มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 819

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 819

“ฝรั่งเศสสไตล์คลาสสิคงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย?!”

ทุกคนถึงกับตกตะลึงกันสุด ๆ

เมื่อเห็นว่าผู้ที่อยู่ในสังคมระดับสูงสุดในยานเคนกำลังทำตัวเคารพมากต่อเจอรัลด์ เบจึงมีความสุขอย่างยิ่ง

“ยังไงซะ ช่างเป็นเกียรติอย่างแท้จริงที่ได้พบคุณที่นี่ในวันนี้นะคะ คุณเจอรัลด์! ฉันจะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของอะไรก็ตามที่คุณสั่งที่นี่ในคืนนี้เองค่ะ!” เดดิลาห์กล่าว ขณะที่เธอยื่นมือไปหาเจอรัลด์อย่างสุภาพ ในสายตาของเธอ ความสำคัญของการผูกมิตรกับบุคคลที่ทรงอำนาจเช่นนี้ อย่างเจอรัลด์ ก็มีความสำคัญเกินกว่าค่าใช้จ่ายของบิลหนึ่งคืนอย่างแน่นอน

ในการตอบสนอง เจอรัลด์ก็เอื้อมมือออกไปเช่นกันและจับมือของเดดิลาห์ก่อนจะพูดขึ้นมา “ด้วยความยินดีครับ คุณเดดิลาห์!”

หลังจากเดดิลาห์จากไปในที่สุด ห้องก็ถูกทักทายด้วยความเงียบที่เกือบจะน่ากดดัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยูรา ที่รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งได้รับการตบครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา เขาถูกทำให้ขายหน้าโดยสิ้นเชิงต่อหน้าคนอื่น ๆ ทั้งหมด

“…ฉ ฉันขอ…ลองหนึ่งในบุหรี่ของนายได้ไหม เจอรัลด์?” หนึ่งในลูกพี่ลูกน้องของเขาที่นี่ถาม ขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์ หลังจากเห็นเจอรัลด์พยักหน้าให้เล็กน้อย เขาก็หยิบบุหรี่ให้ตัวเองก่อนจะจุดมัน

เมื่อเขาเห็นแบบนี้ ยูราจึงหรี่ตาของเขาเล็กน้อย ขณะที่เขาถลึงตามองเจอรัลด์ด้วยสายตาแข็งกระด้าง เขาก็ออกไปนอกห้องด้วยการแสร้งทำเป็นว่าเขาต้องไปรับสายโทรศัพท์

ไม่มีใครกล้าที่จะต่อต้านยูรา แม้ตอนที่เขายังเป็นเด็กแล้ว เมื่อคิดว่าคนยากไร้บ้านนอกคนนี้กล้าที่จะสู้กับเขาจริง ๆ ล่ะก็! เจอรัลด์ยังทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าเทพธิดาคนสวยเช่นนี้ด้วยซ้ำ!

ยานเคนคืออาณาเขตของยูรา และเขาก็น่าจะตายซะดีกว่าแพ้ให้เจอรัลด์ เมื่อเขาอยู่ข้างนอกแล้ว เขาก็จุดบุหรี่ก่อนจะต่อสายโทรออก

“อ่า เฮ้ แบรนดอน นายยุ่งหรือเปล่า?” ยูราถาม ขณะที่เขาปล่อยควันบุหรี่ออกมา

“ไม่เลย แค่ออกมาเที่ยวน่ะ ทำไมจู่ ๆ ก็โทรมาได้ล่ะ ยูรา? เป็นไปได้ไหมว่านายมีงานให้ฉัน?” แบรนดอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่บอกใบ้ถึงความกระตือรือร้นของเขา ขณะที่เขาหัวเราะ

“ไม่มีอะไรใหญ่มากนักหรอก ฉันแค่อารมณ์ไม่ดีเพราะบางคนกล้าที่จะเหยียบย่ำฉัน!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ใครจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นในยานเคนกัน? ความอาจหาญนี้! มันเป็นใครล่ะ ยูรา? ฉันจะกำจัดพวกเขาเดี๋ยวนี้เลย!”

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำขนาดนั้น! แต่อย่างไรก็ตาม ฉันก็ต้องการให้นายทำให้เขาขายหน้า!” ยูราตอบกลับก่อนจะแชร์ที่อยู่ของเขากับแบรนดอน

“ฮ่า! ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้! ฉันก็บังเอิญดื่มกับลูกน้องสองสามคนของฉันแถวนี้! ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ!”

ยูรายิ้มเยาะ ขณะที่เขาวางสายโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างนอกต่อไปขณะที่เขาสูบบุหรี่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกอย่างแน่นอนที่เขาทำเรื่องบางอย่างเช่นนี้ และมันก็จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของเขา

“บอกมาสิโซอี้ เธอหรือคนอื่นต้องการไปห้องน้ำกันหรือเปล่า? ไปด้วยกันเถอะ!” หนึ่งในหญิงสาวที่อยู่ในห้องถาม

ภายใต้การตอบรับ เบและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนจึงมุ่งหน้าออกไปด้วยกัน

ในทางกลับกันกีย่ากลับแอบจ้องมองไปที่เจอรัลด์ เธอเฝ้ารอให้เขาเริ่มคุยกับเธอก่อนอยู่ตลอดเวลา

แต่ทว่าเขาเพียงนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสงบในขณะที่เคี้ยวผลไม้นั่น! มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มกระทำใด ๆ เลย!

สุดท้ายความร้อนรนใจของเธอก็เอาชนะเธอ และเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “งั้น…นาย…นายกับมีล่าสบายดีกันไหม?”

แม้คนอื่น ๆ ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา แต่กีย่ารู้ดีว่าแท้จริงแล้วเจอรัลด์เป็นใคร

“…มีล่าหายตัวไป” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็นระลอกคลื่นอยู่ในใจของเขาทันทีที่เขาได้ยินชื่อของเธออีกครั้ง

เขาไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเขาจะสามารถโน้มน้าวยายของเขาในวันเกิดของเธอได้หรือไม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เจอรัลด์รู้ว่าเขาต้องแก้ไขความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลให้ได้ ถ้าเขาล้มเหลว ก็ไม่มีใครอื่นที่จะสามารถคุยกับตระกูลโมลเดลในนามของเขาได้แล้ว

“…อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้นกัน?” กีย่าถามด้วยความประหลาดใจ

“…ฉันจะเล่าให้เธอฟังเมื่อฉันมีโอกาสในอนาคต!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

“เฮ้ กีย่า มีล่าคนนี้คือใครเหรอ? ให้ตายสิ เป็นไปได้ไหมว่าเธอเป็นแฟนของเจอรัลด์? จริง ๆ แล้วคนอย่างเขามีความสามารถที่จะหาแฟนได้ด้วยเหรอเนี่ย?!” มาริลินกล่าว ความตกใจของเธอปรากฎอยู่ในน้ำเสียง

เมื่อตระหนักได้ว่าเธอเพิ่งนำเรื่องบางอย่างที่ทำให้เจอรัลด์ว้าวุ่นขึ้นมาพูด กีย่าจึงไม่ได้ตอบกลับคำถามของมาริลิน

“เฮลโล? ทำไมพวกเธอถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ? มีล่าคนนี้คือใครกัน?”

ก่อนที่มาริลินจะทันได้กวนใจทั้งคู่ต่อไป โซอี้ก็รีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง