มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 548
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 548
เนื่องจากว่าจาวิสไม่ได้พยายามจะหยุดเธอ โยลันดาจึงพูดจาหยาบคายต่อไปเป็นครั้งคราว เจอรัลด์ในทางตรงกันข้าม กำลังถูกปฏิบัติด้วยราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่
หลังจากการเที่ยวชมสถานที่อันยาวนานสองชั่วโมงเต็ม ก็เป็นเวลาประมาณสิบเอ็ดโมงแล้ว เนื่องจากว่ามีร้านอาหารอยู่ไม่กี่ร้านในอาคาร จาวิสจึงแนะนำให้พวกเขาไปหาสถานที่ทานมื้อเที่ยงกัน พวกเขาจะไ้ด้พูดคุยกันมากขึ้นขณะที่นั่งกัน
จามปกติแล้ว มิเชลและเพื่อน ๆ ของเธอก็ยอมรับข้อเสนอกันอยู่แล้วและไม่นานพวกเขาก็พบร้านอาหารบริเวณใกล้เคียง ในที่สุดก็จะได้นั่งเสียที เจอรัลด์วางกระเป๋าของพวกเขาลงและนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งเช่นกัน
“แล้วใครพูดว่านายสามารถนั่งที่นี่ได้ห๊ะ?!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาในขณะที่เจอรัลด์นั่งลง
“พวกเราจะทานข้าวกันไม่ใช่เหรอ? มันผิดเหรอที่ฉันจะนั่ง?” เจอรัลด์ถาม เห็นได้ชัดว่ารู้สึกรำคาญ
เสียงนั้นเป็นของโยลันดาและเธอก็สุดจะทนแล้ว ความหึงหวงของเธอมีอำนาจเหนือความมีเหตุมีผลของเธอเพราะเธอต้องเฝ้ามองมิเชลพูดคุยกับจาวิสอยู่ตลอดเวลามานี้ เพราะเธอไม่ถูกสังเกตุเห็นพอ เธอจึงตัดสินใจก่อเรื่องและตะคอกใส่เจอรัลด์
“แค่ดูนายสิ! นายคิดว่านายเป็นใครกันถึงจะมานั่งกับพวกเรา? ราวกับว่านายอยู่ในระดับเดียวกับพวกเรางั้นแหละ! เก็บความอับอายของนายเอาไว้เถอะและไปยุ่งกับเรื่องของตัวเองก็พอ!” โยลันดากรีดร้องใส่อีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเธอหมายถึงใครคนอื่นในเวลาเดียวกัน
“นั่นเธอหมายความว่าว่ายังไง?” เจอรัลด์สวนกลับ
“เจอรัลด์ คลอฟอร์ด ทำไมนายถึงจะทะเลาะกับเธอด้วยล่ะ? ช่างเธอเถอะน่า อีกอย่าง เธอก็พูดความจริงอยู่ดี! จริง ๆ นะ ทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่ง นายเป็นผู้ชายแบบไหนกันเนี่ย?” ควีนนี่กล่าว เธอรู้ว่าโยลันดาหัวเสียดังนั้นเผะอจึงลงเอยด้วยการดุว่าเจอรัลด์เช่นกัน
“เจอรัลด์ คลอฟอร์ดเหรอ?” ขณะนั้นเอง มิเชลก็หันไปมองเจอรัลด์ นั่นคือชื่อของคู่นัดบอดของเธอไม่ใช่เหรอ? คน ๆ นี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอควรจะเป็นคู่นัดบอดของเธอจริง ๆ ใช่ไหม?
“โอ้ เธออาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นเพื่อนบ้านของคุณปู่ของฉันและเขาก็เช่ายูนิตของเรา ฉันชวนเขามาด้วยเพื่อที่เขาจะได้ถือกระเป๋าให้พวกเรา! และฉันจะเลี้ยงมื้อกลางวันในภายหลังให้เขาเป็นการขอบคุณ” ควีนนี่กล่าว เธอกลัวว่าโยลันดาจะลงเอยด้วยการทะเลาะกับมิเชล ดังนั้นเธอจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
“อ่า เข้าใจแล้ว!” มิเชลตอบขณะที่แก้มของเธอแดงขึ้นมาด้วยความกระดากอายเล็กน้อย เธอเหลือบมองไปที่เจอรัลด์อีกครั้งและรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาอย่างที่สุด
เธอเคยจินตนาการว่าเจอรัลด์จะดูเป็นแบบไหนมาก่อน และเธอคิดว่าเขาอย่างน้อยต้องดูดีและมีบุคลิกลักษณะที่ดีมากแม้ว่าเขามาจากภูมิหลังที่ยากจนก็ตาม อย่างไรก็ตาม เขาอยู่ที่นี่ ถือกระเป๋าเพียงเพื่อมื้ออาหารหนึ่ง เขาดูค่อนข้างสุภาพ แต่การกระทำของเขาไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นแค่คนที่พ่ายแพ้ง่าย ๆ ต่ำต้อยบางคนหรอกเหรอ?
จากนั้นเธอก็หันไปมองควีนนี่ที่ดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการนัดบอดเลย ถ้าไม่ทั้งควีนนี่และเจอรัลด์พูดเรื่องนี้ขึ้นมา มิเชลก็ฉลาดพอที่จะฝังมันไว้กับตัวเองมากกว่า
“ขอโทษค่ะ คุณ! สิ่งนี้ค่อนข้างร้อน!”
เสียงนี้มาจากพนักงานเสริฟ์ที่ทางเดินถูกขวางไว้โดยโยลันดา ขณะที่โยลันดาหันหลังกลับ แขนของเธอชนเข้ากับมุมถาดและพนักงานเสริฟ์ก็เกือบจะทำถาดหลุดมือ โชคดี เธอยังสามารถจับมันไว้ได้ แต่อย่างไรก็ตาม น้ำซุปเล็กน้อยลงเอยด้วยการหกใส่ข้อศอกของโยลันดา
“ดิฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ คุณ! คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” พนักงานเสริฟ์ขอโทษทันที
อย่างไรก็ตาม คำขอโทษของเธอกลับได้รับการตอบกลับด้วยการตบอย่างแรงบนแก้มจากโยลันดา
“ทำไมไม่แหกตาดูว่าเธอจะไปที่ไหน ห๊ะ? เธอกล้าดียังไงมาทำซุปหกใส่ฉัน!” ความมีเหตุผลของโยลันดาหายไปนานแล้ว และมีเพียงความโกรธเท่านั้นที่มีอยู่ในตัวเธอตอนนี้ เธอถูกทำให้อับอายขายหน้าต่อหน้าจาวิสมานานมากเกินไปแล้ว เช่นนั้นเธอจึงระบายความโกรธของเธอทั้งหมดไปที่พนักงานเสริฟ์โดยตรง
พนักงานเสริฟ์เองดูเหมือนจะยังค่อนข้างเด็กอยู่ เธอมีลักษณะของคนที่เพิ่งจบมัธยมปลาย การตบนั้นทำให้เธออึ้งไป และตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่จ้องโยลันดาอย่างไม่เชื่อเท่านั้น เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงไปเช่นกัน ไม่มีใครคาดคิดว่าโยลันดาจะตีใครบางคนได้จริง ๆ
“นาตาลี? นาตาลี เกิดอะไรขึ้น? ใครทำให้เธอเจ็บ?”
ขณะนั้นเอง ผู้จัดการของร้านก็วิ่งออกมาช่วยเหลือ ตามเขามาคือพนักงานเสริฟ์ชายหญิงสองสามคน ขณะที่พวกเขาช่วยให้เธอลุกขึ้น คนสองสามคนที่ตามผู้จัดการออกมาและแม้แต่ผู้จัดการเองก็ดูตกใจกลัว
“เธอทำ!” นาตาลีตะโกน ขณะที่เธอชี้ไปที่โยลันดา มืออีกข้างของเธอกุมแก้มที่ตอนนี้บวมเป่งเอาไว้
“เธอกล้าดียังไงเนี่ย! รู้ไหมว่าเธอเป็นใคร?” ผู้จัดการหน้าบึ้งตึงขณะที่เขาถลึงตามองโยลันดา