มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 877
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 877
“ตู้ม!”
เสียงของการระเบิดรุนแรงสะเทือนไปทั้งเมือง
มีกลุ่มควันตรงที่เกิดเหตุและซากสลักหักพังไปทั่วทุกที่
ไฟจากกองไฟทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างสไว
รถหลายคันระเบิดในเวลาเดียวกัน และเริ่มเกิดกองไฟขนาดใหญ่ภายในไม่กี่วินาทีต่อมา
“คุณคลอฟอร์ด คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เดรกปกป้องเจอรัลด์ ขณะที่พวกเขากลิ้งลงไปตามที่ลาดเอียงเล็ก ๆ
เดรกและไทสันพาเจอรัลด์ไปกับพวกเขา ในขณะที่พวกเขากระโดดออกจากรถระหว่างที่รถชนกันเมื่อครู่นี้
ใครก็ตามที่ตามหลังพวกเขามาบ้าคลั่งไปแล้ว
“ผมไม่เป็นไร คิดว่านะ!”
เจอรัลด์ส่ายหัวของเขา และเขารู้สึกราวกับว่าท้องฟ้ากำลังหมุนอยู่
“พวกมันยังคงไล่ตามเรามาอยู่!” ไทสันตะโกนพูดออกมาในคราวนี้
บอดี้การ์ดมากมายที่แต่งกายในชุดดำกวัดแกว่งอาวุธ ในขณะที่พวกเขารีบลงมาตามททางลาดเอียงเล็กจากถนนหลัก
“ยังคงมีพวกมันเหลืออยู่สิบหกคน พี่ชาย มาจัดการพวกมันคนละแปดคนกันเถอะ คุณคลอฟอร์ด เริ่มวิ่งไปทางเหนือจากตำแหน่งของเรา! คุณไลล์รอคุณอยู่ที่นั่นแล้วใต้เนินเขาในทางเหนือ คุณสามารถทิ้งทุกอย่างที่นี่ให้เราจัดการได้!”
แซคก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน!
เจอรัลด์รู้สึกสะเทือนใจ
ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้เช่นกันว่าเขาจะสร้างปัญหาให้เดรกและไทสันมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเขายังคงเกาะติดอยู่กับพวกเขา
เช่นนั้นเขาจึงไม่เสียเวลาในการบอกลา แต่แทนที่เขาส่งสัญญาณให้พวกเขาด้วยการพยักหน้าอย่างเดียว ก่อนจะวิ่งไปทางเหนือ
นับตั้งแต่ฟินน์เลย์สอนเทคนิคการหายใจง่าย ๆ บางอย่างให้เขาและการต่อสู้ห้าท่านั้น ร่างกายของเจอรัลด์ก็กลายเป็นแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม
เจอรัลด์หมดเรี่ยวแรงและกำลังทั้งหมดของเขา ขณะที่เขาวิ่งไปทางเหนืออย่างสิ้นหวัง
“ฉันเกือบจะถึงที่นั่นแล้ว!”
เจอรัลด์กัดฟันขณะที่เขาเตือนตัวเอง
อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาวิ่งมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งมืดมากขึ้นเท่านั้น ณ จุดหนึ่ง ทุกอย่างตรงหน้าเขาก็กลายเป็นดำมืดสนิท
ทันใดนั้นเจอรัลด์ก็ก้าวพลาดไป
เขาสะดุดไปข้างหน้าและล้มหน้าคว่ำ
หลังจากล้มลงราวกับถุงมันฝรั่งหนัก ๆ ถุงหนึ่ง เขาก็จมอยู่ในอาการงุนงง
ทันทีทันใดนั้น แสงไฟรถที่เป็นประกายทำให้เขามองไม่เห็น
บอดี้การ์ดหลายคนแต่งกายในชุดดำเดินมาและคว้าคอเจอรัลด์
เจอรัลด์มองดูป้ายทะเบียนของรถเหล่านี้
รถเหล่านี้เป็นของตระกูลหลงจากยานเคน!
“มันจบแล้ว! ฉันไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วตอนนี้!”
เจอรัลด์หลับตาลง เมื่อรู้ว่าเขาได้มาถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางของเขาแล้ว
“ปล่อยเขา!”
ความสิ้นหวังพุ่งขึ้นสูงสุดเท่าที่เคยมี เมื่อทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยคนหนึ่ง
เปลือกตาของเจอรัลด์ลืมตาขึ้นเพื่อยืนยันความสงสัยของเขา
“ซาเวีย?”
เจอรัลด์พูดด้วยความประหลาดใจ
ซาเวียเดินตรงมาหาเจอรัลด์พร้อมกับเอามือกอดอกไว้
“ฮึ่ม! เจอรัลด์ นายคงไม่มีวันคาดคิดว่าจะตกมาอยู่ในมือของฉัน ใช่ไหม?” ซาเวียถามอย่างเย็นชา
“ไม่ ฉันไม่คิดเลย” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา
“เจอรัลด์ โอ้นายช่างน่าทึ่งเสียจริงกับการเป็นนายน้อยของตระกูลคลอฟอร์ด นายรู้บ้างไหมว่ามีคนอิจฉานายมากแค่ไหน? แค่คำเดียวจากนาย ตระกูลหลงก็จะถูกกวาดล้างซะเรียบ ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างงี้ที่เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสมเพชของนายที่นี่!” ซาเวียกล่าว
“เนื่องจากฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมเธอไม่แค่พาฉันกลับไปที่บ้านของเธอล่ะ ดังนั้นเธอก็จะสามารถได้รับความไว้วางใจที่จับฉันได้ไง? ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องเสียเวลา โดยการพูดเรื่องทั้งหมดนั่น สุดท้ายแล้วโอกาสก็มาถึงแล้ว เพื่อที่เธอจะได้แก้แค้น!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะอย่างขมขื่น
แปะ!
ซาเวียยกมือของเธอขึ้นมาและตบหน้าเจอรัลด์
“นายกำลังบอกให้ฉันหุบปากไปงั้นเหรอ? ฟังนะ ฉันจะพูดต่อไปเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันอยากจะพูด! ฉันคือคนที่ตัดสินใจในที่นี้! เจอรัลด์ นายรู้ไหมว่าฉันเฝ้ารอช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน? ฉันรอวันนี้มานานแสนนานที่นายจะมายืนก้มหัวอยู่ตรงหน้าฉัน!”
แปะ!
ซาเวียตบหน้าเจอรัลด์อีกครั้งโดยใช้หลังมือของเธอ