มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1574
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1574
เด้ด แอนนี่จากไปแล้ว แต่เจอรัลด์ยังมีชีวิตอยู่ และไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย…
ยิ่งแดริลคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ ขณะที่เขาเริ่มรู้สึกเวียนหัวและมีเลือดไหลหยดลงมาจากมุมปากของเขา ชายที่กำลังจะตายยังคงชี้ไปที่เจอรัลด์และทำได้เพียงพึมพำด้วยความไม่เชื่ออย่างยิ่งว่า “แก… แก… เด้ด… แอนนี่ของฉัน…!”
เขาเอามือทาบอก ขณะที่เขายังคงพึมพำกับตัวเองต่อไป มันเกือบจะเหมือนว่าแดริลได้สูญเสียจิตวิญญาณของเขาไปโดยสิ้นเชิง… ไม่เพียงแค่นั้น แต่ตอนนี้เขาดูแก่กว่าที่เคยเป็นมาก ความเยาว์วัยบนใบหน้าของเขาและผมสีขาวเป็นประกายได้หายไปหมดแล้ว…
ชายชรากัดฟันแน่น ขณะที่เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจ้องมองเจอรัลด์ต่อไป ชายชรารู้อยู่ลึก ๆ ในใจว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้อีกต่อไปแล้ว
ในทางกลับกัน เจอรัลด์กลับดูค่อนข้างสดชื่นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้แดริลมากขึ้น เจอรัลด์พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “ก่อนที่คุณจะตาย ผมมีอะไรอยากจะบอกคุณ แดริล”
“…มีอะไร…?”
“ในระหว่างการต่อสู้ครั้งแรกของเรา ผมใช้พลังลมปราณที่จำเป็นของผมไปประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น…”
“…แก…แกว่าอะไรนะ…?!” ชายชราที่อ่อนแอพึมพำ ในขณะที่ตาของเขาปูดโปนด้วยความโกรธ
“และเพื่อสกัดกั้นคาถาทลายจักรพรรดิมังกรของคุณ ผมแค่ต้องเพิ่มพลังเป็นสี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเอง” เจอรัลด์ตอบ
“แก…! นั่น… มันเป็นไปไม่ได้…!” แดริลตะโกน ขณะที่เขาล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เพราะโดยทั่วไปแล้ว ผมต้องใช้พลังลมปราณที่จำเป็นเพียงสิบเปอร์เซ็นต์ในระหว่างการต่อสู้ปกติเท่านั้น! เท่าที่ผมพอจะเดาได้ คุณไต่เต้าขึ้นมาสู่ลำดับขั้นนี้ได้ก็เพราะเด้ด แอนนี่ ถูกต้องไหม? สำหรับพลังปีศาจที่คุณครอบครอง… ผมเดาว่านั่นเป็นพลังของวิญญาณดั้งเดิมที่คุณใส่เข้าไปในตัวของคุณเอง ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม เมื่อจิตวิญญาณดั้งเดิมของคุณถูกทำลายไปแล้ว ชีวิตของคุณก็ควรจะจบลงในไม่กี่นาทีนี้”
“อีกอย่าง ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าเราเคยรักและผูกพันธ์กันมาก่อน ด้วยเหตุนี้ ผมจะให้เวลาพวกคลอฟอร์ดอีกครอบครัวหนึ่งได้จัดเตรียมงานศพของพวกเขาเองครึ่งชั่วโมง เมื่อหมดเวลา ผมจะกำจัดพวกมันทุกคนให้หมด!” เจอรัลด์พูดเสริมด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
ก่อนที่แดริลจะทันได้โต้ตอบ เจอรัลด์ก็เตะชายชราออกจากหอคอยมังกร…
หลังจากนั้น ดีแลนก็สบโอกาสตะโกนว่า “เจอรัลด์…!”
“พ่อ! แม่! พี่สาว…!” เจอรัลด์ร้องออกมา ขณะที่เขารีบวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยปลดปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระ
เมื่อทำเสร็จแล้ว เขาก็มองไปที่มิล่า…
เจอรัลด์รู้สึกตื้นตันอยู่ชั่วขณะ เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “มิล่า…! ยังจำได้ไหมว่าฉันคือใคร…?”
หลังจากที่เธอสำรวจเจอรัลด์อยู่ครู่หนึ่ง มิล่าก็ตอบช้า ๆ “เธอ… ฉันรู้สึกคุ้นเคย… แต่ฉันเกรงว่าจะจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย…!”
“เฮ้ ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันจะหาทางฟื้นความทรงจำของเธอให้ได้ในที่สุด… จากนี้ไป เราจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้ว!” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา
ในขณะนั้น เสียงระเบิดก็ดังขึ้น ในขณะที่หอคอยมังกรเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง! มันใกล้จะพังทลายลงแล้ว!
เจอรัลด์รีบร่ายคาถาอย่างรวดเร็ว จากนั้น เขาก็พาทุกคนลงมาจากหอคอยอย่างง่ายดาย
วินาทีที่พวกเขาทั้งหมดเหยียบพื้น อาคารทั้งหลังก็พังทลายลง!
ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีคนตะโกนว่า “…เฮ้ ดูนั่นสิ! มีอะไรอยู่ใต้หอคอย?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หันกลับไปมองซากปรักหักพังของหอคอยมังกร… และเมื่อตระหนักได้ว่าบุคคลนั้นกำลังพูดถึงอะไร เปลือกตาของเจอรัลด์ก็เริ่มกระตุกอย่างรวดเร็วทันที…