นิยาย มังกรซ่อนเล็บ เนี่ยฟง

บทที่ 105

เสียงตะโกนดังลั่นในห้องขนาดใหญ่หลายสิบคนมุ่งดูที่โต๊ะไม้ หลายคนจ้องมองไปที่กระบอกไม้ไผ่ที่วางอยู่บนโต๊ะเงินจํานวนไม่น้อยวางแยกเป็นสองฝั่งมีอักษรแยกเป็นคู่และคี่แต่มีฝั่งหนึ่งที่จํา นวนเงินเยอะกว่าอีกฝั่งอย่างเห็นได้ชัดชายผู้หนึ่งสวมชุดสีเทาค่อยบรรจงใช้มือขวายกกระบอกไม้ไผ่อย่างช้าๆ หลายคนแทบกลั้นลมหายใจยืนลุ้นเหงื่อค่อยๆไหลลงมาบนใบหน้าไม้ไผ่ขนาด เล็กถูกจับไว้ในมือขวาค่อยแยกเม็ดถั่วอย่างชําๆท่ามกลางสายตาของคนนับสิบคน

สินเสียงกล่าวชายผู้สวมชุดสีเทาลมแทบจับเมื่อหรี่ตามองไปที่กองทองขนาดใหญ่ฝั่งคู่ชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งแสยะยิ้มจ้องมองกองทองอย่างอารมดี ชั่วน้ำเดือดกองทองขนาดเท่าเทียบกันก็ถูกนํา มาวางไว้ข้างๆ ไม่ถึงสองลมหายใจกอง ทองทั้งสองก็หายไปเพียงแค่การโบกสะ บัดมือ ในระหว่างนั้นชายหนุ่มกําลัง ตั้งใจฟังเสียงเขย่ากระบอกไม้ไผ่อยู่ก็มีก ลุ่มชายฉกรรจ์สามคนเดินเข้ามาด้านห ลัง

“รบกวนคุณชายท่านนี้ เถ้าแก่ต้องกา รพบขอรับ”

“ซื้อ”

ชายหนุ่มผู้หนึ่งรีบแสยะยิ้มหันกลับมา มองด้านหลัง

“มีสิ่งใดขอรับพี่ชายทั้งสาม”

“เถ้าแก่เราต้องการพบเจ้า รบกวน ติดตามพวกเราไปด้วย”

ชายหนุ่มรับรู้ถึงการมีอารมณ์โมโหได้ จากน้ำเสียงที่เปล่งออกมากมา

“เช่นนั้นรบกวนพี่ชายทั้งสามนําทาง เถอะ”

ชายฉกรรจ์ทั้งสามเดินนําชายหนุ่ม ออกไป แต่ทว่าชายหนุ่มกับโยนทองคําแท่งไปที่ช่องคู่คนทั้งหมดที่อยู่รอบโต๊ะทางวางเดิมพันฝั่งคู่กันหมดชายผู้สวมชุดสีเทาถึงกับหน้าซีดเผือดไม่แม้แต่จะกล้าเปิดกระบอกไม้ไผ่ชายหนุ่มเดินตามชายฉกรรจ์ทั้งสามอย่างช้าๆก้าวเดินขึ้นบันไดไม้ด้านข้างเมื่อขึ้นมาถึงชั้นสองมีชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลาสวมชุดสีม่วงนั่งจิบน้ำชาอยู่บนโต๊ะไม้แกะสลักด้านหลังมีชายฉกรรจ์อีกสามคนยืนกอดอกอยู่ชายหนุ่มเดินเข้าไป

หยุดที่ด้านหน้าของชายชรา

“ท่านผู้เฒ่าคงเป็นเถ้าแก่ มีเรื่องอันใดขอรับถึงส่งคนไปตามข้า”

ชายชราจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าหัวจรดเท้า

“เหอะ คิดจะโกงในบ่อนข้าเช่นนั้นไอ้หนูน้อย”

“โกงอันใดขอรับ”

“ปากแข็งนักนะ เด็กๆจัดการมัน”

สิ้นเสียงกล่าวชายฉกรรจ์ทั้งหกก็พุ่งเข้าล้อมชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อพวกท่านคิดลงมือ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

สิ้นเสียงกล่าวของชายหนุ่ม ชายฉกรรจ์ทั้งหกก็พุ่งเข้าหาทันทีผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะเสียงฝ่ามือและหมัดปะทะกัน ชายหนุ่มโยกตัวหลบไปมาใช้ฝ่ามือปัดป้องเกือบหนึ่งเค่อ ชายชราก็สบถเสียงดังออกมา

“บัดซบ รีบจัดการไอ้ลูกหมานั้นเสียที”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มไม่ถึงสองลมหายใจก็ชัดฝ่ามือขวาลงพื้นปราณฝ่ามือสีม่วงพุ่งปะทะกับพื้นเปรี้ยงปราณพิษสีม่วงฟุ้งกระจายทั่วทั้งห้องเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากชายหนุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหกรีบสกัดจุดนั่งโคจรลมปราณไม่ให้พิษเข้าสู่ร่างกายมากเกินไปเช่นเดียวกับชายชราที่นั่งตื่นตกใจที่เก้าอี้และตอนนี้นั่งโคจรลมปราณ จ้องมองชาย หนุ่มเดินเข้ามาอย่างไม่วางตา

“ข้ามีเรื่องจะสอบถามท่านผู้เฒ่าเล็กน้อยขอรับ”

“จะสังหารก็กระทําอย่าได้เอ่ยถามสี่ใดไร้สาระ

ชายหนุ่มอีกคนเดินขึ้นมาชั้นสองโบกสะบัดมือขวามีดสั้นปรากฏอยู่ที่มือไม่ถึงครึ่งลมหายใจก็กลายเป็นดาบฉับเสียงดาบวาดผ่านลําคอของชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งที่นั่งโคจรลมปราณอยู่เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉุดออกมาชายฉกรรจ์ผู้นั้นลงไปนอนดิ้นกับพื้นไม่นานก็นอนแน่

“คนพวกนี้จงรักภักดียิ่งนักเราบุกกระทําเช่นนี้มาหลายเมืองแล้วในเขตเดินแดนแห่งไฟแต่ก็ไม่มีเบาะแสใดสาวถึงที่ตั้งของผาไม้ดําเลย”

ไม่มีเสียงกล่าวตอบจากชายหนุ่มผู้มาใหม่ดาบถูกถือในมือซ้ายวางฟาดไว้ที่ลําคอของชายชราเสียงโบกสะบัดมือขวา ขวดยาสีขาวนวลก็มาอยู่ในมือขวามันถูกโยนไปให้ชายหนุ่มอีกผู้หนึ่ง

“เจ้าลองใช้สิ่งนี้”

ขวดยาถูกเปิดจุกออกเม็ดยาสีดําถูกเทออกมาหนึ่งเม็ดชายหนุ่มค่อยๆยัดเม็ดยาใส่ปากชายชราชั่วน้ำเดือดชายชราก็ตัวสั่นสะท้าน ดวงตาเหม่อลอย

“เราจะติดต่อกับคนของผาไม้ดําได้อย่างไร”

ชายชราเอ่ยปากออกมาอย่างช้าๆ

“ติดต่อเถ้าแก่เนี้ยที่หอลี่ซุนหยางนางจะนําทางพวกเจ้าไปพบกับผู้ติดต่องาน”

สิ้นเสียงกล่าวของชายชราชายหนุ่มทั้งสองก็ยกยิ้ม

“ท่านพอทราบที่ตั้งของผาไม้ดําหรือไม่”

“ไม่ทราบ ไม่มีใครรู้ที่ตั้งที่แท้จริงทุกคนรับงานผ่านผู้ติดต่องาน”

“มีนักฆ่าในสังกัดทั้งหมดกี่คน

“ไม่ทราบ ไม่มีใครรู้นอกจากผู้ติดต่อ

ชายหนุ่มทั้งสองหันมามองหน้ากันหลังจากนั้นก็ลงมือสังหารคนทั้งหมดที่อยู่บนชั้นสองทรัพย์สินทั้งหมดถูกเก็บกวาดจนหมดเมื่อลงมาด้านล่างพบว่าผู้คนต่างหลบหนีหายไปจนหมดตั้งแต่เมื่อครั้งได้ยินเสียงดังสนั่นจากด้านบนชายหนุ่มทั้งสองพุ่งทะยานออกจากบ่อนหายเข้าไปในฝูงคนด้านหน้า

อรุณลาลับขอบฟ้าแสงสว่างจากตะเกียงไฟส่องสว่างทั่วทั้งเมืองสุยเฟิงเมืองใหญ่ในเขตดินแดนแห่งไฟเป็นเมืองหน้าด่านก่อนเข้าเมืองหลวงย่านการค้าผู้คนมากมายต่างออกมาดีมกันตามประสา ชายหนุ่มสองคนผู้หนึ่งสวมชุดสีขาวถือพัดไม้อยู่ในมือมัดผมหางม้าชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งสวมชุดสีเขียวมัดผมหางม้าหาได้ถือสิ่งใด ทั้งสองมุ่งหน้ามาในย่านการค้าของเมืองสุยเฟิงไม่นานก็มาหยุดที่ด้านหน้าหอโคมแดงขนาดใหญ่ด้านนอกมีหญิงสาวมากมายออกมาเชิญแขกด้านข้างมีชายฉกรรจ์สวมชุดสีเทาสามคนยืนอยู่มองขึ้นไปด้านบนชั้นสองมีป้านแกะสลักด้วยไม้ลงทับด้วยทองคําที่ตัวอักษรลี่ซุนหยาง

ทั้งสองเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับสาวงามสองคนที่พุ่งเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มทั้งสองที่ด้านหน้าพร้อมกับพาเข้าไปด้านใน เมื่อเข้ามาถึงทั้งสองก็ถูกพาไปมานั่งที่โต๊ะไม้บริเวณชั้นสองหญิง สาวทั้งสองสั่งอาหารและเครื่องดื่มมาเต็มโต๊ะชายหนุ่มทั้งสองถูกป้อนอาหารและสุราพร้อมกับดูการแสดงบริเวณกลางห้องโถง เกือบสองเค่อหญิงงามทั้งสองก็ลุกออกไปจากโต๊ะเพื่อไปรับแขกโต๊ะอื่นๆชายหนุ่มทั้งสองถึงกับต้องถอนหายใจ

“เกือบไปแล้วไอ้บ้าเนี่ยฟงหญิงสาวพวกนั้นน่ากลัวยิ่งนัก”

“อย่าพูดมากคืนนี้เจ้าต้องจ่ายเงินทั้งหมด”

“เหตุใดต้องเป็นข้าทุกที่ที่ต้องเสียเงิน”

“เหอะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ก่อนที่เจ้าจะขึ้นไปชั้นสองเจ้ากวาดทองและเงินจากบ่อนมาไม่น้อยไม่ใช่ร์อีกอย่างทรัพย์สิ นทั้งหมดก็อยู่ที่เจ้า”

หยางเวยรีบยกมือขึ้นห้าม

“ข้าจะเป็นคนจ่ายเองก็แล้วกัน”

ในระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ด้านล่างก็มีเรื่องทะเลาะกันเกิดขึ้น ชายหนุ่มสองคนแย่งหญิงเสียงตะโกนดังลั่นออกมาเสี่ยวเอ้อหลายคนรับพุ่งเข้ามาห้ามแต่ทว่าเหตุการณ์เริ่มที่จะรุนแรงมากขึ้นทั้งสองรีบโบกสะบัดมือนําอาวุธคู่ใจออกมาถือไว้ในมือเช่นเดียวกับชายฉกรรจ์ที่สวมชุดสีเทาที่เดินเข้ามาไม่นานก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมของหญิงสาวดังออกมาจากด้านหน้าหอลี่ซุนหยาง

“เกิดสิ่งใดขึ้นที่นี่กัน”

หลายคนต่างหันไปมองหญิงสาวผู้หนี้ดูมีอายุแต่หุ่นยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งให้เห็นอย่างชัดเจนรวมไปถึงภูเขาสองลูกใหญ่ๆบริเวณหน้าอกที่นูนออกมาเกิดหน้าเกิดตาแต่หน้าแต่พองามมัดผมหาง ม้าสวมสุดสีแดงมีลวดลายเมฆสีทองอยู่ที่ชายเสื้อทั้งหมดเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดเข้ามาก็เอ่ยวาจาเสียงดัง

“เถ้าแก่เนี้ย”

ชายฉกรรจ์สวมชุดสีเทาผู้หนึ่งรีบเข้ามากระซิบข้างๆหูเถ้าแก่เนี้ย หลังจากนั้นก็ก้าวเดินออกไปเถ้าแก่เนี้ยหันไปมองชายหนุ่มทั้งสองที่ถือดาบไว้ในมือขวาแน่น

“รบกวนคุณชายทั้งสองเก็บอาวุธลงก่อน เรื่องหญิงงามท่านไม่ต้องแย่งกันเพราะที่นี่เรามีสาวสวยกว่าสามสิบคนค่อยให้บริการพวกท่านอยู่แล้ว”

เมื่อกล่าวสิ้นเสียงเถ้าแก่เนี้ยก็ตบมือออกมาเสียงดัง หญิงงามจํานวนมากต่างทยอยเดินออกมาจากด้านในหอซุนหยางทั้งสองยังคงกินดื่มอย่างปกตินั่งฟังผู้คนด้านในพูดคุยกันเวลาค่อยๆไหลผ่าน เนี่ยฟงเมื่อเห็นว่าได้เวลาแล้วก็เรียกเถ้าแก่เนี้ยมาที่โต๊ะทันทีที่เถ้าแก่เบี้ยเดินเข้ามากลิ่นหอมจากกายสูดดมเข้าจมูกเนี่ยฟงรับรู้ได้ทันทีว่าในกลิ่นหอมที่ได้สูดดมมีพิษ

“คุณชายทั้งสองให้คนไปตามข้ามีเรื่องใดให้ข้ารับใช้หรือไม่ข้าไม่เคยพบเจอคุณชายทั้งสองมาก่อนพวกท่านคงมาจากต่างถิ่น”

เนี่ยฟงยกยิ้มให้เถ้าแก่เนี้ยอย่างช้าๆพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“พวกข้าทั้งสองอยากพบกับผู้ติดต่อของผาไม้ดํา”

สิ้นเสียงกล่าวของชายหนุ่มด้านหน้าเถ้าแก่เนี้ยถึงกับตื่นตกใจ