มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 117 ท่านกลับมาแล้ว

"เพคะ ว่าแต่ทำไมถึงห้ามหละคะ"

"เพราะเป็นห้องที่พวกเรารัก และจะมีเพียงคนรักเท่านั้นที่จะเข้าได้ พวกเราเคยสัญญาไว้กับท่านแม่ว่าห้องนี้จะเป็นห้องที่พวกเราจะไม่ใครมาแตะต้อง เพราะมันคือห้องของราชินีแห่งอียิปต์"

"เข้าใจแล้วแต่ไม่แปลกหรือคะ เพราะทุกคนต่างสงสัยพวกเรา ที่เดินสบายแบบที่ไม่กลัวใครแบบนี้ เขาจะไม่คิดว่าเราเป็นโจรหรือคะ "

"ไม่หรอก เพราะพี่คล้ายท่านพ่อมากกว่า ท่านพี่นะคล้ายท่านแม่เจ้าไม่สังเกตุหรือว่าพวกเขาตกใจที่เห็นพี่ คงคิดท่านพ่อตอนหนุ่มกลับชาติมาเกิดหรือเปล่านะ"

"แต่มันก็ยังไม่ชินเพคะ"

"ก็เจ้าเพิ่งมาครั้งแรกนี้นะ เอาเป็นว่าไม่ต้องกังวลว่า เขาจะว่าอะไรพวกเราถึงห้องแล้วเราเข้าไปกันดีกว่านะ เจ้าเหนื่อยมากแล้วลูกคงเหนื่อยเหมือนกันไปอาบนำ้ใหสบายตัวดีกว่านะ"

"คะ ท่านพี่"

"ทหาร ช่วยตามแม่นมท่านพี่มาหาเราที่นะ เอ้อต้องบอกว่าของฝ่าบาทใช่ไหม เอาไปได้แล้ว"

"พ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่นมมาพอดี กระหม่อมจะไปแจ้งว่า ท่านต้องการพบพ่ะย่ะค่ะ"

"เอ้อ งั้นให้นางตามเข้ามาในห้องท่านแม่ได้เลยนะ เราขอพาเมียไปพักก่อน "

"พ่ะย่ะค่ะ"

"นั้นใครนะ ทำไมถึงกล้าใช้ห้องนี้ นั้นมันห้องของว่าที่ราชินีของพวกเรานี้ "

"เอ้อคือว่า ท่านคนนั้นบอกว่าให้ท่านแม่นมไปเข้าเฝ้าในห้องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเลยมาแจ้ง"

"ขอบใจมากเจ้าไปได้ เดี่ยวเราไปจัดการเอง เอ้อเขาว่าฝ่าบาททั้งสองกลับแล้วใช่ไหม แสดงว่าพวกเขาคงเป็นแขกของฝ่าบาท"

"พ่ะย่ะค่ะ มาพร้อมบรรดาเจ้าชายของเมืองต่างๆอีกสิบสองพระองค์ ที่ติดตามฝ่าบาทมาก็มีอีกคู่ที่อยู่ในห้องอดีตราชินีของพวกเราตอนนี้พ่ะย่ะค่ะ"

"ขอบใจที่บอกเราเดี่ยวที่เหลือเราจัดการเอง เจ้าไปทำหน้าทีเจ้าต่อไปเถอะ"

"นอมรับคำสัง"

"ใครกันที่กล้าใช้ห้องนี้นะ "

"ขออนุญาติเพคะ หม่อมฉันแม่นม มาตามที่ขอให้ทหารไปตามแล้วเพคะ"

"เข้ามาได้ "

"เพคะ"

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ แม่นมคิดถึงจริงๆ ขอกอดให้หายคิดถึงที่ "

"เอ้อ ทรงเรียกหม่อมฉันแบบนี้ ก็มีแต่ฝ่าบาทกับน้องชายเท่านั้น ที่รู้จักหม่อมฉัน ทรงเป็นใครใยถึงรู้จักหม่อมฉัน หรือว่า ฝ่าบาทเมนาฟิส ท่านกลับมาแล้วหม่อมฉันคิว่าจะไม่ได้พบท่านอีกแล้ว เจ้าชายน้อยของหม่อมฉัน ทรงเหมือนท่านพ่อมากจริงๆ หล่อมากๆแล้วฝ่าบาททราบแล้วใช่ไหมคะ ว่าท่านไม่ได้ตายจริงๆนะ"

"ใช่เราถึงมาที่นี้เพื่อมาหาท่านพ่อเอ้อ และพาเมียกับหลานในท้องมาหาท่านพ่อกับแม่นมด้วยไง ว่าจะให้ท่านไปอยู่กับเราที่วังเราช่วยเราเลี้ยงลูกนะ ดีไหม "

"แต่ฝ่าบาทหละเพคะ หากธิดาแห่งพระบิดา มีบุตรใครจะเป็นแม่นมให้หละเพคะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกรายนั้น พวกเขามีคนคอยช่วยหลายคน อีกอย่างคนในวังหลายคนก็ทำหน้าทีแทนท่านได้นี้ ส่วนเราที่นั้นไม่ใครทำหน้าทีนี้เลยนะ ไม่สงสารเจ้าชายน้อยอย่างเราหรือไร "

"เพคะ หากต้องการหม่อมจะไปและหม่อมฉันอยากไปหาองค์ราชินีด้วย อยากพบท่านอีกครั้งแม้ท่านจะจากไปแล้วก็ตามหม่อมฉันก็ยังอยากไปหาท่านอยู่ดี "

"งั้นนมจ๋า ช่วยหาอาหารสำหรั บำรุงคนท้องทีสิ เดียวเราจะพาเมียไปอาบนำ้นะ"

"ขอถามเพคะท่านหญิง มีอาการแพ้อะไรหรือไม่ หม่อมฉันจะได้เลี่ยงสิ่งที่ทานไม่ได้นะเพคะ"

"เอ้อคือว่า ไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้คะ เนียร์ติฟาเป็นแค่ลูกขุนนางไม่ใช่ท่านหญิงอะไร ปกติไม่ค่อยแพ้ทานได้เยอะด้วยคะ"

"แสดงว่า ต้องเป็นผู้ชายแน่เพคะ เหมือนที่ท่านแม่ของฝ่าบาทตอนท้องฝ่าบาทนะเพคะ"

"หรือคะ ท่านแม่ไม่ค่อยแพ้เหมือนกันหรือคะ"

"เพคะ งั้นเดี่ยวหมอมฉัน ขอตัวไปเตรียมอาหารและจะบอกใด้สาวใช้มาเตรียมนำ้กับชุดให้นะเพคะ ช่วยรอสักครู่นะเพคะ ฝ่าบาท"

"ได้รอได้ เมียเราจะได้นั้งพักให้หายเหนื่อย แล้วค่อยอาบนำ้ ลูกชายจะไดพักด้วย"

"ท่านพี่ก็ว่าไป เพิ่งไม่กี่เดือนสามเดือนเองเพคะ ยังไม่ดิ้นกวนน้องสักหน่อย ไม่สิต่อให้ดิ้นก็ไม่ได้กวนสักหน่อย เขาแค่อยากทักทายแม่กับพ่อนะ"

"ครับๆ เจ้าชอบไหมวังพี่ไหม ห้องท่านแม่ยังเหมือนเดิมเลย เจ้าชอบห้องนี้ไหม"

"เพคะ มันอบอุ่นมากสวยมากด้วยใหญ่มาด้วยคะ"

"ก็มั่นแน่อยู่แล้วก็ห้องราชินีนี้นะ จะเล็กได้อย่างไรหละ"