มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 19 เจอกันอีกครั้ง
เธอเปิดไฟหัวเตียงเบาๆ แสงสีส้มสลัวทำให้ห้องสว่างขึ้นบ้าง
ทันใดนั้น ร่างที่สั่นเทิ้มบนเตียงก็ขยับ
เสียงใจดีไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ ดังขึ้น “หนานจืออ่า……”
ซูหนานจือตกตะลึงเล็กน้อย การกระทำแข็งทื่ออยู่วินาทีหนึ่ง มองไปตำแหน่งเตียงผู้ป่วย
คุณยายฟื้นแล้ว แสงสะท้อนใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงอย่างมากของเธอ ริ้วรอยชัดขึ้นกว่าสามปีก่อนมาก เธอเม้มริมฝีปากซีดเซียว ดวงตาสลัวมองซูหนานจือ
ซูหนานจือจมูกแสบร้อน รีบก้าวไปข้างหน้า ย่อตัวหน้าเตียง จับมือแห้งเหี่ยวของเธอ พูดด้วยเสียงสะอื้น “คุณยาย ฉันมาเยี่ยมคุณแล้ว”
คุณยายยิ้มยิงฟัน ฟันที่เหลือเพียงไม่กี่ซี่ ทำให้รู้สึกขมขื่นปรากฏในใจ “สามปีแล้ว ในที่สุดหนานจือก็ยอมมาเยี่ยมยายแล้ว……”
“ไม่ใช่นะคะ ฉันอยากมาตลอดเลย แต่วันนี้ป้าหลูเพิ่งให้ที่อยู่ของคุณกับฉัน……” ซูหนานจือขมวดคิ้วอธิบาย ประคองข้อมือที่สั่นเทิ้มเล็กน้อยของเธอด้วยความปวดใจ
คุณยายยิ้มเล็กน้อยถอนหายใจยาวเหยียด เสียงอ่อนโยนขึ้นมาก “เสี่ยวหลูน่ะ ทุกครั้งที่หล่อนมาเยี่ยมฉัน ฉันถามว่าทำไมหนานจือไม่มา หล่อนบอกว่าเธอไม่ยอมมา ยายนึกว่าเธอโกรธยาย……”
ซูหนานจือตาแดง มองสายตาขุ่นมัวของคุณยาย “คุณพูดอะไรคะ ฉันจะโกรธคุณได้ยังไง……”
คุณยายหัวเราะเปล่งเสียงอย่างมีความสุข ริ้วรอยบนใบหน้าดูผ่อนคลายลง ดวงตาหรี่ลงกลายเป็นเส้นแห่งความสุข “หนานจือยังจำยายได้ ยายดีใจมากเลย……”
ซูหนานจือยืนขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น ขมวดคิ้วมองสิ่งแวดล้อมโดยรอบ “คุณยายคะ ฉันรับคุณกลับไปรักษาที่โรงพยาบาลใจกลางเมืองดีกว่า อยู่ที่นี่ตลอดมันไม่โอเค”
คุณยายถอนหายใจเบือนหน้าหนี “มันแพงมาก ช่างเถอะ ยายไม่อยากใช้เงินของหนู”
“คุณยายคะ ตอนนี้ฉันมีความสามารถเลี้ยงคุณยายได้แล้วนะ” ซูหนานจือยิ้มเล็กน้อยขณะพูดขึ้น โน้มตัวแนบหูเธออย่างใกล้ชิด “ตอนนี้ฉันเป็นพยาบาลล่ะ แค่ตั้งใจทำงาน อีกสองเดือนข้างหน้าก็จะได้เป็นหัวหน้าพยาบาลแล้ว ถึงตอนนั้น ฉันก็จะเลี้ยงดูคุณได้”
เมื่อคุณยายได้ยิน ก็เปิดริมฝีปากแห้งผากด้วยความดีใจ ยิ้มอย่างเรียบง่ายและมีความสุข “โอ๊ยตาย หนานจือของเราโตแล้ว รู้ประสีประสาแล้ว เป็นพยาบาลแล้วด้วย อยากเห็นหนานจือของเราใส่ชุดพยาบาลจริงๆ ”
“ก๊อกๆ ” ดังขึ้น จู่ๆ ประตูห้องก็มีเสียงเคาะ ซูหนานจือหันศีรษะกลับไป ผู้หญิงที่อยู่เคาน์เตอร์พยาบาลเมื่อครู่นี้พิงประตูทางเข้า “เฮ้ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ตอนนี้คนไข้ต้องพักผ่อน อย่ารบกวนเธออีก”
“อ่อ” ซูหนานจือพยักหน้าอย่างค่อนข้างผิดหวัง หันศีรษะไปยิ้มขณะห่มผ้าให้คุณยาย “คุณยายคะ คุณพักผ่อนก่อนนะ ฉันทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้คุณก่อนพรุ่งนี้ แบบนี้ฉันจะได้มาเยี่ยมคุณได้ทุกวัน”
“หนานจือจะไปแล้วเหรอ? ” คุณยายจับมือเธอไว้ด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย
ในใจซูหนานจือขมขื่นเล็กน้อย ลูบหลังมือเธอเบาๆ พูดด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนปลอบเด็กคนหนึ่ง “คุณยาย คุณต้องพักผ่อนแล้ว วันนี้ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาลใจกลางเมือง ช่วยคุณจองเตียงห้องผู้ป่วย พรุ่งนี้ถึงจะเข้าไปอยู่ได้ ถึงตอนนั้น หนานจือจะมาดูแลคุณเอง”
คุณยายได้รับประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด ยิ้มพยักหน้าด้วยความพอใจ “จริงเหรอ? งั้นยายจะรอเธอ รีบกลับไปทำธุระเถอะ”
ซูหนานจือพยักหน้าด้วยความเด็ดเดี่ยว หลังจากออกจากสถานพักฟื้นไปก็นั่งรถกลับไปที่โรงพยาบาลใจกลางเมืองอย่างแทบรอไม่ไหว
——
ณ โรงพยาบาลใจกลางเมือง เขตผู้ป่วยภายใน
“คุณซู คุณโชคดีจัง นี่เป็นห้องผู้ป่วยสุดท้ายพอดีเลย”
พยาบาลยิ้มขณะส่งบิลค่าธรรมเนียมให้ซูหนานจือ ยิ้มเล็กน้อยขณะพูดขึ้น
“ขอบคุณค่ะ” ซูหนานจือถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก้มหน้าเซ็นชื่อในรายการ หลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมแล้ว เห็นตำแหน่งเลขในบัตรลดลง ก็ยิ้มอย่างหมดหนทาง
ดูเหมือนยังปรับตัวไม่ค่อยได้กับวันเวลาที่เลิกกับหนิงอวี้เฉิง นอกจากค่ารักษาพยาบาลของคุณยาย เธอต้องใช้เงินให้น้อยลงหน่อย
——
วันรุ่งขึ้น
ณ สถานพักฟื้นชานเมือง
ซูหนานจือยิ้มขณะสั่งพนักงานบริษัทขนย้ายของ “รบกวนพวกคุณด้วยนะคะ ของพวกนี้เอาไปด้วยกัน”
ในที่สุดภายในห้องก็เก็บทำความสะอาดแล้ว ซูหนานจือถอนหายใจยาวเหยียด กลับขึ้นรถตู้ ยิ้มให้กับคุณยายที่นอนอยู่บนเปล “คุณยาย ช่วยคุณยายรวบรวมของแล้ว ไม่มีอะไรหาย”
YOU MAY ALSO LIKE
