มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 92

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 92

เขาไม่เคยคาดคิดว่าคุณเจอรัลด์ ที่เป็นชายมั่งคั่งระดับสูง จะเป็นคนที่เข้าถึงง่ายขนาดนี้

มันแตกต่างมากจากสิ่งที่เขาได้จินตนาการไว้

นอกจากนี้ หลังที่ได้เสนอความช่วยเหลือที่ดีให้กับเขาในครั้งนี้

ในส่วนของเขา เจอรัลด์รู้ว่าเขายังไม่ค่อยเข้าสังคมมากนัก แต่เขาไม่ได้เร่งรีบ และเขารู้ว่ามันต้องใช้เวลา

“คุณเจอรัลด์!”

เจอรัลด์กำลังเตรียมจะจากไปหลังจากแขกทั้งหลายกลับไปกันแล้ว เขาต้องเข้าสอบในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเขาต้องการที่จะกลับไปและทบทวนหนังสืออีกครั้ง

เจนกำลังเดินมาด้วยใบหน้าแดงก่ำในเวลานี้ เธอเพิ่งถูกตบไปก่อนหน้านี้ และมันค่อนข้างหน้าอายสำหรับเธอที่เผชิญหน้ากับเจอรัลด์ตอนนี้

เจอรัลด์ก็รู้สึกเสียใจต่อเธอด้วย

รุ่นพี่คนสวยคนนี้มักจะดุร้ายเสมอมา แม้แต่ครั้งที่แล้วเขาก็เกือบจะยอมแพ้!

“ครับ? คุณต้องการอะไรหรือเปล่า?” เจอรัลด์ถามขึ้น

“มันเป็นแบบนี้ ฉันไม่มีการเปลี่ยนเวรในตอนบ่าย ดังนั้น ฉันกำลังจะกลับบ้านตอนนี้ คุณอยากจะให้ฉันไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัยไหมเพราะพวกเรากำลังมุ่งไปในทางเดียวกันอยู่แล้ว?”

เจนพยายามจะเข้าใกล้เจอรัลด์อย่างตั้งใจ นอกเหนือจากความรู้สึกเคารพที่มีต่อเจอรัลด์ เจนก็ยังกล้าที่จะเข้าหาเขาด้วยหลังจากได้รู้ว่าเขาเป็นคนเรียบง่ายและชอบเก็บตัว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถ้าเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจอรัลด์ เธออาจจะมีโอกาสได้เป็นคู่ของเขาบ้าง ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นได้แค่คู่นอน แต่เจนก็เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น

“โอเค ก็ได้!” เจอรัลด์ตกลงโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

เขารู้สึกแย่ที่เธอต้องทนกับความอับอายขายหน้าจากการถูกซาเวียเมื่อสักครู่ ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็เป็นเพราะว่าเขาเองด้วย

เจนมีความสุขมากที่ได้ยินว่าเขาตกลงและรีบร้อนไปที่รถ

เจอรัลด์ไม่ได้หวังว่าเธอจะขับรถเร็วขนาดนี้และทักษะการขับรถของเธอก็จะดีขนาดนี้

มันดูเหมือนว่าเจนจะเข้ากันได้ดีกับคนอื่น ๆ ที่นี่ และพวกเขาสองคนก็พูดคุยกันเล็กน้อยในรถ

ในขณะนี้เอง โทรศัพท์ของเจนก็ดังขึ้น

เธอหยิบมันขึ้นมา และมองดูจากนั้นก็วางมันลงอย่างเหลือทน

ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอหยิบมันขึ้นมาและกดวางสายอีกครั้งหนึ่ง

“แค่รับสายมัน คุณกลัวว่าผมอาจได้ยินมันเหรอ? เจอรัลด์ยิ้มอย่างขบขัน

เจนหน้าแดง “ไม่ค่ะ ทำไมฉันต้องกลัวด้วย? ฉันไม่ได้มีความลับอะไรที่จะปิดซ่อนไว้จากคุณเจอรัลด์ ฉันจะทำให้คุณพอใจละกันไม่ว่าคุณจะเห็นหรือได้ยินอะไรก็ตาม…”

เจนพูดคำต่าง ๆ เหล่านั้นเบา ๆ ยกขาขึ้นเล็กน้อยเพื่อเผยให้เห็นต้นขาขาวคู่หนึ่ง

เจอรัลด์รู้สึกร้อนรุ่มมากในเวลานี้

เขาถูกล่อลวงใจอย่างที่สุดที่จะยื่นมือไปสัมผัสมัน แต่เขาก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

และในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เจนไม่ได้กดวางสายในครั้งนี้ แต่แทนที่ เธอได้กดรับสายไป “ลุค นายเป็นบ้าสติแตกไปแล้วหรือไง? ทำไมนายถึงโทรมาหาฉัน? ฉันได้พูดไปแล้วว่ามันเป็นเพราะความร่ำรวยของนายที่ฉันได้ทิ้งนายไป มันเป็นไปไม่ได้สำรับพวกเราสองคน! และฉันก็มีคนอยู่ในใจของฉันแล้ว นายควรจะมองหาคนอื่นและเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว! นายร่ำรวย ดังนั้นจะมีผู้หญิงมากมายมารายล้อมนาย!”

เจนวางสายโทรศัพท์อย่างดุเดือดหลังจากพูดเสร็จ

เธอพูดเสียงดังมากอย่างจงใจ อย่างแรก เธอต้องการจะบอกเจอรัลด์ว่าเธอกำลังถูกชายหนุ่มที่ร่ำรวยไล่ตาม แต่เธอไม่ใช่คนที่ดูถูกคนยากจน

อย่างที่สอง เธอกำลังพยายามจะบอกเจอรัลด์ว่าเธอโสด ดังนั้น เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการกับเธอ!

มันช่างน่าเสียดายที่เจอรัลด์ยังไม่ได้กระทำการใด ๆ เธอต้องเป็นคนเริ่มหรือเปล่า?

ในขณะที่ทั้งสองกำลังรอให้ต่างฝ่ายลงมือก่อน รถก็ได้มาถึงที่ประตูของมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่แล้ว และรถเบนซ์เจ็ดล้านดอลลาห์ก็ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก

“เอาล่ะ ผมจะลงตรงนี้แหละ!” เจอรัลด์เห็นการจ้องมองของเหล่านักเรียน หากพวกเขาเข้าไปไกลกว่านั้น พวกเขาจะถูกจ้องมองโดยผู้คนมากขึ้นอย่างแน่นอน และมันคงจะน่าอึดอัดมาก

อย่างไรก็ตาม เจนยังคงเงียบในเวลานี้ เธอขมวดคิ้วและมองไปที่เหล่าชายหญิงที่กำลังยืนที่ประตูโรงเรียนก่อนจะกระซิบอย่างเขินอาย “คุณเจอรัลด์ ฉันเข้าไปส่งคุณต่อได้ไหม หรือพวกเราไปขับรถเล่นข้างนอกกัน? แค่อย่าลงตรงนี้ โด้โปรดเถอะค่ะ?”

“ห๊ะ? ทำไมเหรอ?”