มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 904

มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 904
เห็นเพียงเตาสีดำสั่นสะเทือนเล็กน้อย มีรอยร้าวที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าปรากฏออกมาในความว่างเปล่า และแสงศักดิ์สิทธิ์สีทองที่พุ่งพล่านก็แตกสลายไปหมดเพราะถูกกระแทก

แต่แสงสีทองศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ส่งเสียงก้องกังวานแล้วยังคงพุ่งออกมากระทบเตาสีดำ

“โฮก!”

ในขณะนี้ เสียงคำรามอันโหดเหี้ยมก็ดังมา ภูตมรณะเทพมารที่มีเครื่องหมายฟ้าร้องสีดำบนคิ้วก็พุ่งไปที่สนามรบที่หลัวซิวและเอริคต่อสู้กัน

เอริค เทพบุตรสุริยาขมวดคิ้วเล็กน้อย เลิกใช้วิชาแสงศักดิ์สิทธิ์ยิ่งเลิศทันที ถือไฟเทวแล้วกลายเป็นแสงพร้อมจากไปอย่างรวดเร็ว

เขาเคยต่อสู้กับภูตมรณะเทพมารนี้มาก่อน และรู้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวของภูตมรณะเทพมารนี้

แต่หลัวซิวไม่ได้มีการเคลื่อนไหวที่จะหลบหนีแม้แต่น้อย แต่เขากลับถือกระบี่เทวมืดและยืนอยู่กลางอากาศ จ้องมองไปที่ผู้เทพมารซึ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเอริคเห็นฉากนี้ ความเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และนึกในใจ “ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ความน่ากลัวของภูตมรณะเทพมาร รอเขาได้รับบาดเจ็บ ข้าจะใช้โอกาสนี้ลอบโจมตี ไม่เพียงแต่จะฆ่าเขาได้ในคราวเดียว ยังสามารถแย่งกระบี่เทวมืดมาได้ เท่ากับได้โจมตีความเย่อหยิ่งของค่ายมืดอย่างรุนแรง”

เมื่อนึกถึงจุดนี้แล้ว เขาไม่รีบหนีไป แต่อยู่ห่างออกไปหลายสิบไมล์และมองดูหลัวซิวจากระยะไกล

เห็นเพียงสีหน้าที่สงบของหลัวซิว ถือกระบี่อยู่ในมือขวา บีบผนึกจากมือซ้าย และยกมือขึ้นโจมตีแสงสีดำ

แสงสีดำนี้ดูธรรมดา มองอยู่ในสายตาของเอริคที่อยู่ในระยะไกล เขาแสดงสีหน้าไม่แยแสออกมาทันที การโจมตีในระดับนี้จะคุกคามภูตมรณะเทพมารได้อย่างไร?

แม้ว่าพลังโจมตีของกระบี่เทวมืดจะไม่มีใครเทียบได้ แต่ก็ยากที่จะทำร้ายร่างเนื้อของภูตมรณะเทพมารได้

ภูตมรณะที่กลายมาจากเทพมาร ได้สูญเสียความทรงจำในอดีตไปแล้ว เหลือไว้เพียงสัญชาตญาณกระหายเลือดของภูตมรณะ

ดูเหมือนว่ามันเองก็รู้สึกว่าได้แสงสีดำนี้ไม่สามารถคุกคามตัวมันเองได้ ดังนั้นจึงไม่สนใจเลย แล้วยกมือตบอย่างลวกๆ ต้องการตบแสงสีดำนี้ให้สลายไป

แต่ทันทีที่แสงสีดำของหลัวซิวที่โจมตีออกไปแตะโดนฝ่ามือของภูตมรณะ ทันใดนั้นก็มุดเข้าไปในร่างกายของมัน

แสงสีดำบรรจุตัวสำนึกของหลัวซิว และเมื่อเข้าไปในร่างของภูตมรณะ ก็รู้สึกถึงพลังแห่งความตายที่แข็งแกร่งโดยไม่มีพลังความเป็นแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นแสงสีดำก็ปรากฏอยู่ที่ตัวหยั่งรู้ระหว่างคิ้วของภูตมรณะเทพมาร ทั่วทั้งตัวหยั่งรู้ว่างเปล่า และมีหมอกสีเทา

ภูตมรณะไม่มีความทรงจำและไม่มีวิญญาณ

“ตามที่คิด!”ตัวสำนึกของหลัวซิวสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ในตัวหยั่งรู้ของภูตมรณะเทพมาร มีแสงวาบขึ้นในดวงตาของเขาในทันใด

สงครามครั้งนั้นที่ทำลายเมืองเทพในสมัยโบราณ แม้ว่าเทพมารที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นภูตมรณะ แต่พวกมันไม่ได้ถูกควบคุมโดยผู้แข็งแกร่งที่ฝึกฝนกฎความตาย แค่เปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นภูตมรณะเท่านั้น

เพราะหลังจากกลายเป็นภูตมรณะแล้ว ความแข็งแกร่งจะลดลงหนึ่งแดนใหญ่ สำหรับผู้แข็งแกร่งเทพมารที่ฝึกฝนกฎความตาย ภูตมรณะระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ไม่มีผลใดๆ เลย

นี่ยังหมายความว่าภูตมรณะเหล่านี้ล้วนเป็นภูตมรณะโดยไม่มีเจ้าของ แค่มีผู้แข็งแกร่งที่ฝึกฝนกฎความตาย สร้างตราเครื่องหมายของตนไว้ที่ตัวหยั่งรู้ของภูตมรณะ สามารถใช้พลังแห่งกฎความตายเพื่อเป็นเจ้าของภูตมรณะได้!

แสงสีดำที่บรรจุตัวสำนึกของหลัวซิวอยู่ในตัวหยั่งรู้ของภูตมรณะเทพมาร ทันใดนั้น แสงสีดำก็เปลี่ยนไป กลายเป็นตราเครื่องหมายพร้อมฉายแสงสีดำออกมา

ในเวลานี้ ภูตมรณะเทพมารพุ่งเข้ามาถึงตรงหน้าหลัวซิว ดวงตาสีแดงเพลิงเปล่งประกายด้วยแสงที่กระหายเลือด และกรงเล็บที่แหลมคมโหดเหี้ยม ข่วนไปที่คอของ หลัวซิว

บทที่ 903

บทที่ 905