มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1568
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1568
ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานหลายปีแล้ว…
“…เจอรัลด์… เธอ… เธอรู้จักคนพวกนี้ด้วยเหรอ…?” เลลาที่กำลังงุนงงถาม
มันจะเป็นไปได้อย่างไร? คนเหล่านี้ล้วนเป็นบุคคลสำคัญระดับนานาชาติ! ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะคุ้นเคยกับพวกเขา จริงไหม?
“พวกเขาน่ะเหรอ? ก็ประมาณนั้น…” เจอรัลด์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย ขณะที่เขาหันไปมองประธานแชค
“ไม่ต้องห่วงครับ คุณคลอฟอร์ด! ผมจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน! ผมจะสอนบทเรียนให้เขา โทษฐานที่กล้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ!” ชายวัยกลางคนพูดตะกุกตะกัก หน้าผากของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ขณะที่เขาชี้ไปที่เฟรเดอริก
“เข้ามาเลย! ฉันขอท้า!” เฟรเดอริกโต้กลับ แม้ว่าเขาจะรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อตระหนักว่าที่นั่นมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่หลายคน
เจอรัลด์หันมามองเลลาอีกครั้งแล้วพูดว่า “…ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนเก่าของฉัน ฉันก็จะปล่อยให้เรื่องเล็กน้อยที่เกิดขึ้นในคืนนี้ผ่านพ้นไป อย่างไรก็ตาม! เรื่องแบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง! ออกไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เจอรัลด์ก็กระแอมในลำคอก่อนจะจัดเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่เข้าทาง ท่าทีของเขาบ่งบอกว่าคืนนี้อากาศหนาวเย็น และเขาก็ต้องการที่จะพักผ่อนตามลำพัง
“…แก… แกคิดว่าแกเป็นใครมาจากไหน?! แกคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะออกคำสั่งกับฉันตามใจชอบได้อย่างนั้นเหรอ?!” เฟรเดอริกที่กำลังโมโหสุดขีดตะโกน
เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อผู้ที่ดูเหมือนจะมีอำนาจคนนี้มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา! เขาทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้!
“โอ้? นี่แกยังไม่คิดที่จะกลับไปแม้ว่าฉันจะอนุญาตให้แกออกไปแบบครบสามสิบสองงั้นเหรอ?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่เขาจ้องไปที่เฟรเดอริกพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คลอฟอร์ด ที่นี่อาจจะเป็นถิ่นของแก แต่ถ้าแกกล้าพอ ทำไมแกไม่พาฉันไปที่ซาอุดิอาระเบียล่ะ ฉันจะทำให้ชีวิตแกจบลงโดยที่แกไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ! จำคำของฉันไว้ให้ดี!” เฟรเดอริกคำราม ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มดูแย่ลง และอารมณ์ของเฟรเดอริกก็พลุ่งพล่านขึ้นทุกที เลลาจึงหันไปมองเจอรัลด์อย่างสิ้นหวัง เธอได้แต่ส่ายหัวก่อนจะพูดว่า “พอได้แล้ว เจอรัลด์ เธอไม่คิดว่าเธอทำตัวแข็งกร้าวไปหน่อยเหรอ? เธอไม่รู้จริงเหรอว่าตระกูลลินน์มีอำนาจมากแค่ไหน? ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนรวย แต่โลกนี้มันกว้างใหญ่มาก เธอรู้ไหม เธอเคยเห็นโลกมามากแค่ไหนกัน? ฉันหวังว่าเธอจะตระหนักได้ว่ามีคนอื่นอีกมากมายที่มีอำนาจมากกว่าเธอ เธอคิดเหรอว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้หลังจากที่ล่วงเกินนายน้อยลินน์ในคืนนี้”
“ฟังนะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ เธอควรจะลากเพื่อนและนายน้อยของเธอออกไปจากที่นี่ซะ ฉันจะบอกเธอให้ว่ายานัมไม่ใช่สถานที่ที่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป!” เจอรัลด์ตอบ เขาทนคนเหล่านี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เมื่อเห็นเขาหันหลังกลับและเดินจากไป เลลาก็รู้สึกโมโหมากขึ้นกว่าเดิม การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เธอจึงคำรามออกมาว่า “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เจอรัลด์? เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันอยู่ในตำแหน่งอะไร? เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรู้จักผู้มีอำนาจคนไหนบ้าง!”
ก่อนที่หญิงสาวผู้โกรธเกรี้ยวจะทำหน้าบูดบึ้งไปมากกว่านี้ คนรับใช้หนุ่มคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาคาร์ลอสก่อนจะพูดอย่างสุภาพว่า “มีบุคคลสำคัญหลายคนรออยู่ที่ประตูครับนายท่าน! พวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องการมาขอเข้าพบใครบางคนที่นี่ และพวกเขายังนำของขวัญล้ำค่ามากมายมาด้วย!”
“บุคคลสำคัญ? พวกเขาเป็นใครกัน?” คาร์ลอสถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ส่วนใหญ่เป็นชนชั้นสูงจากตะวันออกกลางครับ! ส่วนคนที่เหลือ เท่าที่ผมเห็น พวกเขาน่าจะเป็นพวกขุนนางจากเอเชียใต้ครับนายท่าน!” คนรับใช้หนุ่มตอบ
“…อะไรนะ?” เลลาพูดกับตัวเองด้วยความตกตะลึง
หลังจากที่คนรับใช้หนุ่มอ่านชื่อบุคคลสำคัญทั้งหมดแล้ว เลลาและเฟรเดอริกก็ถึงกับตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกอยู่ชั่วขณะ
ใบหน้าของเธอกระตุกด้วยความตกใจ แต่ในที่สุด เลลาก็สามารถรวบรวมสติของเธอได้อีกครั้ง ขณะที่เธอพึมพำ “…ใคร… เจอรัลด์เป็นใครกันแน่…? ทำไมพวกคนใหญ่คนโตเหล่านี้ถึงมาขอพบเขา…?”
เฟรเดอริกเองก็ตระหนักได้ในที่สุดว่าเขากำลังท้าทายผู้มีอำนาจเข้าเสียแล้ว…
ด้วยความหวาดกลัวสุดขีด พวกเขาทั้งหมดจึงพยายามที่จะหนีออกไปจากที่นี่ทันที
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะมีใครได้ก้าวเท้าออกไปจากสถานที่แห่งนี้ คาร์ลอสก็คว้าไหล่ของเฟรเดอริกเอาไว้ก่อนจะเยาะเย้ย “เฮ้ ไอ้เด็กน้อย แกไม่ยอมออกไปตอนที่เราอนุญาตให้ออกไป แล้วแกจะมารีบร้อนอะไรตอนนี้?”
“คะ คุณต้องการอะไร…?” เฟรเดอริกพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ในเมื่อการฆ่าแกถือเป็นการละเมิดกฎของพระราชวังซาคราโซลิส ฉันก็จะไม่ทำเช่นนั้น… อย่างไรก็ตาม…” คาร์ลอสตอบ ขณะที่เขาหันไปมองบ่อน้ำพุร้อนที่เฟรเดอริกรินไวน์ลงไปก่อนหน้านี้
“เอาล่ะ ในเมื่อแกรอดพ้นจากโทษประหารไปได้ แต่มันไม่ง่ายหรอกที่แกจะรอดพ้นจากการถูกลงโทษ… เพราะฉะนั้น พวกแกทุกคนจะต้องดื่มน้ำในบ่อน้ำพุร้อนนี้ให้หมด! ไม่อย่างนั้น ฉันจะจัดการโยนพวกแกทั้งหมดออกไปในสภาพที่เละเทะจนดูไม่ได้!” คาร์ลอสกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงดุดัน รอยยิ้มอันแสนจะเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา