม่กระทบจากสิ่งที่พวกเขากำลังเจอ และอีกอย่างพวกเขาจะมาที่นี่ไม่ได้อีก แม้ว่าจะอยู่ในวังเดียวกัน เพราะทรงปิดทางทุกทาง เพื่อกันคนที่คิดไม่ดีมาที่นี้นะ เพื่อปกป้องวังนี้ไว้รอมานามานะ"

"ไม่เลย เพราะช่วงนี้คงวุ้นวายกับการกันดารหาหารนะ คงกำลังช่วยกันหาทางแก้อยู่นะ คงกำลังรวบรวมอย่างที่มานา บอกพวกเขาไว้นะ คิดว่าคงผ่านด่านนี้ แต่ต่อไปคงไม่แน่นะ"

"คงได้ภาวนาให้พวกเขาผ่านทุกด่านนะ เพื่อมานานะ"

"ใช่พวกเราต้องเอาใจช่วยพวกเขา เท่าที่พวกเราจะทำได้นะ"

"ไม่อยากคิดว่าพวกเขาจะเป็นยังไงนะ หากผ่านทุกด่านจะยังอยากอยู่กับมานาไหม เพราะว่าต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องลำบากคือมานากับลูกๆของพวกเขานะ"

"ผมว่าไม่นะ เพราะพวกเขาเป็นคนก่อเรื่อง เองต่างหากมานาไม่ได้ทำอะไรเลย"

"หกปีเองคงไม่ตายง่ายๆหรอกมัง "

"ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต เพราะปางตายเลยแต่ละด่านนะ"

"พวกเราที่เป็นคนของที่นี่ เชื่อว่าพวกเขาไม่มีวันหยุดรักมานา แม้ชีวิตพวกเขาจะไม่มีอีกต่อไป พวกเขาก็ยังรักมานาไม่วันเปลี่ยน"

"เห็นด้วยคะ เพราะพวกเราที่เคยเป็นสนม ยังไม่เคยได้รับความรักขนาดนี้เลย"

"อย่าน้อยใจสิ มีพวกเราที่รักยังไม่พออีกหร่อครับ"

"พอแล้วคะ เพราะทุกคนทำให้พวกเราได้รับความรัก ไม่ต้องแข่งขันมีคนรักเป็นของตัวเองด้วย"

"แต่มานาสิมีสามีเยอะ แต่ละคนเป็นเจ้าชายด้วยคงลำบากกว่าพวกเรา ที่ดูแลแค่คนเดี่ยวยังเหนื่อยเลย แต่มานาต้องดูแลทั้งหมดคนเดี่ยว แค่คิดก็เหนื่อยแทน"

"เพราะหน้าทีนี่นะ ส่วนหัวใจอยู่ที่เขาคนเดียวเจ้าชายเมฆฟิสไง"

"ใช่ แต่พวกเจ้าชายที่เหลือก็รักมานาไม่ต่างจากเขานะ "

"พวกเราทำอะไรไม่ได้หรอกนะ มันถูกกำหนดไว้แล้ว การเสียสละของมานาคือสิ่งที่พวกเราไม่อาจทำได้ มีอีกหลายอย่างที่พวกเราไม่อาจทำได้ มีแต่มานาเท่านั้นที่ทำได้นะ"

ฝั่งทางเจ้าชาย

ไม่มีวันไหนที่พวกเขาจะไม่คิดถึงมานา ทุกวันพวกเขามีกำลังใจในการอยู่ต่อเพราะ อยากเห็นรอยยิ้มของมานาอีกครั้ง ทำให้พวกเขาอดทนและฝันฝ่าไปให้ได้ เพื่อคนที่พวกเขารักจะได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง ไม่ว่าจะพบเจอกับอะไร พวกเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อดวงใจของพวกเขา ทำให้พวกเขาสามารถชนะใจที่กลัวของตัวเองได้ เพราะแต่ละด่านเวลานี้พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะตายและทำอะไรไม่ได้เลย เพราะมันเกินกำลังที่พวกเขาจะทำได้ ได้แต่ขอให้พระบิดาของมานาเข้าใจ และอย่าทำร้ายประชาชนเพราะพวกเขามากไปกว่านี้ พวกเขาขอรับผิดแค่พวกเขาเท่านั้น นั้นทำให้โทษเบ่าลง เพราะพวกเขาเข้าใจกันและกันมากขึ้น รักพวกพ้องมากขึ้นไม่คิดว่าตนเองเป็นเจ้าชาย แต่คิดว่าตนเองเป็นแค่คนหนึ่งไม่ขัดแย้งกันอีก แต่ละด่านทำให้พวกเขาเข้าใจความรักมากขึ้นเข้าใจการให้อภัยมากขึ้น เข้าใจการอดทนมากขึ้น เข้าใจพระบิดามากขึ้นว่าทำไมต้องให้พวกเขาทดสอบอะไรพวกนี้ ในที่สุดพวกเขาก็ผ่านแบบเฉียบตาย และหมดสติไปเพราะพวกเขาใช้ความเชื่อสุดใจ ในช่วงที่จะหมดสติจากการทดสอบ เพราะมันเป็นอะไรที่พวกเขาไม่ได้พักจากการทดสอบเลย ร่างกายเกินขีดจำกัดแล้ว ทำให้พวกเขาหมดสติไป