มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1671
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1671
“ประการหนึ่ง ผลไม้ชนิดนี้เป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เรียกว่าแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์!” หญิงสวมมงกุฎอธิบาย
ขณะที่เธอเล่าต่อ เจอรัลด์ก็ได้เรียนรู้ว่าทุก ๆ หนึ่งร้อยปี ผลแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์จะสุกเพียงหนึ่งครั้ง เนื่องจากผลไม้นี้สามารถเติมพลังงานและรักษาบาดแผลได้ มันจึงเป็นส่วนผสมทางเภสัชกรรมขั้นพื้นฐานในทวีปไลคอม
“…เอาล่ะ แต่… นั่นไม่ได้อธิบายว่าทำไมมังกรถึงหมกมุ่นในแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์มากถึงขนาดนั้น ขอบอกไว้เลยว่าก่อนหน้านี้ผมก็ป้อนเนื้อให้มันแล้วด้วยซ้ำ แต่มันแทบจะไม่แตะเลยสักนิด!” เจอรัลด์ซึ่งกำลังสับสนเอ่ยปากพูด
หญิงสาวสวมมงกุฎหัวเราะคิกคักแล้วตอบว่า “หากเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ฉันก็มั่นใจมากยิ่งกว่าเดิมแล้วว่ามังกรเขียวตัวนี้ คือหนึ่งในสัตว์ศักดิ์สิทธิ์แห่งทวีปไลคอม เดาว่าคุณคงไปเจอมันเข้าตอนที่อยู่ที่ลานประลองแห่งสรวงสวรรค์? ยังไงก็เถอะ รู้ไว้ซะด้วยว่ามังกรตัวนี้จะกินแค่แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์เท่านั้น!”
เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์เข้าใจในคำพูดของเธอ หญิงสาวสวมมงกุฎก็กระแอมในลำคอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้นว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ในเมื่อเจ้ามังกรเขียวตัวน้อยเลือกให้คุณเป็นเจ้านายของมัน ฉันก็มั่นใจว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดาแน่ เพราะฉะนั้น ฉันหวังว่าคุณจะดูแลมันอย่างดี! ถ้าดูแลมันได้อย่างดีแล้วล่ะก็ ฉันมั่นใจว่ามันจะช่วยให้คุณได้รับผลประโยชน์มากมายเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้แน่นอน!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ได้แต่พยักหน้า แม้จะไม่ได้คิดถึงสิ่งที่จะได้รับตอบแทน แต่เขาก็จะยังคงดูแลลูกมังกรอย่างดี
ด้วยความพึงพอใจในความมุ่งมั่นของเจอรัลด์ ผู้หญิงคนนั้นจึงโบกมือ… ส่งสัญญาณให้แอปเปิ้ลแห่งสวรรค์หลายร้อยลูกมากองรวมกันต่อหน้าเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว!
เจอรัลด์ตกตะลึงไปชั่วขณะ กระทั่งเขาถามขึ้น “…นี่มันอะไรกัน?”
“แหม คิดเสียว่า ฉันเชื่อว่าเราถูกลิขิตให้มาพบกัน! ในเมื่อมังกรน้อยต้องการแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์เหล่านี้ ก็ถือซะว่ามันเป็นของขวัญที่ฉันจะมอบให้คุณก็แล้วกัน!” หญิงสวมมงกุฎตอบด้วยรอยยิ้ม
ก่อนที่เจอรัลด์จะทันได้ตอบโต้อะไรกลับไป หญิงที่สวมมงกุฎก็พุ่งตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว และหลังจากนั้นไม่นาน ร่างของเธอก็หายไป…
เจอรัลด์ไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรรวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร จึงจัดเก็บแอปเปิ้ลแห่งสวรรค์ทั้งหมดลงในแหวนยุทธของเขา…
หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็เดินออกจากคฤหาสน์พร้อมกับลูกมังกร เมื่อมันอิ่มแล้ว เพียงไม่นานมังกรแสนสุขก็เริ่มนอนกรนอยู่ภายในแหวนยุทธ…
เจอรัลด์ถอนหายใจแล้วพึมพำออกมา “นี่ ตอนนี้… พอมาคิดว่าแกกำลังหลับสบายหลังจากที่ฉันต้องมาตามเช็ดตามล้างสิ่งที่แกทำ… มันก็ทำให้ฉันคิดนะว่าสรุปฉันหรือแกกันแน่ที่เป็นเจ้านาย!”
ถึงกระนั้น มังกรก็เป็นสัตว์เลี้ยงของเขาแล้ว เจอรัลด์จึงตระหนักดีว่าเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องดูแลมันให้ดี
ในที่สุดเจอรัลด์ก็กลับมาพบกับโนริและเซลิกที่รออยู่ที่ประตูคฤหาสน์มาตลอด
เมื่อได้เห็นว่าเขายังสุขสบายดี ทั้งคู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที นั่นทำให้เห็นได้ชัดว่าคนทั้งสองกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาอยู่ตลอดเวลา
ถึงกระนั้น นั่นก็ไม่ได้ทำให้โนริหยุดสำรวจไปรอบร่างกายของเจอรัลด์ ราวกับเธอกำลังพยายามดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ ขณะที่เธอถามว่า “มันเป็นยังไงบ้างเจอรัลด์? ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?”
เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ ฉันจัดการเรื่องเข้าใจผิดได้แล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งคู่ก็โล่งอกขึ้นอีกหน เหนือสิ่งอื่นใดแล้ว หากมีสิ่งร้าย ๆ เกิดขึ้นกับเจอรัลด์ พวกเขาจะต้องเสียใจไม่น้อย
เนื่องจากตอนนี้แก้ไขปัญหาเรื่องอาหารได้แล้ว เจอรัลด์จึงมองดูคนทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนว่า “จะว่าไปแล้ว… คุณสองคนมาที่นี่ทำไม?”
กล่าวตามตรง เขาไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ตั้งแต่แรก
“…หา? นี่คุณกำลังจะบอกเราว่าคุณไม่รู้ว่าทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ…?” เซลิกถามกลับด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอน ผมคิดว่าคุณก็น่าจะรู้เหตุผล…?” เจอรัลด์เอ่ยถามอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด ขณะที่เซลิกและโนริสบตากันก่อนที่จะพยักหน้า