"นี่เจ้าว่างขนาดมาสาธยายยาวขนาดนี้ ลูกในท้องฟังเจ้าเล่าขนาดนี่คงหลับไปกันหมดแล้วหละ "

"อันแน่ พอพูดถึงเจ้าสาวนี่ เจ้าชายของเรานี่เปลี่ยนเรื่องเร็วนะ"

"กาบรีเอล เจ้าอยากให้เราลงโทษอะไรไหม งั้นเจ้าก็ไปช่วยพวกนั้นทำงาน และไปเป็นลามจนกว่าเราจะบอกว่าให้เลิกเป็น เพราะเรื่องการสื่อสารเจ้าทำได้ดีกว่าใคร ส่วนพวกเจ้าถ้าอยากโดนแบบกาบรีเอล ก็บอกมาเราจะหางานที่เหมาะกับพวกเจ้าให้ "

"ไม่พวกเรา ทำงานของพวกเราดีแล้ว เจ้าชายช่วยอย่าลงที่พวกเราสิ"

"งั้นลงที่นางเหรอ ในเมื่อลงที่นางไม่ได้ พวกเจ้าก็ต้องรับไปแทนใช่ไหม"

"ย่อมได้ เพราะพวกเรามาเพื่อปกป้องนางนี่หนะ ใครจะกล้าขัดเจ้าชายได้หละ ทรงอยากลงโทษอะไร โปรดว่ามาพวกเรายอมทำตามเพื่อนาง"

"ดีมาก พวกเจ้าเป็นทูตที่ดี งั้นช่วยแบ่งเบางานของกาบรีเอลก็แล้วกัน ผลัดกันทำจนกว่าเราจะบอกให้หยุด ส่วนเจ้าราฟาเอล เจ้ามีหน้าทีต้องรักษานางตลอดเวลาให้นางมีร่างกายแข็งแรง ส่วนเราจะคอยปกป้องพวกนายกับทุกคนอีกที ตกลงตามนี่แยกย้ายไปทำหน้าที่ได้ พวกหมอคงรอให้พวกเจ้าไปช่วยงานนานแล้ว อย่าทำให้นางผิดหวังที่เชื่อใจพวกเจ้านะ รู้ไหม"

"ส่วนเจ้าตัวต้นเหตุ ทำให้ทุกคนโดนลงโทษ เจ้าก็ต้องทำหน้าทีตัวเองให้ดี อย่าฝื่นร่างกายอย่าคิดมาก อย่าหาเรื่องให้พวกเขา โดนเราลงโทษ เพราะเหตุที่ว่าเราไม่สามารถลงโทษเจ้าได้ นอกจากพวกเขาอย่าดื้อให้มากหนัก เป็นแม่คนแล้วทำตัวให้เหมือนแม่หน่อยไม่ใช่ตัวคนเดี่ยวแล้ว และเลิกน้อยใจว่าตัวเองเป็นเหตุ เพราะว่ามันไม่ใช่ "

"คะ /รับทราบ เทศซะขนาดนี้ก็เหมือนโดนลงโทษเหมือนกัน"

"เอ้อ เราว่าจะทำห้องเรียนให้ลูกๆพวกเจ้านะ เพราะพวกเขาจะต้องเรียนจากพวกเรา ทั้งเจ็ดคนจะเป็นอาจารย์ของพวกเขา เพื่อที่เขาจะสามารถปกป้องประชาชน และเป็นขวัญกำลังใจในเรื่องความเชื่อที่มาจากพระบิดาด้วย อันนี่เราว่าเจ้าน่าจะรู้นะ "

"รู้ แต่บางอย่างก็ยังไม่รู้หมดทุกเรื่อง มันจะรู้เมื่อถึงเวลาสงสัยพ่อคงไม่อยากให้กังวลมากไป อยากให้รู้เป็นวันต่อวันแก้เป็นจุดๆไป"

"ใช่ดีแล้ว เพราะตอนนี่เจ้าคิดมากไม่ดีต่อลูกในท้อง และยังห้ามใช้สายตาฝ่ายวิญญาณมากไป ไม่ใช่เลยยิ่งดีเพราะจะทำให้ร่างกายอ่อนแอ่ทำให้ลูกๆพลอยอ่อนแอ่ตามไปด้วย ไม่ต้องกังวลเรื่องการปกป้องทุกคน เพราะมีเราอยู่กับพระบิดาไม่มีใครสามารถทำอะไรเจ้าหรือใครได้หรอกสบายใจได้"

"คะ แล้วจะให้มานาช่วยอะไร ไม่อยากอยู่เฉยๆ เดี่ยวคิดมากอีก "

"เจ้าก็ทำเรื่องทางกฎหมาย เกี่ยวกับเรื่องการขอเปิดโรงพยาบาลกับโรงเรียน ของลูกๆของเจ้าก็แล้วกันงานถนัดไม่ใช่เหรอ

คุณแม่อัยการสาว"

"คะยินดี งั้นเราไปเตรียมเอกสารกันดีกว่าพี่ราฟาเอล พี่ต้องช่วยมานาด้วยนะ"

"ผิดแล้วมานา ราฟาเอลมีหน้าที่รักษาเจ้า ส่วนคนที่ช่วยเจ้าคือเรานี่ งันพวกเราสามคนไปห้องของเรา ไปปรึกษากันที่นั้น กินข้าวเที่ยงที่นั้นเลยส่วนข้าวเย็นค่อยมากินกับทุกคน เพราะเดี่ยวเจ้าก็ต้องมานอนกับยายกับแม่และทุกคนที่บ้านเจ้านี้นะ ตกลงตามนี่ไปกันพวกเขาไปทำงานที่ไม่ใช้แรงงาน เพราะพวกเราต้องใช้พลังสมอง แยกกันทำงานจะได้เสร็จพร้อมๆกัน แต่เจ้าอย่าฝื่นรู้ไหม เราไม่อยากถูกพระบิดาดุเพราะเจ้านะ"

"คะเข้าใจแล้ว เล่นพูดซะขนาดนี้ ขื่นขัดละก็มีหวังพวกพี่ๆคงโดนหนัก ส่วนมานาคงหูชา ว่าไหมพี่ราฟาเอลสงสัยคงไปสะกิดใจ

พี่มิคาเอลสักเรื่องใช่ไหม พี่ราฟาเอล"

"หลายเรื่องเลยแหละจะบอกให้ แต่ตอนนี้ช่วยอย่าถามดีกว่า พวกเราจะได้ปลอดภัย ไม่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำนะ "

"คะไม่ถามแล้วก็ได้ พอรู้บ้างแล้วคะ"

"บอกแล้วไงว่า อย่าใช่สายตาอ่านใจคนอื่น มันทำให้เจ้าอ่อนแอ่แล้วราฟาเอล ก็ต้องเหนื่อยกว่าเดิมอีก เจ้านี้นะ เหมือนที่พระองค์ว่าไว้จริงๆ ลองเป็นคนธรรมดาที่ไม่ต้องใช้อะไร ที่มันทำร้ายตัวเองให้อ่อนแอ่ได้ไหม ช่วยอย่าทำให้พวกเรา เป็นห่วงมากไปกว่านี้ได้ไหมเดี่ยวพวกหมอก็ได้ มารุ่มกันตรวจเป็นว่าเล่น อีกหรอก"

"ขอโทษคะ ลืมตัวนะมันติดนิสัยไปแล้ว "

"เฮ้อ มาดูแลเด็กดื้อชัดๆ เลย"