มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 17 บังคับให้เธอจากไป

ซูหนานจือกอดอกอย่างราบเรียบ “พูดมาสิ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด”

ผู้อาวุโสคณะกรรมการผู้บริหารยืนขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มและหนา วางเช็คหนึ่งไว้ตรงหน้าเธอ “เธออยู่กับเสี่ยวหนิงมาสามปีแล้ว และรับใช้เขามานานมาก ไม่มีส่วนร่วมก็ยังทำงานหนัก เช็คใบนี้ให้เธอ ต่อไปไม่ต้องติดต่อกับเสี่ยวหนิงอีก”

สีหน้าซูหนานจือขมวดเล็กน้อย จู่ๆ ก็รู้สึกน่าขันมาก แผนละครน้ำเน่าแบบนี้ นึกว่าแสดงในละครโทรทัศน์เหรอ?

เธอก้มหน้าเหลือบมองตัวเลขบนนั้น อืม เลขศูนย์เยอะขนาดนั้น น่าดึงดูดใจจริงๆ

“ตัวเลขนี้ คุณซูพอใจไหม? ” ชายชราคนนั้นมองซูหนานจือ ขณะถามขึ้น

“พอใจค่ะ แน่นอนว่าพอใจ” ซูหนานจือยิ้มขณะเก็บเช็คขึ้นมา หยิบกระเป๋าแล้วยืนขึ้น หันศีรษะกลับไป ผมหนาดกเหมือนป่าคลุมใบหน้าเล็กสวยของเธอ ยิ้มสวยงามให้กับหนิงอวี้เฉิง “ฉันนึกว่าเรื่องอะไรซะอีก ประธานหนิง จริงๆ แล้วไม่ต้องพยายามมากขนาดนี้ก็ได้ แค่ให้เช็คแล้วบอกฉันว่าไม่ต้องยุ่งกับคุณอีก ฉันรับประกันว่าจะออกไปให้ไกลจากคุณ”

หนิงอวี้เฉิงมองเข้าไปในสายตาเธออย่างห่างเหิน ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย เสียงน่าดึงดูดทุ้มต่ำยังน่าฟังเหมือนเคย “แค่เพิ่มความป้องกันอีกส่วนเท่านั้น เพื่อไม่ให้คุณได้เงินไปแล้วยังมายุ่งกับฉันอีก”

“อืม ให้ฉันตกลงต่อหน้าทนายความกับคณะกรรมการผู้บริหาร จริงๆ ด้วย ไม่มีทางกลับกลอกแล้วล่ะ” ซูหนานจือผลุบตาด้วยท่าทางเศร้าสร้อย ถอนหายใจเบาๆ “งั้นฉันไปแล้ว ประธานหนิง ขอให้คุณมีความสุขกับคุณลู่ค่ะ”

น้ำเสียงเธอนั้น ฟังดูแล้วขมขื่นและเสียใจจริงๆ

ในใจหนิงอวี้เฉิงเหมือนกระจก ผู้หญิงคนนี้อยากหนีเขาไปเร็วๆ

เธอจากไปแล้ว ถึงแม้จะจากไปด้วยความอัปยศเพราะเงิน แต่ฝีเท้าที่เดินออกไปยังคงมีความโอหังถือดี

“โอ๊ยตาย ขอแสดงความยินดีกับเสี่ยวหนิงด้วยนะ ถือว่ากำจัดนังจิ้งจอกน้อยตัวนี้ไปได้” เหล่าสมาชิกของคณะกรรมการผู้บริหารยิ้มขณะยกเหล้าให้เขา เฉลิมฉลองเรื่องน่ายินดีในวันนี้

หนิงอวี้เฉิงยกเหล้าขึ้นมาเรียบๆ หันศีรษะกลับไป ที่นั่งข้างๆ ว่างแล้ว ชามของเธอยังคงวางบนโต๊ะอย่างสงบ

มื้อนี้ เธอทานไปแค่แครอทสองชิ้น บล็อกโคลีหนึ่งชิ้น และซุปใสถ้วยเล็กหนึ่งชามเท่านั้น

ทุกการกระทำของเธอ มันสะท้อนในดวงตาเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

บังคับให้เธอจากไป เป็นความคิดของเขาเอง

แต่ เมื่อเห็นเธอจากไป ทันใดนั้นก็คิดว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ได้กอดร่างเธอ ไม่ได้ยินเสียงนุ่มนวลของเธอ นึกขึ้นได้ว่าชายคนอื่นจะได้ลิ้มรสความอ่อนโยนและน่ารักของเธอ

น่าขันจริงๆ

หนิงอวี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากเย้ยหยันตัวเอง เงยหน้าขึ้น ใช้ความเข้มข้นของเหล้าทำให้ความไม่สบายใจมึนเมา

——

ซูหนานจือเดินออกมาด้วยความหนักอกหนักใจ แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าเสียดายหนิงอวี้เฉิง และไม่ใช่เพราะเงินน้อย แต่กำลังคิดว่าใครมันต้องการใส่ร้ายเธอกันแน่

ในคืนนั้น ภายในบ้านมีแค่เธอ หนิงอวี้เฉิงและลู่ซูอวิ๋นเท่านั้น โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงเธอ

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว ก็คือมีคนฉวยโอกาสตอนที่เธอหลับแอบเอาโทรศัพท์เธอไป

น่าสนใจจริงๆ ถึงแม้ว่าผู้หญิงข้างนอกของหนิงอวี้เฉิงคนนั้นจะใส่ร้ายผิดคน

ซูหนานจืออย่างเธอเป็นแค่กิ๊ก อาจจะถูกกวาดออกจากบ้านได้ตลอดเวลา ผู้กระทำผิดนั้นถึงขนาดพยายามใส่ร้ายเธอขนาดนี้เชียว?

ซูหนานจือยิ้มขณะส่ายหน้า ก็ไม่แปลกใจ สามารถคิดวิธีแย่ๆ ใส่ร้ายเธอแบบนี้ได้ ก็เดาได้ว่าหัวสมองก็ไม่ได้ฉลาดหลักแหลมอะไร

เธอลงรถกลับบ้าน หลูฮุ่ยฝีเท้าเข้ามาอย่างรีบเร่ง ขมวดคิ้วถามเสียงทุ้ม “ทำไมเธอกลับมาอีก? ”

ซูหนานจือยักไหล่เล็กน้อย นั่งโซฟาเปิดโทรทัศน์ พูดอย่างสงบจิตสงบใจ “ครั้งนี้ตัดความสัมพันธ์กับหนิงอวี้เฉิงเด็ดขาดจริงๆ แล้ว”

“ว่าไงนะ?” หลูฮุ่ยขมวดคิ้วแน่น จ้องมองเธอด้วยสายตาเหมือนไฟ “เธอไปยั่วโมโหอะไรเขาอีก!”

“ขอร้องล่ะ ฉันคบกับหนิงอวี้เฉิงมาตั้งหลายปี เขาจะเบื่อฉันไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว” ซูหนานจือเหลือบมองหลูฮุ่ยอย่างเฉยเมย “ฉันไม่พอใจที่เขาเบื่อ”

หลูฮุ่ยกัดฟัน กระทืบเท้าอย่างไม่สบอารมณ์ “ยัยบ้านี่! ไม่รู้ประสีประสาเลยสักนิดจริงๆ !”

ซูหนานจือหยิบเช็คหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋าอย่างใจเย็น แกว่งต่อหน้าเธอ “หนิงอวี้เฉิงให้มา”

“ยังไม่รีบให้ฉันอีก!” หลูฮุ่ยยิ้มด้วยความตื่นเต้น รีบพุ่งเข้าไปข้างหน้าเหมือนหมาป่าผู้หิวโหย

ซูหนานจือยกมือให้สูง หลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวของเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ก่อนเรื่องนี้ ฉันอยากรู้ว่ายายอยู่ที่ไหน?”