มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 119 ตาผู้เป็นที่รัก

"ดีมากแล้วพวกเจ้าละ จะอยู่ชมอียิปต์ต่อไหม หรือจะกลับเมือง"

"พวกเราอยากไปกับท่านและมานา เพื่อไปดูเมืองที่นางอยู่จะได้ไหม พวกเราอยากไปกับมานาด้วยจะได้หรือไม่ พวกเราอยากอยู่ใกล้ๆมานานะ"

"ให้ถึงวันนั้นก่อน มานาจะให้คำตอบคะ ทุกคนอาจเปลียนใจ"

"ไม่แน่นอนไม่เปลียนใจ มานาอยู่ที่ไหนพวกเราก็อยู่ที่นั่น"

"ทรงคิดกันดีแล้ว แน่หรือเพคะ"

"ใช่พวกเรา อยากอยู่ใกล้ๆมานา มันทำให้พวกเราเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องวางตัวมากมาย"

" พวกเราสบายใจเวลาที่อยู่ใกล้มานานะ "

"คะ ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับมานา "

"หามิได้คนที่ให้ความสำคัญ คือมานาที่ให้ความสำคัญกับพวกเราทั้งใสใจ ดูแลเราเป็นอย่างดีต่างหากละ"

"แต่ถ้าไปด้วยกันทั้งหมดคงต้องคิดหนัก เพราะที่ที่มานาอยู่มันไกลจากที่นี่นับไม่ได้กับการเดินทางที่ทุกคนเพิ่งผ่านมาเลย และอาจทำให้ทุกคนตกใจก็เป็นได้ว่ามีแบบนี้ด้วยหรือ แต่ขอยื่นยันว่ามีแน่สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงนะ"

"พี่เชื่อเจ้ายอดรักของพี่"

"คะ ขอบคุณคะเมมฟิส"

และทุกคนต่างสงสัยว่าฉันเป็นอะไรโดยเฉพาะ พี่ๆที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ห่วงฉันทั้งหมดทุกคนก็อยากกลับด้วยกันและอยากรู้ว่าฉันเป็นอะไร ทั้งๆที่เมื่อวานก็ดีๆ แต่เหตุใดวันนี้ถึงดูเศร้าจังเหมือนไม่สบาย คงคิดกันไปไกลเลยพี่ๆฉัน เฮ้อ แต่ต้องขออธิบายกันสักพัก และขอให้พี่ๆเหล่าทูตสวรรค์บอกความจริงในสิ่งที่ปิดปังไว้มาสักพักแล้วบอกที่ว่าที่บ้านตอนนี้เกิดอะไรขึ้นเพราะฉันต้องเก็บพลังไว้ เพราะอาจต้องใช้มันมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาก็ว่าได้ เห็นทีงานนี้คงได้เที่ยวชมเมืองต่างๆในบ้านฉันแน่ คงจะพาเที่ยวเมืองไทยมากกว่านะ รู้สึกแบบนั้นนะ

"มานาเป็นอะไร ทำไมไม่สดใสเลยพี่ใจหายหมดเลยที่ว่าเรารีบกลับบ้านด่วน ว่ามีเรื่องบางอย่างต้องกลับบ้านเราจริงๆใช่ไหม พวกพี่กลับพร้อมกันได้ใช่ไหม มานาอยู่ที่ไหนพวกพี่ๆอยู่ที่นั้นด้วยเพราะพวกเราสาบานไว้แล้วว่า จะอยู่ดูแลมานา "

"คะ แต่ต้องรอให้พี่ๆเหล่าทูตสวรรค์บอกความจริง ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นแล้วมานาจะดูต่อเองว่า ใครเป็นอะไร เพราะรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะสูญเสียคนที่รักไป และเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์ด้วย"

"งั้นขอตัวไปถามพวกพี่เหล่าทูตสวรรค์กับถามพระบิดาก่อนนะ ได้เรื่องยังไงจะบอกคะ"

"คะ/ ครับ"

หลังจากนั้นก็มายังห้องเพื่อสอบถาม พี่ๆเขาก็ไม่พูดแต่ให้เห็นเป็นภาพแทน ภาพที่ปรากฎออกมาคือคุณตาสุดที่รักของฉันกำลังป่วยมากและตอนนี้ทุกคนกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือเพียงฉันที่ทุกคนไม่สามารถติดต่อได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนทันทีที่เห็นภาพฉันแทบลมทั้งยื่นนำ้ตาไหลมาเป็นสาย พูดไม่รู้คำ จนเมฆฟิสต้องเข้ามาประคองและปลอบฉันกอดฉันจูบซับนำ้ตาให้ฉันตลอดเวลาที่ร้องให้ 

"ไม่เป็นไรนะดวงใจพี่ เดี่ยวเราก็ไปหาท่านแล้วอย่าร้อง พี่เห็นเจ้าเสียใจพี่ยิ่งเจ็บปวดที่ไม่อาจช่วยให้เจ้าหายเศร้าได้นอกจากซับนำ้ตาและกอดเจ้าปลอดเจ้าอยู่เคียงค้างเจ้าดวงใจพี่"

"ตาไม่เคยบอกมานาว่าท่านป่วย กลับบ้านทุกที่ก็พบว่าท่านแข็งแรงดี มีแค่ก่อนมาอียิปต์ที่ทราบข่าวว่าท่านไม่สบายนิดหน่อย บอกไม่ต้องเป็นห่วงตั้งใจทำงานของหลานไปก็เท่านั้น"

"คนเราห้ามเรื่องนี้ไม่ได้หรอกพระบิดากำหนดไว้แล้ว เราแค่ทำตามที่ท่านกำหนดเท่านั้น แล้วเราจะไปเลยหรือไม่ พี่จะได้ช่วยเราอีกแรง ใช้พลังร่วมกันน่าจะทันเวลา"

"คะ แต่ต้องไปถามทุกคนก่อนว่าใครจะไปบ้าง แต่บ้านมานาไม่ใหญ่และไม่สบายเหมือนใน

อยู่วังนะ คงต้องลำบากกันแน่ ไม่รู้ว่ายังอยากจะไปไหม จะได้รู้จำนวนคนและใช้พลังควบคุมให้อยู่ในทิศทางเดียวกันไม่มีใครหลงไปผิดทางนะ"

"งั้นพวกเราไปหาพวกเขากัน ส่วนพวกท่านจะรอที่นี่หรือไปพบพวกเขาพร้อมพวกเรา"

"พวกเราไม่เคยห่างจากมานาพวกเราจะไปพบพวกเขา และจะพาคนที่จะไปด้วยกันไปพร้อมๆกันเลยนะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลานะ"

"ทุกคนคงตกใจที่อยู่ๆพวกท่านก็ปรากฎตัว มาในยามที่ต้องการนะ"