มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 126 กลับอียิปต์

"ดูเหมือนจะเป็นข่าวใหญ่เลยนะ ทั้งๆที่ไม่ได้ให้ข่าวแต่พวกเขาก็สัญหามาจนได้นะ อย่างนี้ทุกคนก็ลำบากแย่กับข่าวนี้นะ"

"ไม่เลย ดีใจเสียอีกที่พวกเขาให้ความสำคัญกับพวกเรา และยังทำให้พวกเราไม่ต้องกังวลว่าใครจะมองเรายังไง เพราะพวกเขารู้ว่าเราเป็นเจ้าชายเจ้าหญิง และรู้อีกว่าพวกเรารักเจ้าเหมือนกันทำให้พวกเราสบายใจ ไม่ต้องเก็บความรู้สึกที่มีต่อเจ้าอีก เพราะทุกคนรักเจ้าจริงๆ แต่พี่คนเดียวที่เจ้าจะแต่งงานด้วย จริงไหม"

"ใช่ พวกเราไม่คิดมากหรอกนะ เพราะพวกเราก็ต้องไปจากที่นี้กันอยู่แล้ว อีกอย่างข่าวพวกนั้นก็จริง ถึงพวกเขาจะไม่รู้ว่าพวกเราย้อนยุคมา แต่พวกเขาก็รู้ว่าพวกเราเป็นเจ้าชายเจ้าหญิง และหลงรักอัยการสาวคือเจ้ากัน มันเป็นความจริงทุกอย่างนะ"

"คะ แค่เป็นห่วงทุกคนไม่อยากให้เป็นข่าวก็เท่านั้นเองคะ "

"อย่าคิดมากเลย เดียวพรุ่งนี้เราก็กลับอียิปต์แล้วละ เขาคงไม่มีข่าวพวกเราอีกหรอกเชื่อพวกเรานะ "

"คะ ได้คะ หวังว่าที่บ้านคงไม่ช็อคกับข่าวนี้นะ เป็นห่วงยายจัง"

สุรินทร์

หลังจากเสร็จงานศพตา หลานสาวคนโตก็เดินทางกลับพร้อมคณะที่มาด้วย ตอนนั้นทุกคนแค่ตกใจที่ทุกคนดูเหมือนคนใหญ่โตมาบ้านตัวเองไม่กล้าถามอะไรมาก เพราะรู้ว่าหลานสาวต้องการเจอตามากกว่าเวลานั้น และทุกคนก็รักหลานสาวมากห่วงหลานสาวตนมากเลย แต่ไม่กังวลถ้าเกิดอะไรขึ้นเชื่อว่าทุกคน จะปกป้องหลานสาวคนนี้ได้ ยิ่งมาได้เห็นภาพในทีวีและในนิตยาสารในหนังสือพิมพ์ เกี่ยวกับหลานสาวกับบรรดาเจ้าชายเจ้าหญิงที่มาด้วยวันนั้นทำให้ทุกคนในบ้านช็อคกับเรื่องนี้ ด้วยตนเองไม่ได้ต้อนรับพวกเขาเลย แถมมัวแต่วุ้นวายกับงานศพตา ไม่ได้ถามว่าเป็นใครมาจากไหน พอเสร็จงานหลานสาวก็ขอตัวกลับเลยไม่ได้ถามอะไรเลย ได้แต่อวยพรให้มีความสุข และเดินทางปลอดภัยกันทุกคน ไม่นึกว่าหลานตัวเองจะโชดดีเช่นนี้สมควรแล้วละ เพราะหลานสาวเจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตแล้วพอเห็นแบบนี้ ทุกคนในบ้านต่างก็ยิ้มทั้งนำ้ตาที่เห็นหลานสาวมีความสุข ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาทำให้หลานสาวเสียใจอีก แค่เห็นรูปคู่ที่เขาถ่ายมา ก็รู้แล้วว่าเจ้าชายรักหลานสาวตนขนาดไหน ยิ่งเห็นแววตาตอนบอกกับตาตอนที่ตาจะตายก็รู้แล้ว ว่ารักหลานสาวเราขนาดไหนแค่นี้พวกเขาก๊หมดห่วงแล้วหละ 

"หลานรักของยายทุกคนในครอบครัวเรา ขอให้เจ้ามีแต่ความสุขนะ ยายไม่ต้องห่วงเจ้าอีกแล้วยายเชื่อว่าเจ้าชายคนนี้จะรักและดูแลเจ้าได้ดีแน่นอน ขอให้มีความสุขกับความรักที่หลานกับเจ้าชาย เลือกที่จะอยู่เคียงข้างกันนะหลานยาย"

"แม่กับน้าๆป้าๆลุงๆ ก็อวยพรให้มีความสุขนะ"

สนามบิน

อยู่ๆฉันก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ และนำ้ตาก็ไหลออกมาเป็นสายทำให้ทุกคนตกใจกันหมด ทั้งสนามบินพากันตกใจ เพราะวันนี้พวกเราทุกคนเดินทางไปอียิปต์ ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่าใครทำให้ฉันเสึยใจ และเมฆฟิสที่อยู่เคียงข้าง ก็จูบซับนำ้ตาให้อย่างอ่อนโยน และปลอบใจฉันจนทุกคนในนี้ต่าง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความน่ารักของเขา และมองเราสองคนเป็นตาเดียวและอยากรู้ว่าเรามีปัญหากันหรือป่าว ทะเลาะอะไรกันไหม

"ใยเจ้าร้องให้เช่นนี้ บอกพี่ได้ไหม พี่ปวดใจที่เห็นเจ้าเสียใจรู้ไหมคนดี หยุดร้องแล้วคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนเป็นห่วงเจ้านะ และเขาคงคิดว่าพี่ทำร้ายเจ้าหรือบังคับเจ้าให้ไปกับพี่นะ "

"ไม่เมฆฟิส ไม่ใช่คนที่ทำให้มานาร้องให้ มานาคิดถึงคนที่บ้านและรับรู้ความรู้สึกที่ท่านส่งมา เลยทำให้นำ้ตามันไหลออกมาไม่หยุดคะ เมฆฟิสไม่ใช่คนที่ทำให้มานาร้องให้นะ อย่าเข้าใจเมฟิสผิดนะทุกคน"

"จ้าๆ ใครจะกล้าคิดเช่นนั้นเดี่ยวกลับไปคอขาดพอดี พวกเราแค่เป็นห่วงเรานะก็เห็นเอาแต่ร้อง เมฆฟิสปลอบก็ไม่หยุดร้องกลับยิ่งร้องมากกว่าเดิม เลยอดคิดไม่ได้ก็เท่านั้นเอง แต่พวกเราเชื่อในคำพูดมานาเสมอนะ"

"ขอบคุณคะ มานาแค่รับรู้ความรู้สึกของทุกคนที่บ้านที่อวยพรมาทางลม และรับรู้ว่าพวกเขาหมดกังวล และไม่ห่วงมานาและดีใจกับมานาที่เจอคนที่รักมานาจริงๆนะ ทำให้มันร้องให้ออกมาคะ"

"งั้นก็โทรไปหาพวกเขาสิ ลาพวกเขาก่อนที่เราจะขึ้นเครืองทุกคนจะได้สบายใจ และมีความสุขกับการเดินทางครั้งนี้ พวกเขาจะได้ไม่ต้องห่วงเราอีกดีไหมละ"

"คะมานาก็คิดว่าจะโทรเช่นกัน แต่มันดันร้องให้มาก่อนนะ "

"งั้นหยุดร้อง และก็โทรเลยดีกว่านะ พวกเราเอาใจช่วยและอยู่ข้างเสมอนะ"