มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 946

“วางค่าย!”

เมื่อเห็นว่าแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์อีกคนถูกสังหาร ผู้แข็งแกร่งมหาจักรพรรดิยุทธ์อื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง เลยรีบเรียกทุกคนให้วางค่ายเพื่อจัดการกับหลัวซิวทันที

นอกจากแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์มากกว่าสิบกว่าคนนี้แล้ว ตำหนักอัคคีนภายังมีเจ้ายุทธจักรจำนวนมาก คนเหล่านี้สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการวางค่ายและสร้างค่ายกลที่ทรงพลังได้

“วางค่ายที่ดูงุ่มง่ามต่อหน้าข้าหรือ?”

หลัวซิวเยาะเย้ยดูถูก เขายืนอยู่กวางอากาศ เขายื่นนิ้วออกมาพร้อมวาดลวดลายกวางอากาศ

ค่ายกลของแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆยังไม่ได้สร้างงออกมา แต่หลัวซิวกลับได้ใช้พลังแห่งกฎและการเวียนว่ายตายเกิดวาดลายค่ายออกมาเสร็จสิ้น และค่ายมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นเก้าสามค่ายกล

“วาดลายค่ายกลางอากาศ ค่ายมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นเก้า?”

“คุณพระ เขาฝึกตนมาเพียง 30 ปีเท่านั้นเอง พลังการต่อสู้ของเขานั้นยอดเยี่ยมมากยังไม่พอ แต่เขายังเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 9!”

ในเวลานี้ ทุกคนตื่นตระหนกกันหมด แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ซึ่งดำรงอยู่เป็นเวลาหลายพันปีก็หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

พรสวรรค์ของหลัวซิวคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว หลังจากฝึกฝนมาเพียง 30 ปี พลังการต่อสู้ของเขาเทียบได้กับแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ และเขายังฆ่ามหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นกลางอีกด้วย!

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือเขาได้ฝึกฝนห้วงยุทธ์ค่ายกลถึงแดนปรมาจารย์ ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นสมัยโบราณหรือตอนนี้!

“ยังมีใครที่กล้าขวางข้า?”

ค่ายมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นเก้าสามค่ายกล สองค่ายสังหาร และหนึ่งค่ายคุ้มกัน หลัวซิวเหมือนเข้าไปในที่ที่ไร้ผู้คน เขาบินไปยังตำหนักอัคคีนภา ผู้แข็งแกร่งแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ยังคงล่าถอยเพราะกลัวเขาเพียงคนเดียว!

เมื่อกฎและการเวียนว่ายตายเกิดรวมกันเป็นหนึ่งแล้วเกิดเป็นพลังแห่งกฎดั้งเดิมที่เทียบได้กับการต่อสู้ของเทพมาร หากต่อสู้ขึ้นมา ผู้ที่สามารถหนีรอดไปได้จะไม่มากไปกว่าจำนวนนิ้วมือข้างหนึ่ง

เขายังคงวาดลายค่ายไม่หยุด ในเวลาเพียงชั่วครู่ เขาก็ได้วาดค่ายสังหารมากกว่าสิบกว่าค่ายกล ครอบคลุมอากาศหลายพันไมล์ซึ่งเป็นที่ตั้งของตำหนักอัคคีนภา

เจ้าศักดิ์สิทธิ์อัคคีนภาถูกฆ่าตาย มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นปฐมภูมิสองคนที่เหลืออยู่ในตำหนักอัคคีนภาต่างไม่กล้าพูดอะไร และจัแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์อื่น ๆ จาก แดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ สีหน้าบูดบึ้ง แต่พวกเขากลัวความแข็งแกร่งของหลัวซิวและไม่กล้าที่จะกระทำโดยประมาท

เขาเดินอยู่ในตำหนักอัคคีนภาและมาถึงตำหนักที่เหยียนซีโรว่ถูกคุมขัง

ในตำหนัก เหยียนซีโรว่ถูกปิดผนึกโดยค่ายยากเย็นค่ายหนึ่ง และยังมีผู้คนในสำนักไป๋ซิงกู่ก็ถูกผนึกพร้อมกับนาง

เมื่อหลัวซิวปรากฏตัว เขาบังเอิญได้ยินคนในสำนักไป๋ซิงกู่เกลี้ยกล่อมเหยียนซีโรว่ให้ช่วยแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆในการทำนายที่อยู่ของเขา

“หลัวซิว?”

เหยียนซีโรว่รู้สึกถึงบางอย่าง เมื่อมองไปที่ประตูตำหนัก ดวงตาที่สลัวคู่หนึ่งก็ส่องประกายเป็นประกาย

ผู้คนจากสำนักไป๋ซิงกู่ ก็มองไปเช่นกัน และเมื่อพวกเขาพบหลัวซิว พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป

“เจ้ากล้ามาที่นี่ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ซีโรว่จะตกเป็นเช่นนี้ได้อย่างร?”

ไป๋หุ้ยเหลียน อดีตอาจารย์ของเหยียนซีโรว่ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดและเยาะเย้ย “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าได้โยนตัวเองลงมาในตาข่าย ผู้คนจากแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆก็จะจับเจ้าเอง!”

หลัวซิวไม่สนใจที่หญิงชราคนนี้เลย เขายกมือขึ้นและทำลายค่ายยากเย็น แล้วเดินไปหาเหยียนซีโรว่

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ไป๋หุ้ยเหลียนตะคอกเสียงเย็น ในความคิดเห็นของนาง หลัวซิวมาที่นี่ เป็นการมาติดกับดักเอง เขาจะต้องไม่ทำให้พวกเขาประสบกับปัญหาด้วย

นางไปขวางทางตรงหน้าหลัวซิว แต่แล้วนางก็ปลิวไปตามออร่าที่กดขี่ข่มเหง หลัวซิวไม่ได้ทำร้ายนาง เพราะนึกถึงความเมตตาในการเลี้ยงดูที่ต่อเหยียนซีโรว่

เขาเดินไปตรงหน้าเหยียนซีโรว่ เห็นว่าใบหน้าของนางซีดเซียว สายตาเหนื่อยล้า แต่โชคดีที่นางไม่ได้รับบาดเจ็บ

“ข้ามาช่วยเจ้าออกไป” หลัวซิวกล่าว

เขารู้ว่าเหยียนซีโรว่คือความยึดเหนี่ยวของตน แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในชาติก่อน เมื่อเผชิญหน้ากับนาง เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

แต่เหยียนซีโรว่กลับพุ่งเข้าหาอ้อมแขนของเขาพร้อมเริ่มร้องไห้ออกมา ในช่วงนี้ นางเผชิญกับเรื่องต่างๆมากมาย นางเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ