มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 452

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 452

ลิเลียนมองไปที่เจอรัลด์อย่างกล่าวตำหนิ “นายทำได้ค่อนข้างดี แต่ฉันไม่ต้องการให้นายมาแตะต้องฉัน นายคิดจริง ๆ ว่าฉันเป็นแฟนสาวของนายหรือไง?”

“โอ้? เช่นนั้น ตอนนี้ที่เฮเวิร์ดจากไปแล้ว พวกเราควรทำยังไงล่ะ?” เจอรัลด์ที่รู้สึกงงงวยถามขึ้นมา

“ฮึ่ม! ไม่ต้องกังวล เขาจะกลับมาหาฉันแน่…หนึ่ง สอง สาม…”

ลิเลียนนับนิ้วของเธอเมื่อทันใดนั้น เสียงของชารอนดังผ่านไหล่ของเธอขึ้นมาฉับพลัน

“เฮเวิร์ด นายจะทำอะไร?”

“ลิเลียน มีบางอย่างที่ฉันอยากจะเคลียร์กับเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉันตอนนี้ แต่ฉันยอมรับว่าฉันผิดไปแล้วที่ไม่ได้ปกป้องเธอตอนที่ชารอนตีเธอเมื่อวาน ฉันรู้สึกเสียใจกับมันมาตลอด ฉันหวังอย่างใจจริงว่าเธอจะให้โอกาสฉัน ฉันอยากจะพิสูจน์ว่าฉันโดดเด่นกว่าและมีความสามารถเมื่อเทียบกับเศรษฐีใหม่อย่างเจอรัลด์!” เฮเวิร์ดตอบ น้ำเสียงของเขาโศกเศร้า ฟังดูถ่อมตัวกว่าที่เขามักจะเป็นอยู่เสมอ

เห็นได้ชัด ความเชื่อมั่นในตนเองของเขาลดลงอย่างสิ้นเชิง ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยนับถือเอาไว้อย่างสูง

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมอย่างมากต่อลิเลียนขณะที่เขาเฝ้ามองฉากที่คลี่คลายอยู่ด้านข้าง

“แต่ฉันมีเจอรัลด์อยู่แล้ว ผู้ชายที่มีรถหรู และเขากำลังจะซื้อเครื่องสำอางและกระเป๋าแบรนด์เนมมากมายให้ฉันด้วยเหมือนกัน! แล้วนายล่ะ? นายมอบอะไรให้ฉันได้บ้าง?” ลิเลียนถามกลับ

“ว้าว! เช่นนั้น เธอและเจอรัลด์คบกันเพียงเพราะเขามั่งคั่งกว่าฉัน ใช่ไหม?” เฮเวิร์ดถามด้วยความผิดหวังและไม่เขื่อ

เจอรัลด์จำได้ว่าบทสนทนาฟังดูคุ้น ๆ อย่างน่าขนลุกอย่างไร นั่นคือสิ่งที่ซาเวียพูดที่สวนเล็ก ๆ ในวันนั้นไม่ใช่เหรอ?

เขาเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้น; มันไม่ใช่เพราะเฮเวิร์ดรักลิเลียนจริง ๆ แต่ถ้าจะพูดให้ถูก มันคือคำถามที่เป็นโครงสร้างของศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย

มันมักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ก็ตาม ผู้ชายอย่างเฮเวิร์ด พร้อมกับกำแพงความเห็นแก่ตัวรอบตัวเขา จะไม่มีวันสามารถกลืนความจริงได้ว่าคนที่ครั้งหนึ่งเคยหลงเขาหัวปักหัวปำตอนนี้จะตกหลุมรักกับคนอื่นอยู่

เขาปรารถนาที่จะเอาชนะลิเลียนด้วยทั้งหมดของเธอ เพื่อทวงศักดิ์ศรีของเขาคืน

“อยากจะพูดอะไรก็พูดไป! ไปนั่งรถเล่นกันเถอะ เจอรัลด์”

จากนั้นลิเลียนก็คว้าแขนของเจอรัลด์ก่อนที่ทั้งสองจะมุ่งหน้าออกไปที่รถของเขา

“ไปให้พ้นทางของฉัน! นายกำลังยืนขวางทางฉันอยู่” เจอรัลด์กล่าวขณะที่ตบเฮเวิร์ดเบา ๆ บนหน้าอกของเขาก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถ

ด้วยความไม่เต็มใจที่จะยอมจำนน เฮเวิร์ดไล่ตามหลังทั้งสองคนไป

“เจอรัลด์ ฉันขอขับรถของนายได้ไหม? ฉันยังไม่เคยขับบางอย่างที่ดีเช่นนี้มาก่อนเลย” ลิเลียนอ้อนวอนด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

“ได้แน่นอน! นี่ เอากุญแจไป” เจอรัลด์ยิ้มกว้างขณะที่เขาโยนกุญแจรถให้ลิเลียน

“ลิเลียน…อย่าไป! ได้โปรด เธอช่วยฟังฉันหน่อยได้ไหม? ฉันผิดเอง ฉันผิดจริง ๆ! เธอช่วยให้โอกาสฉันอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันจะรักและใส่ใจและให้คุณค่ากับเธอมากกว่าที่เจอรัลด์จะเคยให้! จากนี้ไป ฉันจะซื้ออะไรก็ตามที่เธอต้องการตราบใดที่ฉันสามารถจ่ายไหว! ให้โอกาสฉันได้พิสูจน์ว่าฉันมีความสามารถมากกว่าเจอรัลด์เป็นร้อยเท่าอย่างแน่นอน!” เฮเวิร์ดอ้อนวอนลิเลียนขณะที่เขาจับแขนของเธอไว้แน่น

“อย่างงั้นเหรอ? แต่นายมีชารอนอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?” ลิเลียนถามขณะที่เธอมองไปที่เฮเวิร์ดด้วยสายตาที่กล่าวหา

เฮเวิร์ดมองเข้าไปในดวงตาของชารอน ลดน้ำเสียงของเขาลง “ฉันขอโทษ ชารอน ฉันเพิ่งค้นพบว่าลิเลียนคือคนที่ฉันรักจริง ๆ เราจบกันแค่นี้เถอะ”

“เฮเวิร์ด? นายทำแบบนี้ได้ไง?!”

ด้วยความความหดหู่ใจที่ผสมกับความเดือดดาล โกรธเคือง และสับสน ชารอนถึงกับน้ำตาแตกทันที คร่ำครวญและสะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้

ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของลิเลียน เธอรู้สึกว่าความภาคภูมิใจของเธอได้รับการฟื้นคืนอย่างยุติธรรมและความรู้สึกของความสาแก่ใจและพึงพอใจเต็มเปี่ยมในใจเธอ

สำหรับเฮเวิร์ด ลิเลียนได้ใช้ประโยชน์จากอีโก้และความทะนงตนของเขา เมื่อรู้ว่าเขาจะถูกกระตุ้นอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเขารู้ว่าเธอได้แฟนหนุ่มที่มีความสามารถมากกว่าเขามากนัก

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าคน ๆ หนึ่งจะกลายมาสวยงามมากแค่ไหน คุณค่าของเธอจะลดค่าลงอย่างแน่นอนถ้าไม่มีใครไล่ตามจีบเธอเลย และไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่สง่างามนับไม่ถ้วนที่กำลังเดินอยู่บนโลกนี้

ทั้งหมดนั่นคงจะเปลี่ยนไปทันที ที่ผู้ชายที่มีความสามารถเอาการเอางานกำลังแสดงจุดยืนว่าตกหลุมรักคุณอย่างลึกซึ้ง ตอนนั้นเองที่คุณค่าของคุณจะพุ่งทะยานขึ้นเหนือกว่าขอบเขตชนชั้นทางสังคม

ไม่เช่นนั้น แม้ว่าท้ายที่สุดแล้วผู้ชายคนหนึ่งจะจัดการได้ใจของคุณมา พวกเขาก็จะไม่หวงแหนคุณอยู่ดี

ด้วยเช่นนี้ ความสำคัญของลิเลียนที่มีต่อเฮเวิร์ดนั้นจึงเหนือกว่าชารอนอย่างมาก

ท้ายที่สุดแล้ว เมอร์ฟีศักยภาพของแฟนเก่าของชารอนนั้นก็ไม่ได้เป็นการคุกคามต่อเฮเวิร์ดเลย

เฮเวิร์ดจับมือของลิเลียนไว้ขณะที่เขาพูดกับเธอต่อไป

เจอรัลด์รู้สึกกระดากอายแปลก ๆ และเพราะเขาเพิ่งจะดื่มกาแฟแก้วใหญ่ไป เขาจึงต้องใช้ห้องน้ำอย่างเร่งด่วน

“ครั้งนี้ เพราะฉันบอกได้เลยว่านายจริงใจ เฮเวิร์ด ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับนายละกัน”

ลิเลียนตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เมื่อเธอเห็นเป้าหมายของเธอประสบความสำเร็จ

ตอนนั้นเอง…

“เอ๋? ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ คุณโคล! คุณอยู่ที่นี่เหรอค่ะ? ฉันบังเอิญมองหาคุณอยู่พอดี…” ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

เมื่อลิเลียนเหลือบมองไปเห็นคนที่กำลังเดินมาหาเธอ รูม่านตาของเธอจึงหดตัวลงทันที…