มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 903

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 903

ด้วยมือเล็ก ๆ ของมินดี้ที่นุ่มนวลและอบอุ่นมาก ไม่นานก่อนที่เจอรัลด์จะเริ่มรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมา

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ทันใดนั้นมินดี้ก็เริ่มลากเขาไปยังม้านั่งหินเล็ก ๆ สองสามตัวในสวนที่พวกเขาทั้งคู่นั่งอยู่

“นายรู้ไหม แซนเดอร์สัน ฉันสงสัยมาตลอดว่าทำไมฉันถึงคุ้นกับนายมากขนาดนี้…หลังจากคิดดูแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะประสบการณ์ในอดีตของพวกเรานั้นคล้ายคลึงกัน… แม้มันเป็นเรื่องจริงที่ฉันเป็นหญิงสาวที่ร่ำรวยซึ่งใช้ชีวิตหรูหรามาตลอดชีวิตของฉัน ในขณะที่นายมีอดีตที่ยากลำบากมาก แถมยังประสบกับอุบัติเหตุที่น่าสังเวชอีกด้วยซ้ำ แต่พวกเราทั้งคู่ก็คล้ายกันในด้านที่ว่าพวกเราไม่ได้มีเพื่อนที่ดีเยี่ยมตลอดทั้งขีวิตของพวกเราเลย” มินดี้อธิบาย

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์เพียงพยักหน้าเล็กน้อย

“ฉันไม่พอใจกับความจริงมากมายเมื่อฉันยังเด็ก รู้ไหม? นายอาจไม่รู้ แต่เพราะครอบครัวหนึ่ง ทั้งแจสมินและฉันก็ถูกกักบริเวณอยู่ภายในบ้านมาเป็นเวลานานมากที่สุด นั่นคล้ายกับการทรมานสำหรับฉัน เพราะฉันเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถอยู่นิ่ง ๆ กับที่เป็นเวลานานได้…ฉันมั่นใจว่านายสามารถเชื่อมโยงเรื่องนั้นได้ในระดับหนึ่ง…ไม่ว่าจะยังไง เพราะการขาดการติดต่อของฉันกับคนอื่น ๆ ฉันจึงไม่เคยคบใครมาก่อนเลย กว่าที่ฉันจะรู้ตัว ก็เกือบจะยี่สิบสามปีผ่านไป และจนถึงกระทั่งทุกวันนี้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะเคยที่จะตกหลุมรักใครเลย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในแบบที่ละครน้ำเน่ามักจะเล่น” มินดี้กล่าวเสริม ขณะที่เธอจับคางของเธอ

ในการตอบสนอง เจอรัลด์ชี้ไปที่มินดี้ก่อนจะแสดงท่าทางเพิ่มเติมสองสามท่า

“หืมม? นายอาจกำลังพูดว่าฉันน่ารัก ดังนั้นมันก็น่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันที่จะหาแฟนสักคนใช่ไหม?” มินดี้ถามด้วยรอยยิ้ม

หลังจากเห็นเจอรัลด์พยักหน้า มินดี้ก็เพียงถอนหายใจก่อนจะพูด “แม้ฉันได้ถูกกักบริเวณทุกวันนี้แล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรต่อทายาทร่ำรวยคนไหน ๆ ที่ฉันเคยพบเลย มันเป็นเรื่องจริงที่ฉันอยากจะตกหลุมรัก แต่ก็ไม่มีคนไหนที่ฉันเคยพบทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัวได้เลย!”

เพียงแค่นั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้าอีกครั้ง

“…อืม แต่มีอยู่คนหนึ่ง… แต่ถึงอย่างนั้น ฉันเพียงได้อยู่กับเขามาพักหนึ่งสั้น ๆ เท่านั้น…เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่ฉันต้องยอมรับ และก็ค่อนข้างน่ารักเช่นกัน…”

เจอรัลด์เลิกคิ้วขึ้นแสดงท่าทางอีกครั้ง

“หืมม? ทำไมฉันถึงไม่สารภาพต่อเขางั้นเหรอ?”

หลังจากเห็นเขาพยักหน้า มินดี้ก็ถอนหายใจก่อนจะพูด “ฮึ่ม! เรื่องมันยาว! เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น จากสิ่งที่ฉันเห็น เขาก็เป็นเศษสวะคนหนึ่ง!”

“…อ๋า?” เจอรัลด์ตอบกลับ รู้สึกช็อกไป

“จะบอกอะไรให้นะ แซนเดอร์สัน เพื่อนคนนั้นของฉัน? มันเป็นเรื่องจริงที่เขานิสัยดีต่อผู้คน แต่เขาดีกับทุกคนมากเกินไปเล็กน้อย รู้ไหม? โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพวกผู้หญิง มันช่างน่าขยะแขยง นายไม่คิดงั้นเหรอ? เอาตามตรงมันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดเกี่ยวกับเขา! นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาจึงสิ้นสุดลงในท้ายที่สุด” มินดี้อธิบาย

ด้วยเหตุนั้น เจอรัลด์ก็แสดงท่าทางอีกอย่าง คล้ายกับให้กำลังใจเธอ

“อย่าห่วงเลย ฉันจะหาสุดที่รักของฉันเจอในวันหนึ่งอย่างแน่นอน…” มินดี้ตอบกลับ ขณะที่เธอมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ

“เมื่อพูดแล้วก็ แซนเดอร์สัน นายแคร์ว่าคนอื่นมองรูปร่างหน้าตาของนายอย่างไรหรือเปล่า?” มินดี้ถาม

ขณะที่เขาพยักหน้า เขาชี้ไปที่ใบหน้าของเขาก่อนจะแสดงสีหน้าหวาดกลัว สำหรับตอนนี้ เขารู้ว่าเขาต้องแสดงละครต่อไป

“นายกำลังพูดว่ารูปลักษณ์ของนายจะทำให้คนอื่นกลัวจนจากไปงั้นเหรอ? นายกลัวว่าไม่มีใครจะเป็นเพื่อนกับนายหลังจากได้เห็นรอยแผลไหม้ของนายใช่ไหม?”

เมื่อเห็นเขาพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นมินดี้จึงถามขึ้นมา “เอาล่ะ ฉันไม่กลัวกรอก…และฉันจะไม่เย็นชาต่อนาย แม้หลังจากได้เห็นว่านายดูเป็นยังไงก็ตาม ดังนั้นแซนเดอร์สัน… นายช่วยถอดหน้ากากของนายออกเพื่อฉันได้ไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงรีบส่ายหัวของเขา

“อืม เพราะนายไม่เต็มใจขนาดนั้น ฉันก็จะไม่บังคับนาย… แต่อย่างไรก็ตาม จำไว้ว่าพวกเรายังคงเป็นเพื่อนสนิทกันนะ ไม่ว่านายจะดูเป็นยังไงภายใต้หน้ากากนั้น ฉันจะไม่เกลีดนายหรอก…” มินดี้กล่าวอย่างหนักแน่น

เจอรัลด์ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่ามินดี้จะพูดเช่นนี้ได้ ในการตอบกลับ เขาก็เพียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อ่า คุณอยู่ที่นี่เอง คุณผู้ชาย!” คนรับใช้คนหนึ่งพูดขึ้นมาฉับพลัน ขณะที่เธอเริ่มเดินมาหา

เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็ลุกยืนขึ้นในขณะที่เอียงหัวของเขาให้คนรับใช้

“คืองี้ค่ะ หมู่นี้ไหล่ซ้ายของคุณหนูเจ็บปวดมาก พวกเราจึงอยากจะให้คุณไปดูอาการของเธอหน่อยน่ะค่ะ คุณผู้ชาย” หญิงรับใช้กล่าวเพิ่มเติม