มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 167 เพียงในฝันก็ยังดี

"ขอบคุณนะ ที่อยู่กับมานาเสมอ "

"พวกเราไม่ไปไหนหรอก จะอยู่ปกป้องตลอดไป อย่ากังวลเลยเมื่อถึงเวลา พระบิดาจะบอกมานาเองว่า ต้องทำยังไงต่อไป ไม่มีใครที่จะรู้นำ้พระทัยพระบิดานอกจากมานาหรอก"

"พวกเรามีหน้าปกป้องดวงใจของพระบิดาเท่านั้น พักเถอะเดี่ยวพวกเราจะไปเก็บของที่ยังไม่เก็บให้เองนะ"

"ได้คะ มานาจะไม่คิดมากเพื่อทุกคน"

หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวและแยกย้ายไปตามหน้าที่ของตนเอง ปล่อยให้มานานอนพัก และหลับไปด้วยความเพลีย ที่เกิดจากการท้องที่มีลูกมากเกินไป นั้นเอง ทำให้หลับง่ายกว่าเดิม จากนี่คงไม่มีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขาอีกแล้ว พรุ่งนี่แล้วที่เราจะไม่อยู่ที่นี่ และไม่ได้เป็นราชินีของพวกเขาอีกต่อไป เป็นแค่แม่ที่ต้องดูแลลูกๆให้ดีที่สุดเท่านั้น เพื่อให้เป็นไปตามที่พระบิดาตรัสไว้ การหลับไหล ที่หลับพร้อมกับนำ้ตา และความรู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้ง จากนี่ไปไม่มีอีกแล้วไม่มี จากที่เห็นดวงใจเจ็บปวด ทำให้พระบิดาเจ็บปวดมากกว่าเสียอีก ทำให้คำ่คืนนี้ เป็นคำ่คืนแห่งการจากลาชั่วนิรันทร์หรือไม่ ไม่มีใครตอบได้แต่คำ่คื่นนี่พระบิดาทรงทำให้มานากับบรรดาสามีได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง แค่เพียงในฝันเพื่อมอบพลังใจให้พวกเขา และรู้ว่ามานาต้องการอ้อมกอดของฟาโรห์ ผู้เป็นหัวใจเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น แม้ไม่อาจอยู่เคียงข้างได้ แต่มานายอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องหัวใจตัวเอง และคำ่คืนนี่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง ช่างเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะบรรยายได้ อ้อมกอดที่โหยหากับคำว่ารัก ที่แสนอ่อนหวานจากเขาคงไม่มีอีกแล้วการได้รักได้อยู่เพื่อรัก มันคือสิ่งที่เติมเต็มหัวใจของพวกเขา ที่ต้องอยู่ให้ได้ แม้ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไป แต่ต้องอยู่เพื่อรอ รอที่ว่าสักวันนางจะกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเหมือนเช่นเคย พวกเขาต้องเรียนรู้ กับทุกสิ่ง และจะไปตามกลับมาดวงใจ

กลับมาเป็นราชินีของพวกเขาอีกครั้ง

"เอาหละพร้อมเดินกันทางแล้วใช่ไหม"

"ครับเจ้าชาย"

"แต่น้องเราหลับยังไม่ตื่นเลยนี้สิ"

"ก็พาไปทั้งที่หลับนั้นแหละ ยาคงออกฤทธิ์ถึงทำให้หลับนานขนาดนี้นะ"

"อืม"

หลังจากหลับไปนานมาก ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่บนเครื่องแล้ว เพราะพวกเขาไม่อยากปลุก อยากให้มีความสุขใช้เวลานานในความฝัน และในที่สุดก็ถึงสักทีประเทศไทยทั้งดีใจ ทั้งใจหายที่ต้องจากพวกเขา แต่พวกเขาไม่ใช่คนของยุคนี้ ทำให้ยิ่งเจ็บเข้าไปอีกที่รักกับคนที่ไม่มีตัวตนในโลกนี่ หรือถ้ามีตัวตนในโลกนี้พวกเขาก็คงไม่รักคนอย่างเรา เพราะโลกของพวกเรามันต่างกัน ในความเป็นจริงของโลกนี้ กลับการกลับไปเพื่อเปลี่ยนโลกให้ กลับมารักกันเช่นเดิม มันเป็นอะไรที่พูดไป คงไม่มีใครเข้าใจ คงหาว่าบ้าที่รู้อนาคตว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ยังทำตามที่พระบิดาบอก เพื่อช่วยให้ทุกคนกลับมาหาพระเจ้าที่เที่ยงแท้แต่องค์เดี่ยว การเดินทางครั้งนี่ นำมาซึ่งความสุข ความทุกข์ อบอุ่น โดดเดี่ยว ทำให้หัวใจต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อสันติสุขของโลกนี้ จะกลับมาอีกครั้ง การกลับมาครั้งนี่ เพื่อเตรียมพร้อมเตรียมใจรับกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น และพวกเราเลือกบินแบบส่วนตัว ไม่มีการแจ้งการมาของราชินี แต่เป็นการกลับมาของเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้นที่มีการดูแล ปกป้องมากมายกว่าคนอื่นก็เท่านั้น และไม่มีใครเข้าถึงตัวได้เลย เพราะการคุ้มกัน และดูแลตลอดเวลา ทำให้ไม่มีอาการแทรกซ้อน เพราะทุกคนกังวลว่าจะเกิดอะไรระหว่างการเดินทาง แต่ผ่านมาได้ด้วยดีไม่แพ้ ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง ทำให้สามารถเดินทางต่อได้เลย ไม่ต้องพักที่กรุงเทพก่อนอย่างที่พวกเขาคิด

"เหนื่อยมากไหมกับการเดินทาง พวกเราทุกคนเป็นห่วงไหวไหม ให้หาห้องพักที่นี่ก่อนไหม แล้วพรุ่งนี่ค่อยไปดีไหม"

"ไม่เป็นไรคะ ได้พวกหมอคอยดูแลตลอดทางหายห่วงได้เลยยังไหว มานาอยากกลับถึงบ้านเร็วๆนะ เหมือนลูกๆก็อยากรีบไปบ้านกันเลยไม่มีใครง่อแง เลยทำให้ไม่แพ้ไงหลับสบาย"

"งั้นก็ได้ พวกเราเตรียมรถไว้แล้ว ให้หมอกับคนดูแลสักสองชุดอยู่กับพวกเรา นอกนั้นให้เดินทางไปกันก่อน ไปรอที่บ้านก่อนเลย ส่วนเรื่องที่พักพวกเราซื้อที่ดินใกล้บ้านมานาไว้แล้ว และซื้อบ้านสำเร็จรูปที่อยู่ได้เลยสร้างให้ทุกคน บ้านของมานากับพวกเราเรียบร้อยแล้วใกล้บ้านยาย

เลยจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องพวกเขาไม่มีที่อยู่พวกเรารู้ว่ามานาต้องกังวล"

ใช่เลยจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าที่บ้าน ต่างช่วยกันสร้างทุกคนรอมานากลับบ้านนะ"