มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Great Mage Returns After 4000 Years - ตอนที่ 70 อีวาน (1)

ในวันที่สองหลังจากเข้าป่าหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนคนหนึ่งรายงานต่ออัลคอน

“ กัปตันอัลคอน! มีกลุ่มอันเดดตรง 7 นาฬิกาครับ ”

การแสดงออกของอัลคอนแข็งขืน

“ บอกรายละเอียดเพิ่มเติมหน่อย ”

“ ผมไม่ได้เข้าไปใกล้ๆเพราะกลัวว่าพวกเขาจะสังเกตเห็น แต่ก็มีอย่างน้อยหลายสิบตัว มันไม่ได้เป็นเพียงแค่อันเดดระดับต่ำเช่นผีดิบและนักรบโครงกระดูดเท่านั้นแต่ยังมีดูลาฮานและก็เดธไนท์อยู่ที่นั่นด้วยครับ ”

“ ตรง 7 นาฬิกา…ไอ้บ้าเอ้ย ไม่มีทางที่เราจะหลีกเลี่ยงการปะทะได้ ”

อัลคอนบ่นและชักดาบออกมา

“ เร็กซ์เลอร์นายคอยดูรถม้าที่นี่ ฉันจะพาทหารรับจ้างสิบนายไปด้วย ”

“ เข้าใจแล้ว ”

“ พ่อมดและคนอื่นๆติดตามฉันมาส่วน เคนนายร่ายมนต์เสริมอาวุธได้ไหม? ”

“ได้”

“ดี ไซแอ็กซ์ได้โปรดช่วยด้วย เราจะออกไปทันทีที่พวกนายร่ายมนต์เสริมอาวุธเสร็จดังนั้นโปรดรีบด้วย ”

ยกเว้นแสงคุณสมบัติของธาตุที่ทำงานได้ดีที่สุดกับอันเดดก็คือไฟ

ดังนั้นเฟรย์จึงใช้เวทมนตร์ไฟกับอาวุธของทหารรับจ้าง ด้วยเหตุนี้อันเดดระดับต่ำจะไม่สามารถพื้นใหม่ได้และอาจพ่ายแพ้ได้อย่างง่ายดาย

ปัญหาคือดูลาฮานกับเดธไนท์

โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสร้างความเสียหายให้กับพวกเขามากนักเว้นแต่จะเป็นคาถาระดับ 5 ดาวขึ้นไป

เฟรย์ตัดสินใจดูสถานการณ์ก่อน

นั่นเป็นเพราะอัลคอนมีสีหน้ามั่นใจ

‘ฉันอยากเห็นว่าทหารรับจ้างระดับ S นั้นแข็งแกร่งแค่ไหน’

หลังจากนั้นไม่นานทีมปราบก็ออกเดินทาง

เฟรย์และไซแอ็กซ์ถูกวางตำแหน่งไว้ที่ด้านหลังของกลุ่มพร้อมกับนักบวชโดยมีทหารพรานนำจากด้านหน้า

การแสดงออกของทหารรับจ้างตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้

บางคนถึงกับเริ่มเหงื่อตก

แม้แต่ทหารรับจ้างทหารผ่านศึกที่ผ่านการต่อสู้นองเลือดมามากมายก็ยังต้องการที่จะหลีกเลี่ยงพวกอันเดด

นี่เป็นเพราะลักษณะแปลกประหลาดและกลิ่นอันทรงพลังทำให้ใครก็ตามที่ต่อสู้กับพวกมันจะรู้สึกอึดอัดและสกปรก

นอกจากนี้อันเดดระดับสูงเช่นดูลาฮานหรือเดธไนท์ก็มีพลังมากพอที่จะคุกคามชีวิตของทหารรับจ้างระดับ A

อย่างไรก็ตามเมื่อทหารรับจ้างมาถึงจุดหมายปลายทาง พวกเขาก็ตกตะลึงกับฉากนั้นต่อหน้าต่อตา

“ อะไรนะ? นี้…”

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่…”

สถานที่ที่พวกอันเดดควรจะอยู่

สิ่งเดียวในสถานที่นี้คือเศษซากปรักหักพังที่ดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นของมนุษย์

กระดูกหักเนื้อเน่าแตกเป็นเสี่ยงๆ ชุดเกราะสีดำสนิทเกลื่อนไปทั่วบริเวณ

พวกอันเดดถูกทำลายล้างจนหมด

“ เรา – พวกเราใช้เวลาเพียงสามสิบนาทีเพื่อมาที่นี่”

“ ยังไม่ถึงสามสิบนาทีด้วยซ้ำ ”

และพวกอันเดดก็ไม่ได้หายไปตามธรรมชาติ

มีคนกำจัดพวกมัน

เฟรย์ให้ความสนใจกับศพของเดธไนท์ แม้ว่าจะเป็นเรื่องแปลกที่จะพูดเกี่ยวกับอันเดด

มีพิมพ์กำปั้นขนาดใหญ่อยู่บนแผ่นอก

และด้านหลังของชุดเกราะก็ฉีกขาดราวกับมีบางสิ่งระเบิดออกมาจากภายใน

ชุดเกราะของเดธไนท์ทำจากวัสดุที่แข็งแรงกว่าเหล็ก แต่มันก็ยังขาดเหมือนเศษกระดาษ

‘มานาถูกใช้เพื่อทุบมันจากด้านใน’

เฟรย์แน่ใจว่าข้างในชุดเกราะนั้นแย่กว่าที่เห็นจากภายนอกมาก

เขารู้ว่าใครเป็นคนกำจัดอันเดด

คงเป็นผู้สืบทอดของราชานักรบเวทมนตร์

ไม่มีใครอื่น

* * *

เฟรย์ตรวจสอบที่เกิดเหตุทันที

และเขาก็ตระหนักว่าเขาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการทำลายล้างกลุ่มอันเดดกลุ่มนี้

‘ดูเหมือนว่าเขาจะเก่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ด้วยซ้ำ’

จากร่องรอยของการต่อสู้ที่เขาเห็นความแข็งแกร่งของเขาน่าจะอยู่ในอันดับต้นๆของนักรบเวทย์ชั้นหนึ่ง

เขาอาจจะยังไม่ได้เป็นราชานักรบ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ใกล้เคียงกับระดับนั้น

ยิ่งเขามองไปที่ศพของพวกอมนุษย์เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าการตัดสินของเขาถูกต้อง

“ฉันเริ่มอยากรู้มากขึ้นว่าเขาเป็นคนประเภทไหน”

อย่างน้อยเขาก็มั่นใจได้ว่าบุคคลนี้เป็นทายาทของคาซาจินอย่างแท้จริง

เฟรย์รู้สึกแปลกๆ

หมัดของราชานักรบถูกสร้างขึ้นโดยคาซาจินแต่เพียงผู้เดียวและเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ออกแบบมาเพื่อร่างกายของเขาเอง

แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าจะใช้มันไม่ได้เพียงเพราะคนๆนั้นมีร่างกายที่แตกต่างจากคาซาจิน

อันที่จริงเฟรย์ยังฝึกฝนร่างกายโดยใช้หมัดราชาแต่ปัญหาอยู่ที่ประสิทธิภาพของมัน

ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเฟรย์ก็ไม่สามารถดึงเอาแก่นแท้ที่แท้จริงของหมัดราชานักรบออกมาได้เพราะเขาไม่เหมาะกับศิลปะการต่อสู้

มันจะเป็นเรื่องดีถ้าเขาสามารถดึงพลังที่แท้จริงออกมาได้เพียง 20%

แต่ผู้ชายคนนี้แตกต่างออกไป

‘เขามีความเข้าใจเรื่องของหมัดราชาเป็นอย่างดี เขาต้องฝึกร่างกายแบบเดียวกับคาซาจินแน่ๆ ‘

ร่างกายทั้งหมดจะประกอบด้วยกล้ามเนื้อที่หนักกว่าหิน อาจเป็นไปได้ที่เขาจะทุบก้อนหินออกจากกันโดยไม่ต้องใช้มานา

ในขณะเดียวกันเฟรย์ก็โล่งใจ

เมื่อเห็นว่าเขาได้ทำลายล้างกลุ่มอันเดด ด้วยอคติเช่นนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเดมิก็อด

“ นายสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือ? ”

อัลคอนถาม

เฟรย์ยืนขึ้นและตอบ

“ ผมพบร่องรอยของศิลปะการต่อสู้นะ ”

เมื่อเขาชี้เครื่องหมายกำปั้นที่เยื้องลงบนชุดเกราะของเดธไนท์ใบหน้าของอัลคอนก็เปลี่ยนสีด้วยความประหลาดใจ

“ นายเป็นพ่อมดที่มีความรู้และทักษะที่ยอดเยี่ยมรอสักครู่นะ ”

การแสดงออกของอัลคอนกลายเป็นจริงจังอีกครั้งเมื่อเขามองไปรอบ ๆ

“ หืม…ดูเหมือนจะเป็นการกระทำของคนๆเดียว ”

เขามีสายตาที่ดีที่เหมาะสมกับระดับ S ของเขา มันไม่ได้เป็นเพียงแค่ตำแหน่ง

“ผมคิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”

“ โห ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย การเอาชนะอันเดดจำนวนมากขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องเป็นทหารรับจ้างระดับ SS ”

เฟรย์มองเข้าไปในป่า

เส้นทางของผู้ชายคนนั้นยังคงดำเนินต่อไป แต่เฟรย์ไม่คิดว่าจะต้องไล่ตามเขาในตอนนี้

‘เอียเซิกบอกว่าเขาอยู่ใกล้ป่าใหญ่เรย์นอล’

อย่างไรก็ตามป่าแห่งนี้ไม่ได้อยู่ใกล้กับป่าใหญ่เรย์นอลแม้ว่าจะมีใครพูดเกินจริงก็ตาม

นั่นหมายความว่าผู้สืบทอดมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางประการ

‘มันคือการกำจัดพวกอมนุษย์งั้นหรือ?’

บางทีอาจเป็นเช่นนั้น แต่ก็เร็วเกินไปที่เฟรย์จะได้ข้อสรุป

ขั้นแรกเขากลับไปที่รถม้าพร้อมกับอัลคอนและคนอื่นๆและหลังจากเตรียมการเสร็จแล้วพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

ทหารรับจ้างไม่ได้ผ่อนคลาย

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ต่อสู้กับพวกอันเดดเป็นการส่วนตัว แต่พวกเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่ากลัวที่หลั่งออกมาจากร่างกายของพวกมัน

มันทำให้การแสดงออกของทหารรับจ้างแข็งขึ้นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามยิ่งพวกเขาเข้าไปในป่าลึกเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สงบใจ

“ อีกแล้วเหรอ ”

ใครบางคนพึมพำ

ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ แต่พวกเขาต่างก็คิดเหมือนกัน

ร่างที่แตกสลายของอันเดดนอนกระจัดกระจายต่อหน้าพวกเขา

มันเป็นฉากที่พวกเขาเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว

ทหารรับจ้างคนหนึ่งเตะกะโหลกของโครงกระดูกขณะพูด

“ บางทีเราอาจจะได้พบกับคนๆ นี้ในไม่ช้า ”

ในไม่ช้าคำพูดของเขาก็กลายเป็นความจริง

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งพวกเขาสามารถได้ยินเสียงที่มาจากระยะไกล

บูมบูม…

นอกจากนี้ยังมีการระเบิดเล็กน้อย

ทหารรับจ้างทุกคนหันไปมองอัลคอนที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะออกคำสั่ง

“ ทีมปราบตามฉันมา ”

เนื่องจากเขาได้แบ่งกลุ่มก่อนหน้านี้ทีมจึงย้ายโดยไม่ลังเลและตามเขาไป

เสียงดังขึ้นเมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้และหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึง

และนั้นเองพวกเขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังทุบตีอันเดด

การแสดงออกว่า “กำลังทุบตี” ไม่ใช่เรื่องผิด

ในทางหนึ่งมันเป็นภาพที่ไม่สมจริงมาก

เมื่อมองแวบแรกภาพของชายเปลือยท่อนบนที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มอันเดด มันทำให้ผู้ชมรู้สึกว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตรายแต่คนที่ตกอยู่ในอันตรายจริงๆคือพวกอันเดดเสียเองไม่ใช่เขา

ตูม!

เมื่อใดก็ตามที่กำปั้นของเขากระแทก เสียงของบางสิ่งก็ระเบิด

เดธไนท์ที่โดนแรงกะแทกครั้งนี้บินไปราวกับว่ามันถูกยิงด้วยปืนใหญ่และมันไม่หยุดจนกว่ามันได้กะแทกทะลุต้นไม้ไป2-3ต้น

“ โห… ”

“ มันยากที่จะเชื่อแม้จะเห็นด้วยตาสองข้างของฉันเอง ”

พวกทหารรับจ้างพึมพำด้วยสีหน้าว่างเปล่า

กำปั้นของเขาทำมาจากอะไร? มันทำให้ชุดเกราะของเดธไนท์ยับเหมือนเศษกระดาษ

อย่างไรก็ตามอาจกล่าวได้ว่าอันเดดระดับสูงนั้นโชคดีเนื่องจากนักรบโครงกระดูกและผีดิบที่ถูกโจมตีด้วยหมัดของเขาเพียงแค่ระเบิดเหมือนประทัด

ชายคนนั้นพุ่งทะลุกลุ่มอันเดดขณะที่แผงคอคล้ายสิงโตของเขาปลิวไปตามสายลม

มันเพียงพอที่จะบอกว่าทั้งร่างกายของเขาเป็นอาวุธ

ทุกครั้งที่เขาชกเตะหรือทุบหัวพวกอมนุษย์ พวกมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนปราสาททรายที่เจอเด็กๆปะทะ

การต่อสู้ไม่สิ

การสังหารหมู่ฝ่ายเดียวจบลงในไม่ช้า

แตก!

ชายคนนั้นขยี้กะโหลกของดูลาฮานชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ด้วยมือเปล่า

แม้ว่ามันจะสวมหมวกป้องกันแต่หัวของมันก็ถูกทุบเหมือนกับแอปเปิ้ลเน่า

“ถุ้ย!”

เขาถุยน้ำลายใส่ร่างก่อนจะหันหน้าไปมองกลุ่มของอัลคอนราวกับว่าเขารู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาตลอดเวลา

ทันทีที่เขาจับจ้องของชายคนนั้นอัลคอนก็ตัวสั่น

ดูเหมือนจะมีแสงสว่างภายในดวงตาของเขาที่ขู่ว่าจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

“พวกนายเป็นใคร?”

“ เรา – พวกเราคือทหารรับจ้าง ”

“ อย่างนั้นเหรอ? เอาล่ะ ”

ชายคนนั้นหันกลับมาทันทีราวกับว่าเขาหมดความสนใจ อย่างไรก็ตามอัลคอนหยุดเขา

“ เดี๋ยวก่อน ”

“มีอะไรอีก?”

“คุณเป็นใคร?”

“ อีวาน ”

“ ผมไม่ได้หมายถึงชื่อของคุณ ทำไมคุณถึงจัดการกับอันเดดที่นี่… ”

ชายคนนั้นอีวานขมวดคิ้ว

สิ่งที่เขาทำนั้นดูเหมือนการแสดงออกคล้ายกับสัตว์ร้าย

“ ทำไมฉันต้องบอกแกด้วยละ ”

“ ฮ – ฮะ? ”

“ อย่ารบกวนฉันหรือขวางทางฉัน ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกซะ ”

“ … ”

อัลคอนซึ่งเป็นทหารรับจ้างระดับ S ไม่สามารถแม้แต่จะพึมพำคำขู่ของอีวาน ในระหว่างนั้นอีวานก็หันกลับมาและเดินต่อไป

เฟรย์ตระหนักว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด

“ ชายคนนั้นดูน่าสงสัย ” เฟรย์กล่าวกับอันคอน

“ฉันคิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน ถึงกระนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เป็นศัตรู…”

“ เราไม่สามารถข้ามไปสู่ข้อสรุปได้และจะเป็นอันตรายหากปล่อยไว้โดยไม่ได้รับการตรวจสอบ “

อัลคอนเอียงศีรษะเล็กน้อย

“ หืม จริงหรือ? ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเรามากนัก”

“ นั่นอาจจะจริงในตอนนี้ แต่ผมกังวลกับความก้าวร้าวที่เขาแสดงออกมา ”

อัลคอนเกาแก้มขณะที่จำการคุกคามของอีวาน

แต่ในไม่ช้าเขาก็ส่ายหัวด้วยสีหน้าลำบากใจ

“ ฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่เราไม่สามารถติดตามเขาหรือสู้กับเขาได้ ”

เขาไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะผู้ชายคนนั้นได้แม้ว่าเขาจะรวบรวมทหารรับจ้างทั้งหมดก็ตาม

มันเป็นการตัดสินที่ถูกต้อง

ความแข็งแกร่งของอีวานไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะเอาชนะได้เพียงแค่ได้เปรียบเชิงตัวเลข

เฟรย์แสร้งคิดสักพักก่อนจะพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“ จะไม่ดีกว่าเหรอหากจะค้นหาตัวตนของผู้ชายคนนี้ เรายังคงต้องเดินต่อไปตามเส้นทางนี้ แต่มันอันตรายเกินไปที่จะปล่อยให้ชายนิรนามเดินไปมา”

“ก็ถูกนะ”

“ งั้นผมจะตามเขาไป ”

“ พ่อมดคนเดียวเหรอ? นั่นอันตรายเกินไป จะไม่ดีกว่าเหรอที่จะให้เรนเจอร์ไปแทน ”

เป็นเรื่องปกติที่เขาจะคิดเช่นนั้น

เฟรย์ค่อยๆโน้มน้าวอัลคอนด้วยเสียงต่ำ

“ พ่อมดจะซ่อนตัวจากนักรบเวทมนตร์ได้ดีกว่าเรนเจอร์ ”

“ นายจะเสี่ยงชีวิต ฉันบอกได้เพียงแค่มองตาเขา ผู้ชายคนนั้นเป็นสัตว์ร้าย หากนายทำให้เขาอารมณ์เสียละก็…”

“ผมรู้ แต่ผมคิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้ นอกจากนี้ผมจะอยู่ในกลุ่มจนกว่าพวกคุณจะถึงป่าใหญ่เรย์นอลเท่านั่น”

อัลคอนรู้อยู่แล้ว

เฟรย์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

“ ดังนั้นคุณน่าจะใช้ความสามารถของผมให้มากที่สุดก่อนที่เราจะไปถึง ”

“…ใช่ นายฉลาดกว่าที่คิด ”

อัลคอนพยักหน้าเนื่องจากความตั้งใจของเขาถูกเปิดเผยแล้ว

“ งั้นฉันขอฝากเรื่องนี่ด้วย เนื่องจากนายเต็มใจที่จะทำงานที่อันตรายนี้ฉันจะให้รางวัลนายสองเท่าไม่สิเป็นสามเท่าเลย และถ้านายรู้สึกว่ามันอันตรายเกินไปนายควรหนีทันที ”

“ตกลง”

เฟรย์พยักหน้าและวิ่งไล่ตามอีวานทันที มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพบเขา

สิ่งที่เขาต้องทำคือมุ่งหน้าไปสู่ความวุ่นวายครั้งใหญ่ที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งป่า

ตูม!

อีวานสังหารพวกอมนุษย์อีกครั้ง

เฟรย์มองดูด้วยสีหน้าสงสัย

‘ทำไมเขาถึงต้องตามล่าพวกอันเดดด้วย?’

เพราะอันเดดเป็นภัยคุกคามต่อมนุษย์งั้นหรือ?

ไม่สิ เขาดูเหมือนจะไม่มีจุดประสงค์ที่สูงส่งเช่นนี้

หรือเพื่อฝึก?

ก็ไม่สามารถเป็นเช่นนั้นได้

แม้ว่ากลุ่มอันเดดเหล่านี้จะมีอันเดดระดับสูงอย่างดูลาฮานและเดธไนท์ก็ตาม แต่พวกมันก็ไม่ต่างจากการออกกำลังกายหลังอาหารกลางวันสำหรับอีวาน

เขาสามารถมองเห็นได้

ใบหน้าของอีวานในขณะที่เขาเผชิญหน้ากับพวกปีศาจนั้นเต็มไปด้วยความระคายเคืองและความรำคาญ

“ ไอ้แมลงไอ้ … ”

เขาแก้ไขท่าทางของเขาและดูเหมือนจะดึงพลังจากพื้นโลก

ตูม!

ในขณะนั้นพายุรุนแรงได้พัดออกมาและกวาดฝูงอันเดดออกไปในคราวเดียว

‘กำปั้นบิน ไม่เลวนิ’

มันเป็นหนึ่งในการโจมตีระยะไกล หนึ่งในกระบวนท่าของหมัดราชาคาซาจินแถมยังเป็นชื่อที่ไร้รสนิยมเช่นกัน

จากนั้นพวกผีดิบที่อยู่ข้างหลังอีวานก็กัดไหล่ของเขา

“ …กุก?”

การแสดงออกบนใบหน้าที่เน่าเปื่อยของผีดิบกลายเป็นเรื่องแปลก

ไม่ว่ามันจะกัดแรงแค่ไหนฟันของมันก็ไม่สามารถทะลุได้

“ ฮึ่ม ”

อีวานตะคอกและทุบหัวผีดิบตัวนั่นเป็นครั้งสุดท้าย

จากนั่นอีวานก็ถ่มน้ำลายใส่ร่างของมัน

มันเป็นสิ่งเดียวกับที่เขาเคยทำมาก่อนหน้า มันเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเขาหรือเปล่า?

“ นายต้องการอะไร? ”

สายตาของอีวานหันไปมองเฟรย์

เฟรย์ไม่กังวลที่จะซ่อนตัวตนของเขา แต่เขาดูการแสดงของอีวานอย่างเปิดเผยโดยเอามือกอดอก

เฟรย์ไม่ตอบแต่กลับตรวจสอบศพของอันเดดแทน

มันเป็นการกระทำโดยเจตนา

เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้มากนักและนี่เป็นครั้งแรกที่เฟรย์พบเขา แต่เฟรย์ก็มีความคิดแล้วว่าบุคลิกของเขานั้นเป็นอย่างไร

เขาเป็นพวกฉายเดี่ยว

เขาอาศัยอยู่ในโลกของตัวเองและเขาไม่รู้สึกเหงาหรือเสียใจในความจริงนั้น

ในการจัดการกับผู้ชายแบบนี้เฟรย์ก็แค่ต้องทำให้เขาสนใจในตัวของเฟรย์ก่อน

“ … ”

อีวานเลิกคิ้วเมื่อเฟรย์ไม่สนใจคำถามของเขา

นั่นหมายความว่าอีวานเริ่มสนใจเฟรย์แล้วเล็กน้อยแล้ว

เฟรย์พูดขณะที่อีวานเปิดปาก

“ นานแค่ไหนแล้วที่นายเริ่มเรียนรู้หมัดของราชานักรบ ”

จากนั้นอีวานก็ยิ้มอย่างดุดัน

“ ฉันสงสัยว่านายเป็นคนแบบไหน แต่นายก็เป็นแค่สุนัขของเซอร์เคิลอีกตัวเท่านั้น ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมกลุ่มเล็กๆของนายหรอก ”

“ นายกำลังใช้หมัดของราชานักรบ แต่นายกลับจะไม่ยอมสู้กับพวกเดมิก็อด? ช่างน่าอายมากแค่ไหน”

“ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนนอกจะเข้าใจ”

เฟรย์เหลือบมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะแตะส่วนหนึ่งของร่างกายของอันเดดที่เท้าของเขา

“ อันเดดเหล่านี้ดูเหมือนจะเพิ่งผุดขึ้นมาเมื่อไม่นานนี้มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับนายมั้ย? ”

“ … ”

อีวานนิ่งเงียบ

เขาไม่ปฏิเสธว่ามันเกี่ยวข้องกับเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

หลังจากจ้องมองเฟรย์สักพักในที่สุดเขาก็พูดขึ้น

“ นายสาปแช่งฉันที่ไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับพวกเดมิก็อด นั่นคือสิ่งที่นายคิดผิด ฉันรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของหมัดราชา ภูมิหลังของศิลปะการต่อสู้นี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อฆ่าพวกเดมิก็อดโดยเฉพาะ ”

“ ดูเหมือนว่านายจะรู้ตัวดีแล้วทำไมนายถึงปฏิเสธข้อเสนอของเซอร์เคิลละ”

“ นายกำลังพูดถึงพวกนั้นเหรอ? ฮ่าๆมันไร้สาระนะสิ ฉันถามสิ่งที่ตรงกันข้ามหน่อยนะ ถ้าฉันเข้าร่วมเซอร์เคิลเราจะสามารถฆ่าเดมิก็อดได้มั้ย? ”

คำถามของอีวานเฉียบแหลม

เขาจ้องไปที่เฟรย์

“ ฉันเคยเจอคนแบบนายหลายครั้งก่อนหน้านี้ ไม่ว่าฉันจะปกปิดตัวตนของฉันดีแค่ไหนพวกนายก็มักจะหาฉันเจอ แต่นายรู้ไหมว่าพวกเขาพูดอะไรทันทีที่เห็นฉัน ”

ชิ

เขาขบฟัน

“ พวกเขาเชียร์ให้ฉันเข้าร่วมเซอร์เคิลของพวกเขาโดยไม่เอ่ยสักคำเกี่ยวกับเดมิก็อด เซอร์เคิลในปัจจุบันมันเน่า เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยหมูที่รู้วิธีเติมเต็มกระเพาะของตัวเองในขณะที่เดมิก็อดชักใยอยู่เบื้องหลัง ฉันจะไม่มีวันเข้าร่วมกับไอ้พวกหมูสกปรกแบบนั้น ”

อีวานจ้องไปที่เฟรย์ด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะพูดว่า ‘ถ้าแกกล้าพูดเรื่องไร้สาระฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่’

แต่สีหน้าของเขาแปลกไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเฟรย์

“ ทุกสิ่งที่นายพูดเป็นความจริง ฉันเห็นด้วยกับนาย”