มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Great Mage Returns After 4000 Years - ตอนที่ 12 ความสามารถที่เปิดเผยต่อโลก (3)

เหล่าโจรสลัดเลือดปิดระยะห่างระหว่างพวกเขากับคอร์เตซอย่างรวดเร็ว

ทุกๆคนพยายามรักษาชีวิตแทนที่จะวิ่งหนีบางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าจะไม่สามารถหลบหนีได้

หมู่เกาะออสการ์เป็นที่อยู่อาศัยของพวกโจรสลัดเลือดและพิจารณาขนาดของเรือแล้วเรือของโจรสลัดเลือดนั้นเร็วกว่ามาก

ความจริงที่ว่าเขาไม่ต้องทำการไล่ล่าที่น่ารำคาญทำให้คุนสต์รู้สึกดีขึ้น

หลังจากโจรสลัดเข้าใกล้คอร์เตซมากพอพวกเขาก็โยนไม้กระดานและเชือกเพื่อเชื่อมต่อเรือและบางคนก็กระโดดขึ้นไปบนเรือโดยไม่ต้องปีนข้ามไม้กระดาน

คุนสต์มองไปรอบๆ และหัวเราะเสียงดัง

“ คุคุคุ…ช่างมหัศจรรย์”

เขาไม่ได้ความคาดไว้หวังสูงนักเพราะมันไม่ใช่เรือไนติลัส แต่เรือลำนี้ก็มีนักเรียนอยู่จำนวนไม่น้อย

ดูเหมือนจะมีอย่างน้อย 40 คน

นักเรียนส่วนใหญ่ในสถาบันการศึกษาเป็นลูกของขุนนาง

เนื่องจากพวกเขาให้ความสำคัญกับสายเลือดพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับทุกข้อเสนอที่เขามอบให้แม้ว่ามันจะไร้สาระก็ตาม

‘ถ้ามันผ่านฉลุยในครั้งนี้ฉันจะมีรายได้มากพอที่กินดีอยู่ดีไปตลอดชีวิต’

จากนั้นชายวัยกลางคนที่มีใบหน้านิ่งเฉยก็เดินมาข้างหน้า

นั้นคือแม็คกัปตันของคอร์เตซ

เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าคุนสต์เป็นหัวหน้ากลุ่มโจรสลัดดังนั้นแม็คจึงพูดกับเขาโดยตรง

“ คุณรู้ไหมว่าเรือลำนี้คือเรืออะไร?”

“แน่นอนฉันรู้ มันคือเรือสมบัติที่จะทำให้พวกข้าร่ำรวยไง คูฮาฮา!”

“ คูฮาฮ่า!”

โจรสลัดที่อยู่ข้างหลังเขาก็หัวเราะเช่นกัน

แม็คตระหนักว่าพวกเขาเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดแล้ว

โจรสลัดเหล่านี้ตั้งใจโจมตีคอร์เตซ

เขารู้แก่ใจว่าอาจจะเกิดเรืองไม่ดีเมื่อเรือรบที่มาคุ้มกันพวกเขาถูกทำลายลง แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกโจรสลัดกล้าที่หาเรืองกับเรือรบของจักรวรรดิแบบนี่

หอกน้ำแข็งได้ทำลายเรือคุ้มกันทั้งสองลำในทันที

‘โจรสลัดมีพ่อมดเช่นนั้นได้อย่างไร?’

ท้องฟ้าดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

เมื่อเหล่านักเวทย์ต้องเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยองโดยเปล่าประโยชน์แม็คก็รู้ว่าคงไม่มีอะไรที่เขาจะทำหรือพูดได้

“ ไอ้โจรสลัดสกปรก…แกเลือกคู่ต่อสู้ผิดคนละ”

นักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา

ทันทีที่เขาเห็นสีหน้าโกรธของนักเรียนแม็คก็ลุกลี้ลุกลน

เขารีบหันไปหานักเรียน

“ อย่า! ”

“หุบปากในฐานะลูกชายของครอบครัวกิลาสซิออนฉันไม่สามารถทนต่อการกระทำของพวกขยะในลักษณะนี้ได้อีกต่อไป”

นักเรียนชายที่พูดแบบนั้นหลับตาลงและเริ่มร่ายมนตร์

ช่วงเวลาที่นักเรียนคนนั้นพยายามร่าย

หวด…..

ปุก

“ กั๊ก”

กริชเล่มหนึ่งบินออกมาจากไหนไม่รู้แทงไปที่คอของนักเรียน

นักเรียนคนนั้นคว้าคอของเขาเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่นานเลือดก็ไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา

“ กู่  กุก…กุก…”

นักเรียนหายใจไม่ทั่วท้องล้มลงกับพื้น ไม่นานก็หยุดเคลื่อนไหว

เขาตายไปแล้ว

“ ค๊าา!”

“ ฮี่ๆๆๆ”

นักเรียนทุกคนกรีดร้องด้วยความสยดสยอง

พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกของขุนนางชั้นดีซึ่งเชื่อกันว่าพวกเขาอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร แต่เมื่อครู่หนึ่งในพวกเขาเองถูกฆ่าตายอย่างนองเลือดต่อหน้าต่อตาซึ่งทำให้พวกเขากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

เสียงกรีดร้องของนักเรียนทำให้โจรสลัดหัวเราะดังขึ้นอย่างสนุกสนาน

“ ปูฮาฮา! แกคิดว่าจะมีใครให้เวลาแกร่ายมนตร์?”

“ แกเดาว่าพวกแกทุกคนยังไม่ได้ตระหนักถึงสถานการณ์ของพวกแก ถ้าใครต้องการใช้เวทมนตร์พวกแกก็ควรทำก่อนที่พวกฉันจะมาถึงที่นี่สิ”

กัปตันโจรสลัดหัวเราะเสียงดัง

แน่นอนว่าหากพวกเขาร่ายเวทย์ก่อนที่พวกโจรสลัดจะขึ้นเครื่องมันก็คงไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรมากนัก

นักเรียนคนหนึ่งทรุดตัวลงและฉี่รดตัวเอง

แน่นอนว่าพวกโจรสลัดจะไม่พลาดกับสิ่งที่น่าขำขันเช่นนี้

“ คุคุ แกไอ้ตัวน่าขยะแขยง เหม็นด้วย”

“อา! ฉันว่าจับมันโยนเขาลงทะเลเพื่อที่มันจะได้ทำความสะอาด”

“ วะอาห์!”

“ ว็ากกกก!”

นักเรียนคนนั้นตกใจมากที่แม้ว่าโจรสลัดตาเดียวจะเข้าหาเขาอย่างช้าๆ แต่เขาก็ไม่มีแรงที่จะต้านทานได้

โจรสลัดตาข้างเดียวโยนนักเรียนคนนั้นลงทะเลและนักเรียนดูเหมือนว่าเขาไม่รู้วิธีว่ายน้ำขณะที่เขากำลังดิ้นไปมา ภาพนี่มันช่างเหมือนปลาที่กำลังขึ้นจากน้ำ

นักเรียนเหวี่ยงมือพยายามหาอะไรบางอย่างที่จะคว้าได้ อย่างไรก็ตามเศษชิ้นส่วนจากเรือที่แตกนั้นอยู่ห่างจากเขาค่อนข้างมาก

“ พุ๊บ…! ช่วยด้วย…! ชะ – …ช่วยฉันด้วย .. !”

ในที่สุดนักเรียนก็เหนื่อยและจมลงไปในน้ำเย็นที่มืดมิดและไม่มีใครเห็นอีกเลย

สำหรับนักเรียนบนเรือดูเหมือนว่าเขาถูกฝังอยู่ในความมืด

“ โอ..โอ้คตายไปแล้ว…”

“ ฉันไม่เชื่อเลย เขาเป็นพ่อมดระดับ 2 ดาว”

พ่อมด 2 ดาวสามารถจัดการกับผู้ชายธรรมดาๆสิบคนได้ด้วยตัวเอง

อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่นักเรียนถูกชักจูงให้เชื่อ

อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะทำอะไรได้มีนักเรียนสองคนเสียชีวิตไปแล้ว

ความไร้ประโยชน์และความกลัวของพวกเขาห่อหุ้มพวกเขาอย่างช้าๆ

พวกนักเรียนไม่เคยเจอกับสถานการณ์เช่นนี้และไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

มีเพียงไม่กี่คนในกลุ่มเท่านั้นที่สามารถจัดการแก้ไขปัญหาได้

ส่วนที่เหลือกำลังกอดกัน

และนั่นคือสิ่งที่คุนสต์ต้องการให้เกิดขึ้น

นักเรียนแต่ละคนเป็นสมบัติล้ำค่า แต่เขาได้ฆ่าพวกเขาสองคนเพื่อกำจัดโอกาสในการก่อกบฏที่จะนำมาสู่ความน่ารำคาญ

เขายิ้มและก้าวไปข้างหน้า

“ ท่านกัปตันตอนนี้ เป็นเวลาที่ดีแล้วที่เราจะเจรจาธุรกิจกัน”

“ …ฉันเป็นแค่พนักงาน”

“ฉันรู้ ถึงกระนั้นก็ไม่มีเด็กคนไหนที่มีสติพอจะคุยกับฉันได้”

“ …”

แม็คอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนๆ หนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากสถานการณ์ แต่ไม่นานก็ส่ายหัวและก้าวไปข้างหน้า

มันเป็นช่วงเวลานั้น

เงาดำปรากฏขึ้นด้านหลังของคุนสต์และเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างที่เป็นลางไม่ดี

แม็คตกใจกับการปรากฏตัวของมัน

“ ละ..ลิช? พวกแกจับมือกับพวกอันเดด?”

“ ฉันก็แค่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านผู้นี้”

“ นี่แกบ้าไปแล้วหรอ! พวกอันเดดมันไม่สนใจพวกเราที่มีชีวิตหรอก! พวกเราไม่ต่างไปจากของเล่นสำหรับพวกมัน!”

“ฮะ? นั่นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระโดยพวกที่โง่เขลาบางคน”

แม็คขบฟัน

ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักได้ว่าทำไมจอมเวทย์ระดับ 4 ดาวทั้งสองจึงพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว

จากพลังของมันลิชต้องมีอย่างน้อยในระดับ 5 ดาว

‘ไม่ใช่แค่โจรสลัดเท่านั้น มันอันตรายกว่าที่ฉันคิดไว้อีก’

คุนสต์ไม่เข้าใจว่าอันเดดนั้นอันตรายแค่ไหน

แม็ครีบเปิดปากอีกครั้ง แต่ถูกลิชขัดขวาง

[ออกมา]

เสียงของเขาน่ากลัวฟังดูเหมือนปีศาจกรีดร้อง

นักเรียนบางคนตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียง

[ฉันรู้ว่านายซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ถ้านายไม่ออกมาฉันจะฆ่าพวกเขาทีละคน]

ตีง!!!!

ในขณะนั้นเองมีน้ำแข็งแหลมปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของนักเรียนหลายร้อยอัน

หากลิชเคลื่อนไหวนักเรียนหลายสิบคนจะต้องตาย

ชิ!!

จากนั้นมีคนยืนขึ้นจากหมู่นักเรียน

ดวงตาสีแดงของลิชเปล่งประกายเจิดจ้า

[โห…นายเองหรอ…ที่หยุดเวทมนตร์ของฉันได้]

แม็คจำใบหน้าของคนๆ นั้นได้แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากการแสดงสีหน้าเป็นกังวล

เขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดในคอร์เตซและเขาคือคนที่แม็คเชื่อว่าเป็นพ่อมดที่เก่งที่สุดบนเรือ

แม็คไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาเพราะเขาอาจมีค่ามากกว่านักเรียนคนอื่นๆ ทั้งหมดที่รวมกัน

อย่างไรก็ตามบุคคลนั้นก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติ

“ถูกตัอง”

[นามของเจ้า?]

คำตอบของชายคนนั้นหนักแน่นพอๆ กับการแสดงออกของเขา

“ ชื่อของฉันคือเพเรียนจุน”