มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 763

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 763

เมื่อได้ยินน้ำเสียงบูดบึ้งของประธานกอร์ดอน ไซลาจึงไม่สามารถหัวเสียงดังอีกต่อไปได้เลยจริง ๆ

…มัน…มันคือเรื่องจริงหรือเปล่า?

ตั้งแต่ตอนนั้น ไซลาก็เกลียดมันอยู่เสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นใบหน้าที่สิ้นหวังของเจอรัลด์ เธอไม่อาจจริงจังกับเขาได้

แค่ไม่กี่ปีตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งสุดท้าย…เจอรัลด์เปลี่ยนไปมาขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?

ทำไมบุคคลที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลมากมายขนาดนี้ ถึงทำตัวเคารพและสุภาพต่อเขามากขนาดนี้ล่ะ?

สิ่งเหล่านี้จะเป็นไปได้ยังไง?

คำถามทั้งหมดเหล่านี้ดังก้องอยู่ในใจของไซลา เจอรัลด์เพียงเมินเฉยต่อเธอ โดยเลือกที่จะพูดคุยกับประธานกอร์ดอนและคนอื่น ๆ ต่อไปแทน

จากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปใหม่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนเจอรัลด์จะกล่าวลาประธานกอร์ดอนและคนที่เหลือ เอาตามตรงเขาก็อยากจะจากไปตั้งนานแล้ว

ขณะที่ที่เขาออกจากโรงแรมไป คนกลุ่มใหญ่ก็ตามไปส่งเขากัน

ก่อนที่เขาจะจากไป เอเลน่าก็กระซิบบางอย่างข้างหูพ่อของเธอก่อนจะแลบลิ้นออกมา เธออยากจะจากไปพร้อมกับเจอรัลด์ และตามปกติแล้วพ่อของเธอก็ตกลง

ไซลาเองกำลังรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก ขณะที่เธอออกจากโรงแรมมาด้วยกันกับวินซี่เพื่อส่งเจอรัลด์

เมื่อในที่สุดพวกเธอเห็นเขาอีกครั้ง เจอรัลด์ก็เพิ่งขึ้นไปบนจักรยานสามล้อไฟฟ้าของเขา อย่างไรก็ตามคราวนี้ เอเลน่ากำลังนั่งอยู่หลังเขา

ในขณะที่ก่อนหน้านี้วินซี่รู้สึกอับอายที่เจอรัลด์ขี่จักรยานสามล้อไฟฟ้า เธอก็พบว่ามันน่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แม้ว่าเอเลน่าจะเป็นหญิงสาวที่สวยเช่นนี้ แต่จริง ๆ แล้วเธอก็ดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้นั่งข้างหลังรถจักรยานสามล้อไฟฟ้านั่น วินซี่ก็จะไม่รังเกียจที่ได้นั่งที่นั่นด้วยเองแล้วในตอนนี้!

เธอได้ข้อสรุปว่าอารมณ์ที่ซับซ้อนเหล่านี้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เธอตระหนักได้ว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์เป็นใคร เอาตามตรงวินซี่ก็รู้สึกค่อนข้างช็อก และกลัวกับเหตุการณ์ที่พลิกผลันนี้

มันเกือบจะเหมือนราวกับว่าเธอตกอยู่ในความฝันหนึ่ง

ในทางกลับกัน ไซลากลับรู้สึกวิตกกังวลมาก จนเธอถึงกับร้องไห้ออกมาในที่สุด ขณะที่เธอยังมองเจอรัลด์

เขายังคงแต่งตัวเหมือนเดิม ยังคงมีรูปลักษณ์เหมือนเดิม และยังคงมีพฤติกรรมแบบเดิม

การรวมกันนั้นทำให้เขาดูน่าสมเพชอย่างมากก่อนหน้านี้

กระนั้นทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตอนนี้เขาน่าเกรงขามและน่าคุกคามในเวลาเดียวกันล่ะ? มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

เจอรัลด์เองก็เริ่มปั่นจักรยานสามล้อไฟฟ้าของเขาไป พร้อมด้วยเอเลน่านั่งอยู่ด้านหลังเขา ขณะที่เขามุ่งหน้าตรงกลับไปยังสถานที่ของเขาสำหรับมื้อค่ำ

ในเวลานี้เขามีอารมณ์ค่อนข้างดีเลยทีเดียว เพราะการเดินทางของเขาครั้งนี้ไม่ได้เปล่าประโยชน์ ท้ายที่สุดแล้ว ไม่เพียงแต่เขาทำงานของเขาได้สำเร็จเรียบร้อย แต่เขาก็ยังได้ช่วยให้เควต้าตามหาและได้รับการยอมรับจากแม่แท้ ๆ และลูกพี่ลูกน้องสาวของเธอได้อีกด้วย

คราวนี้มีเรื่องมากมายที่ประสบผลสำเร็จจริง ๆ

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อไหร่ที่ผู้คนมีความสุข ก็มักจะมีผู้คนที่เศร้าสลดเช่นกันอยู่เสมอ

ในขณะนั้น เสียงถ้วยน้ำชาที่แตกละเอียดดังก้องไปทั่ววิลล่าแห่งหนึ่ง

“ไร้ค่า! พวกนายทุก ๆ คน! จริง ๆ แล้วนายจะไม่สามารถควบคุมคน ๆ หนึ่งที่นายจับไปได้ยังไงกัน?!” ยาเอลตะคอกใส่ลูกน้องต่างชาติของเขาหลายคน พวกเขาทั้งหมดอยู่ด้านในวิลล่าของเขากันตอนนี้

ยูนัสเองก็อยู่ที่นั่น สีหน้าร้ายกาจฉาบบนใบหน้าของเขา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็โม้เกี่ยวกับคนของเขาเอาไว้สูงก่อนหน้านั้น แต่ในที่นี้พวกเขากลับไม่สามารถแม้แต่จะจับนักเรียนไม่กี่คนได้ด้วยซ้ำ!

ขณะที่ยาเอลยังคงตะคอกใส่กลุ่มคนต่อไป ยูนัสก็รู้ถึงข้อเท็จจริงว่าเขากำลังด่าเขาอ้อม ๆ เช่นกัน เมื่อรู้แบบนี้จึงทำให้ยูนัสโกรธมาก

“คุณชุยเลอร์ คุณหลง พวกเราถูกล้อมไว้โดยสิ้นเชิงในตอนนั้น! พวกเราอาจจะทำให้กองกำลังท้องถิ่นตื่นตัวกันอย่างไม่ตั้งใจได้ในตอนนั้น! โปรดให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะครับ! ให้ที่อยู่ของแจสมินกับพวกเรา พวกเราจะพาเธอกลับมาได้อย่างแน่นอนคราวนี้!” หัวหน้าของกลุ่มกล่าว

“สายเกินไปแล้ว! มันสายเกินไปสำหรับเรื่องนั้น! นายคิดจริง ๆ เหรอว่ามันง่ายขนาดนั้นที่จะเริ่มลงมือกับตระกูลเฟนเดอร์สัน? มีโอกาสเดียวเท่านั้นที่จะลักพาตัวแจสมินได้ในคราวนี้เนื่องจากตระกูลกำลังเผชิญกับช่วงเวลาที่อ่อนไหวในเวลานี้! เพราะเช่นนั้น พ่อของฉันและฉันจึงไม่จำเป็นต้องรู้ว่าพวกเฟนเดอร์สันทั้งหมดกำลังวางแผนทำอะไรกันอยู่! กระนั้นเมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วกลุ่มของพวกนายจะกระทำการบุ่มบ่ามขนาดนี้ และยังไปทำให้กองทัพตื่นตัวอีก! ฉันคงทำได้แค่ภาวนาว่าพวกเฟนเดอร์สันจะไม่สงสัยว่าฉันเกี่ยวข้องด้วยเท่านั้น! ฉันจะขอบคุณอยู่แล้วตราบใดที่พวกเขาไม่ลงเอยด้วยการสงสัยฉัน!” ยาเอลคำราม ความวิตกกังวลของเขาปรากฎอยู่ในน้ำเสียงของเขา

เอาตามตรง เขากลัวมากที่การลักพาตัวที่ล้มเหลวนี้จะนำไปสู่ผลร้ายที่ตามมาในทันที ถ้าเรื่องนี้ลงเอยด้วยการส่งผลกระทบกับงานใหญ่ของครอบครัวของเขาล่ะก็ งั้นความสูญเสียคงมีมากกว่าผลกำไรอย่างแน่นอน

จากนั้นยูนัสก็หันไปมองลูกน้องที่หดหู่ใจของเขา ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันสงสัยเกี่ยวกับบางอย่าง อย่างไรก็ตาม ไม่มีเหตุผลใดที่เฮลิคอปเตอร์จะมาถึงได้รวดเร็วขนาดนั้นและอย่างค่อนข้างเปิดเผย ไม่มีทางที่กองทัพท้องถิ่นจะถูกเตรียมพร้อมได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นมาอย่างละเอียดสิ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น จากนั้นลูกน้องทั้งหลายก็เริ่มลงรายละเอียดกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้พวกเขาฟัง

“…หืมม? อาจเป็นเขาจริง ๆ หรือเปล่า…?” ยูนัสตอบกลับ ขณะที่เขาขมวดคิ้วหลังจากการฟังคำอธิบายของพวกเขา

“เขางั้นเหรอ?” ยาเอลถาม