มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 349

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 349

“ใครจะไปรู้? กีย่าไม่ได้บอกว่าเขามีเลือดกำเดาไหลจริง ๆ ในครั้งแรกที่เขาเห็นเธอหรอกเหรอ? เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นเต้นมากเกินไปจากได้สูดดมกลิ่นของเธอ! เอาตามตรงนะฉันไม่เชื่อหรอก!”

“ใช่! งั้นทำไมผู้ชายถึงไม่เลือดกำเดาไหลเมื่อเห็นฉันแล้วล่ะ? เธอไม่เห็นด้วยเหรอกีย่า? ฉันคิดว่าเขากำลังมองหาเธออยู่นะ!”

สาว ๆ ยังคงพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ ในหมู่กันเองต่อไป

กีย่าทำได้เพียงแค่นั่งหน้าแดงขึ้นมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้น

เธอรู้สึกกระดากอายมากตอนนั้นในห้องสมุดเมื่อเจอรัลด์มีเลือดกำเดาไหล

ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกอายมากยิ่งขึ้นเมื่อเพื่อน ๆ ของเธอล้อเธอเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้กันอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้พวกเธอควรจะศึกษากันอยู่สิ

ก่อนหน้านี้ แทมมี่ได้สะกิดกีย่าเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ประตู

จากนั้นกีย่าและกลุ่มเพื่อนของเธอก็เห็นเจอรัลด์เข้ามาพร้อมกับหนังสือของเขาในมือ ดูเหมือนว่าเขาจะมองหาใครบางคนอยู่สักพักก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจนั่งลง

การกระทำที่แปลก ๆ ของเขาทำให้สาว ๆ เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเขา

“เฮ้ เจอรัลด์!” ทันใดนั้นแทมมี่ก็ตะโกนออกมาเบา ๆ เนื่องจากว่ามันเงียบในห้องสมุด เจอรัลด์จึงได้ยินเสียงเรียกของเธอแทบจะในทันที

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นแทมมี่ยืนอยู่ห่างออกไปขณะที่เธอส่งสัญญาณให้เขามาหาเธอ

เจอรัลด์เห็นว่ากีย่าและผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็นั่งอยู่ที่นั่นเหมือนกัน

เจอรัลด์รู้สึกยินดีที่ในที่สุดแล้วเขาก็พบเธอ

จากนั้นเขาก็เดินไปหาพวกเธอ

“เฮ้ เจอรัลด์ นายกำลังมองหาอะไรกันแน่ ตั้งแต่นายก้าวเข้ามาในห้องสมุดนี้? เพื่อนร่วมชั้นของนายอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” แทมมี่ถามด้วยรอยยิ้มทันทีที่เขาเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกเธอมากพอ

“ห๋า? ไม่หนิ!” เจอรัลด์ตอบอย่างประหม่า

‘ให้ตายเถอะ! ดังนั้นพวกเธอสังเกตเห็นฉันตั้งแต่ตอนที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องสมุดแล้วสินะ’

“หืม? งั้นนายกำลังมองหาอะไรล่ะ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันรู้แล้ว นายกำลังมองหากีย่าใช่ไหม? พยายามจะมองหาเธอที่ห้องสมุดงั้นเหรอ?” แทมมี่พูดระหว่างหัวเราะคิกคัก เธอปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงดังเกินไป

“ฉัน…” เจอรัลด์แข็งทื่อไปชั่วขณะ เขาไม่ได้มีการตอนรับกลับมาที่ดีนัก

มันเป็นเรื่องน่าอับอายเล็กน้อยที่ใครบางคนจะอ่านเขาออก เหมือนกับการเปิดหนังสืออย่างง่ายดายเช่นนั้น

กีย่าเงยหน้าขึ้นมองเจอรัลด์ ความสงสัยและความคาดหวังที่ผสมปนเปกันแสดงออกมาบนใบหน้าของเธอ เธออยากจะรู้ว่าข้อสันนิษฐานของแทมมี่นั้นถูกต้องหรือไม่

“อืม…ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันกำลังมองหากีย่า ครั้งที่แล้วฉันทำกำไลข้อมือของเธอพังและฉันต้องการจะชดเชยให้กับเธอ” เจอรัลด์พูดด้วยน้ำเสียงที่ยอมแพ้

“โอ้? นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นจริง ๆ เจอรัลด์! กำไลข้อมือนั้นแพงขนาดนั้น มันแค่ไม่กี่พันดอลลาร์เอง อย่างไรก็ตาม พูดกันตามตรง ฉันก็กำลังมองหานายด้วยเช่นกัน ฉันอยากจะขอบคุณนายอย่างเหมาะสมสำหรับความช่วยเหลือของนายเมื่อวันก่อนน่ะ!” กีย่ากล่าวขึ้นมาซึ่งในตอนแรกดูงุนงงเล็กน้อยจากคำสารภาพของเขา แม้ว่ามันจะกลายเป็นรอยยิ้มอย่างรวดเร็วเมื่อเธอรู้ถึงความตั้งใจที่แท้จริงของเขา

แน่นอน เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะหยาบคายกับคำพูดของเธอ เงินเพียงไม่กี่พันดอลลาร์ก็ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับคนอย่างกีย่าที่มีพื้นฐานครอบครัวที่ดีเยี่ยม

มันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำไมเธอถึงมันพูดออกมาได้อย่างสบาย ๆ

“อืม เพราะว่าเธออยากจะขอบคุณเจอรัลด์อยู่แล้ว เอางี้ไหม เนื่องจากยังค่อนข้างจะเช้าตรู่อยู่เลย นายอาจจะยังไม่ได้ทานอาหารเช้ามาใช่ไหม เจอรัลด์? บังเอิญว่ามีร้านอาหารเช้าเปิดใหม่อยู่ติดกับมหาวิทยาลัยของเรา! ทำไมเราไม่ไปพูดคุยกันระหว่างทานอาหารเช้าด้วยกันที่นั่นกันล่ะ” แทมมี่กล่าวขณะที่เธอยิ้ม

“นายได้รับโอกาสให้เลี้ยงมื้อเช้าสาวงามทั้งหกคนเลยนะ เจอรัลด์! นายควรใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้!” เธอกล่าวเพิ่มด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน! ไปกันเถอะ!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาพยักหน้า

“เจอรัลด์ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเรา ทุกอย่างที่เธอสั่งวันนี้ฉันจะจ่ายเอง!” กีย่าตอบกลับ ด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบนใบหน้าของเธอ

เมื่อกล่าวไปเช่นนั้น พวกเขาทุกคนก็เห็นด้วย และออกจากห้องสมุดไปด้วยกัน

“พวกเธอสาว ๆ ไปกันก่อนได้เลย ฉันต้องกลับไปเอาของบางอย่างในหอพักของฉัน ไม่ต้องกังวลฉันจะไม่หนีไปไหน!” เจอรัลด์กล่าวก่อนที่จะแยกย้ายกับกลุ่มสาว ๆ สำหรับตอนนี้

เขากลับไปหาสร้อยข้อมือหยก

เจอรัลด์ต้องการมอบให้เธอโดยเร็วที่สุดเพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้สึกว่าเป็นหนี้อะไรเธออีกต่อไป

กีย่าเป็นคนสวยจริง ๆ และเธอก็เป็นผู้หญิงที่สามารถทำให้เด็กผู้ชายรู้สึกถึงความปรารถนาอันแรงกล้าสำหรับเธอได้เพียงแวบเดียว