มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 109 หักห้ามใจ

"คิดว่าดีหรือ ที่กลายเป็นดวงใจของทุกคนแบบนี้ ทั้งๆที่รักได้แค่คนเดียวนะ มันไม่ยุติธรรมกับใครเลย แม้กระทั้งตัวพี่เองด้วยนะรู้ไหม รู้อย่างนี้แล้วยังจะอิจฉาพี่อีกไหม"

"เอ้อ ไม่ก็ได้เพคะ "

"ดีงั้นเราไปกัน คืนให้หนุ่มๆคอยประคองแบบนี้รับรองว่า พวกเราไม่รอดแน่นอน บอกเลย"

"คะ ขอบคุณเพคะ องค์ชายเดียวพวกเราไปกันเองได้"

"เอ้าข้าอดส่งเจ้า กอดเจ้านะสิงั้นขอกอดก่อน ขอหอมด้วยนะ"

"ท่านเอาแต่ใจอีกตามเคย ต่อหน้าท่านพี่นะ พี่จะคิดยังไงพรุ่งนี้ท่านทั้งสองก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ ทำอะไรก็หัดดูบ้างนะเพคะ"

"เอ้อ มานาโกรธข้าไหมที่ทำแบบนี้นะ"

"ไม่อย่างที่บอกไปว่าทำวันนี้ให้ดีให้มีความสุขก็พอ พรุ่งนี้มันก็เรื่องของพรุ่งนี้นะ จริงไหมละ"

"ถูกต้องเห็นไหมว่า พวกเราสองคนเข้าใจกันดี อย่าคิดมากเลยสมใจข้าแล้ว เจ้าก็อย่าลืมคิดถึงหรือฝันดี ฝันถึงสามีเช่นข้าด้วยนะ"

"ในเมื่อพวกเจ้า ว่าทำวันนี้ให้ดีให้มีความสุข งั้นเราขอตามใจด้วยคนนะ คิดว่าหนีพี่ได้หรือที่รัก"

"เอ้อ คือว่าแค่เดินเร็วไม่ได้จะหนีสักหน่อย "

"กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้หรือไร ที่จะต้องห่างจากอ้อมกอดพี่นะ "

"ใครว่าคะ ไม่กลัวอีกอย่างถึงไม่มีอ้อมกอด ของท่านก็ยังมีอ้อมกอดของน้องชายท่านอยู่นะ"

"อย่ามายั่วโมโหกันสิ ยอมให้ทำโทษโดยดี"

"ช่วยขอก่อนทำโทษ ได้ไหมมันไม่คุ้มเลยมีแต่เสียกับเสีย คนที่ได้กับได้คือท่านพี่คนเดียวนะ"

"พอใจแล้วก็ขอไปนอนก่อนนะ เจ้ารีบตามพี่มาเลยนะ พี่อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว เดียวมันจะกลายเป็นคนอื่นนอนแทนเจ้านะ "

"อย่าวิ่งหนีสิ แน่จริงให้พี่ไปเป็นผ้าห่มให้เหมือนทุกทีสิ เจ้าจะได้หลับฝันดีนะ เมียจ๋า"

"ไม่เอาท่านพี่ชอบแกล้งน้อง"

"พวกท่านทำเกินหน้าเราอีกนะ เราแค่กอดกับหอม แต่ท่านเล่นกอดจูบต่อหน้าเลยนะ ท่านพี่"

"ก็พวกเจ้าบอกว่าให้ทำตามใจได้นี้ เราไม่ผิดสักหน่อย งั้นเรารีบตามนางไปก่อนนะ เพื่อนางจะเปลี่ยนใจให้เราเป็นผ้าหมนะ เจ้าจะได้เป็นผ้าห่มให้น้องหญิงด้วยไง"

"พอเถอะท่านพี่ ท่านก็รู้ว่ามานาไม่มีทางเปลี่ยนความคิดง่ายๆ  พวกเรารู้จักนางดีทั้งยังคิดเหมือนกันอีกด้วย เชื่อน้องชายคนนี้เถอะว่าท่านต้องนอนกับข้า และพวกเราต้องเตรียมตัวเข้าพิธีแต่เช้า อย่าทำให้นางอดหหลับอดนอนเลยเดียวไม่สวยผมจะขายหน้าแขกในงานเอานะ"

"งั้นก็ได้ เจ้าก็ไปส่งนางแล้วกัน เราจะเข้าห้องก่อน ขืนไปส่งด้วยมันจะทำให้เราอยากเข้าห้องนั้น"

"ได้ เพราะผมไม่คิดทำให้นางเสียใจ ผมจะรอคืนส่งตัวจะทำให้นางพอใจกว่าท่านพี่แน่นอน"

"เจ้ารีบไป อย่าก่วนโมโหเรา "

"รีบไปก่อนที่จะโดนพี่ชายทำโทษเถอะ "

"ท่านไม่ต้องไปส่งก็ได้ แค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องแล้ว"

"ไม่ได้ ขอแค่นิดเดียวก็ยังดี เพราะไม่รู้ว่าจะได้ทำเช่นนี้ อีกไหมยังไม่รู้เลย ให้พี่ไปส่งเถอะ"

"เพคะ"

จากนั้นก็ต้องยอมให้เดินมาส่งเพราะแพ้ลูกอ้อนของเขาเสมอ และรู้ดีว่าตัวเองเป็นใคร คงเทียบพี่สาวไม่ได้ ที่ทุกคนๆรุมล้อมรักมากมายขนาดนี้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือชายที่เดินเคียงข้างเราตอนนี้ พรุ่งนี้เราก็คงห่างกันไปมากกว่าเดิมแน่เลยแต่ทำไงได้ เราไม่มีทางเลือกเราอยากให้ทั้งสองมีความสุขนี้นะ เราเองก็ไม่ใช่เจ้าหญิง ไม่ใช่คนที่เขายอมเหมือนท่านพี่ที่เขาทั้งยอมนางและรักนางมากขนาดตอนที่โดนหอมแก้ม เขายังเขินอายเหมือนพวกเจ้าชายเลย เราก็แค่เมียคนแรกที่เขาเคยบอกว่ารักเท่านั้น คงเป็นเพราะเราโตมาด้วยกัน เขาเลยไม่ได้มองเรา พิเศษเหมือนท่านพี่

"คิดอะไรของเจ้าเงียบมาสักพักแล้ว อีกอย่างมันถึงหน้าห้องแล้ว แต่เจ้ายังคิดจะเดินไปต่ออีกหรือไรเมียจ๋า"

"เอ้อ หม่อมฉันคิดดะไรนิดหน่อยขอบพระทััยที่มาส่งเพคะ"

"ขอรางวัลก่อนนะ ไม่มากหรอก"

"เพคะ .

.เจ้านี้นะ ยังหวานเช่นเดิมเลยนะ รู้เลยทำไมพี่ชายข้าถึงห้ามใจไม่ได้ที่อยากจะกอดจูบพี่สาวเจ้านะ แต่ข้าต้องห้ามใจตัวเองให้ได้ เจ้ารีบเข้าไปเถอะ พี่สาวเจ้าคงรอนานแล้ว ฝากราตรีสวัสดิ์นางด้วยนะ ข้าไปก่อนนะ ก่อนที่ข้าจะทำอะไรเจ้าไปมากกว่านี้ ซึ่งมันไม่ดีต่อมานาถ้านางรู้ข้าคงรู้สึกผิดต่อนางมากแน่นอน ขอโทษที่ข้าพูดแบบนี้ ข้าแค่อยากปกป้องทั้งเจ้าและนางเท่านั้น"

"ข้าเข้าใจ อย่าได้กังวลไปเลย ข้าจะบอกนางตามที่ท่านฝากบอกนะ"

"ขอบใจเจ้ามากที่เข้าใจข้ามาตลอด เพราะมีเจ้าข้าถึงสบายใจ"