มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 189

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 189

ประตูรถถูกเปิดออก

ผู้หญิงสี่คนนั้นตกตะลึง

‘อะไรเนี่ย?’

‘รถหรูคันนี้เป็นของเจอรัลด์งั้นหรือ?’

‘ไม่ใช่ว่าเขาคือคนยากจนจากภาควิชาของเราหรอกหรือ? เขาจะขับรถที่สวยงามและหรูหราเช่นนี้ได้อย่างไร?’

พวกเธอหันไปมองเจอรัลด์ และการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก

รถคันนั้นแพงกว่ารถออดี้ของวิคเตอร์มาก พวกเธอเหยียดยิ้ม ‘แล้ววิคเตอร์ล่ะ? มันดีกว่ารถของวิคเตอร์อย่างมาก!’

‘รถแลมบอร์กินีคันนี้ช่างเจ๋งอะไรอย่างงี้!”

หัวหน้าของกลุ่มสาว ๆ หน้าซีด จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปหาเจอรัลด์และพูดอย่างประหม่าว่า “เจอรัลด์ รถคันนี้เป็นของนายจริง ๆ ใช่ไหม? รถนี่ของนายใช่หรือเปล่า?”

“ถ้าไม่ใช่ล่ะ มันเป็นของเธอหรือไง?”

เจอรัลด์ดูเหมือนจะชินกับผู้หญิงประเภทนั้นและลักษณะทั่วไปของพวกเธอเสียแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา

“อ่า? รถคันนี้เท่มากเหลือเกิน! มันราคาประมาณสองล้านดอลลาร์ใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ๆ รถ จากนั้นเธอก็ถูกครอบงำ ‘ดูรถหรูคันนี้สิ! ถ้าฉันสามารถนั่งในรถคันนี้ได้แม้แต่สักครั้ง ฉันคงจะมีความสุขมากจนแทบตาย!’

ผู้หญิงสามคนที่เหลือก็รีบไปที่รถด้วยเหมือนกัน พวกเธอมองเจอรัลด์ด้วยความชื่นชม

“ราว ๆ 1,800,000 ดอลลาร์!”

เจอรัลด์สตาร์ทเครื่องรถยนต์ และเสียงคำรามที่มีเสน่ห์นั้นก็ได้ยินขึ้น

“ว้าว! มันเท่มาก! เจอรัลด์ นายกำลังจะไปที่ไหนเหรอ? ให้พวกเรานั่งไปด้วยได้ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้อย่างยั่วยวนและถามเจอรัลด์

“ไปให้พ้น!”

เจอรัลด์ต่อว่าพวกเธออย่างเย็นชา

ความจริงแล้ว พวกเธอก็ค่อนข้างเป็นคนสวยกัน แต่มันเป็นสิ่งที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เมื่อครู่พวกเธอประณามเจอรัลด์เพราะเห็นแก่วิคเตอร์ แต่ตอนนี้พวกเธออยากให้เขาขับรถไปส่ง สิ่งดี ๆ แบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นซะหรอก

หลังจากนั้น เขาก็ขับรถจากไปทันที

“เจอรัลด์! นาย…”

เจอรัลด์เมินพวกเธอ พวกเธอโกรธมากจนกระทืบเท้า

คาดไม่ถึง เจอรัลด์เป็นคนที่มั่งคั่งมากคนหนึ่ง

พวกเธอรู้สึกราวกับว่าพวกเธอประสบกับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ พวกเธอได้ทำให้ชายที่มั่งคั่งอย่างแท้จริงต้องขุ่นเคืองใจเพียงเพราะวิคเตอร์คนโง่นั่น มันไม่คุ้มค่าเลย

แล้วเจอรัลด์ล่ะ?

หลังจากที่เขาด่าว่าพวกเธอ เขาก็ขับรถตรงไปยังบริเวณด้านนอกของหอประชุม

แม้ว่าจะยังค่อนข้างเช้า เบอร์นาร์ดและผู้นำคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ที่นั่นกันแล้วในตอนนี้

มีสองส่วนในงานพิธีการ อย่างแรกมีการประชุมกันเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนซึ่งจะจัดขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา และเจอรัลด์ต้องเข้าร่วมการประชุมกับผู้นำคนอื่นอีกสองสามคนในห้องประชุมที่แยกออกมาอีกด้วย

เจอรัลด์ให้ทุนก่อตั้งโรงเรียนประถมสก๊อตฮาว และเขาก็ได้ช่วยก่อตั้งโรงเรียนอีกประมาณยี่สิบถึงสามสิบโรงเรียน โรงเรียนต่าง ๆ เหล่านั้นถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเด็ก ๆ ของคนงานที่ทำงานอยู่ไกลบ้าน โดยให้เป็นฐานของการศึกษาสำหรับพวกเขา

มันค่อนข้างเป็นการสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ทีเดียว

อย่างแน่นอน เขาค่อนข้างได้รับความสำคัญอย่างสูงและเป็นที่ยกย่อง

ส่วนที่สองของพิธีการนำมาซึ่งการประชุมกับอาจารย์และเจ้าหน้าที่ในห้องประชุมหลัก

เหลือเพียงเวลาสองเดือนก่อนที่พวกเขาจะเริ่มรับสมัครนักเรียน พวกเขาจำเป็นต้องจัดเตรียมการคัดเลือกเจ้าหน้าที่การสอนล่วงหน้าและจัดให้มีการฝึกอบรมสำหรับพวกเขา

เจอรัลด์ต้องเข้าร่วมในส่วนแรกของพิธีการและถูกบังคับให้ฟังเบอร์นาร์ดพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ อย่างไม่หยุดหย่อนเป็นเวลาประมาณสองชั่วโมง

แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้วางแผนที่จะเข้าร่วมในพิธีการส่วนที่สองนี้ โดยจัดประชุมกับอาจารย์และเจ้าหน้าที่ด้านการสอน

เป็นเพราะเขาไม่ต้องแสดงความคิดเห็นใด ๆ ที่นั่น

นอกจากนี้ เขาก็รู้สึกกดดัน ที่ต้องอยู่กับกลุ่มครูผู้สอนหลายคน แน่นอนระดับการศึกษาของพวกเขาไม่ได้เท่าเทียมกัน พวกเขาค่อนข้างมีความรู้และมันคงจะเป็นการกดดันเจอรัลด์

เนื่องจากเขาว่าง เขาจึงตัดสินใจไปดูโรงเรียนแห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับสถานที่จัดงาน

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันอาจจะถือว่าเป็นสิ่งที่มีความหมายเป็นพิเศษที่เขาได้ทำมาก

เจอรัลด์ไม่ได้ขับรถของเขาไป แต่เขาเดินไปที่โรงเรียนแทน

เนื่องจากโรงเรียนนั้นใกล้จะสร้างเสร็จแล้วเมื่อพวกเขากลับมาดำเนินโครงการต่อ ตอนนี้ก็มาถึงขั้นตอนการตกแต่งหลังจากนั้นเพียงสองเดือนเท่านั้น ตอนนี้ทั้งโรงเรียนก็ได้ปลูกต้นไม้และพืชพันธุ์ทั้งหลายแล้ว

อย่างปฏิเสธไม่ได้ สภาพแวดล้อมโรงเรียนนั้นค่อนข้างดีเมื่อได้รับเงินทุนจำนวนมากที่เขาจัดหาให้

เขาถ่ายภาพของโรงเรียนสองภาพ วางแผนที่จะส่งและแชร์ให้พี่สาวของเขาดูในภายหลัง

“หยุดนะ! คุณไม่ทราบหรือว่าคุณไม่สามารถจะถ่ายภาพในโรงเรียนได้? คุณไม่เห็นคำเตือนบนป้ายหรือไง?”

ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่เย็นชาและดุดันพูดขึ้นมา

เจอรัลด์ตกใจกลัว

เขาหันกลับไปและเห็นป้ายนั้น โดยอ้างห้ามถ่ายรูปภาพที่นั่น

“ผมขอโทษครับ ผมไม่ทันสังเกตเห็นมัน ผมจะลบมันเดี๋ยวนี้แหละ!”

แม้ว่าเขาจะช่วยหาทุนในการก่อตั้งของโรงเรียนนั้น แต่เจอรัลด์ก็ไม่พบสิ่งพิเศษใด ๆ ในสิ่งที่เขาได้ทำ

ดังนั้นเขาจึงปฏิบัติตามและลบรูปถ่าย

“เอ๋? นายคือ… เจอรัลด์ใช่ไหม?”

อย่างประหลาดใจ เขาพบตัวเองถูกจำได้โดยผู้หญิงคนนั้น เขาหันกลับไปและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบสีดำ เธอรู้จักเขาหรือ?

“ลิเลียน เธอรู้จักเขาเหรอ?”

มีผู้หญิงคนอื่นอีกสองคนและผู้ชายอีกหนึ่งคนข้าง ๆ ลิเลียน ตอนนี้พวกเขาถามลิเลียนอย่างสงสัย