มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 34 นอกเสียจากว่าคุณพูดว่ายกโทษให้ผมแล้ว

“เซียวชิงเหยียน ทำไมคุณไม่โตเป็นผู้ใหญ่สักที? ตอนนี้มู่หน่วนแท้งไปแล้ว อารมณ์ไม่มั่นคงเป็นเรื่องปกติ คุณกล่อมหน่อยไม่ได้เหรอ?”

ซูหนานจือขมวดคิ้วจ้องมองเขา พูดด้วยเสียงเย็นชา

เซียวชิงเหยียนเบนศีรษะหนีอย่างไม่แยแส คุมสีหน้าไม่อยู่ “เธอผิดก่อน”

ซูหนานจือหายใจเข้าลึกๆ จ้องมองเขาอย่างเข้มงวด “ตอนนี้เธอเป็นผู้ป่วย คุณห่วงใยเธอมากขึ้นหน่อยไม่ได้เหรอ?”

เซียวชิงเหยียนหันหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ และไม่พูดอะไรอีก

“มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังเอาแต่ใจอะไรอีก? ภรรยาคุณแท้งไปแล้ว คุณควรเรียนรู้รับผิดชอบที่ผู้ชายคนหนึ่งควรมี” ซูหนานจือถอนหายใจเบาๆ สั่งสอนเขาด้วยเสียงเย็นชา

“หนานจือ” เซียวชิงเหยียนจู่ๆ ก็พูดขึ้นอย่างใจเย็น ยื่นมือไปจับแขนเธอ “แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อคนจริงๆ”

ซูหนานจือเลี่ยงการสัมผัสเขาเบาๆ ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าทุกเรื่องมันจะเกิดขึ้นหลังจากคุณพร้อมแล้ว ทำไมคุณใช้ชีวิตมาตั้งหลายปีแล้วไม่โตสักที?”

อาชีพการงานเขาก้าวหน้าขึ้นมาก แต่ในสายตาซูหนานจือ เขายังเป็นเด็กชายไร้เดียงสา

มองเขาก้มหน้าเงียบขรึม ซูหนานจือก็ถอนหายใจ “ช่างเถอะ เรื่องของพวกคุณจัดการกันเองแล้วกัน”

ขณะที่พูด เมื่อเธอหันตัวจะเดินจากไป ทันใดนั้นก็มีแขนคู่ของชายหนุ่มระหว่างเอว แผ่นหลังถูกหน้าอกเขาแนบชิด

“เฮ้ เซียวชิงเหยียนคุณทำอะไร?” ซูหนานจือทำหน้าตกใจ

เซียวชิงเหยียนแนบเส้นผมเธออย่างหลงใหล หลับตาอย่างลึกซึ้ง “หนานจือ ขอโทษ เรื่องไม่กี่ปีก่อน ผมขอโทษจริงๆ”

“คุณเซียว รบกวนคุณปล่อยฉันแล้วค่อยพูด ภรรยาคุณยังอยู่ข้างในนะ!” ซูหนานจือจ้องมองเขาอย่างโกรธจัด ออกแรงแกะมือเขา แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เซียวชิงเหยียนแนบใบหูเธออย่างดื้อรั้น “ผมไม่ปล่อย นอกเสียจากว่าคุณพูดว่าคุณยกโทษให้ผมแล้ว”

“เซียวชิงเหยียน! คุณทำแบบนี้คนอื่นจะเห็นเอา!” ซูหนานจือกัดปากแน่น ทั้งร่างรู้สึกอึดอัด

ทันใดนั้น ที่ปลายทางเดินก็มีเสียงคมชัดของรองเท้าส้นสูงดังขึ้น

“รีบปล่อยมือ! มีคนมา!” ซูหนานจือตกใจ รีบพูดอย่างกังวล

“ซูหนานจือ?! เธอยังมีหน้าอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” เสียงหญิงสาวคมชัดดังขึ้น ทันใดนั้น แผ่นหลังซูหนานจือก็หนาวสั่น

ผู้หญิงคนนี้ เป็นฝันร้ายของเธอตลอดมา

เซียวชิงเหยียนรีบปล่อยซูหนานจือ หันศีรษะกลับไปด้วยความประหม่า มองหญิงสาววัยกลางคนที่แต่งหน้าจัดเต็ม “แม่? คุณ……คุณมาได้ยังไง?”

ซูหนานจือหลับตาอย่างแรง ไหล่สั่นเล็กน้อย เพิ่งหันศีรษะกลับไป ก็โดนตบหน้าหนึ่งที

เสียง “เพี้ยะ” ดังอย่างชัดเจน

ซูหนานจือถอยออกมาสองสามก้าว กุมใบหน้า ขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด ไม่พูดอะไรสักคำ

“ยัยชั้นต่ำไร้ยางอาย! ชิงเหยียนของเราทิ้งเธอไปแล้ว ยังหน้าด้านมายุ่งอีก!” เสียงคมชัดที่มีความโกรธจัดดังก้องไปทั่วทางเดิน

“แม่ นี่แม่จะทำอะไร?” เซียวชิงเหยียนขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้า จับข้อมือแม่ ถึงจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

ซูหนานจือยกมุมปากอย่างกลุ้มใจ พูดเสียงทุ้ม “คุณป้า”

คุณแม่เซียวกลอกตาด้วยความรังเกียจ ก้มมองอย่างดูถูก “เธออย่ามาเรียกฉัน ฉันไม่รู้จักผู้หญิงนั่งบาร์! ชิงเหยียนของเราได้เจอผู้หญิงแบบเธอโชคร้ายจริงๆ!”

เซียวชิงเหยียนยิ้มเยาะ ประคองไหล่เธอ “เอาล่ะๆ แม่คุณใจเย็นนะครับ เมื่อกี้ผมอยากกอดหนานจือ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”

คุณแม่เซียวจ้องเขาอย่างเย็นชา จู่ๆ ก็บิดหูเขาอย่างแรง “ลูกมันโง่! เสี่ยวมู่เธอแท้งไปแล้วลูกยังมายุ่งกับผู้หญิงนั่งบาร์ที่นี่อีก ลูกไม่รู้จักอัปยศเลยนะ!”

แก้มซูหนานจือเจ็บอย่างรุนแรง เธอกุมใบหน้าร้อนผ่าว มันบวมและเจ็บเกินทน มุมปากแค่ขยับก็ปวดไม่ไหว

ภาพเช่นนี้ ทำให้เธอนึกถึงครั้งแรกที่เซียวชิงเหยียนพาเธอไปเจอคุณแม่เซียวทันที

เมื่อคุณแม่เซียวรู้อาชีพของซูหนานจือ ก็ตบหน้าเธอแบบนี้ และไล่เธอออกไปต่อหน้าคนในตระกูลเซียว