มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 923

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 923

ในขณะที่เขามาถึงล็อบบี้ของโรงพยาบาล หญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งบังเอิญวิ่งมาทางเขาก็ดูเหมือนจะเสียการทรงตัว ขณะที่เธอข้อเท้าแพลง!

ก่อนที่เธอจะล้มกระแทกพื้น อย่างไรก็ตามในพริบตาเดียว เจอรัลด์ก็จัดการจับเธอไว้ได้ทัน

“โอ้มายก๊อด! นั่นช่างเป็นการรอดพ้นอย่างหวุดหวิด! ขอบคุณนะ คนหล่อ!” ผู้หญิงคนนั้นขอบคุณ ขณะที่เธอปัดผมให้เรียบทันที หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากเจอรัลด์

เมื่อมองไปที่เขา อย่างไรก็ตามเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าผู้ชายที่เพิ่งช่วยเธอจากโลกแห่งความเจ็บปวดนั้นรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย

แม้เขาดูลึกลับพอแล้วด้วยการสวมหน้ากากและหมวกแก๊ป แต่สายตาของเขาก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลก ๆ ในขณะเดียวกัน

นอกจากนี้ ชายหนุ่มเพียงตอบกลับด้วยการพยักหน้าเท่านั้นแทนที่จะพูดอะไรก็ตาม

ขณะที่เธอสงสัยว่าเธอเคยพบเขามาก่อนหรือไม่ เจอรัลด์เองก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเธอชั่วครู่เล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็รู้ว่าเธอเป็นใคร

“…พวกเรา…เคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?” ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยรอยยิ้ม

ในการตอบสนอง เจอรัลด์ส่ายหัว

“เข้าใจแล้ว… เอิ่ม ไม่ว่าจะยังไง ขอบคุณที่จับฉันไว้ทันนะคะ!” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับพร้อมกับหัวเราะ

“เป็นไงบ้าง เลลา?” คนที่ดูค่อนข้างหล่อเหลาคนหนึ่งที่สวมชุดสูทในขณะนั้นถาม ขณะที่เขาเดินมาหาพวกเขา

“โอ้ การตรวจร่างกายน่ะเหรอ? แน่นอนฉันตรวจเสร็จแล้ว! เออจริงสิ เอานี่ไป! ฉันกำลังจะไปมองหานายตอนที่ฉันเกือบจะสะดุดล้มน่ะ!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว ขณะที่เธอล็อกแขนไว้กับผู้ชายคนนั้นอย่างสนิทสนม

“ถ้าเธอลงเอยด้วยการสะดุดล้ม และทำให้ตัวเองเจ็บจริง ฉันจะเริ่มอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ลุงจองฟังได้ยังไงล่ะ?” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับพร้อมกับหัวเราะ

แน่นอน ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเลลา

“โอ้ จริงสิ! นี่ไงคนหล่อที่ช่วยฉันไว้!” เลลากล่าวเสริม ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์

“อ้าวเหรอ ขอบคุณนะ พี่ชาย! ผมเป็นหมอที่รับผิดชอบในโรงพยาบาลแห่งนี้ ดังนั้นคุณบอกผมได้ ถ้ามีอะไรที่ผมสามารถช่วยเหลือคุณได้!” แฟนของเลลาตอบกลับ ขณะที่เขาพยักหน้าให้เจอรัลด์ด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์เพียงส่ายหัวของเขาก่อนจะเดินจากไป

อย่างไรก็ตาม เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงว่าเลลาเคยเป็นอย่างไรก่อนเรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้น

เมื่อคิดว่าเขาเคยชอบเธอเมื่อเขายังเป็นเด็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว เด็กยากจนอย่างที่เขาเป็นในตอนนั้นก็คิดอยู่เสมอว่าเธอเป็นคนที่สวยมากที่สุดในบรรดาพวกเธอทั้งหมด เธอมักจะแต่งตัวดูดีอยู่เสมอในตอนนั้น

แม้พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างคลุมเครือในปีต่อมา แต่หลังจากกายหายตัวไปหกเดือนของเขา ตอนนี้เจอรัลด์ก็เห็นว่าเลลาได้เริ่มต้นใหม่ไปแล้ว เธอมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเธอก็ดูเหมือนกำลังทำได้ดีเลยทีเดียว นั่นคือทั้งหมดที่สำคัญสำหรับเขา

“ผู้ชายคนนั้นค่อนข้างแปลกนะ!” ชายหนุ่มคนนั้นพึมพำขณะที่เขาจ้องด้านหลังที่ค่อย ๆ หายไปของเจอรัลด์

“ใช่! อย่างไรก็ตาม เขาดูรู้สึกคุ้นเคยมากเช่นกัน…ฉันรู้ว่าฉันเคยพบเขาที่ไหนสักที่มาก่อนอย่างแน่นอน แต่ฉันแค่ไม่สามารถบ่งชี้ได้อย่างแน่ชัด!” เลลาตอบกลับด้วยการขมวดคิ้ว

“พวกเธอทั้งคู่กำลังยืนทำอะไรกันอยู่ที่นี่?”

“อ่า ในที่สุดเธอก็ออกมาแล้วเหรอ เจสลิน?” เลลากล่าวขณะที่หันไปมองผู้หญิงที่แต่งตัวตามแฟชั่นที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา

“อืม ฉันได้รับการตรวจเพิ่มเติมสองสามอย่างน่ะ… ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็จะแต่งงานในเดือนถัดไป! ก็ต้องทำให้มั่นใจว่าฉันกระปรี้กระเปร่าเต็มที่ไง! ฮ่าฮ่า!” เจสลินตอบกลับด้วยการฮัมอย่างมีความสุข

แม้กระนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะดุ้งตกใจทันทีที่เธอมองไปยังทิศทางที่เลลากำลังมองไปก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งเห็นด้านหลังของเจอรัลด์แวบ ๆ ก่อนที่มันจางหายไป ขณะที่ประตูปิดลงด้านหลังเขา

“หืมม? เป็นไปได้ไหม…ว่าเธอเห็นว่าเขาคุ้นเคยเหมือนกัน เจสลิน? หรือบางทีเธอแค่สนใจรูปร่างที่สุขภาพดีของเขา? ฮี่! ฉันรู้จักเธอเป็นอย่างดีในตอนนี้ หลังจากใช้เวลามากมายขนาดนี้กับเธอในเมย์เบอร์รี่! พอเจอหนุ่มหล่อเธอก็ทนไม่ไหวเลยใช่ไหม? เลลากล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

“การเดาก่อนหน้านั้นถูกต้องแล้ว…ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ดูคุ้นเคยมากจริง ๆ…โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านหลังของเขา! ฉันรู้สึกจริง ๆ นะว่าเคยเห็นเขาที่ไหนสักที่มาก่อน…” เจสลินกล่าว ขณะที่เธอครุ่นคิด

“เอาล่ะ นั่นก็ไม่สำคัญอยู่ดี! ไปทานมื้อค่ำกัน ตอนที่สามีของฉันเลิกงาน โอเคไหม? หลังจากนั้น พวกเราก็สามารถไปสนุกกับการช็อปปิ้งเล็ก ๆ ได้!” เจสลินกล่าวเพิ่มเติมพร้อมกับหัวเราะ

“ฟังดูดีนะ!”

ด้วยเหตุนั้น ทั้งกลุ่มจึงพูดคุยและหัวเราะกันต่อไปในหมู่กันเอง ขณะที่พวกเขาจากไปในทิศทางตรงกันข้าม

ในทางกลับกัน เจอรัลด์ไม่นานก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงทางเข้าของโรงพยาบาล เขาไม่ได้คาดคิดจริง ๆ ว่าจะบังเอิญพบเลลาที่นี่ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใครเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว นั่นก็จะเป็นการเปิดปัญหาชุดใหม่ทั้งหมด

ขณะที่เขาเดินผ่านร้านอาหารข้างทาง เขาก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาหนึ่ง

“เถ้าแก่…โปรดขอบางอย่างให้ผมทานบ้างได้ไหมครับ…?”

“ไสหัวไป! นายยังหนุ่มขนาดนี้แต่นายจะขออาหารแล้วเหรอ? หางานทำซะสิ!”

เมื่อหันไปมอง เจอรัลด์เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูซูบผอมอย่างมาก ขาข้างหนึ่งของเขาก็ดูเหมือนจะหัก และเขาก็ถือไม้เท้าไม้เพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ ขณะเขายังคงอ้อนวอนขออาหารจากร้านอาหารข้างทางต่อไป

ไม่นานหลังจากนั้น เถ้าแก่ก็ไล่เขาไปราวกับว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าแมลงตัวหนึ่ง ผู้เดินเท้าคนอื่น ๆ ที่เห็นแบบนี้ไม่นานก็เริ่มชี้ไปยังขอทานหนุ่มคนนั้น ในขณะที่กระซิบกระซาบในหมู่กันเอง

เขาส่ายหัวของเขา ขณะที่เจอรัลด์กำลังจะเดินไปต่อ ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักขึ้นมาฉับพลัน เมื่อตระหนักบางอย่างได้