มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Great Mage Returns After 4000 Years - ตอนที่ 78 ฮรูฮิราล(1)

ตามที่ไซแอ็กซ์ได้แนะนำเฟรย์และอีวานจึงไม่ออกไปจากบ้าน

อย่างไรก็ตามไม่ใช่เป็นเพราะพวกเขาทำตามคำสั่งของเธอ แต่เพียงเพราะพวกเขาสังเกตเห็นสายตาของผู้คุมที่อยู่ใกล้ๆ

มันจะดีกว่าที่จะอยู่เงียบๆ ดีกว่าที่จะแอบออกไปข้างนอกและถูกจับได้

เฟรย์ตัดสินใจนั่งสมาธิ

มานาในป่าใหญ่เรย์นอลนั้นอุดมสมบูรณ์เช่นเดียวกับในเทือกเขาอิสปาเนีย

แม้ว่าขั้นตอนการทำสมาธิมาจะไม่เพิ่มพลังของเขามากนัก แต่ยิ่งพ่อมดที่มีพลังมากเท่าไหร่การนั่งสมาธิก็กลายที่เป็นนิสัยที่เคยชินมากเท่านั่น

มันช่วยให้จิตใจและร่างกายมีเสถียรภาพรวมทั้งปรับปรุงสมาธิ มันเป็นความช่วยเหลือที่ดีเมื่อเขามีหลายอย่างให้ไตร่ตรอง

ในทางกลับกันอีวานกลับงีบหลับ

ไซแอ็กซ์กลับมาในวันรุ่งขึ้นดูซีดเซียว ดูเหมือนเธอจะไม่ได้นอนมาทั้งคืน

“ คุณทำธุระเสร็จหรือยัง? ”

“ใช่ ตอนนี้พวกคุณสามารถเดินเที่ยวไปรอบๆเมืองได้แล้ว ยกเว้นสถานที่จำกัดบางแห่ง ”

“ สถานที่จำกัดเช่นอะไร? ”

“ สถานที่เช่นฮรูฮิราลจะมีเอลฟ์คอยปกป้องพวกเขา ดังนั้นคุณจะสามารถมองเห็นได้ในแวบแรก ”

ไซแอ็กซ์ขยี้ตาก่อนพูด

“ พวกฮิรัลการ์ดกำลังดำเนินการเพื่อฟื้นฟูความเสียหายที่เกิดจากเนโครแมนเซอร์ จะใช้เวลาในการฟื้นฟูซากที่เน่าตายนานกว่าที่ฉันคาดไว้มาก อาจใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ … อาจจะมากกว่านั้น อา.. ฮิรัลการ์ดคือชื่อของเซอร์เคิล ”

หนึ่งอาทิตย์อาจจะมากกว่านั้น

ความล่าช้าในการติดต่อกับเซอร์เคิลทำให้เฟรย์รู้สึกว่าพวกเขาโชคดี หมายความว่าพวกเขาสามารถปกปิดตัวตนได้นานขึ้นอีกหน่อย

“ ฉันไม่ไหวแล้ว…ฉันขอนอนสักหน่อยนะ ”

ไซแอ็กซ์พึมพำก่อนจะเดินไปที่ห้องของเธอ

อีวานพ่นลมออกทางจมูกขณะที่เขาเฝ้าดูเธอจากไป

“ เธอคงจะไม่ได้นอนมาทั้งคืน ”

[เราจะทำยังไงดี?]

ตอนนี้กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาในการสื่อสารทางกระแสจิตหรือเสียงที่เป็นสื่อกระแสไฟฟ้า

เฟรย์บอกอีวานถึงแผนการที่เขาเตรียมไว้

[ติดต่อผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มดาร์กเอลฟ์ที่ชื่อคามิลล์ให้หน่อย เธอน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในหมู่บ้านไฮเอลฟ์แห่งนี้ หากเหล่าไฮเอลฟ์ถามว่าทำไมนายถึงตามหาดาร์กเอลฟ์ก็บอกพวกเขาว่านายอยากจะขอประลอง]

[แล้ว?]

[นายเพียงแค่บอกชื่อของฉันและบอกว่าฉันต้องการพบพวกเขา]

[แค่นั้น?]

[ถูกตัอง]

ถ้าเป็นคามิลล์เธอจะหาทางติดต่อกับเฟรย์แน่

เธอต้องรู้เกี่ยวกับพวกไฮเอลฟ์มากกว่าที่เขารู้ นอกจากนี้ดาร์กเอลฟ์ยังเชี่ยวชาญในการลอบเร้น

นี่คือสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ขณะฝึกซ้อมกับเลียมสัน

อีวานยิ้มและพยักหน้า

เขาได้รับโอกาสในการต่อสู้กับดาร์กเอลฟ์ดังนั้นเขาจึงไม่มีเจตนาที่จะปฏิเสธแผนของเฟรย์

เฟรย์และอีวานแยกทางกัน

ตั้งแต่วันนี่จำนวนคนที่จับตาดูพวกเขาก็มีไม่มากนักดังนั้นด้วยการแยกทางของพวกเขามันจึงสามารถลดความสนใจลงได้มาก

‘ฉันไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้ฮรูฮิราลมากจนเกินไป’

มันเป็นไปไม่ได้ในตอนแรกและไม่สำคัญว่าเขาจะอยู่ห่างจากต้นไม้โลกหรือไม่

สำหรับวัตถุประสงค์ของเขามันเป็นการดีกว่าที่เขาจะหาที่เงียบๆ

เงื่อนไขที่จำเป็นในการสื่อสารกับต้นไม้โลกคือพลังงานธรรมชาติที่บริสุทธิ์

เอลฟ์ที่เกิดในป่าเติบโตในป่าและอาศัยอยู่ในป่ามีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย โดยเฉพาะในหมู่พวกเขาราชินีเอลฟ์มีพลังบริสุทธิ์มากเป็นพิเศษ

เขาได้ยินมาว่าการอยู่ในป่าใหญ่ทั้งชีวิตพวกเขาสามารถเชื่อมต่อกับธรรมชาติได้มากกว่าใครๆ

นี่คือสิ่งที่ทำให้แผนปัจจุบันของเฟรย์เป็นไปได้

ต้องขอบคุณโฟรเซินริฟเวอะและหัวใจของทอร์กุนทาและเวลาในการฝึกฝนของเขาในเทือกเขาอิสปาเนียที่ซึ่งพลังงานธรรมชาติที่นั้นมีอยู่อย่างล้นเหลือ ตอนนี้ร่างกายของเขามีพลังงานธรรมชาติมากพอๆกับเอลฟ์

มีเพียงราชินีเท่านั้นที่สามารถแบ่งปันจิตวิญญาณของพวกเขากับต้นไม้โลกได้แต่ยังคงเป็นไปได้ที่เฟรย์จะทำการติดต่อระยะสั้นๆ

หลังจากออกจากบ้านไม่นานเขาก็สามารถหาสถานที่ที่เหมาะสมได้

มันอยู่ข้างหลังและอยู่ในเงามืดของฮรูฮิราลดังนั้นจึงไม่มีเอลฟ์คนไหนอยากจะอยู่ที่นั่น

ทีมผู้เฝ้าดูยังคงติดตามเขาแต่นั่นก็ไม่สำคัญ

เป็นเรื่องปกติที่พ่อมดจะนั่งสมาธิในสถานที่ที่อุดมไปด้วยพลังงานจากธรรมชาติ

ภายนอกเขาดูเหมือนพ่อมดที่ทุ่มเทให้กับการฝึกฝนของเขาดังนั้นพวกเขาจะไม่เร่งรีบที่จะทำการรบกวนเฟรย์

“ …”

เขาหลับตาลงและรู้สึกเหมือนจิตใจล่องลอยทันที

สิ่งนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นประสบการณ์จิตที่หลุดออกจากร่าง

แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นไร้การป้องกัน เขาได้ตั้งกำแพงเวทย์ไว้ล่วงหน้าแล้วและยังสามารถตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวที่อยู่ใกล้ๆได้

โลกที่มีเพียงจิตเท่านั้นช่างแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

มีแสงหลายสิบและหลายร้อยดวงในพื้นที่มืดมิด สิ่งเหล่านี้คือจิตวิญญาณหรือบางคนเรียกมันว่าวิญญาณ

แสงเหล่านี้บางดวงสว่างเป็นพิเศษ

แสงเหล่านี้เป็นตัวแทนของผู้คนเช่นราชินีสโนว์ผู้อาวุโสเอลฟ์และอีวาน

แสงของอีวานนั้นรุนแรงมาก

เฟรย์สามารถประมาณระดับความสามารถของบุคคลโดยพิจารณาจากแสงแห่งจิตวิญญาณของพวกเขา

และท่ามกลางแสงไฟที่สว่างจ้าเหล่านี้เป็นแสงที่แรงมากจนแสงอื่นๆเทียบไม่ได้แม้ว่าจะรวมกันทั้งหมดแล้วก็ตาม

แม้แต่อีวานก็เป็นเหมือนหิ่งห้อยต่อหน้าดวงอาทิตย์

เฟรย์ขยับจิตวิญญาณของเขาเข้าใกล้แสงจ้าและมันก็เริ่มออกจากร่างของเขาช้าๆ

เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่น่ารื่นรมย์ของการล่องลอยตามมาด้วยความอบอุ่นความสบายและความผ่อนคลาย

ความรู้สึกอบอุ่นและสนุกสนานนี้เต็มไปทั้งร่างกายของเขา

เฟรย์พยายามค้นหาแกนกลางของแสงที่สว่างไสวนี้โดยไม่ปล่อยความรู้สึกออกไป

แล้วจู่ๆ

“ …พบแล้ว”

เฟรย์พุ่งเข้าสู่ใจกลางของแสงนั้น

* * *

โลกขาวโพลนไปหมด

นี่คือโลกแห่งวิญญาณ

อาจเรียกได้ว่าเป็นโลกแห่งจินตนาการ

เฟรย์มองลงไปที่ร่างของเขาด้วยความประหลาดใจ

“ ร่างกายนี้…”

มันไม่ใช่เฟรย์เบลดแต่กลับเป็นของลูคัสโทรว์แมน

มันเป็นร่างกายที่เขาตอนที่อยู่ในจุดสูงสุดของเขากล่าวอีกนัยหนึ่งคือก่อนที่เขาจะตาย

เมื่อเขาเขย่ามานาเขารู้สึกถึงพลังที่ ‘เฟรย์’ ไม่สามารถหวังว่าจะเข้ากันได้ในตอนนี้

‘ฉันเข้าใจละ เนื่องจากนี่คือโลกแห่งจินตนาการฉันจึงเห็นภาพต้นฉบับของฉันโดยไม่รู้ตัวหรือ? ‘

การแสดงออกของเขาเริ่มแปลกๆไป เมื่อเขาสงสัยว่าเขาโหยหาความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้

“สวัสดี”

เสียงเบาๆกระซิบข้างๆหูของเขา

เฟรย์หันกลับมา

ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนโยนที่มีผมสีน้ำตาล การปรากฏตัวของเธอให้ความรู้สึกเหมือนกับเทพธิดาแห่งธรรมชาติ

เฟรย์โค้งคำนับด้วยท่าทางสุภาพกว่าตอนที่เขาทักทายสโนว์

“ รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบคุณฮรูฮิราล ”

“ ฮูฮู ”

ฮรูฮิราลหัวเราะเบาๆก่อนที่จะโบกมือเบาๆ

พื้นที่สีขาวสั่นไหวชั่วครู่และในพริบตาถัดไปมันก็กลายเป็นห้องที่สะดวกสบาย

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ้านไม้ซึ่งมีแสงแดดอบอุ่นส่องเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดอยู่และมีถ้วยชาบนโต๊ะไม้เล็กๆ

ฮรูฮิราลนั่งที่โต๊ะก่อนจะกวักมือเรียกเขาเบาๆ

“ คุณนั่งก่อนเถอะ ”

เฟรย์นั่งอยู่หน้าฮรูฮิราลโดยไม่พูดอะไร

เธอหยิบชาขึ้นมาจิบก่อนจะพูด

“ เป็นเวลานานแล้วที่ฉันมีโอกาสได้คุยกับคนอื่นนอกจากเอลฟ์ ”

“ มันทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า? ”

“ไม่มีทาง ตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริงๆ ฉันอยากพูดคุยกับคนใหม่ๆมาสักพักแล้ว ”

ฮรูฮิราลหัวเราะ

เฟรย์ก็ยิ้มเช่นกัน

“ …มีบางอย่างที่ผมอยากจะถามคุณ ”

“ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับพวกเขาฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ”

ต่างจากก่อนหน้านี้ที่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเย็นชาอย่างยิ่ง ไม่จำเป็นต้องถามว่า “พวกเขา” เป็นใคร

แม้แต่ฮรูฮิราลเองก็ไม่สามารถรอดพ้นจากอิทธิพลของเหล่าเดมิก็อดได้

เฟรย์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หากฮรูฮิราลผู้มีความสัมพันธ์กับสโนว์ได้รับรองว่าโอดินเป็นอัครสาวกแล้วพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องการพยานอื่น

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่สิ่งที่เฟรย์ต้องการถาม

“ผมเข้าใจ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ผมอยากรู้จริงๆคืออดีต ก่อนอื่น…ผมคิดว่าผมควรจะแสดงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวผมให้คุณได้รับรู้ ”

ในขณะนั้นเฟรย์ถ่ายทอดความทรงจำของเขาให้กับเธอ

ฮรูฮิราลยอมรับความทรงจำของเขาในขณะที่ชื่นชมความสามารถของเขาอย่างเงียบๆ

‘เขามีความเข้าใจเกี่ยวกับโลกแห่งวิญญาณเป็นอย่างดี’

นี่คือโลกแห่งวิญญาณ

มันมีความสามารถที่จะแบ่งปันความทรงจำและความรู้สึกกับคนที่เราเชื่อมต่อด้วย

อย่างไรก็สิ่งดังกล่าวมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอมีความเข้าใจเกี่ยวกับโลกแห่งวิญญาณมากกว่าสโนว์ซึ่งอาจกล่าวได้ว่ามีความสามารถมากที่สุดในบรรดาราชินีทั้งหมดที่เธอเคยเห็น

แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความประหลาดใจ

สิ่งที่เฟรย์แสดงให้เธอเห็นคือความทรงจำของ ‘ลูคัสโทรว์แมน’

หลังจากที่เขาได้ร่างนี้มาฮรูฮิราลเป็นคนแรกที่เขาได้เปิดเผยข้อมูลนี้

“ …!”

ดวงตาของฮรูฮิราลเบิกกว้างและปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย

เวลาที่ใช้ก็ไม่นานอาจจะใช้เวลาเพียงแค่ 10 วินาที

อย่างไรก็ตามฮรูฮิราลสามารถยอมรับความทรงจำทั้งหมดของเฟรย์ได้อย่างเต็มที่ในช่วงเวลานั้น

การต่อสู้นองเลือดกับเดมิก็อดที่มีพลังมหาศาล กลุ่มเพื่อนที่เขาจะเดินทางไปยังจุดจบของโลกหลังจากเขาถูกปิดผนึกโดยลอร์ด ปีแห่งความสันโดษที่ใช้เวลาอยู่ในนรกและการได้รับร่างใหม่โดยตระหนักว่า 4,000 ปีได้ผ่านไปแล้ว และความเหงาที่มาพร้อมกับการที่รู้ว่าไม่มีใครที่เขาห่วงใยเหลือรอดอยู่เลย

อึก

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

ความทรงจำเกี่ยวกับลูคัสเต็มไปด้วยหนามและความหายนะที่แม้แต่ผู้ที่มีความสามารถเหนือมนุษย์เช่นฮรูฮิราลที่มีความสามารถทางจิตที่ทรงพลังก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้

เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เขาไม่ยอมแพ้หลังจากประสบกับความเจ็บปวดเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

ฮรูฮิราลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรู้สึกเคารพและสงสารมนุษย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณมีช่วงเวลาที่ยากลำบากจริงๆ…อา! คุณเดินบนเส้นทางแห่งความเจ็บปวดและความโดดเดี่ยวมานาน คุณ … ทำทั้งหมดนั้นด้วยตัวคนเดียว…”

ฮรูฮิราลไม่สามารถหาคำที่จะแสดงความรู้สึกของเธอได้และเพียงแค่ร้องไห้อย่างเศร้าโศก

เฟรย์มองไปที่เธอ

เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้แทนเขา แต่เขากลับสงบเมื่อเทียบกับเธอ

“ ผมรับมันได้ ”

“ …”

ฮรูฮิราลเช็ดน้ำตาของเธอ

เธอเข้าใจ

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้สามารถรับมือกับความเจ็บปวดและความกดดันได้อย่างแท้จริง

เธอรู้เรื่องนี้เพราะเธอได้เห็นความทรงจำของลูคัสและรู้สึกถึงสิ่งที่เขามีในช่วงเวลานั้น

แต่ความสามารถที่จะอดทนกับมันได้นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ความเจ็บปวดที่เฟรย์เคยทนและต้องอดทนต่อไปอีกในอนาคต ภาระบนบ่าของเขาหนักเกินไป

คนธรรมดาจะต้องถูกทับด้วยน้ำหนักของมันจนขยับไม่ได้ ถึงกระนั้นในสายตาของเธอ ใบหน้านี้ซึ่งเพิ่งบอกว่าเขาสามารถทนได้ มันดูเศร้าอย่างเหลือเชื่อในขณะนั้น

“ …ฉันถูกผูกพันด้วยอำนาจของลอร์ดเช่นกัน ”

“ผมรู้ว่าพลังที่เดมิก็อดสามารถกระทำต่อสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่านั้นสูงกว่ามาก”

มันช่างน่าขัน

เดมิก็อดไม่สามารถใช้พลังเต็มที่กับสิ่งมีชีวิตมรรตัยเช่นมนุษย์หรือเอลฟ์ได้ แต่เมื่อต้องจัดการกับสิ่งมีชีวิตกึ่งเหนือกว่าธรรมชาติเช่นฮรูฮิราลหรือมังกรพวกเขาสามารถใช้พลังของพวกเขาได้โดยไม่ต้องมีการยับยั้งชั่งใจ

“ แต่ฉันอยากช่วยคุณ ฉันจะบอกคุณทุกอย่างที่คุณอยากรู้ ”

ฮรูฮิราลกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ท่าทีของเธอตอนนี้จริงจังมากขึ้นกว่าเดิม

เฟรย์มองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอก่อนที่จะพูด

“ ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนๆของผม ”

“ …”

“ นี่คือสิ่งที่คุณควรรู้เนื่องจากคุณเชื่อมต่อกับโลก ”

ในที่สุดฮรูฮิราลที่เงียบอยู่ครู่หนึ่งก็เปิดปากของเธอ

“ถูกตัอง ฉันรู้ว่าวีรบุรุษแห่งยุคแห่งแสงจบลงอย่างไร คนที่ลึกลับที่สุดคือคุณต่างหากลูคัสโทรว์แมน”

หลังจากได้เห็นความทรงจำของเขาฮรูฮิราลก็เข้าใจว่าลูคัสหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร

แม้แต่ฮรูฮิราลเองก็ไม่สามารถมองทะลุผ่านแอบโซลูทฟิลด์ซึ่งมักจะล้อมรอบอาร์ชเมจระดับ 9 ดาวได้

บางทีอาจมีเพียงแค่ลอร์ดเท่านั้นที่ทำให้ลูคัสหายตัวไปได้

เป็นที่เข้าใจได้ว่าฮรูฮิราลไม่พบร่องรอยใดๆเนื่องจากมันเป็นพลังที่ถือว่าใกล้เคียงกับพระเจ้ามากที่สุด

“ ฉันจะบอกคุณทุกอย่างที่ฉันรู้ อันดับแรกคือราชานักรบเวทมนตร์คาซาจิน เขาถูกฆ่าใน ‘ทะเลทรายอามากัน’”

“ ทะเลทรายอามากัน…”

“ หลังจากต่อสู้กับเดมิก็อดมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ในที่สุดเขาก็เสียชีวิต มันเป็นการต่อสู้ที่โหดเหี้ยมมาก ”

“ …”

ตายขณะต่อสู้จนถึงที่สุด มันเป็นความตายที่เหมาะสมกับคาซาจินอย่างแท้จริง

เฟรย์ยกย่องเขาที่สามารถต่อสู้กับเดมิก็อดจนตายด้วยตัวเอง แต่เขาไม่สามารถหยุดความรู้สึกหนักอึ้งในใจได้เมื่อได้ยินเรื่องการตายของเขา

“ ราชาดาบพบจุดจบในบ้านเกิดของเขาที่ไอคอลเลียม ”

ฮรูฮิราลไม่ได้บอกแน่ชัดว่าเดมิก็อดคนไหนเป็นคนฆ่าเขา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถพูดได้โดยตรงแต่ก็ไม่สำคัญ

ข้อมูลทั้งหมดนี้ควรถูกเก็บไว้ในอานาตาเซียสิ่งที่ชไวเซอร์ทิ้งเอาไว้อยู่ดี

“ และมหานักปราชญ์ชไวเซอร์จุดจบของเขา…ฉันสามารถให้รายละเอียดได้ แต่มันช่างน่าเศร้า “

“น่าเศร้า?”

อะไรทำให้การให้รายละเอียดกับเขาถึงน่าเศร้า

“ คุณจะต้องเตรียมใจเอาไว้ ไม่ว่าจิตใจของคุณจะมีป้อมปราการที่สามารถต้านทานได้มากแค่ไหนก็ตาม”

ฮวาก

ในขณะนั้นสภาพแวดล้อมของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ห้องนั่งเล่นแปลกตาบิดเบี้ยวและหายไปอย่างสิ้นเชิงแทนที่ด้วยพื้นที่ที่เป็นสีดำและดูเหมือนความตาย

เฟรย์เงยหน้าขึ้น

ดวงอาทิตย์สีดำกำลังแผดเผาบนท้องฟ้าสีม่วง

เขาสงสัยว่านี่เป็นสิ่งที่โลกจะเป็นก่อนที่มันจะจบลงหรือ

“ …กุก”

เขาได้ยินเสียงไอที่เจ็บปวดทำให้เฟรย์หันกลับมา

เขาเห็นชไวเซอร์

เขาดูเหมือนอยู่ในห้องสุดท้ายของดันเจี้ยนใต้ดิน อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดี

เสื้อคลุมและเคราสีขาวของเขาเปื้อนเลือดและข้อมือของเขาซึ่งมองเห็นได้จากแขนเสื้อของเขาดูเหมือนกิ่งไม้เหี่ยวๆ

ชไวเซอร์เช็ดเลือดออกจากปากด้วยมือของเขา

“ ฉันรู้มาตลอดว่ามีคนทรยศอยู่ในหมู่พวกเรา ”

“อะไรนะ?”

“ แต่…ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นเธอ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมความสัมพันธ์ระหว่าง ลูซิดกับคาซาจินถึงได้แย่ลงไปถึงระดับนี้และพวกเดมิก็อดได้ข้อมูลพวกนั้นมายังไง ”

“ …อัก”

ในขณะนั้นพื้นที่ด้านหน้าของเขาขยับและมีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

ผมสีมะเกลือของเธอปลิวไสวตามสายลม

หญิงสาวสวมเสื้อผ้าที่เผยให้เห็นเรือนร่างที่น่าหลงใหลของเธออย่างเต็มที่และรอยยิ้มอันเย้ายวนบนใบหน้าของเธอ

ชไวเซอร์หลับตาลง

“ …เชื่อใจเธอ”

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะ ฟันขาวของเธอซึ่งตัดกับผมสีมะเกลือของเธอนั้นสะดุดตามาก

“ อย่าไร้สาระชไวเซอร์เราทั้งคู่รู้ดีว่านั่นไม่เป็นความจริง ”

“ ฉันไม่ได้พูดถึงตัวฉัน ”

ชไวเซอร์เซเล็กน้อยและส่ายหัว

จากนั้นด้วยดวงตาที่ชัดเจนเขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นไอริสไพลส์ฟาวเดอร์และพูดว่า

“ ลูคัสต่างหาก…ที่เชื่อใจเธอ ”