มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 940

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 940

“เป็นไปได้ไหมว่า…เธอชอบเจ้านายของเรา?” ลูซี่กล่าวเสริม ขณะที่เธอป้องปากของเธอในขณะที่หัวเราะออกมา

“เลิกพูดไร้สาระเถอะ ลูซี่… ฉัน… ฉันไม่มีญาติคนอื่น ๆ ที่จะพูดถึง! ดังนั้นฉันจะยอมรับว่าฉันรู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัยในครั้งแรกที่ฉันเห็นเจ้านาย… มันเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงเลือกที่จะอยู่ อีกอย่างในส่วนที่เกี่ยวกับความชอบนั้น คนอย่างฉันจะมีคุณสมบัติที่จะตกหลุมรักกับคนอย่างเจ้านายได้ยังไง?!” ยูกิตอบกลับ ขณะที่เธอหน้าแดง

“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลูซี่…ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอต้องการจะกลับไปบ้านเกิดของเธอมากกว่าฉันเสียอีกนะ! ทำไมเธอถึงไม่จากไปในตอนนั้นล่ะ?” ยูกิพูดเสริม

“อืม ฉันเพียงรู้สึกว่าเจ้านายเป็นคนดีที่จะไม่ข่มเหงพวกเราเหมือนกับเจ้านายคนก่อนของเรา… นอกจากนั้นความจริงที่ว่าเขาเอาใจใส่พวกเรามากขนาดนี้ ฉันแค่รู้สึกจำเป็นต้องอยู่และทำงานให้เขา! ฉันยังมีเหตุผลที่สองสำหรับการอยู่ต่อ ว่าแต่… จำไทสันได้ไหม? เขาบอกฉันว่า เขาจะมารับฉันในอีกไม่ถึงเดือนหลังจากนั้น! ฉันไม่ต้องการให้เขาต้องค้นหาฉันไปทั่ว ดังนั้นจึงอยู่นิ่ง ๆ ที่นี่! วิธีนั้นเขาจะสามารถมารับฉันได้ง่าย ๆ เมื่อถึงเวลา! แต่เนื่องจากเขายังไม่อยู่ที่นี่ ฉันคาดเดาว่าเขายังคงทำภารกิจเพื่อช่วยเหลือพี่ชายของเขาอยู่ เมื่อเขาทำเรื่องนั้นเสร็จแล้ว เขาบอกฉันว่า เขาจะพาฉันไปก่อนที่จะแต่งงานกับฉันในท้ายที่สุด!” ลูซี่อธิบายด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“เข้าใจแล้ว… ดังนั้นเธอเชื่อทุกอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ใช่ไหม? ฉันหมายความว่า ใช่ ไทสันช่วยชีวิตพวกเรามาก่อน… แต่อย่างไรก็ตาม ฉันจะพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมและจะบอกว่าฉันไม่คิดว่าจริง ๆ แล้วเขาจะมาพาเธอไปนะ! เธอเตรียมตัวเองสำหรับความเป็นไปได้นั้นไหม…?” ยูกิกล่าว ขณะที่เธอพยายามลดความคาดหวังของลูซี่ลง เพื่อที่เธอจะได้ไม่ลงเอยด้วยการได้รับความบอบช้ำมากเกินไป ถ้าหากไทสันไม่มา

“ไม่ต้องห่วง ฉันเข้าใจเธอ…แต่อย่างไรก็ตาม ฉันเลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวไทสัน เขาจะมาตามหาฉันอย่างแน่นอนเมื่อเขาช่วยเหลือพี่ชายของเขาได้แล้ว! อย่าลืมว่า พวกเราก็หมั้นกันแล้ว! จะเป็นภายในเดือนนี้ ปีหนึ่ง หรือทั้งชีวิต ฉันก็จะยังคงรอเขาอย่างอดทน!” ลูซี่ประกาศ ขณะที่เธอกุมแก้มที่แดงเรื่อของเธอ

“เอาล่ะ ตามนั้น! ดังนั้นมันก็ค่อนข้างหายากที่เห็นเธอทุ่มเทขนาดนี้! อีกอย่างฉันก็แยกเห็ดเสร็จแล้ว เธอก็มาด้วยกัน ไปทำซุปให้นายท่านกันเถอะ!”

ด้วยเหตุนั้น หญิงสาวทั้งสองคนจึงออกไปจาากห้องของพวกเธอ โดยพูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข ขณะที่พวกเธอไปห้องครัวกัน

สักพักต่อมา ก็เห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินทางผ่านบนยอดเขาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางเหนือของรอลยัลดราก้อน กรุ๊ป

กลุ่มนั้นประกอบด้วยผู้ชายร้อยคนที่ถูกแบ่งออกเป็นห้าทีม วิสเลอร์และพี่น้องสี่คนของเขาแต่ละคนได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบกันคนละทีม

ในระหว่างที่ผู้ชายฝึกฝนกัน ยูกิและลูซี่ก็เดินทางไปหาเจ้านายของพวกเธอ ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งเล่นขณะที่เขาดื่มชาของเขา ในขณะที่บอดี้การ์ดสองคนที่สวมแว่นกันแดดยืนอย่างตั้งอกตั้งใจทั้งสองข้างของเก้าอี้ของเขา การ์ดคนหนึ่งไขว้มือไว้ข้างหลัง ในขณะที่อีกคนถือร่ม เพื่อให้เจอรัลด์อยู่ภายใต้ร่มตลอดเวลา

“พวกเราทำรังนกมาให้คุณค่ะ นายท่าน! ลองชิมดูสิคะ!” ยูกิกล่าว ขณะที่เธอยื่นกระติกเก็บความร้อนที่เธอถือมาด้วยให้

“เธอไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากพวกนั้นหรอก! ขอบใจนะ!” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาลดชาลงและรับกระติกเก็บความร้อนไป

ยูกิเองอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างอ่อนหวานเป็นการตอบรับ

ขณะที่เธอยังคงมองเขาต่อไป เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าร่างกายและรูปร่างของเจอรัลด์ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลา!

ท้ายที่สุดแล้ว เธอจำได้อย่างชัดเจนว่ากล้ามเนื้อบนร่างกายของเจอรัลด์ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นเมื่อนานมาแล้ว… แต่อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีมวลกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา!

นี่เป็นครั้งที่สองที่ยูกิเห็นฉากเช่นนี้…

ก่อนที่เธอจะทันได้สงสัยเกี่ยวกับร่างกายของเขาไปมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันรวดเร็วกำลังเข้ามาใกล้พวกเขา

เมื่อหันไปมอง จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เห็นวิสเลอร์กำลังวิ่งมาทางเจอรัลด์พร้อมกับทีมของเขา จากสิ่งที่พวกเขาเห็นได้ ผู้ชายสองสามคนด้านหลังกำลังแบกร่างของผู้ชายคนหนึ่งอยู่

“นายท่าน! พวกเราพบผู้ชายที่หมดสติคนนี้ในขณะที่พวกเราอยู่บนภูเขาก่อนหน้านี้! เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไปทั่วร่างกาย และเขาดูเหมือนจะเป็นลมไปอย่างน้อยก็สองสามวันแล้วตอนนี้! เขาจะค่อย ๆ ตายขณะที่พวกเรากำลังพูดกัน! พวกเราจะทำยังไงดีครับ นายท่าน?” วิสเลอร์แจ้งให้ทราบ ขณะที่ลูกน้องของเขาค่อย ๆ วางผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บลงกับพื้น

เขาขมวดคิ้ว เจอรัลด์หันไปมองผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บ…อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้น หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นอย่างเร็ว

ในทางกลับกัน ลูซี่ตอนนี้กำลังตัวสั่นอย่างมาก จนถาดที่เธอกำลังถืออยู่ไม่นานก็ตกกระทบลงกับพื้น

“ไทสัน?!” พวกเขาทั้งคู่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน

ในขณะที่เจอรัลด์ลุกขึ้นยืนจากความตกใจของเขาในทันที ลูซี่ก็ร้องไห้แล้ว ขณะที่เธอหมอบอยู่ข้างผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น

ผู้ชายที่กำลังจะตายก็ไม่ใช่ไทสันอื่นที่ไหน แต่เขาคือไทสันจากคู่หูเดรกและไทสันนั่นเอง

เขาส่ายหัวของเขา เจอรัลด์พบว่าตัวเองกำลังวิ่งไปยังด้านข้างของไทสันเช่นกัน