มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1537
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1537
“แกเป็นใคร?!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งถาม.ขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาหาเจอรัลด์ เขารู้สึกโกรธที่เห็นเจอรัลด์ทุบตีฟินนิคอย่างรุนแรงแบบนั้น
สำหรับยาเรธที่เอาแต่หรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่เจอรัลด์ทันที
“เขาเป็นน้องชายของฉัน ในเมื่อพวกแกกล้ารังแกน้องชายของฉัน แล้วฉันควรจะแก้แค้นแทนเขาอย่างไรดี? แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนลงมือ?!” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ชิ! ไอ้สารเลว! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันเป็นคนทำเอง! แล้วแกจะทำไม?” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความโมโห
“บ้าเอ๊ย! ฉันก็ทำด้วย!”
ในขณะนี้ ชายหนุ่มประมาณหนึ่งโหลพากันมายืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์
พวกเขาทั้งหมดยืนกอดอก และบางคนก็ถึงกับหยิบอาวุธขึ้นมา
ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามจะหยุดยั้งเจอรัลด์ด้วยพละกำลังที่พวกเขามี
“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกแกจะไม่ได้สำนึกผิดต่อการกระทำของตัวเองเลยใช่ไหม?” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสบนใบหน้าของเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่า! สำนึกผิดเหรอ? ถ้าแกกล้าพอก็เข้ามาจัดการพวกเราหลายสิบคนให้ได้ในคราวเดียวสิ มิฉะนั้นเราก็จะจัดการกับแกเพื่อล้างแค้นให้พี่ชายของเรา!” ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นและพูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
ช่างตลกสิ้นดี! ทำไมเด็กคนนี้ไม่ยอมมองรอบ ๆ ตัวเขา และดูว่านี่คือถิ่นของใคกันแน่?
ใครจะไม่รู้ว่าตระกูลโจลและตระกูลล็อคมีชื่อเสียง และอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในหน่วยมังกรแห่งนี้?
เด็กคนนี้กำลังหาเรื่องกับคนที่มีอำนาจเหนือกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเทียบกันในแง่ของพลังและความแข็งแกร่ง
“ล้างแค้นให้พี่ชายของแกเหรอ? ไหนบอกฉันทีสิว่าแกวางแผนที่จะทำอย่างไร?” เจอรัลด์ถามพร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชา
“มันง่ายนิดเดียว เราก็จะตัดแขนและขาของแก รวมถึงกำจัดฟันในปากของแกออกให้หมด! และแน่นอน ถ้าแกอยากจะโต้ตอบเรา แกก็สามารถทำได้เช่นกัน ถ้าแกแน่ใจว่าจะสามารถรับมือกับพวกเราหลายสิบคนได้!”
ชายหนุ่มเย้ยหยัน.ขณะที่พวกเขาขยับเข้าใกล้เจอรัลด์มากขึ้น
“เอาล่ะ ในเมื่อพวกแกทุกคนตัดสินใจแล้วที่จะลงมือ ฉันก็ไม่รังเกียจแม้ว่าพวกแกทั้งหมดจะตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเขาก็ตาม!”
ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา ชายหนุ่มทุกคนก็พุ่งไปข้างหน้าราวกับฝูงหมาป่า เพื่อหมายจะโจมตีเจอรัลด์
สำหรับเจอรัลด์ เขาก็ไม่รั้งรอเช่นกัน
ในขณะนี้ เขาได้เปลี่ยนร่างเป็นเงาที่มองไม่เห็น และแอบแฝงไปในกลุ่มคนเหล่านั้น
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
เสียงตบดังกึกก้องไปทั่วโรงอาหาร
ทันใดนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องราวกับเสียงของหมูที่ถูกเชือดดังตามมา
ในไม่ช้า กลุ่มคนที่โจมตีเจอรัลด์ก็พากันควานหาฟันของพวกเขาที่หล่นกระจัดกระจายตามพื้น
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ใช้เวลาหายใจสั้น ๆ เพียงไม่กี่อึดใจนับตั้งแต่วินาทีที่เขาเริ่มโจมตีชายหนุ่มเหล่านั้น จนกระทั่งจัดการกับทุกคนเสร็จเรียบร้อย
ในขณะนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงกับเหตุที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา
แม้แต่ฮิวเบิร์ตเองก็ยังกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
โหดเหี้ยมเกินไป เขาโหดเหี้ยมเกินไปจริง.ๆ!
ส่วนยาเรธ เขาลืมตาขึ้นมา และเห็นภาพที่น่าเหลือเชื่อปรากฏต่อหน้า
คน ๆ นี้เป็นใครกันแน่?
ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?!
เหงื่อเย็นเริ่มไหลออกมาจากหน้าผากของเขา และขาของเขาก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
เขาแข็งแกร่งและทรงพลังเกินไปแล้ว!
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือในเวลานี้ เจอรัลด์ค่อย ๆ เดินเข้าไปหายาเรธ
“แกเป็นหัวหน้าของพวกมันใช่ไหม?” เจอรัลด์ถามอย่างเฉยเมย
“ไม่… ไม่!”
ยาเรธส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว
เพี๊ยะ!
เจอรัลด์ยกมือขึ้นและตบหน้ายาเรธ
“แกไม่ใช่นายน้อยโจลที่พวกมันพูดถึงงั้นเหรอ?” เจอรัลด์ถามอย่างเย็นชา
“ใช่ ใช่ ใช่!”
ยาเรธพยักหน้าทันที
“แล้วน้องชายของฉันล่ะ?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่กำลังมองหน้ายาเรธ
“เราทุกคนจะได้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขในอนาคตครับ!”