มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 561

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 561

“โลลิต้าเหรอ?” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เขาปฏิบัติกับเด็กสาวเหมือนน้องสาวคนหนึ่งของเขา โลลิต้าโตมากับทั้งเจอรัลด์และเซโน่ เธอยังค่อนข้างเกี่ยวพันกับครอบครัวของเซโน่อีกด้วยเช่นกัน

ไม่เหมือนกับเจอรัลด์และเซ่โน่ โลลิต้ามีภูมิหลังครอบครัวที่ค่อนข้างดี ครอบครัวของเธอเป็นเจ้าของร้านในเมือง มีความเชี่ยวชาญในการทำเค้กและของว่างต่าง ๆ เพราะเช่นนั้น ปกติเธอจึงอาศัยอยู่ในเมือง แทบจะไม่เคยกลับมาบ้านเลย

เพราะเจอรัลด์และเซโน่ยังคงเป็นคนยากไร้ที่ไม่สามารถแม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ได้ด้วยซ้ำในตอนนั้น โลลิต้าจึงแทบจะไม่เคยเล่นกับพวกเขาทั้งคู่เลย

เธอไม่ได้พูดคุยกับพวกเขามากนักเหมือนกัน แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันจากโรงเรียนประถมศึกษาเดียวกันก็ตาม พูดง่าย ๆ ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรมากนักระหว่างเด็กชายสองคนและเธอเลย อาจกล่าวได้ว่ามันคล้ายกับความสัมพันธ์ของเจอรัลด์กับควีนนี่

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับควีนนี่ พวกเขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กันและสร้างมิตรภาพกันช้าไปในช่วงมัธยมต้น

ในช่วงม.1และม.2 ของพวกเขา โลลิต้ายังคงอยู่ชั้นเรียนเดียวกันกับเจอรัลด์ และเซโน่อย่างบังเอิญต่อไป ถึงอย่างนั้นทั้งสองฝ่ายก็ยังคงแทบจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน

อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไป เมื่อพวกเขาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม

โลลิต้าทะเลาะกันกับเด็กหญิงอีกคน และมันก็เป็นเรื่องใหญ่มาก

หลังจากเลิกโรงเรียนวันนั้นแล้ว โลลิต้าถูกพวกอันธพาลหลายคนจากระดับชั้นเรียนเดียวกันดักขวางทางเอาไว้ เด็กสาวคนนั้นสั่งให้พวกเขาสร้างปัญหาบางอย่างเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้กับเธอ

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์และเซโน่เห็นว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรกัน และพวกเขาจึงพาโลลิต้าไปจากพวกเขา

แม้เจอรัลด์ยังคงเป็นคนไม่สำคัญในตอนนั้น แต่เซโน่ก็มีชื่อเสียงในด้านการต่อสู้ที่โรงเรียนอยู่แล้ว

เมื่อกลุ่มอันธพาลเห็นเขา พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรกับพวกเขาสามคน พูดง่าย ๆ พวกเขาช่วยโลลิต้าเอาไว้จากโลกแห่งปัญหาในวันนั้น

จากวันนั้นเป็นต้นมา โลลิต้าจึงปฏิบัติกับทั้งเจอรัลด์และเซโน่เป็นอย่างดี และพวกเขาก็กลายมาเป็นเพื่อนกันง่าย ๆ แบบนั้นเลย

เธอจะแอบซื้อบุหรี่ให้เซโน่อยู่เสมอ สำหรับเจอรัลด์ เธอจะเอาเค้กและขนมอบต่าง ๆ มาให้เขา

เมื่อพวกเขาถึงวัยมัธยมปลาย โลลิต้าพบว่าเธอได้รับการตอบรับเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งที่สาม มันถือได้ว่าเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่แย่ที่สุดในมณฑลเลยก็ว่าได้

เนื่องจากว่าไม่มีพวกเขาคนไหนมีโทรศัพท์มือถือกันเลย เมื่อพวกเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายกัน พวกเขาจึงไม่ได้ติดต่อกันและกันอยู่ตลอดเวลา พวกเขาจะมีโอกาสพบปะกันและพูดคุยกันในช่วงปีใหม่เท่านั้น

“นายกลับมาเมื่อไหร่กัน? ทำไมนายไม่ส่งข้อความมาหาฉันหรืออะไรบางอย่างเช่นนั้นเลยล่ะ?” โลลิต้าบ่น

“ฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันเอง! ฉันเตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองและมณฑลอยู่ตลอดเวลา เอาตามตรงนะ ฉันก็กำลังจะขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอจากเซโน่อยู่พอดี!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขายิ้ม

เขาไม่ได้โกหกเกี่ยวกับเรื่องนั้นเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็กำลังวางแผนที่จะเชิญเธอให้มาฉลองวันเกิดของเขากับเขาด้วยเหมือนกัน

“ฮึ่ม! อืมอย่างน้อยนายก็ยังไม่ได้ลืมฉันไป! เออจริงสิ นายไม่ได้อัพเดทข้อความในกลุ่มแชทของชั้นเรียนมัธยมต้นของพวกเราหรอกเหรอ?…จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ ฉันไม่คิดว่าอยู่ในกลุ่มนั้น แต่ยังไงซะ วันนี้เป็นวันเกิดของเชส! เขาพูดว่าเขาอยากให้เพื่อนร่วมชั้นเก่าของพวกเราทุกคนมารวมตัวกันเนื่องจากว่าพวกเราก็ไม่ได้พบกันและกันมาเป็นเวลานานเช่นนี้แล้ว”

“เนื่องจากว่าเขาจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดอยู่ดี เขาจึงตัดสินใจทำมันให้เป็นการรวมตัวของชั้นเรียนด้วยเช่นกันเหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไง! แม้แต่ครูประจำชั้นมัธยมต้นของพวกเราและครูภาษาอังกฤษก็จะมาเข้าร่วมด้วยนะในวันนี้ นายจะมาร่วมกันกับพวกเราไหม?” โลลิต้าถาม

“คุณเวอิสก็จะเข้าร่วมด้วยเหมือนกันเหรอ? เขาเกษียณในปีนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาพยายามนึกว่าเชสเป็นใคร

แม้เขาจะนึกไม่ออกว่าเพื่อนร่วมชั้นคนนี้เป็นใคร แต่เจอรัลด์ก็จำครูประจำชั้นของเขาได้อย่างง่ายดาย คุณคาร์สัน เวอิส ความจริงแล้ว ความทรงจำของครูของเขานั้นชัดเจนมาก

คุณเวอิสเป็นครูที่ใจดีเป็นเฉพาะพิเศษคนหนึ่งที่สอนภาษาถิ่นเวสตันให้เขา

ตอนนั้น เจอรัลด์มีช่วงเวลาที่ยากลำบากมากที่บ้าน และเขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะจ่ายค่าหนังสือเรียนให้ตัวเขาเองได้ด้วยซ้ำ คุณเวอิสมักจะอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเหลือเขาเสมอมา แถมยังช่วยจ่ายค่าหนังสือเรียนของเจอรัลด์ด้วยเงินของเขาเองอีกด้วย

เจอรัลด์ยังคงสามารถจำเรื่องราวเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนไว้ในใจของเขา

ในช่วงสองปีแรกของมหาวิทยาลัยของเขา เจอรัลด์จะใช้ชีวิตแบบประหยัดเพื่อเพื่อที่ว่าเขาจะสามารถเก็บออมเงินไว้ได้บ้าง เมื่อเขากลับมาที่บ้านเกิดสำหรับช่วงปีใหม่ โดยไม่คำนึงถึงว่ามันจะแพงมากแค่ไหน เขาก็มักจะนำของขวัญติดตัวไปด้วยเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาไปเยี่ยมคุณเวอิส ในช่วงสองปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์พบว่ามันยากที่จะจ่ายค่าเทอมของตัวเอง เขาอยู่ในสภาพที่ขัดสนเช่นนั้นในตอนนั้นจนเขาไม่สามารถแม้แต่จะไปเยี่ยมคุณเวอิสได้เลยด้วยซ้ำ

“ฉันได้ยินมาว่าคุณเวอิสล้มป่วยอย่างหนักในปีที่แล้ว…ตอนนี้เขาสบายดีไหม?” เจอรัลด์ถาม

“เขาหายจากโรคนั้นมานานแล้ว งั้นเขาจะตกลงไปเข้าร่วมงานวันเกิดของเชสได้อย่างไรในวันนี้ล่ะ?”

“จริง ๆ นะ หยุดถามคำถามมากมายขนาดนี้ได้แล้ว! นายจะสามารถถามเขาเป็นการส่วนตัวได้เองเมื่อนายพบเขาเป็นส่วนตัวในภายหลัง! เขามักจะนึกถึงนายและเซโน่ในแง่ดีอยู่เสมอ แม้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว! เขาจะยินดีเป็นอย่างมากแน่นอนที่ได้เห็นนายในวันนี้ แม้พวกเราจะนัดเจอกัน ตอนแปดโมง แต่ก็พนันได้เลยว่าคุณเวอิสจะมาก่อนนั้นอย่างแน่นอนเพียงเพื่อที่เขาจะสามารถพูดคุยกับพวกเราได้มากขึ้นไงล่ะ!”

“เยี่ยมไปเลยที่ได้ยินแบบนั้น! อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถมีส่วนร่วมในการรวมตัวกันนี้ได้นะ” เจอรัลด์พูดค่อนข้างลำบากใจ