มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1592
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1592
ถึงกระนั้น ไม่ว่ายูเซฟจะล่าถอยไปไกลแค่ไหน เฟซรูมอสก็ยังไล่ตามเขาไม่เลิก!
เมื่อเห็นว่าการวิ่งหนีไม่ได้ช่วยอะไร ยูเซฟจึงตะโกนว่า “ไอ้สารเลว! กล้าดียังไง! ขืนยังไล่ตามฉันต่อไป ฉันจะเผาผ้าห่อตัวของลูกแกทิ้ง! แล้วถ้าฉันทำอย่างนั้นเมื่อไหร่ ลูกผู้น่าสงสารของแกจะไม่เหลือแม้แต่กระดูก! อยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ!”
ตามข่าวลือที่ยูเซฟเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ เขาไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก หรือวิ่งหนีเมื่อเผชิญหน้ากับเฟซรูมอส สิ่งเดียวที่ต้องทำเพื่อทำให้สัตว์อสูรตัวนี้หวาดกลัวคือ ขู่ว่าพวกเขาจะฉกผ้าห่อตัวของพวกมันไปถ้ามันเข้ามาใกล้กว่านี้
แม้ว่าสิ่งนั้นควรจะสามารถทำให้เฟซรูมอสยั้งตัวเองไม่ให้โจมตีเขา แต่หลังจากได้ยินยูเซฟพูดแบบนั้น ซอมบี้ตัวนี้ก็ยิ่งโจมตีรุนแรงยิ่งกว่าเดิม! คำพูดของยูเซฟดูเหมือนจะยิ่งทำให้มันโกรธมากขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น!
“นี่มันเรื่องเวรอะไรกันวะ? ทำไมแกถึงยังไม่หยุด!” ยูเซฟบ่นด้วยความไม่เข้าใจ
เขาหันไปมองเจอรัลด์และโนริด้วยความตื่นตระหนก… ก่อนที่จะตระหนักว่าทั้งคู่ได้หลบหนีไปแล้ว! ไม่มีทางที่เขาจะไล่ตามคนพวกนั้นไปได้อีก!
ในขณะนั้น เขาหันไปมองสิ่งที่เขาถืออยู่… และในที่สุดตระหนักได้ว่า‘อาวุธลับ’ ของเจอรัลด์คืออะไร
“ไอ้…ไอ้สารเลว…! ฉันไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเฟซรูมอสถึงไล่ฆ่าฉันไม่หยุดแบบนี้! แกโยนผ้าห่อตัวศพลูกที่มันรักสุดหัวใจมาให้ฉัน!” ยูเซฟสาปแช่ง ขณะที่เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่เจอรัลด์ยืนอยู่ในตอนแรก
แม้ว่ายูเซฟที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่ออยู่ในขณะนี้ อยากที่จะสาปแช่งเด็กหนุ่มให้หยาบคายมากกว่านี้ขนาดไหน แต่เฟซรูมอสก็ยังไล่ตามเขาไม่เลิก และชายผู้นี้รู้ดีกว่าสิ่งนี้รังแต่จะทำให้เขาเสียเวลาเปล่า
ในเวลาต่อมาโนริถามว่า “เรา…น่าจะอยู่ใกล้พรีโมโคโรสแล้วใช่ไหมเจอรัลด์…?”
เมื่อทั้งคู่เดินไปมาในหุบเขาที่มืดมิด เจอรัลด์จึงตอบว่า “หากทิศทางของแผนที่ถูกต้อง เราก็น่าจะไปถึงแถวนั้นได้ในไม่ช้า ถึงกระนั้น เราควรจะพักผ่อนในหุบเขาก่อน ตอนนี้ผมได้รับบาดเจ็บ และไม่อยากจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพิ่มอีก พรุ่งนี้เราค่อยไปตามหาพรีโมโคโรสกันก็ยังได้”
โชคดีที่ทั้งคู่พบถ้ำแห่งหนึ่ง และหลังจากที่เจอรัลด์แน่ใจว่าข้างในนั้นปลอดภัย ทั้งคู่จึงเข้าไปพักค้างคืน
ในเวลาต่อมา เจอรัลด์นั่งไขว่ห้าง ค่อย ๆ ปล่อยให้ร่างกายฟื้นฟูตัวเอง ก่อนที่จู่ ๆ จะได้ยินโนริพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างกะทันหันว่า “อืม… คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม เจอรัลด์…?”
“อะไรล่ะ?” เจอรัลด์ถามขณะลืมตา
“…อืม… มีสระน้ำอยู่ตรงนั้น… และพวกเราเดินทางมาได้สักพักแล้ว เพราะงั้น… ฉันเลยสงสัยว่าฉันจะอาบน้ำได้ไหม?…” โนริพึมพำ ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย
“เอาสิ ไม่ต้องกังวลว่าผมจะแอบดูหรอก!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“…แต่…สระนั่นอยู่ใกล้ที่นี่เกินไป! ฉันไม่ได้จะกล่าวหาว่าคุณจะแอบดูหรอกนะ แต่คนก็รู้ใช่ไหมว่าเรากำลังพูดถึงเรื่องที่ผู้หญิงกำลังจะอาบน้ำอยู่ไม่ไกล! แล้วถ้าคุณยังอยู่ใกล้ ๆ ฉันก็คงไม่กล้าอาบน้ำแน่!” โนริพึมพำ ในขณะที่แก้มของเธอแดงมากยิ่งขึ้น
เมื่อมองกลับมาที่เธอ เจอรัลด์รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่าง… บางครั้งเธอค่อนข้างเห็นแก่ตัว และในช่วงอื่น ๆ เธอก็ค่อนข้างมีศีลธรรมจริง ๆ… อีกทั้งยังมีบางครั้งที่เธอค่อนข้างน่ารำคาญ โดยเฉพาะตอนนี้ที่เป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบสำหรับแง่นั้น
เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วถามว่า “เอาล่ะ แล้วคุณอยากจะให้ผมทำอะไร”
“ฉัน…อยากขอยืมเสื้อคุณสักหน่อย! ฉันจะใช้มันเป็นม่านกั้นระหว่างเรา!” โนริอธิบาย
เจอรัลด์ถอนหายใจ ขณะที่เขาส่ายหน้าอีกครั้ง จากนั้นเจอรัลด์ก็ทำตามที่เธอแนะนำ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อพักผ่อน
อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดเจอรัลด์ยังคงขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขาได้ยินเสียงขลุกขลักเบาๆ ของโนริที่กำลังเปลื้องผ้า เขายังคงเป็นผู้ชาย และไม่อาจทำตัวเป็นพระอิฐพระปูนได้นานนัก
เมื่อลืมตาเช่น เขาก็หันไปมองทางโนริโดยไม่รู้ตัว… อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจ
“โนริ!” เจอรัลด์ตะโกนขณะที่เขาลุกขึ้นยืนทันที
“จ… เจอรัลด์! คุณสัญญาว่าจะไม่แอบดูแล้วไง!” ขณะนี้หญิงสาวกรีดร้องด้วย
“ดูนั่น เร็วเข้า!” สั่งเจอรัลด์
โชคดีที่ในขณะนั้นโนริพึ่งถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเธอออก และหลังจากคลุมร่างกายเอาไว้แล้ว เธอกระทืบเท้าก่อนจะมองด้วยความโกรธ “คุณคงจะมีคำอธิบายดี ๆ ให้กับเรื่องนี้นะ!”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังโกรธเกรี้ยว เจอรัลด์ก็ถอนหายใจก่อนที่จะพูดว่า “แค่… หันไปดูด้วยตาตัวเองสิ! มีรูปร่างของอะไรบางอย่างลอยอยู่เหนือสระน้ำ!”