มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 976

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 976

“…เธอไม่ได้ฝันไปหรอก…ฉันอยู่นี่จริง ๆ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเบ

“นายไปอยู่ที่ไหนมาตลอดหกเดือนที่ผ่านมานี้ ลูกพี่ลูกน้อง…? ตอนนี้นายดูเหมือนจะแข็งแรงและคล้ำมากขึ้นนะ…ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันจริง ๆ งั้นฉัน…ฉัน…ฉันก็ไม่รู้แล้ว ฉันแค่มีความสุขมากที่ในที่สุดก็ได้เห็นนายอีกครั้ง!” เบร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เรื่องมันยาว…ฉันเล่าทุกอย่างให้เธอฟังในอนาคต สำหรับตอนนี้ เธอแค่ต้องรู้ไว้ว่าฉันยังคงสบายดีอยู่!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขารู้สึกว่าตาของเขาแดงเล็กน้อย

“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว พ่อแม่ของฉันเป็นไงบ้าง…?” เจอรัลด์ถามเพิ่ม

“อืม มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณอาจะร้องไห้ตลอดทั้งในทุกนี้… อาเขยเองก็ดูเหมือนจะดูแก่กว่าที่เคยเป็นก่อนการหายตัวไปของนาย…พวกเขาทั้งคู่เพียงใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาในการเป็นกังวลเกี่ยวกับนาย…!”

“…เข้าใจแล้ว และพี่สาวของฉันล่ะ?”

“เธอ…กลายเป็นคนโกรธง่ายในตอนนี้…แม้เธอจะเคยใจดีมากต่อลูกน้องของเธอ แต่ตั้งแต่วันที่นายหายไป เธอก็จะทุบตีพวกเขาเป็นครั้งคราวกับเรื่องที่เล็กน้อยมาก! ดูเหมือนไม่มีอะไรทำให้เธอพอใจได้อีกต่อไปแล้ว และเธอก็สั่งให้ลูกน้องของเธอไปค้นหานายเป็นประจำอยู่ทุกวัน!” เบตอบกลับ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็รู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังไหลอาบแก้มของเขาอยู่

เมื่อเห็นแบบนั้น จากนั้นเบก็พูดต่อ “… ถึงอย่างนั้นมันก็เยี่ยมมากที่ในที่สุดนายก็กลับมาแล้วตอนนี้ ลูกพี่ลูกน้อง… ฉันมั่นใจว่าทุกคนจากครอบครัวของนายจะดีใจมากเมื่อพวกเขารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไวร่า! รู้ไหม เธอคิดถึงและคิดเกี่ยวกับเรื่องของนายอยู่ตลอดเวลามานี้… เธอยังเป็นคนรับผิดชอบในการแบกภาระเรื่องต่าง ๆ ของครอบครัวของเราในตอนนี้อีกด้วย… หญิงสาวที่น่าสงสารคนนั้นอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าเหลือเกินในตอนนี้…”

“อย่างไรก็ตาม เธอเอาแต่ยืนกรานว่าเธอจะเป็นคนดูแลครอบครัวให้ดี! เธอคิดบวกมาตลอดว่านายจะกลับมาได้ในวันหนึ่ง และนายก็อยู่นี่แล้ว! เธอจะมีความสุขมากอย่างแน่นอนเมื่อเธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้! อันที่จริง ฉันก็น่าจะเรียกเธอออกมาตอนนี้นะ! โอ้ และฉันก็ควรจะโทรหาอาเขยเช่นกัน!” เบกล่าวเสริม เมื่อรู้สึกตื่นเต้นมากจนเธอไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าจะทำอะไรก่อน

“…เดี่ยวก่อนนะ เบ…โปรดเข้าใจด้วยว่าฉันเพียงมาพบเธอเท่านั้น เนื่องจากฉันไม่สามารถปิดบังตัวเองได้อีกต่อไป…เบ โปรดสัญญากับฉันว่าเธอจะไม่บอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้…ไม่มีใครควรรู้ว่าพวกเราเคยพบกัน” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาเช็ดน้ำตาของเขา

“…ฮะ? …ทำไมกันล่ะ ลูกพี่ลูกน้อง?” เบถาม เห็นได้ชัดว่ารู้สึกสับสนงุนงง

“เพราะในเวลานี้ฉันอยู่ในจุดวิกฤติในการต่อสู้กับคอร์ด… หลังจากฆ่าลูกชายคนที่สามของคอร์ด และยุติอำนาจของเขาในจังหวัดซอลฟอร์ด ทุกอย่างจะพังทลายลง หากที่อยู่หรือตัวตนของฉันถูกเปิดเผย… ถึงตอนนั้น ไม่เพียงครอบครัวของฉันจะพบกับความยุ่งเหยิงขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ฉันก็อาจจะไม่สามารถมีชีวิตรอดได้เหมือนกัน…เธอเข้าใจไหม เบ?” เจอรัลด์อธิบาย

“…อ อะไรนะ? นายฆ่าเจ็ตต์งั้นเหรอ?” เบตอบกลับ ขณะที่เธอเอามือป้องปากด้วยความตกใจ

“ต แต่ฉันได้ยินมาว่าเจ็ตต์ถูกปรมาจารย์ลึกลับคนหนึ่งลักพาตัวไป! จากสิ่งที่ฉันรู้ เขายังคงถือว่าหายตัวไปอยู่! ท้ายที่สุดแล้ว โมลเดลก็พยายามกันอย่างบ้าคลั่งในการตามหาเขา จนถึงจุดที่จะเป็นบ้ากันได้แล้วตั้งแต่วันที่เขาหายตัวไป! พวกเขาดูเหมือนจะไม่พบเบาะแสเกี่ยวกับที่อยู่ของเขาที่ไหนเลย!” เบกล่าว ตอนนี้ยิ่งประหลาดใจมากว่าสิ่งใด

“อืม ฉันทำให้มั่นใจว่าจะไม่มีแม้แต่ผมเส้นเดียวของเขาเหลืออยู่ เมื่อฉันจัดการกับเขา… เขาตายอย่างสะอาดมาก ดังนั้นฉันจึงสงสัยมากว่าโมลเดลจะสามารถหาเขาเจอได้หรือไม่!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนหน้าของเขา

“นายฆ่าเขายังไงกันแน่ ลูกพี่ลูกน้อง…? แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงในครอบครัวของเราก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลูกน้องของเจ็ตต์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ็ตต์เองเลย!”

“แค่รู้ไว้ว่าเจ็ตต์ไม่ได้เป็นภัยคุกคามที่แท้จริงของฉันก็พอ ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จริงจังเกี่ยวกับสัญญานี้ ไม่มีใครควรรู้ว่าเธอพบฉัน เข้าใจไหม? อีกอย่าง โปรดจำไว้ว่างานประมูลที่เธอจะเข้าร่วมนั้นอันตรายอย่างมาก ดังนั้นเธอต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าเธอรู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ ก็แจ้งให้ฉันรู้เกี่ยวกับมันโดยเร็วที่สุด ฉันจะช่วยเหลือและปกป้องเธอทั้งคู่อย่างลับ ๆ ตลอดการพักอยู่ของพวกเธอที่นี่” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขากอดเบไว้แน่น

เมื่อพยักหน้าด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง จากนั้นเบก็พูด “…เอาล่ะ ฉันสัญญา ยังไงซะ ฉันแค่มีความสุขมากที่รู้ว่านายยังคงสบายดีอยู่!”

“ยัยโง่… พูดแล้วก็นะ ในเวลานี้ฉันคือประธานของรอลยัล ดราก้อน กรุ๊ป และฉันกำลังแสวงหาราชาโสมอยู่เช่นกัน ฉันต้องการความช่วยเหลือของเธอ เพื่อให้ได้สมุนไพรนี้มาให้ฉัน เมื่อการประมูลเริ่มขึ้น! มันจะเป็นประโยชน์มากกว่าในมือของฉันแทนที่จะเป็นครอบครัวของฉันอยู่ดี!”

“ไม่มีปัญหา ลูกพี่ลูกน้อง! อีกอย่าง…แม้ฉันจะรักษาสัญญาของเราอย่างแน่นอน แต่ฉันขอบอกไวร่าเกี่ยวกับการพบกันของเราได้ไหม? ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ได้ใช้เวลามากมายในชีวิตประจำวันกับเธอ และฉันแค่ทนไม่ได้ที่เห็นเธอว้าวุ่นมาก ขณะที่คิดถึงนายทุกวี่ทุกวัน!”

“ฉันขอโทษ เบ แต่เธอไม่สามารถ ฉันจะพบเธอเมื่อถึงเวลา ดังนั้นได้โปรดเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจนกว่าจะถึงตอนนั้นด้วย!” เจอรัลด์สั่ง

“…ฉันเข้าใจ”

“ชู่ว์!”

ก่อนที่เบจะทันได้พูดจบประโยค เจอรัลด์ก็วางนิ้วชี้บนปากของเขา ขณะที่เขาส่งสัญญาณให้เธอเงียบไว้เช่นกัน

“ใครบางคนกำลังมา อย่าพูดอะไร!” เจอรัลด์กระซิบ ขณะที่เขาขมวดคิ้ว

ด้วยรู้สึกตกใจกลัว เบก็ทำตามที่เขาบอก

เจอรัลด์เองก็วิ่งเต็มฝีเท้าออกไปในเงามืดอย่างเงียบ ๆ ยังทิศทางของเสียงนั้น ซึ่งทำให้เบประหลาดใจมาก

เมื่อเขาอยู่ข้างนอกแล้ว เขาก็เห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายสวมหน้ากากซึ่งแต่งกายด้วยชุดดำค่อย ๆ เข้ามาใกล้วิลล่า

เมื่อมองไปที่พื้น เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นกิ่งไม้สองสามก้านอยู่ตรงเท้าของเขา และจงใจเหยียบพวกมัน ทันทีที่ผู้ชายชุดดำได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก เขาจึงพุ่งออกไปจากวิลล่าด้วยความว่องไวที่สุดในทันที!

‘เก่งมาก! ดูเหมือนว่าจะมีบุคคลที่ไม่ธรรมดาเข้าร่วมในงานนี้จริงสินะ’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ขณะที่เขาสวมหน้ากากของเขาก่อนจะไล่ตามผู้ชายคนนั้นไป