มหายุทธ์ สะท้านภพ - บทที่ 1397

มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1397

“นี่มันอะไร?”

ซือถูเจิ้งเจี้ยนหน้าถอดสี ภายใต้กรงเล็บสีดำ ออร่าลึกลับก็ปะทุขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกถึงการหมุนเวียนพลังกฎภายในร่างของตนได้รับผลกระทบอย่างมหาศาล

“หรือว่าจะเป็น…… อสูรดูดจิตโบราณ?”

ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งคนไปไล่ล่าเทพสงครามเอกภพ ย่อมรู้ดีว่าเทพสงครามเอกภพได้เลี้ยงอสูรดูดจิตโบราณเอาไว้ตัวหนึ่ง อีกทั้งในสมัยโบราณชาติก่อนของเขา ก็มีการดำรงอยู่ของอสูรโบราณประเภทนี้

อสูรดูดจิตโบราณเกิดมาพร้อมกับพลังลึกลับ สามารถยับยั้งพลังกฎที่นักยุทธ์ฝึกตนออกมาได้ หรือเรียกกันว่ามือปราบเทพมาร

พลังกฎของนักยุทธ์ฝึกตน มาจากวิถีสวรรค์ แต่พลังทั้งหมดที่อสูรดูดจิตโบราณมีนั้น เทียบเท่ากับพลังเหนือธรรมชาติ ย่อมไม่ได้รับอนุญาตตามวิถีแห่งสวรรค์ เพราะฉะนั้นตั้งแต่โบราณนานปี อสูรดูดจิตโบราณจึงได้สูญพันธุ์ไป

เทพสงครามเอกภพก็ได้พบเจอกับไข่ของอสูรโบราณภายในแดนปริศนา อสูรดูดจิตโบราณที่ฝักออกมาจากไข่ สามารถเรียกได้ว่าเป็นอสูรดูดจิตโบราณหนึ่งเดียวในจักรวาล

แม้ว่าอสูรดูดจิตโบราณตัวนี้จะอยู่ในระดับเทพมาร ซือถูเจิ้งเจี้ยนหากอยู่ในสภาวะที่พลังเต็มเปี่ยม การฆ่ามันนั้นจะสามารถทำได้อย่างง่ายดาย แต่ภายใต้ข้อกำหนดของพิภพต่ำ อสูรดูดจิตโบราณดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้คู้ต่อสู้

“ไม่!”

ตามกรงเล็บของอสูรโบราณที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ซือถูเจิ้งเจี้ยนรู้สึกว่าพลังกฎภายในร่างดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยสมบูรณ์แล้ว พลังไม่งานไม่สามารถหมุนเวียนได้ และยังหมายถึงเขาจะสูญเสียพลังในการต่อต้านไปอีกด้วย

“ผุ!”

เขาโบกสะบัดกระบี่ปีศาจเทพฟ้าที่อยู่ในมือ แทงทะลุการคุ้มกันกรงเล็บของอสูรโบราณ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา

อย่างไรก็ตาม เจ้ากรงเล็บขนาดมหึมาที่แหลมคมนี้ก็ยังคงคอย ๆ ลดระดับลงมาเรื่อย ๆ เหมือนกับตบแมงวันอย่างไรอย่างนั้น ตบซือถูเจิ้งเจี้ยนจนบินกระเด็นลอยออกไป กระอักเลือดสด ๆ อึกใหญ่ออกมาหลายครั้ง

บนร่างของงซือถูเจิ้งเจี้ยนมีการป้องกันจากฮู้ธาตุดินครอบคลุมตัวอยู่ ต้านการโจมตีส่วนใหญ่เอาไว้ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะถูกโจมตีจนกระอักเลือด แต่บาดแผลนั้นก็ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก

“โฮก!”

เสียงคำรามสะเทือนฟ้าสะท้านแผ่นดินดังก้องขึ้น ทั่วทั้งทางปริภูมิต่างก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

อนัตตาแยกออก ศีรษะอันน่าสะพรึงกลัวโผล่ออกมา เต็มไปด้วยเกล็ดสีดำส่องสว่างครอบคลุมไปทั่วทั้งร่าง บนศีรษะมีเขาสามยาวแหลมคมสามอัน รูปร่างบางส่วนคล้ายมังกร แต่กลับไม่มีออร่าเทพศักดิ์สิทธิ์ของมังกรอยู่ น่าสยดสยองอย่างมาก

ภายในปากของมัน เต็มไปด้วยเขี้ยวฟันแหลมคมที่เรียงกันแน่น ร่างกายที่ใหญ่โต เบียดออกมาจากอนัตตาที่แตกร้าวนั้น ร่างกายที่คล้ายกับมังกร ยาวกว่าห้าร้อยฟุต บริเวณท้องมีอุ้งเท้าอยู่แปดข้าง

นี่ก็คือรูปร่างทั้งตัวของอสูรดูดจิตโบราณ ราวกับว่าเกิดมาเพื่อต่อสู้และเข่นฆ่าโดนตรง

ตั้งแต่เติบโตออกมาจากไข่ มันติดตามอยู่ข้างกายเทพสงครามเอกภพมาตลอด หลังจากที่เทพสงครามเอกภพต่างไป มันก็ได้ยึดครองเขตพื้นที่นี้ไว้ตลอด ปกป้องสถานที่ฝังศพของเทพสงคราม

เกราะเทพเวหากาลได้ยอมรับหลัวซิวเป็นนายแล้ว เพราะฉะนั้นบนร่างกายของเขาก็มีออร่า ดังนั้นร่างกายของเขาจึงเทียบเท่ากับการครอบครองออร่าของเทพสงครามเอกภพ ดังนั้น อสูรดูดจิตโบราณจะไม่มีการโจมตีใด ๆ กับเขา

แต่ว่าซือถูเจิ้งเจี้ยนนั้นไม่เหมือนกัน ดูเหมือนจะรู้ว่าชายคนนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของอดีตเจ้านายของเขา ดังนั้นมันจึงพุ่งไปเขามันโดยปราศจากความเมตตา

“ปัง! ปัง! ปัง!……”

ซือถูเจิ้งเจี้ยนถูกโจมตีจนกระเด็นไปครั้งแล้วครั้งเล่า พลังกฎของเขาถูกอสูรโบราณออร่ากดไว้จนสิ้น ไม่มีทางที่จะสู้กลับได้อย่างแน่นอน

การคุ้มกันของเทพฮู้ระดับเจ็ดถึงจะทรงพลังก็ตาม แต่ในฮู้เองนั้นก็มีพลังงานที่ซ่อนอยู่อย่างมีขีดจำกัด เนื่องจากการโจมตีอย่างต่อเนื่องของอสูรดูดจิตโบราณ พลังงานในนั้นก็ถูกใช้อย่างต่อเนื่อง ม่านดินสีเหลืองก็ยิ่งริบหรี่ลงไปด้วย

เมื่อใดก็ตามที่เกราะป้องกันถูกทำลายลง เช่นนั้นซือถูเจิ้งเจี้ยนก็จะถูกอสูรดูดจิตโบราณฆ่าตายในทันที!