มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 9 ส่งเขาด้วยตัวเอง

หมอกก็อ้อยอิ่งอยู่

ซูหนานจือแนบชิดแผงอกแกร่งชายหนุ่ม นิ้วเรียวโอบรอบหน้าอกอย่างชวนสิเน่หา เสียงเบาราวเสียงน้ำหยด "ไหนบอกว่าจะไม่เจอฉันอีกไง?"

หนิงอวี้เฉิงก็ไม่สนใจ นิ้วมืองอเป็นตะงอเล่นกับผมของเธอ ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวถามอย่างรู้เท่าทัน

ยังไงเขาก็เป็นคนตีสองหน้าอยู่ดี

ทั้งสองได้อาบน้ำในอ่างอาบน้ำ เขายืดตัวขึ้น ร่างกายที่แข็งแรงเป็นสีแดงเล็กน้อย และน้ำหยดลงมาอย่างเซ็กซี่ ซูหนานจือนอนเล่นน้ำอย่างเกียจคร้าน โชว์ไหล่คู่สวยเหนือน้ำ ยิ้มให้แผ่นหลังชายหนุ่ม "ประธานหนิง ยังอยากให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนดื่มคุณไหม?"

"คุณไม่อยู่แล้วใครจะอยู่?" หนิงอวี้เฉิงตอบเสียงราบเรียบ ม่านตาสีดำสะท้อนรอยยิ้มอันละเอียดอ่อนของเธอ และเรือนร่างขาวนวลที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะขยับคอเล็กน้อยและเบือนหน้าหนี

"โอเค ฉันก็คิดว่ามีลอร่าก็พอแล้วเสียอีก"ซูหนานจือร้อง 'อือ'เบาๆเสียงหนึ่ง ลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้แห้ง แต่งตัวต่อหน้าชายหนุ่ม

เธอไม่เคยถูกห้ามเมื่ออยู่ต่อหน้าหนิงอวี้เฉิง

เมื่อกลับมาที่ห้องVIP เหล่าผู้บริหารก็ยังคงดื่มและพูดคุยกับอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าซูหนานจือเข้ามาพร้อมกับหนิงอวี้เฉิง ซ้ำยังเห็นว่าทั้งสองไม่ได้ใส่ชุดเดิม……..

ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ทุกคนต่างเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แค่ยิ้มให้พวกเขาอย่างคลุมเครือ

"ประธานหวังเชิญดื่มค่ะ" ซูหนานจือเอนตัวลงและเทไวน์ตามหน้าที่ คนส่วนใหญ่ต่างก็ยิ้มให้และปฏิเสธ ใครจะกล้าให้ผู้หญิงของหนิงอวี้เฉิงมาบริการ?

ซูหนานจือแทบหมดหนทาง เธอได้ค่าจ้างตามจำนวนขวด เห็นว่ายังเหลืออีกสองสามขวดในรถเข็น แต่คนเหล่านี้กลับไม่ต้องการให้เธอรินเหล้าให้ เธอจะทำงานตามภารกิจของคืนนี้สำเร้จได้ยังไง?

หนิงอวี้เฉิงยกกรามขึ้น ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย "มานี่"

ซูหนานจือเดินไปตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง มองหน้าเขา

"รินไวน์" หนิงอวี้เฉิงยกแก้วของเขา ซูหนานจือตกใจเล็กน้อย เมื่อกี้เธอเพิ่งรินให้เขาไปเอง ชั่วพริบตาเดียวเขาก็ดื่มหมดแล้ว

หลังจากรินจนเต็มแก้ว หนิงอวี้เฉิงก็ดื่มต่อหน้าทุกคนจนหมด ริมฝีปากของเขายกขึ้นอีกครั้ง "เต็มแก้ว"

ซูหนานจือขมวดคิ้วเล็กน้อย "ประธานหนิง คุณอย่าดื่มเยอะ"

หนิงอวี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาดำเหมือนหมึก "ไม่อยากทำงานคืนนี้ให้เสร็จเหรอ?"

"ฉัน…….."ซูหนานจือตะลึง รีบรินเพิ่มให้เขาอย่างงงงัน

เขา…..กำลังช่วยเธอเหรอ?

แต่ ทำไมล่ะ?

เขาเปิดไวน์ไปสองขวด ทั้งหมดถูกชายหนุ่มดื่มจนหมด

"คุณจะดื่มอีกไม่ได้แล้ว" ซูหนานจือเริ่มหน้าบึ้ง พยุงเขาที่ตัวสั่นเล็กน้อย มองแก้มแดงๆของเขา รูม่านตาที่ยังลึกถูกปกคลุมไปด้วยหมอกในขณะนี้

"ประธานหนิงนี่จริงๆเลย ดูเหมือนว่าคืนนี้เรื่องงานก็คงพูดกันต่อไม่ได้แล้ว"

"ใช่ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว งั้นกลับกันเถอะ"

แขกคนอื่นๆต่างก้ทยอยกันลุกขึ้น หยิบเสื้อคลุมและเดินออกจากห้องไป

"ฉันจะไปส่งพวกคุณ" ซูหนานจือเดินไปส่งแขกทุกคนที่ประตู หลังจากช่วยพวกเขาติดต่อคนขับรถแล้ว ก็ค่อยกลับมาที่ห้องVIP

ห้องที่ก่อนหน้านี้ยังครึกครื้น บัดนี้มีเพียงหนิงอวี้เฉิงอยู่คนเดียว เขานั่งอยู่เงียบ ๆ ในเงามืด ใบหน้าลึกฝังอยู่ในความมืด เพิ่มความลึกลับ แต่ดูเหมือนเขากำลังอึดอัด นิ้วกำลังลูบขมับของตัวเอง

ซูหนานจือยืนอยู่หน้าประตู ครั้งแรกที่เห็นสภาพหนิงอวี้เฉิงเป็นแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดแปลก ๆ ในใจ

เป็นเพราะเธอ เขาถึงกลายเป็นอย่างนี้

"ประธานหนิง ฉันจะไปส่งคุณกลับ" ซูหนานจือสูดลมหายใจแล้วเดินไปข้างหน้า ยืนมือไปพยุงไหล่เขา "บ้านคุณอยู่ที่ไหน?"

หนิงอวี้เฉิงให้เธอพยุงไปอย่างว่านอนสอนง่าย เสียงนั้นอดกลั้นและเป่าเข้าหูของเธออย่างแผ่วเบา "สวนโม่ลี่ฮวา"

"โอเค" ซูหนานจือใช้พละกำลังเยอะมากในการพยุงเขาออกจากบาร์ จนมาถึงเคาน์เตอร์บารื

มาดามกู่มองพวกเขาอย่างประหลาดใจ "คุณหนิงเป็นอะไรไป?"

"ดื่มเยอะไป ฉันจะไปส่งเขากลับบ้าน"ซูหนานจือตอบเสียงราบเรียบ

มาดามกู่รีบโบกมือ พูดเสียงต่ำ "เธอไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น เรียกรถเถอะ คุณหนิงไม่ชอบให้ผู้หญิงไปบ้านเขา โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอ………."

ซูหนานจือหรี่ตาและยิ้มบางๆ "ช่วยไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเขาเอง ฉันก็ไม่สบายใจ"