มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 20 ดันบังเอิญเจอคุณ
“โอเคๆ ” คุณยายยิ้มอย่างมีความสุขมาก จับมือเธอแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ “หนานจือทำงานยุ่งมากเลยใช่ไหม? เอายายไว้ที่โรงพยาบาลแล้วไปทำงานเถอะ”
“ไม่ยุ่งค่ะไม่ยุ่ง คุณยายมาอันดับหนึ่ง งานมาเป็นอันดับสอง” ซูหนานจือยิ้มสดใส
“หนานจือเราหน้าตาสวย ปากก็หวาน ฮ่าๆ ” คุณยายก็ยิ้มเช่นกัน เทียบกับเมื่อวานแล้ว ท่าทีของคุณยายสดใสร่างเริงขึ้นมาก
ตลอดทางรถเคลื่อนไหวขึ้นลงมาถึงโรงพยาบาลใจกลางเมือง ณ เขตผู้ป่วยภายใน
“แจ้งชื่อค่ะ”
ซูหนานจือแจ้งตามความจริง “ซูหนานจือ เมื่อวานตอนบ่ายจองห้องผู้ป่วยไว้หนึ่งห้อง รับผู้ป่วยคนหนึ่งมาจากสถานพักฟื้นชานเมืองตะวันออก”
“อ่อ” หลังจากพยาบาลคนนั้นพิมพ์คอมพิวเตอร์อย่างเย็นชา ก็พูดขึ้นอย่างใจเย็น “ขอโทษนะคะคุณซู ลืมแจ้งคุณ ห้องผู้ป่วยนั้นตอนนี้ไม่สามารถพักได้”
ซูหนานจืออึ้งทันที “ว่าไงนะ? หมายความว่าไง? ”
“โรงพยาบาลจัดเตรียมเตียงผู้ป่วยตรงทางเดินให้คุณ” พยาบาลพูดอย่างไม่แยแส ไม่สนใจสีหน้าซูหนานจือเลย “ไม่ต้องเป็นห่วง จะคืนเงินค่ามัดจำให้คุณครึ่งหนึ่ง”
“มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน อาการป่วยของคุณยายฉันจำเป็นต้องรักษาภายใต้สภาพแวดล้อมปลอดเชื้อ อีกอย่างฉันได้รับใบเสร็จรับเงินแล้ว จะบอกว่าคืนเงินก็คืนเลยได้ยังไง? ” ซูหนานจือขมวดคิ้ว กล่าวเหตุผลด้วยเสียงเข้ม
พยาบาลคนนั้นกวาดตามองเธอด้วยความรำคาญ “งั้นคุณต้องการเงินคืนเท่าไร ฉันจะทำเรื่องให้เบื้องบนดูว่าได้ไหม”
“ฉันไม่ต้องการเงินคืน ฉันแค่อยากให้คุณเตรียมห้องผู้ป่วยหนึ่งห้องให้ฉันตอนนี้” ซูหนานจือพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก ไม่สามารถปฏิเสธได้ “ตอนนี้กลับไปที่สถานพักฟื้นชานเมืองตะวันออกก็ไม่ทันแล้ว ตอนนี้คุณยายฉันต้องนอนโรงพยาบาล”
พยาบาลคนนั้นคิ้วเป็นเส้นตรง “นี่เธอตะคอกทำไมฮะ ไม่มีจริยธรรมต่อสาธารณะหรือไง? ตะโกนอีกทีฉันจะเรียกรปภ.!”
ซูหนานจือหายใจเข้าลึกๆ อย่างไม่พอใจ “งั้นคุณบอกเหตุผลฉันสิ แล้วฉันจะหาคนรับผิดชอบ”
พยาบาลคนนั้นหัวเราะเยาะอย่างดูหมิ่น “บอกเธอก็ได้ เมื่อวานหลังจากที่เธอโทรมา มีคุณผู้ชายท่านหนึ่งต้องการจองห้องผู้ป่วยให้ภรรยาเขา เขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของโรงพยาบาล”
“คุณผู้หญิง ทั้งๆ ที่ฉันจองห้องก่อน การข้ามคิวเรื่องทุจริตแบบนี้ คุณทำออกมาได้? ” ถึงแม้ในใจซูหนานจือจะโกรธมาก แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่งเหมือนเคย “คุณผู้ชายคนไหน ฉันต้องการคุยกับเขา”
พยาบาลคนนั้นเลิกคิ้วหัวเราะเบาๆ “กำลังดื่มชากับผู้อำนวยการที่ห้องทำงานชั้นบนสุดของผู้อำนวยการ คุณซูต้องการจะไปก็เชิญ”
ซูหนานจือหันตัวเดินจากไปโดยไม่ลังเลสักนิด
พยาบาลคนนั้นมองแผ่นหลังเธอ ก็หัวเราะเยาะในก้นบึ้งหัวใจ ซูหนานจือนี่เป็นพยาบาลแผนกนารีเวช ถ้าเธอไปโวยวายระหว่างการคุยสำคัญของผู้อำนวยการและคุณผู้ชายท่านั้น ผู้อำนวยการจะต้องโกรธจัดแน่ๆ จากนั้นก็ไล่เธอออกไปจากโรงพยาบาลแน่นอน
สำหรับทำไมต้องแค้นซูหนานจือแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะความอิจฉาที่มักอยู่ในใจผู้หญิงล่ะมั้ง เธอหน้าตาสวยหุ่นก็ดี แพทย์หนุ่มหล่อทั้งหมดในโรงพยาบาลล้วนพูดถึงเธอ ไม่ไล่เธอไป จะให้พยาบาลธรรมดาเหล่านี้อย่างพวกเธอใช้ชีวิตอย่างไร?
“หนานจืออ่า เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า? ” คุณยายดึงเสื้อผ้าซูหนานจือเบาๆ ถามขึ้นเสียงทุ้ม
ซูหนานจือกัดฟัน เห็นยาของเหลวน้อยนิดที่แขวนอยู่ พูดเสียงเบา “คุณยาย คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แค่เรื่องเล็กนิดเดียว เดี๋ยวฉันกลับมา”
“คุณหมอหวัง รบกวนคุณช่วยดูแลคุณยายฉันหน่อย ฉันไปสักครู่เดี๋ยวกลับ”
หลังจากกำชับคุณหมอที่สถานพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว ซูหนานจือก็หันตัว ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นหกชั้นบนสุด
รองเท้าส้นสูงเหยียบพรมสีแดงนุ่ม ในใจเธอก็เกิดความประหม่าและความเคร่งขรึม
แอบคิดสงสัยว่าคนใหญ่คนโตคนนี้เป็นใครกันแน่ เธอควรใช้วิธีไหนโน้มน้าวให้เขายอมออกไปจากห้องผู้ป่วย?
เมื่อยืนตรงประตูห้องทำงาน ซูหนานจือก็ยังคิดมาตรการตอบโต้ไม่ออก
ผลักประตูเข้าไป เมื่อสายตามองเข้าไปภายใน ซูหนานจือก็หายใจไม่ออก
เธอมองร่างสง่างามตั้งตรงที่นั่งโซฟาด้วยสายตาไร้ชีวิตชีวา ขาเรียวตรงสองข้างซ้อนกัน และนิสัยเฉพาะที่สูงส่งตั้งแต่กำเนิด ทำให้ซูหนานจือรู้สึกเสียวสันหลัง
เธอไม่ค่อยแน่ใจ นี่คือโชคชะตาหรือความโชคร้ายของเธอ ทั้งๆ ที่ตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาอย่างเด็ดขาดไปแล้ว แต่ดันกลับมาพบกันใหม่ที่นี่อีก
ชายคนนั้นเงยศีรษะขึ้นมาช้าๆ ดวงตาลึกลงไปในเบ้าราวกับทะเล
เห็นได้ชัดว่า การบุกเข้ามากะทันหันของเธอก็ทำให้เขาค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
