มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 320

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 320

เพราะมีผู้ชายธรรมดาอยู่ข้างพวกเธอ พวกสาว ๆ จึงคิดว่าพวกเธอจะทำอะไรก็ได้ที่พวกเธอต้องการในเมืองเมย์เบอร์รี่

ไม่มีใครในหมู่พวกเธอเคยคาดคิดมาก่อนว่า พวกเธอจะลงเอยอยู่ในสถานการณ์ที่หมดหนทางกันเช่นนี้

พวกเธอต่างก็หวาดกลัวจบแทบจะตายได้เมื่อคิดถึงว่ากำลังจะถูกข่มขืน

“บอส! มีสายเรียกถึงคุณ!” ลูกน้องของเขาตะโกนเรียกขึ้นมา

“ฉันไม่รับ นายไม่เห็นเหรอว่าฉันยุ่งอยู่?” เจคหน้าคว่ำขณะที่เขาถอดเสื้อผ้าของเขาออก

“แต่…” จากนั้นบอดี้การ์ดก็กระซิบส่วนที่เหลือของสิ่งที่เขาต้องการจะพูดข้างหูของเจค

“…ว่าไงนะ?” เจคเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลใจโดยทันที “ทำไมเขาถึงโทรหาฉันตอนนี้?”

เจคไม่ได้อยู่ในตำแหน่งใด ๆ ที่จะปฏิเสธสายเรียกนี้ได้ กลืนน้ำลายลงคอ เขาพยุงตัวเองในขณะที่รับโทรศัพท์

“…คุณเข้าใจผมผิดไปหรือเปล่า? นี่จะเป็นไปได้ยังไง? ผม”

“หยุดทำเรื่องโง่ ๆ ของนาย ลูกน้องของนายที่อยู่ด้านล่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉันแล้วตอนนี้ ปล่อยพวกเธอเดี๋ยวนี้ เจค ไม่อย่างงั้นวันนี้นายจะพบกับความตายเร็ว ๆ นี้แหละ!” น้ำเสียงของคนในปลายสายอีกด้านนั้นเยือกเย็น

เจคกลืนน้ำลาย

ขณะนั้นเอง ก็สามารถได้ยินฝีเท้าเดินขึ้นบันไดมา

หลังจากนั้นไม่นานผู้คนก็เริ่มวิ่งเข้ามา ล้อมรอบเจคและคนของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว

พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่แต่งกายด้วยชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้า

ผู้นำของกลุ่มเป็นคนที่มีผมขาวราวหิมะ เขามีสีหน้าที่เย็นชาและดุร้าย พร้อมกับรอยแผลเป็นพาดยาวบนใบหน้าของเขาที่ทำให้เขาดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

“นาย…นายเป็นใครกัน?” เจคตะคอก ด้วยอาการตกใจ

ด้วยผมขาวของเขา และสายตาที่ดุร้าย นี่ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม แคสแซนดร้าและคนอื่น ๆ มีปฏิกิริยาที่ตรงกันข้าม ความโล่งอกเข้าถึงจิตใจของพวกเธอทันทีที่พวกเธอเห็นชายหนุ่มผมขาวคนนี้

เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของพวกเธอ

“จัดการพวกมันซะ!”

จากคำสั่งนั้นคำสั่งเดียว บอดี้การ์ดที่อยู่ภายใต้ชายคนนั้นก็รุกคืบด้วยความพร้อมเพรียง การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว และแม่นยำของพวกเขาได้ปรากฏให้เห็นว่าพวกเขาทุกคนเป็นมืออาชีพที่โชกโชนกัน

เจคและคนของเขาถูกตรึงลงกับพื้นในเวลาอันรวดเร็ว

“นายจะทำอะไร? ฉันทำงานให้กับไรย์ กรุ๊ป! คิดถึงผลตามมาที่นายจะต้องเผชิญด้วย!”

เสียงดังตุ๊บได้ยินขึ้นมา

ชายผมขาวได้เตะเจคโดยตรงบนใบหน้า

ทั้ง ๆ ที่ถูกตรึงลงกับพื้นโดยผู้ชายสองคน เจคก็ย้งคงปลิวลอยไปโดยลูกเตะนั้น เขาพลิกไปในอากาศและล้มลงบนหลังของเขา

คางของเจคแตกร้าวและฟันของเขาปกคลุมไปด้วยเลือด เลือดแปดเปื้อนบนพื้นในขณะที่ร่างกายของเขาชักกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

ลูกน้องที่เหลือของเจคก็ถูกทำให้หมดสภาพกันหลังจากนั้นทันที

“คุณค่ะ! คุณมาช่วยพวกเราใช่ไหม?” อีวอนน์ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

อย่างไรก็ตาม ท่าทางที่เย็นชาของเขายังคงอยู่ เขาเหลือบมองไปที่พวกเธอสี่คนก่อนที่จะถามขึ้น “คุณมิลตันคือคนไหน?”

“ฉันค่ะ!” นาโอมิตอบ

“พวกเราได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้มาช่วยคุณ โปรดมากับพวกเราด้วยครับ”

จากนั้นผู้นำคนนั้นก็แก้เชือกที่มือของนาโอมิเป็นการส่วนตัวก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทางออก

“เอ่อ หวัดดีค่ะ? พวกเรายังอยู่ที่นี่” ทั้งฟาซิลินี้และแคสแซนดร้าต่างก็ตะลึงงัน

“ขอโทษครับ แต่คำสั่งของผมคือช่วยคุณมิลตันเท่านั้น และไม่ใช่ใครอื่น”

“โธ่เว้ย! นาโอมิ บอกเขาให้ช่วยเหลือเราด้วยสิ!” ฟาซิลิตี้ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เธอไม่อยากจะอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวแบบนี้แม้แต่วินาทีเดียวอีกต่อไป

เจอรัลด์สังเกตการกระทำของพวกเขาผ่านคอมพิวเตอร์ของเขา นั่งอยู่ในรถไมบัคด้านล่าง

เขาตั้งใจอุปโลกน์การช่วยเหลือด้วยวิธีนี้ เขาไม่ต้องการให้ทั้งฟาซิลิตี้ และแคสแซนดร้าใช้ชื่อเขาเขาอย่างตามอำเภอใจกันอีกครั้ง เพื่อจะทำตัวบุ่มบ่ามเหมือนอย่างที่พวกเธอเคยทำมาก่อนหน้านี้

‘ดูสิว่า พวกเธอจะกังวลใจกันแค่ไหน…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา