มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 261

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 261

เวลาสิบเอ็ดโมงตรงวันนี้

ณ ประตูของมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่

หญิงสาวสามคนกำลังยืนอยู่ที่ด้านนอกประตูของมหาวิทยาลัยและมองดูไปรอบ ๆ บริเวณรอบ ๆ เป็นครั้งคราว

พวกเธอเริ่มทนไม่ไหวขึ้นมานิด ๆ แล้ว

“แฟนนี เกิดอะไรขึ้น? เขาไม่เห็นด้วยที่จะมาพบกับเธอที่ประตูโรงเรียนหรอกเหรอ? ทำไมเบนจามินถึงยังไม่มาที่นี่อีก?”

“ใช่ แฟนนี! เดิมทีฉันคิดว่าเบนจามินจะส่งรถมารับพวกเราเสียอีก แต่เขาทำให้เรารอนานมาก!”

หญิงสาวสองคนนั้นถามผู้หญิงที่ชื่อแฟนนีอย่างทนไม่ไหว หญิงสาวทั้งสามคนนี้สวยมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้หญิงที่ชื่อแฟนนี่ที่ยืนอยู่ตรงกลาง เธอสละสลวยเป็นเฉพาะพิเศษ และมีออร่าที่สง่างามอยู่รอบตัวเธอ

“โอเค โยลันดา! เบนจามินได้เริ่มธุรกิจของเขาเองแล้วและเขาอาจจะยุ่งอยู่เพราะเขาเปิดร้านของตัวเองไว้หลายแห่ง ฉันโทรหาเขาแล้วเมื่อกี้ และเขาพูดว่าเขากำลังจัดการกับเรื่องบางอย่างใกล้ ๆ นี้ อย่าลืมว่า เขาจะใช้เวลาทั้งวันกับพวกเราในวันนี้!” แฟนนีตอบขณะที่เธอยิ้ม

โรงเรียนของพวกเธออยู่ในเมืองท่า และพวกเธอก็เคยได้ยินเกี่ยวกับความรุ่งเรืองของเมืองเมย์เบอร์รี่มานานมากแล้ว ดังนั้น พวกเธอจึงต้องการจะมาและเที่ยวชมดูสถานที่แห่งนี้กัน

หญิงสาวที่ชื่อโยลันดา คือเพื่อนร่วมห้องแฟนนี

พวกเธอได้ยินว่าแฟนหนุ่มของแฟนนี เบนจามิน กำลังไปได้ดีในเมืองเมย์เบอร์รี่ เนื่องจากแฟนนีจะมาพบเบนจามินในวันนี้ แน่นอนพวกเธอทั้งคู่ก็จะต้องติดตามเธอมาที่นี่ด้วยเช่นกัน

ในอีกแง่หนึ่ง พวกเธอต้องการมาดูและเพลิดเพลินไปกับการใช้สิทธิบางอย่างเพราะแฟนนี

ในทางกลับกัน พวกเธอต้องการจะมาดูว่าแฟนหนุ่มของแฟนนีนั้น เบนจามิน กำลังโม้อยู่หรือเปล่า

ถ้าเขายอดเยี่ยม และปฏิบัติกับแฟนนีดีมากขนาดนั้นจริง ๆ พวกเธอคงจะรู้สึกอิจฉาเธอมากอย่างแท้จริง

“สวัสดีดี สาวสวยทั้งสามคน! พวกคุณกำลังรอใครอยู่หรือเปล่า?”

ในเวลานี้ จู่ ๆ รถพาสสาทสีดำคันหนึ่งก็มาหยุดตรงหน้าของสามสาว

กระจกรถลดลง เผยให้เห็นเด็กชายเสเพลสองคนที่อยู่ในรถ

แฟนนีและเพื่อน ๆ ของเธอเพียงก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร อย่าลืมว่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเธอได้พบกับผู้ชายที่ต้องการจะเกี้ยวพวกเธอเช่นนี้

เด็กชายสองคนนั้นเห็นว่าสาว ๆ กลุ่มนี้สวยกันจริง ๆ และพวกเขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะจากไปอีกต่อไป

“ดูเหมือนราวกับว่าพวกคุณสาว ๆ จะไม่ใช่นักเรียนที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่นี้ คุณมาที่นี่เพื่อมองหาใครบางคนอยู่ใช่ไหม? ทำไมไม่บอกผมล่ะว่าเป็นใคร? บางที ผมอาจจะช่วยคุณได้นะ!” เด็กชายทั้งสองคนกล่าวขณะที่พวกเขาลงจากรถมาโดยตรง

โยลันดาตอบทันที “ขอโทษนะ แต่เบนจามินจะมาที่นี่เพื่อรับเราเร็ว ๆ นี้!”

“เบนจามินเหรอ? ให้ตาย ฉันไม่เคยได้ยินชื่อเขา” เด็กชายสองคนนั้นแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเขาสันนิษฐานได้ว่าเบนจามินไม่ได้เป็นที่รู้จักกันมากนักในมหาวิทยาลัย

ถ้าเขามีชื่อเสียงเล็กน้อย เด็กชายทั้งสองก็คงจะแค่หันหลังกลับและจากไปทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันคงจะดีที่สุดถ้าพวกเขามีศัตรูน้อยกว่าหนึ่งคน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากว่ามันเป็นชื่อที่ไม่คุ้นหูอย่างมาก เด็กชายทั้งสองจึงไม่ได้กลัวเลย

แฟนนี และโยลันดานั้นเป็นคนสวยมากอย่างแท้จริง

อย่างน้อยที่สุด เด็กชายทั้งสองคนก็จะต้องขอข้อมูลวีแชทของพวกเธอเอาไว้

“โอ้ โอ้ พวกเราไม่รู้จักเบนจามินคนไหนเลย อย่างไรก็ตาม วันนี้อากาศร้อนมากเลยนะครับ ผิวสวย ๆ ของคุณจะคล้ำได้นะ ถ้าคุณยังคงรออยู่ที่นี่ต่อไป มีคาเฟ่ดี ๆ ที่ไม่ไกลมากเกินไปจากที่นี่ ทำไมพวกเราไม่ไปดื่มกาแฟกันสักหน่อยระหว่างรอ? ขึ้นรถมาสิครับ!”

เอาตรง ๆ โยลันดาก็มีความต้องการจะเข้าไปในรถในเวลานี้จริง ๆ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เด็กชายสองคนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะร่ำรวยมาก แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าเบนจามินอาจจะร่ำรวยกว่าพวกเขาก็ได้ นอกเหนือจากนี้ วันนี้เธอก็มาที่นี่กับแฟนนี

เมื่อเธอเห็นแฟนนีส่ายหัวของเธอ โยลันดาก็ส่ายหัวของเธอเพื่อตอบสนองเช่นกัน

“ทำไมพวกคุณถึงถ่อมตัวกันขนาดนี้? ขึ้นรถเถอะ! พวกเราสามารถเป็นแค่เพื่อนกันได้นะ!” หนึ่งในเด็กชายพยายามจะจับมือของแฟนนีอย่างหาญกล้าขณะที่เขาพูด

แฟนนีผลักมือเขาออกไป “นายคิดว่านายกำลังทำอะไรอยู่? นายต้องเป็นคนน่าขยะแขยงแน่!” เธอตะคอกใส่อย่างฉุนเฉียว

เด็กชายสองคนนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายเล็กน้อยเนื่องจากมีฝูงชนอยู่รอบ ๆ พวกเขาเคยเกี้ยวสาว ๆ มานับไม่ถ้วนมาก่อนแล้ว แต่พวกเขาเคยถูกทำให้อับอายและถูกปฏิเสธโดยสาว ๆ ในที่สาธารณะเมื่อไหร่กัน?

ตอนนี้เด็กชายสบสายตากันก่อนที่พวกเขาจะเหยียดยิ้มและกล่าวขึ้นว่า “คนสวย เธอจะไม่ไว้หน้าพวกเราเลยจริง ๆใช่ไหม? เธอไม่ควรด่าว่าไปที่คนที่มีเจตนาดีและต้องการจะเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้นนะ ใช่ไหม?”

ขณะที่เขาพูดนั้น เขาก็ยังคงพยายามจะควาน และเริ่มจะดึงไม้ดึงมือของพวกเธอไปอีกครั้ง

“อะไรว่ะเนี่ย!”

แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถแม้แต่จะสัมผัสเธอได้ด้วยซ้ำ

หลังจากเสียงดังปัง ทันใดนั้นเด็กชายก็ถูกเตะลงกับพื้น

เบนจามิน ฮาร์เปอร์ และเจอรัลด์ก็ได้รีบมาที่นี่กันแล้วตอนนี้

เมื่อพวกเขาทั้งสามคนออกจากประตูโรงเรียนมา พวกเขาก็สังเกตเห็นเด็กชายสองคนนั้นที่กำลังพยายามจะกระชาก และจับมือถือแขนแฟนนี และเพื่อนของเธอแล้ว พวกเขาจึงรีบวิ่งไปด้วยความโกรธ

ฮาร์เปอร์สาปส่ง “แม่งเอ้ย! นายกล้าที่จะแตะต้องผู้หญิงของเบนจามินจริง ๆ เหรอ? นายกำลังเสาะหาที่ตายของตัวเองอยู่หรือไง?”

หลังจากนั้น ฮาร์เปอร์และเจอรัลด์ก็ทุบตีผู้ชายอีกคนด้วยเช่นกัน

“โธ่เว้ย พวกนายสามคนไม่อยากจะมีขีวิตอยู่แล้วจริง ๆ ใช่ไหม? นายกล้าตีฉันจริง ๆ เหรอ?” เด็กชายคนที่เป็นผู้นำตะโกนขึ้นมาขณะที่เขาวางมือไว้บนเอว เขาหวาดกลัวมากจากความเจ็บปวด