อียิปต์ โบราณ

ณ ห้องบรรทมตอนนี้ เจ้าของห้องนี้ที่เป็นคนที่ไม่เคยตื่นสาย ด้วยเพราะหน้าทีมันบังคับทำให้เขาเองที่เหนื่อยล้าสะสมจากงานที่หักโหม ทำให้ไม่อยากตื่นรู้สึกอบอุ่นใจยังไงก็ไม่รู้ คิดว่าตนไปเอาหมอนข้างที่ไหนมา ทไมมันนุ่มนิ่ม และกลิ่นหอมที่คุ้นเคยจัง กลิ่นแบบนี้มาจากไหนกัน ทรงคว้าหมอนข้างมากอด และสูดเอากินหอมนี้จนแน่ใจ และคิดว่าไม่ใช่ฝันแน่นอนเพราะจำกลิ่นนี้ได้ และไม่เคยมีใครกล้ามานอนในห้องบรรทมส่วนตัวของเขาด้วย จะมีแต่ราชินีเท่านั้นที่เข้ามาได้ ตอนนี้เจ้าตัวตื่นเต้นสุดๆ และค่อยๆลืมตาช้าๆ เพราะกลัวว่าจะเป็นแค่ฝันและกอดนางในดวงใจแน่นขึ้น เพราะกลัวว่านางจะหายไปเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา และหลังจากที่ค่อยๆลืมตาขึ้น ก็ทรงมองนางหน้านางในดวงใจ อย่างพินิจพิเคราะว่าไม่ใช่ฝัน และกอดนางแน่นขึ้นอีก จนอีกคนรีบแกะมือเขาออก และเผลอบ่นออกมา

"อย่ากอดแน่นสิคะ หายใจไม่ออกแล้ว"

และนางก็หลับต่อเพราะหมดแรง และทรงยิ้มกับสิ่งที่พบเจอตอนนี้ และไม่อยากห่างจากนางเลย ไม่ยอมคล้ายอ้อมกอดที่กอดนาง และจุมพิศที่กลางหน้าผากนางอย่างเบาที่สุด ด้วยกลัวนางจะตื่นและโกรธที่เขาล่วงเกินนาง แต่ใครจะอดใจไหวยิ่งมีนางในอ้อมกอดแบบนี้ อย่างแบบที่เขารอมานาน มาอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าฝืนใจนางหรอก ด้วยเพราะไม่อยากทำให้นางเสียใจ ได้แค่กอดและแอบหอมแก้มให้หายคิดถึงเท่านั้น ดีนะที่วันนี้ไม่มีงานด่วนทำให้เขาได้นอนกอดเธอจนหลับไปอีกครั้งอย่างมีความสุข ด้วยมีเธอข้างกายจริงๆ หลังจากที่หลับสบายอุ่นใจไม่หนาวเมือนตอนแรกที่นอน หลังจากที่ได้นอนเต็มอิ่ม อาการหมดแรงตอนที่มาถึงที่นี่นั้นหายไปหมดแล้ว แต่พอตื่นมาก็พบตัวเองในอยู่อ้อมกอดเขา กว่าจะงัดมือที่รัดแน่นออกได้ เล่นเอาเธอกลัวว่าเขาจะตื่น แต่นางหารู้ไม่ว่าทรงตื่นนานแล้ว และรับรู้ว่าในห้องตนมีคนอื่นอีกนอกจากนาง รับรู้ถึงการเปลียนแปลงที่มีในห้องได้ ทรงมองก็ยิ้มหวานรู้ทันที่ว่าทุกคน รู้ว่าเขาอยากคุยกับนางคนเดียวตอนนี้ และรับรู้ว่าเหล่าเทพก็อยู่กันพร้อมหน้าวันนี้ เขามีเรื่องให้ตกใจตั้งแต่พบนางในอ้อมกอด 

"ตื่นแล้วเหรอ พี่รอจะคุยกับเจ้าและทุกคนอยู่พอดีเลย"

"ทรงตื่นแล้วทำไมปลุกมานาคะ ปล่อยให้นอนแบบนี้ทำไม มันสายแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ทรงรีบไปทำงานหรือคะ"

"ทำงาน คืออะไร ใช่ารไปตรวจตราเอกสารไหม พี่คิดถูกใช่ไหม ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องกังวล วันนี้ไม่มีเอกสารสำคัญ

พี่ทำหมดแล้ว วันนี้เลยตื่นสายได้นะ"

"แต่มันก็ไม่ดีอยู่ดีคะ พวกเขาจะว่าเอานะ"

"นี่เจ้าเป็นห่วงพี่ขนาดนี้เชี่ยว พี่ดีใจที่มีราชินีที่รู้ใจพี่ดีจัง"

"ยังไม่ใช่สักหน่อยคะ พวกเรายังไม่แต่งงานกันสักหน่อย"

"เจ้าไม่รู้หรือว่า หากเจ้านอนกับพี่ที่ห้องพี่แบบนี้แล้ว เจ้าก็คือราชินีแล้วเพราะห้องนี้ ไม่มีใครจะเข้ามาได้นอกจากราชินีนะ ยกเว้นพวกเขาที่มากับพวกเจ้า นั้นพี่อนุโลมให้ เพราะพวกเขามากับเจ้านะ ส่วนเจ้านั้นไม่อนุโลม เพราะเจ้าทำให้พี่ต้องรอนานมาก จนพี่คิดว่าเจ้าจะไม่มาหาพี่แล้วรู้ไหมว่า พี่ดีใจที่สุดที่มันไม่ใช่ความฝัน อีกอย่างชุดเจ้าใส่อยู่นั้นคือชุดราชินีที่พี่เตรียมไว้ให้เจ้าด้วย เจ้าหนี้การเป็นราชินีไม่ได้หรอกนะ คนดีของพี่"

"ก็ได้ ว่าแต่จะเลิกกอดได้หรือยังคะ พวกเขาตื่นแล้วและกำลังมองมาทางพวกเรากันหมดแล้ว มานาอายเขานะ ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับมานาด้วย มันไม่ดีเดียวใครเขาจะว่าเอาได้"

"ใครจะสนใจกันหละ ในเมื่อเจ้าจะเป็นราชินีของพี่อยู่แล้ว พวกเขาออกจะดีใจที่พี่กอดเจ้าจริงไหมทุกคน"

"พะยะคะ พวกเราเห็นทั้งสองมีความสุข พวกเราก็สบายใจหายห่วงแล้วพะยะคะ"

"เห็นไหมว่าเจ้าคิดมากคนเดียว ทุกคนเขาดีใจกับพวกเรามากกว่านะ"

"เอ้อ ตามใจกันเลยคะ มานาไม่พูดแล้ว"

"ว่าแต่พวกท่านเป็นอะไรกับราชินีเรา เหตุใดพวกท่านถึงมาพร้อมกับนางกัน"

"พวกเราเป็นพี่ชายของมานานะครับ พวกเราเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน มาเพื่อปกป้องน้องสาวพวกเราเท่านั้น เพราะพวกเรารักน้องสาวคนนี้มากกว่าชีวิตพวกเราเสียอีกนะครับ" 

"รักแบบน้องสาว เช่นนั้นเราค่อยสบายใจ คิดว่าพวกท่านรักนางมากกว่านั้นเสียอีก"

"อย่ากังวลไปเลยเจ้าชาย พวกเรารู้ว่าน้องสาวเรารักใคร ต่อให้พวกเรารักนางแบบไหน ไม่สำคัญเท่านางรักท่านหรอก อย่าทรงคิดมากเรื่องพวกเราเลย พวกเรามาเพื่อปกป้องนาง ท่านรู้ไว้แค่นั้นก็พอ เพราะนางคือทุกสิ่งของพวกเรา คือชีวิตของพวกเราก็เท่านั้นพะยะคะ"

"ได้ แล้วพวกท่านหละ เราคุ้นๆหน้า แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช่พวกท่านไหม"

"ใช่ พวกเราเป็นใคร เจ้าน่าจะรู้บุตรแห่งเรา เป็นเพราะเราหมดพลัง เลยทำให้ต้องอยู่ในร่างนี้ และเพราะน้องหญิงน้อยช่วยไว้ ที่พวกเราเดินทางมาอย่างปลอดภัยนั้น ก็เพราะน้องสาวคนใหม่ของพวกเรา พาพวกเรามาหาเจ้า

และทำให้พวกเราทำตามที่สัญญาไว้ได้แล้วบุตรแห่งเรา นางเป็นคนทำทั้งหมดนี้นางมีพลังมากมายหนัก นางทำได้ทุกอย่างจริงๆ ดีจริงๆที่มีนางเป็นราชินีของบ้านเมืองเรา เจ้าว่าเช่นนั้นไหม บุตรแห่งเรา "

"หม่อมฉันขอบพระทัย พะยะคะที่นำนางมาให้เป็นดวงใจของพวกเราทุกคนในอียิปต์"

"เราแค่ไปเชิญเสด็จน้องหญิงเท่านั่น ไม่บังอาจขื่นใจน้องสาวให้มาได้หากไม่อยากมา"

"มานาว่า แนะนำตัวกันน่าจะพอแล้ว อยากออกจากห้องนี้แล้ว ห้องมันแคบหากเราจะคุยกันยาว มานาไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้ มันไม่สมควรทุกคนเข้าใจใช่ไหม เมฆฟิสพอจะมีห้องที่นั่งปรึกษากันได้หมดทุกคนไหม มานาอยากคุยกับทุกคนเพื่อให้ทุกคนเข้าใจ และอยู่ที่นี้ด้วยกันอย่างมีความสุขคะ"

"มีสิ งั้นเมเนส เจ้าพาทุกคนไปรอเราที่ท้องพระโรง เพื่อเราจะแจ้งข่าวการมาของราชินี และพระสหายร่วมถึงเหล่าเทพด้วยเราอยากคุยกับราชินีเราตามลำพังก่อน เดียวเราตามไป"

"พะยะคะ เชินทุกท่านที่ท้องพระโรงเถอะพะยะคะ"

และทุกคนก็ตามเมเนสออกไป ไปรอฉันก่อนที่ท้องพระโรง ซึ่งตอนนี้เลยเหลือฉันกับเขาสองคน นั่งมองหน้ากันก่อนที่เขาจะเอ๋ยขึ้น

"เจ้าพร้อมที่จะเป็นราชินี อยู่เคียงข้างกับพี่ที่นีไหมคนดีของพี่"

"ถ้าไม่พร้อมแล้วจะเลี่ยงได้ไหมคะ ในเมื่อรู้คำตอบอยู่แล้ว ยังจะถามกันอีกนะคนบ้า"

"งั้นพี่ถือว่าเจ้าเป็นราชินีของพี่ ตั้งแต่นี้เจ้าอย่าห่างพี่อีกนะ"

"อย่าพูดอีกอยู่เลย ทุกคนรอเรากันอยู่นะ"

"งั้นเราไปกันเถอะที่รัก ราชินีของพี่"

และพวกเราก็ออกจากห้องบรรทม ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ที่พบพระองค์ทรงกอดประคองสตรีนางหนึ่งข้างกายออกจากห้องบรรทม ที่ตอนแรกพวกเหล่าทหารและนางกำนัลตกใจไปรอบหนึ่งแล้ว ที่เห็นกลุ่มคนที่ไม่คุ้นตา มากมายออกมาจากห้องบรรทม แต่ไม่ได้คิดอะไร แต่ครั้งนี้ทุกคนตลึงในตัวหญิงสาวข้างกายฟาโรห์ที่สวมชุดราชินี ที่เดินออกมาจากห้องบรรทมมากกว่า แต่ไม่กล้าบังอาจถามได้ นางต้องเป็นสตรีในคำทำนายแน่นอน

เพราะเหมือนที่ทรงบอกพวกเราไว้ทุกอย่างเลย งานนี่พวกเขาจะได้มีราชินีสักที หลังจากที่รอคอยมานานแสนนาน พระนางช่างงดงาม น่าถนุถนอมจริงๆ พวกเขาต่างชื่นชมในความน่ารักที่ทั้งสองพระองค์มีให้กัน เป็นภาพที่พวกเขารอคอยมานานเหลือเกิน การที่จะมีคนมาทำให้เจ้าชายของพวกเขาเป็นคนที่น่ารักแบบนี้ ไม่เคยเห็นเจ้าชายเป็นแบบนี่เลย พวกเขามีความสุขที่เห็นเจ้าชายมีความสุข พวกเขาก็มีความสุขด้วยไม่นึกว่า วันนี้จะมีจริงสำหรับพวกเขา ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขารอยคอย และมีความสุขที่เห็นเจ้าชีวิตของเขามีความ